Elżbieta Aragońska (królowa Portugalii)
|
||
| królowa tercjarka |
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 1271 Barcelona lub Saragossa |
|
| Data i miejsce śmierci | 4 lipca 1336 Estremoz |
|
| Czczona przez | Kościół katolicki | |
| Kanonizacja | 1625 przez Urbana VIII |
|
| Wspomnienie | 4 lipca | |
|
||
 |
||
| królowa Portugalii | ||
| Okres panowania | od 1282 do 1325 |
|
| Jako żona | Dionizego I Portugalskiego | |
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | barcelońska | |
| Ojciec | Piotr III Wielki | |
| Matka | Konstancja Sycylijska | |
| Mąż | Dionizy I | |
| Dzieci | Konstancja, Alfons IV Dzielny |
|
Elżbieta Aragońska OFS, kataloński Elisabet, port. Isabel (ur. 1271 w Barcelonie lub w Saragossie, zm. 4 lipca 1336) − królowa Portugalii, tercjarka franciszkańska[1], święta Kościoła Katolickiego. Znana również jako Święta Królowa Izabela[2].
Została nazwana po swojej babci ciotecznej – Elżbiecie Węgierskiej, ale w Portugalii odpowiednikiem Elżbieta jest Isabel. Była córką króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej (wnuczki cesarza niemieckiego – Fryderyka II).
Jako mała dziewczynka poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, poetę – znanego jako Rei Lavrador – Król Rolnik, ponieważ hodował on lasy niedaleko Leiri. Drzewo z tych lasów używane było później do produkcji łodzi wykorzystanych podczas wielkich odkryć geograficznych. Elżbieta po cichu regularnie uczestniczyła we wszystkich praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała dwoje dzieci:
- córka Konstancja, poślubiła Ferdynanda IV Kastylijskiego,
- syn Alfons, został królem Portugalii jako Alfons IV Dzielny.
Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi – Alfonsowi. Elżbieta podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to.
Dionizy zmarł w 1325 i Alfons odziedziczył tron. Elżbieta udała się do klasztoru klarysek, który ufundowała w Coimbrze – przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Niestety jeszcze raz musiała rozwiązać konflikt. W 1336 Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju.
Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 4 lipca 1336 w Estremoz.
Elżbieta została pochowana w Coimbrze, a grób jej był podobno miejscem licznych cudów. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625. Od 1695 jej święto obchodzono 8 lipca, jednak w 1969 zostało ono przeniesione na właściwy dzień, tj. dzień jej śmierci − 4 lipca[3].
Przypisy
- ↑ Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 567. ISBN 83-910410-0-X.
- ↑ Por. port. Rainha Santa Isabel
- ↑ Fros H., Sowa F., Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, ISBN 83-7097-374-4
