Witold Woyda (ur. 10 maja1939 w Poznaniu, zm. 5 maja2008 w Bronxville, Nowy Jork) – polski szermierz, dwukrotny złoty medalista olimpijski. Zawodnik Budowlanych Warszawa i Marymontu Warszawa.
Na igrzyskach w Tokio w 1964 wywalczył drużynowo (drużyna w składzie: Woyda, Franke, Parulski, Różycki, Zbigniew Skrudlik) swój pierwszy medal olimpijski za zajęcie drugiego miejsca, po porażce w finale z zespołem florecistów ZSRR. Na igrzyskach w Meksyku w 1968 zdobył brązowy medal w drużynie (Woyda, Franke, Parulski, Skrudlik, Adam Lisewski).
Na igrzyska olimpijskie Monachium (1972) pojechał z zamiarem zakończenia kariery. W turnieju indywidualnym osiągnął największy sukces w karierze, zdobywając złoty medal i zwyciężając m.in. z Władimirem Denisowem i Jenoe Kamutim. Drugi złoty medal wywalczył w turnieju drużynowym, w którym zespół w składzie Marek Dąbrowski, Arkadiusz Godel, Jerzy Kaczmarek, Lech Koziejowski i Witold Woyda pokonał w finale drużynę ZSRR. W ten sposób Woyda został pierwszym polskim sportowcem, który zdobył dwa złote medale podczas jednych igrzysk olimpijskich.
W czasie swojej kariery zdobył 10 medali mistrzostw świata (5 srebrnych i 5 brązowych), 25 razy zwyciężał w wielkich międzynarodowych turniejach floretowych. Był trzykrotnym indywidualnym mistrzem Polski we florecie (1964, 1965, 1972). W 1972 w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” został wybrany najlepszym sportowcem roku w Polsce. Również w 1972 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Po zakończeniu kariery wyjechał do USA, gdzie m.in. pracował dla włoskiej firmy IMA North America, Inc. Trzykrotnie żonaty, miał dwoje dzieci z drugiego małżeństwa.
Zmarł 5 maja 2008 w swym domu w Bronxville (USA)[2]. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[3] (kwatera C31-tuje-19)[4].
↑Jerzy S. Majewski, Tomasz Urzykowski. Narodowy Panteon na Powązkach. Sławne osoby pochowane w latach 2007–2017. „Gazeta Stołeczna”, s. 11, 27 października 2017.
.svg){kind=small}
