Feliks Wróbel

Feliks Wróbel
	major artylerii
Data i miejsce urodzenia	6 września 1894 ; Bobowa
Data i miejsce śmierci	1940 ; USRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	19 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Feliks Wróbel^[a] (ur. 6 września 1894 w Bobowej, zm. 1940 w ZSRR) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Józefa i Apolonii, z domu Witek. Uczył się w gimnazjum w Tarnowie (1906–1910), a następnie w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, które ukończył z maturą w 1914. Rozpoczął wówczas studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był członkiem Związków Sokolich i Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej był żołnierzem-ochotnikiem Legionów Polskich od sierpnia 1914 do lipca 1917. Służył w 13 kompanii 3 pułku piechoty w składzie II Brygady Legionów, potem w 5 baterii 1 pułku artylerii, 1 baterii armat polowych i w kadrze artylerii w Kozienicach. W stopniu sierżanta uczestniczył w bitwach pod Krzywopłotami, Marcinkowicami, Pisarzowem, Nowym Sączem, Konarami, Klimontowem, nad Styrem, Polską Górą, Kaszówką. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. Armii. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. U schyłku wojny w listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu oddziaów niemieckich w Piotrkowie Trybunalskim.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Został zweryfikowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918. Pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych, następnie do 1920 w DOG w Warszawie. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej 1920 stopniu służył wraz z baterią w ramach 2 pułku artylerii polowej Legionów IV Brygady Litewsko-Białoruskiej. Internowany, w niewoli litewskiej w lipcu 1920, uciekł z niej w następnym miesiącu do Kłajpedy i wrócił do Polski. 28 sierpnia 1920 przydzielony do I Baterii Ochotniczej. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. W 1920 ukończył kurs nr 3 Centrum Wyszkolenia Artylerii w Krakowie. Został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1919. Od 1921 do 1922 służył w 21 pułku artylerii polowej, następnie od 1922 roku w III dywizjonie 20 pułku artylerii polowej stacjonującego w garnizonie Prużana. Absolwent kursu dowódców dywizjonów w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Od 1923 roku w I dywizjonie 20 pułku artylerii polowej^[2].

1 grudnia 1924 roku został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3]. Został dowódcą baterii w 20 pułku artylerii polowej. W 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu^[4]. Od 15 września 1929 roku był dowódcą baterii w 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu^[5]^[6]. 9 marca 1933 został przeniesiony do 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza^[7]^[8]. 4 lutego 1934 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. W marcu 1934 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 7 dak^[10], a w 1936 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy 7 dak^[7]. W 1938 został przeniesiony do 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy III dywizjonu, detaszowanego w Lidzie^[7].

Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej dowodzony przez niego dywizjon został włączony w skład 38 pułku artylerii lekkiej. 15/16 września 1939 roku w walce pod Księżym Mostem został ranny. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. W październiku 1939 roku udało mu się uciec ale w listopadzie tego roku został ponownie aresztowany we Lwowie. Prawdopodobnie wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-22 oznaczony numerem 577)^[11]. Ofiary z tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Żoną, Feliksa Wróbla była Maria, z domu Bernowicz (po wojnie powtórnie zamężna z Wiktorem Wróblem; zm. 1986), z którą miał córki: Annę (zm. 2008) i Ewę, po wojnie zamieszkujące w Bieczu.

Upamiętnienie

19 kwietnia 2010, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Gimnazjum im. Marii Skłodowskiej-Curie nr 2 w Polkowicach został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Feliksa Wróbla^[12]. W uroczystościach uczestniczyła jego córka, Ewa Bułat.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Niepodległości – 15 czerwca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13]
Krzyż Walecznych^[14]
Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 roku „za zasługi w służbie wojskowej”^[15]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka Pamiątkowa Artylerii Konnej

Zobacz też

Uwagi

↑ Feliks Wróbel w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Feliks II Wróbel” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie „Feliksa I Wróbla” ur. 19 listopada 1885 roku, podporucznika rezerwy 86 pp^[1]

Przypisy

↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 435, 464, 375, 561.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 753, 822.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 743.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 435, 464.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 295.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 682.
↑ ^a ^b ^c Kiński 1993 ↓, s. 380.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 91.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 108. [dostęp 2014-10-27].
↑ Katyń... Ocalić od zapomnienia. stare.gim2.polkowice.pl. [dostęp 2014-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 grudnia 2014)].
↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 188.
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jan Kiński. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (146), 1993. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-01-03].
Lubelszczyzna - 1939 r. Feliks Wróbel. stankiewicze.com. [dostęp 2014-12-12].
Aleksander Gucwa: Mjr. artylerii Feliks Wróbel zamordowany w Bykowni (Kijów) na Ukrainie. sekowa.info. [dostęp 2014-12-12].

[2] Feliks Wróbel w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Feliks II Wróbel” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie „Feliksa I Wróbla” ur. 19 listopada 1885 roku, podporucznika rezerwy 86 pp^[1]

[CITEREFRocznik_Oficerski1923435,_464,_375,_561-1] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 435, 464, 375, 561.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923753,_822-3] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 753, 822.

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 743.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928435,_464-5] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 435, 464.

[6] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 295.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932682-7] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 682.

[CITEREFKiński1993380-8] Kiński 1993 ↓, s. 380.

[9] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 91.

[10] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_7_czerwca_1934_roku,_s._149-11] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.

[12] Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 108. [dostęp 2014-10-27].

[13] Katyń... Ocalić od zapomnienia. stare.gim2.polkowice.pl. [dostęp 2014-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 grudnia 2014)].

[14] M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932188-15] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 188.

[16] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[1]