Ewa Monika Guzik-Makaruk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Monika Guzik-Makaruk
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1971
Jaworzno

profesor nauk prawnych
Alma Mater

Uniwersytet w Białymstoku

Doktorat

2000 – prawo
Uniwersytet w Białymstoku

Habilitacja

2009 – prawo
Uniwersytet w Białymstoku

Profesura

2017

profesor zwyczajny, nauczyciel akademicki Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, adwokat
Odznaczenia
Brązowy Krzyż Zasługi Medal Srebrny za Długoletnią Służbę

Ewa Monika Guzik-Makaruk (ur. 11 listopada 1971 w Jaworznie) – polska prawnik, adwokat, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny, nauczyciel akademicki Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, specjalistka w zakresie prawa karnego, medycznego prawa karnego, międzynarodowego prawa karnego. Kierownik Zakładu Prawa Karnego (od 1 stycznia 2018 r.)[1] Katedry Prawa Karnego i Kryminologii, prodziekan do spraw nauki Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku[2].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W 1995 ukończyła studia prawnicze w Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku[3]. W 2000 uzyskała stopień naukowy doktora nauk prawnych na podstawie rozprawy pt. „Sekty religijne w Polsce. Studium prawno-kryminologiczne”, której promotorem był prof. zw. dr hab. Emil Walenty Pływaczewski. W 2009 otrzymała stopień doktora habilitowanego nauk prawnych za dorobek naukowy oraz pracę „Transplantacja organów, tkanek i komórek w ujęciu prawnym i kryminologicznym”. 23 września 2017 prezydent RP Andrzej Duda nadał jej tytuł profesora nauk prawnych[4].

Została nauczycielem akademickim Uniwersytetu w Białymstoku, objęła tam stanowisko profesora nadzwyczajnego[5]. Została także wykładowcą Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie[6].

W 2018 została wpisana na listę adwokatów Izby Adwokackiej w Białymstoku[7].

Była stypendystką Uniwersytetu Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze (Niemcy), Uniwersytetu w Bernie (Szwajcaria), Uniwersytetu Arystotelesa w Salonikach (Grecja), Uniwersytetu Ludwika i Maksymiliana w Monachium (Niemcy), Fundacji Aleksandra von Humboldta (Niemcy)[8].

Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]

Jest autorką[9] prawie 160 publikacji[10], w tym w j. niemieckim, angielskim, francuskim i rosyjskim, 2 monografii; redaktorem naukowym 3 monografii (m.in.: „Przepadek przedmiotów i korzyści pochodzących z przestępstwa, Warszawa 2012; „Poczucie bezpieczeństwa obywateli w Polsce. Identyfikacja i przeciwdziałanie współczesnym zagrożeniom, Warszawa 2011), w tym jednej w formie e-book pt. „Możliwości wykorzystania i wdrożenia nowoczesnych technologii do budowy narzędzi wspomagających codzienne funkcjonowanie osób niewidomych”[11].

Uczestniczyła w ponad 80 krajowych konferencjach[12], w tym na 30 wygłaszała referaty. Uczestniczyła również w około 30 konferencja zagranicznych i międzynarodowych, w tym na 15 wygłosiła referaty – głównie w j. niemieckim.

Jest jednym z inicjatorów oraz kierownikiem Szkoły Prawa Niemieckiego[13] organizowanej przez Wydział Prawa Uniwersytetu w Białymstoku we współpracy z Wydziałem Prawa Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie[14].

W lipcu 2014, jako jedyny ekspert z Polski, została zaproszona do realizacji międzynarodowego projektu pt. Auswirkungen der Liberalisierung des Internet-handels in Europa auf den Phänomenbereich der Arzneimittelkriminalität (ALPhA), finansowanego przez Ministerstwo Nauki Republiki Federalnej Niemiec. Projekt poświęcony jest przestępczości związanej z parafarmaceutykami i fałszowaniem leków. Będzie realizowany będzie do kwietnia 2017, a Ministerstwo przeznaczyło na jego realizację 1,5 mln euro. Uczestnikami projektu są naukowcy ze wszystkich 28 krajów Unii Europejskiej[15].

Promotor pracy doktorskiej dr Emilii Jurgielewicz-Delegacz pt. Wypadek w komunikacji z udziałem osób niepełnosprawnych ze szczególnym uwzględnieniem osób niewidomych i słabowidzących. Studium prawno-kryminologiczne, która uzyskała w 2015 nagrodę Rzecznika Praw Obywatelskich w konkursie na najlepszą pracę doktorską poświęconą wykluczeniu społecznemu[16][17].

Członek wielu towarzystw naukowych, między innymi Stowarzyszenia Popularyzacji Wiedzy Prawnej (pełni funkcję prezesa)[18], Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Societas Humboldtiana Polonorum, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii.

Projekty badawcze[edytuj | edytuj kod]

Kierownik[19]:

  • 2008–2011: „Przepadek przedmiotów i  korzyści pochodzących z przestępstwa”
  • 2011–2014: „Opracowanie systemu wykrywania zagrożeń bezpieczeństwa osób niewidomych i słabowidzących ze szczególnym uwzględnieniem ruchu drogowego. Aspekty prawno-kryminologiczne i technologiczne”[20]

Wykonawca[21]:

  • 2002–2006: „Rozwiązania prawne i organizacyjno-techniczne w zwalczaniu przestępczości organizowanej oraz terroryzmu ze szczególnym uwzględnieniem problematyki dowodów procesowych oraz instytucji świadka koronnego” (kierownik grantu: Emil Walenty Pływaczewski)
  • 2008–2011: „Monitoring, identyfikacja i przeciwdziałanie zagrożeniom bezpieczeństwa obywateli” (kierownik grantu: Emil Walenty Pływaczewski)
  • 2009–2011: „Prawne i kryminologiczne aspekty wdrożenia i stosowania nowoczesnych technologii służących ochronie bezpieczeństwa wewnętrznego” (kierownik grantu: Wojciech Filipkowski)
  • 2009–2011: „Jurisdiktionskonflikte bei grenzüberschreitender Kriminalität – ein Rechtsvergleich zum Internationalen Strafrecht” (kierownik grantu: Arndt Sinn, Uniwersytet w Osnabrück)
  • 2011–2014: „Nowoczesne technologie dla/w procesie karnym i ich wykorzystanie – aspekty techniczne, kryminalistyczne, kryminologiczne i prawne” (kierownik grantu: Emil Walenty Pływaczewski)
  • 2014–2017: „Auswirkungen der Liberalisierung des Internethandels in Europa auf den Phänomenbereich der Arzneimittelkriminalität (ALPhA)”[22] (kierownik grantu: Arndt Sinn, Uniwersytet w Osnabrück)

Pełnione funkcje[edytuj | edytuj kod]

  • Przewodnicząca Komisji Dyscyplinarnej ds. studentów UwB (1995–1999)
  • Ekspert w pracach Sejmowej Komisji Rodziny, Podkomisji Nadzwyczajnej do spraw grup psychomanipulacyjnych (1999 i 2000)
  • Pełnomocnik Dziekana Wydziału Prawa do spraw kontaktów ze szkołami średnimi (2007 i 2008)
  • Ekspert w Panelu Tematycznym Społeczeństwo Obywatelskie w Narodowym Programie Foresight Polska 2020 (2007 i 2008)
  • Pełnomocnik Dziekana Wydziału Prawa do spraw promocji (2008–2010)
  • Rzecznik Dyscyplinarny ds. Nauczycieli Akademickich Uniwersytetu w Białymstoku (2006–2012)
  • Prodziekan do spraw nauki na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku (2012–2019)[2]
  • Członek Krajowej Rady Transplantacyjnej (powołana do Komisji Etycznej Krajowej Rady Transplantacyjnej oraz Zespołu ds. Opinii Prawnych i Regulacji Międzynarodowych[23]) (2014-2018; 2018-2022)[24][25]
  • Członek Rady Programowej Polskiej Platformy Bezpieczeństwa Wewnętrznego (od 17 czerwca 2015)[26]
  • Arbiter Główny i Arbiter Rekomendowany we Wschodnim Sądzie Arbitrażowym przy Izbie Przemysłowo-Handlowej w Białymstoku (od 2015)
  • Zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 marca 2017 została powołana w skład komisji egzaminacyjnej do spraw aplikacji adwokackiej przy Ministrze Sprawiedliwości z siedzibą w Białymstoku[27]
  • Zastępca Dyrektora Międzynarodowego Centrum Badań i Eskspertyz Kryminologicznych (czerwiec 2017)[28]
  • Prezes Stowarzyszenia Polska Platforma Bezpieczeństwa Wewnętrznego (PPBW) (od 6 grudnia 2017 r.)[29][6]
  • Członek Zespołu Ekspertów Narodowego Centrum Nauki w panelu HS5 – Prawo, nauki o polityce, polityki publiczne (od stycznia 2018 r.)[30]
  • Ekspert CEPOL – the European Agency for Law Erforcement Training (od maja 2018 r.)[31],
  • Przewodnicząca zespołu ds. opinii prawnych i współpracy międzynarodowej w Krajowej Radzie Transplantacyjnej na kadencję 2018-2022 (od 10 stycznia 2019 r.),
  • Associate Editor w czasopiśmie Journal of Alzheimer`s Disease 2019-2020, czasopismo z listy MNiSW za 100 pkt.

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • nagroda Dziekana Wydziału Prawa za osiągnięcia dydaktyczne i organizacyjne (rok akademicki 1995/1996)
  • indywidualna nagroda II stopnia przyznana przez Rektora Uniwersytetu w Białymstoku za pracę naukową (październik 2000)
  • indywidualna nagroda II stopnia przyznana przez Rektora Uniwersytetu w Białymstoku za pracę naukową (październik 2010)
  • Medal „Zasłużony dla Uniwersytetu w Białymstoku” (październik 2012)[32]
  • Oskar Studencki 2014
  • Brązowy Krzyż Zasługi nadany przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego (marzec 2015 r.)[33]
  • Medal Srebrny za Długoletnią Służbę przyznany przez Prezydenta RP (2016)[34]
  • laureatka II edycji Nagrody Naukowej Oddziału PAN w Olsztynie i w Białymstoku w kategorii "Nauki humanistyczne i społeczne"; nagroda za publikację pt. Transplantacja narządów, tkanek i komórek. Wybrane aspekty kryminologiczne i prawnokarne (2018)[35]
  • nagroda za znaczące osiągnięcia w zakresie działalności naukowej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (2019)[36]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wydział Prawa - Uniwersytet w Białymstoku [online], www.prawo.uwb.edu.pl [dostęp 2018-02-22] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-24].
  2. ↑ a b Prodziekani Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku. uwb.edu.pl. [dostęp 2018-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-24)].
  3. ↑ Prof. Ewa Monika Guzik-Makaruk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-09-03].[martwy link]
  4. ↑ Troje naszych Pracowników uzyskało tytuły profesorskie. uwb.edu.pl. [dostęp 2017-10-18].
  5. ↑ Zakład Prawa Karnego i Kryminologii. prawo.uwb.edu.pl. [dostęp 2018-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-24)].
  6. ↑ a b Prof. dr hab. Ewa M. Guzik-Makaruk prezesem Polskiej Platformy Bezpieczeństwa Wewnętrznego. wspol.edu.pl. [dostęp 2018-01-29]. (pol.).
  7. ↑ Okręgowa Rada Adwokacka w Białymstoku - adwokaci, prawnicy, aplikanci. adwokatura.bialystok.pl. [dostęp 2018-08-24].
  8. ↑ Ewa Guzik-Makaruk. profinfo.pl. [dostęp 2017-11-18]. (pol.).
  9. ↑ Bibliografia publikacji pracowników Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku [online], www.prawo.uwb.edu.pl [dostęp 2018-06-04].
  10. ↑ Np. W. Filipkowski, E. M. Guzik-Makaruk, K. Laskowska, G. B. Szczygieł, E. Zatyka, Przewodnik po prawie karnym. Tablice, orzecznictwo, kazusy, Warszawa 2012.
  11. ↑ Aktualności [online], www.ppbw.eu [dostęp 2017-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-12].
  12. ↑ Konferencja pt. „Rola prac badawczo-rozwojowych w obszarze bezpieczeństwa wewnętrznego państwa – zakończenie i podsumowanie projektów realizowanych w ramach I Konkursu NCBR z obszaru bezpieczeństwa i obronności”. ppbw.pl. [dostęp 2014-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)].
  13. ↑ Uniwersytet w Białymstoku uruchomił Szkołę Prawa Niemieckiego. wyborcza.pl. [dostęp 2018-02-07].
  14. ↑ Sprawozdanie z realizacji programu „Wprowadzenie do prawa niemieckiego” na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku [online], prawo.uwb.edu.pl [dostęp 2017-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-05].
  15. ↑ Dr hab. Ewa M. Guzik-Makaruk, prof. UwB jedynym ekspertem z Polski w międzynarodowym projekcie poświęconym parafarmaceutykom i fałszowaniu leków. prawo.uwb.edu.pl. [dostęp 2017-11-18].
  16. ↑ Konkurs RPO na pracę doktorską rozstrzygnięty. rpo.gov.pl. [dostęp 2018-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-10)].
  17. ↑ Dr Emilia Jurgielewicz-Delegacz laureatką konkursu Rzecznika Praw Obywatelskich na najlepszą pracę doktorską. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-05)].
  18. ↑ Stowarzyszenie Popularyzacji Wiedzy Prawnej. krs-rejestr.pl. [dostęp 2018-02-07].
  19. ↑ E. W. Pływaczewski, K. Laskowska, G. B. Szczygieł, W. Filipkowski, E. M. Guzik-Makaruk, E. Zatyka, Polskie kierunki badań kryminologicznych nad bezpieczeństwem obywateli, Prokuratura i Prawo 2010, nr 1-2, s. 176 i nast.
  20. ↑ Bezpieczeństwo osób niewidomych i słabowidzących. tyfloswiat.pl. [dostęp 2018-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  21. ↑ Wykaz grantów badawczych realizowanych na Wydziale Prawa UwB. prawo.uwb.edu.pl. [dostęp 2017-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].
  22. ↑ Experten - Alpha [online], www.alpha.uni-osnabrueck.de [dostęp 2017-11-18] (niem.).
  23. ↑ Prof. Ewa M. Guzik-Makaruk powołana do Komisji Etycznej Krajowej Rady Transplantacyjnej. prawo.uwb.edu.pl. [dostęp 2018-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-05)].
  24. ↑ Prodziekan Wydziału Prawa powołana do składu Krajowej Rady Transplantacyjnej. wrotapodlasia.pl. [dostęp 2018-02-07].
  25. ↑ Skład Krajowej Rady Transplantacyjnej (2014-2018). mz.gov.pl. [dostęp 2018-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  26. ↑ Rada Programowa Polskiej Platformy Bezpieczeństwa Wewnętrznego. ppbw.pl. [dostęp 2018-01-29].
  27. ↑ Arkita, Poz. 83-e.indd [online], webcache.googleusercontent.com [dostęp 2017-04-20].
  28. ↑ Wydział Prawa - Uniwersytet w Białymstoku [online], www.prawo.uwb.edu.pl [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-04].
  29. ↑ Prof. dr hab. Ewa M. Guzik-Makaruk – Prodziekan ds. Nauki Wydziału Prawa UwB została Prezesem Polskiej Platformy Bezpieczeństwa Wewnętrznego (PPBW). www.prawo.uwb.edu.pl. [dostęp 2018-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-05)].
  30. ↑ Profesor Ewa M. Guzik-Makaruk ekspertem NCN [online], prawo.uwb.edu.pl [dostęp 2018-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-04].
  31. ↑ Wydział Prawa - Uniwersytet w Białymstoku [online], www.prawo.uwb.edu.pl [dostęp 2018-06-03] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-05].
  32. ↑ Medale „Zasłużony dla Uniwersytetu w Białymstoku”. uwb.edu.pl. [dostęp 2012-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-30)].
  33. ↑ Krzyże Zasługi dla naukowców UwB. bialystok.uw.gov.pl. [dostęp 2018-01-29].
  34. ↑ Pracownicy Wydziału Prawa zostali uhonorowani odznaczeniami państwowymi. prawo.uwb.edu.pl. [dostęp 2017-04-22].
  35. ↑ Aktualności/ogłoszenia [online], www.olsztyn.pan.pl [dostęp 2018-11-04] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-04] (pol.).
  36. ↑ Wyróżnienia dla nauczycieli akademickich szkół podległych MSWiA - Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji - Portal gov.pl [online], Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji [dostęp 2019-09-04] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Monika_Guzik-Makaruk&oldid=72009317”