Witold Woyda (ur. 10 maja1939 w Poznaniu, zm. 5 maja2008 w Bronxville, Nowy Jork) – polski szermierz, dwukrotny złoty medalista olimpijski. Zawodnik Budowlanych Warszawa i Marymontu Warszawa.
Na następnych igrzyskach w Tokio1964 wywalczył drużynowo (drużyna w składzie: Woyda, Franke, Parulski, Różycki, Zbigniew Skrudlik) swój pierwszy medal olimpijski za zajęcie drugiego miejsca, po porażce w finale z zespołem florecistów ZSRR. Igrzyska w Meksyku 1968 to kolejny medal, ponownie w drużynie (Woyda, Franke, Parulski, Skrudlik, Adam Lisewski), tym razem brązowy.
Na czwarte już swoje igrzyska olimpijskie Monachium (1972) pojechał z zamiarem zakończenia kariery. W turnieju indywidualnym osiągnął największy sukces w karierze, zdobywając złoty medal i zwyciężając m.in. z Rosjaninem Władimirem Denisowem i słynnym Węgrem Jenoe Kamutim. Drugi złoty medal wywalczył w turnieju drużynowym, w którym zespół w składzie Marek Dąbrowski, Arkadiusz Godel, Jerzy Kaczmarek, Lech Koziejowski i Witold Woyda pokonał w finale drużynę ZSRR. W ten sposób Woyda został pierwszym polskim sportowcem, który zdobył dwa złote medale podczas jednych Igrzysk Olimpijskich.
W czasie swojej kariery sportowej Woyda kolekcjonował medale mistrzostw świata, zdobywając ich łącznie 10 (5 srebrnych i 5 brązowych), 25 razy zwyciężał w wielkich międzynarodowych turniejach floretowych.
W 1972 w prestiżowym Plebiscycie Przeglądu Sportowego został wybrany najlepszym sportowcem roku w Polsce.
Był trzykrotnym indywidualnym mistrzem Polski we florecie (1964, 1965, 1972).
Po zakończeniu kariery wyjechał do USA, gdzie m.in. pracował dla włoskiej firmy IMA North America, Inc. Trzykrotnie żonaty, miał dwoje dzieci z drugiego małżeństwa.
Zmarł 5 maja 2008 r. w swym domu w Bronxville (USA)[1].
↑Jerzy S. Majewski, Tomasz Urzykowski. Narodowy Panteon na Powązkach. Sławne osoby pochowane w latach 2007–2017. „Gazeta Stołeczna”, s. 11, 27 października 2017.
