François de Rugy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1973 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Stanowisko |
przewodniczący Zgromadzenia Narodowego (2017–2018), minister ekologii (2018–2019) |
François Henri Goullet de Rugy (ur. 6 grudnia 1973 w Nantes[1]) – francuski polityk, parlamentarzysta, lider ugrupowania Parti écologiste, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego (2017–2018), minister ekologii (2018–2019).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wywodzi się z francuskiej rodziny szlacheckiej Goullet de Rugy. Ukończył Lycée Gabriel-Guist'hau, a w 1995 studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu. W pierwszej połowie lat 90. działał w Pokoleniu Ekologii, którym kierował Brice Lalonde. W 1995 założył stowarzyszenie ekologiczne pod nazwą „Écologie 44”[2]. W 1997 dołączył do Zielonych, został zastępcą sekretarza generalnego frakcji poselskiej współtworzonej przez to ugrupowanie[3]. W 2001 został radnym Nantes, następnie w tymże roku mer Jean-Marc Ayrault powołał go na swojego zastępcę do spraw transportu. Funkcję tę pełnił do 2008[2][3]. W kadencji 2008–2014 zasiadał w radzie gminy Orvault[3].
W 2007 po raz pierwszy wybrany do Zgromadzenia Narodowego, reelekcję uzyskał w 2012 z ramienia powstałej na bazie m.in. Zielonych partii Europa Ekologi – Zieloni. Od 2012 pełnił funkcję współprzewodniczącego frakcji deputowanych tej formacji[1]. W 2015 opowiedział się za powrotem ekologów do koalicji rządowej z socjalistami. Opuścił swoje ugrupowanie, powołując ruch polityczny Écologistes! (w 2016 przekształcony w Parti écologiste) i stając na jego czele[3][4]. W 2016 wybrany na wiceprzewodniczącego niższej izby francuskiego parlamentu[1].
W styczniu 2017 wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach przed wyborami prezydenckimi. W pierwszej turze głosowania zajął piąte miejsce z wynikiem blisko 4% głosów[5]. W trakcie kampanii wyborczej poparł Emmanuela Macrona. Z ramienia prezydenckiego En Marche! w czerwcu 2017 ponownie został wybrany w skład Zgromadzenia Narodowego[6].
W tym samym miesiącu został wybrany na przewodniczącego niższej izby francuskiego parlamentu XV kadencji[7]. Funkcję tę pełnił do 4 września 2018, kiedy to został powołany na stanowisko ministra stanu oraz ministra transformacji ekologicznej i solidarnej w drugim rządzie Édouarda Philippe’a[8]. 16 lipca 2019 zrezygnował z funkcji rządowych; powodem podania się do dymisji były doniesienia w mediach o kosztownych prywatnych przyjęciach, które miał urządzać w trakcie kierowania Zgromadzeniem Narodowym[9]. W 2021 bezskutecznie ubiegał się o prezydenturę regionu Kraj Loary, został wówczas wybrany do rady regionalnej[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c François de Rugy na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
- ↑ a b François de Rugy. franceinter.fr. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
- ↑ a b c d Biographie. francoisderugy.fr. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
- ↑ François de Rugy annonce le lancement du parti «écologistes!». lemonde.fr, 8 września 2015. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
- ↑ Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30. lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
- ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
- ↑ François de Rugy élu président de l’Assemblée nationale. lemonde.fr, 27 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-27]. (fr.).
- ↑ Remaniement: François de Rugy et Roxana Maracineanu rejoignent le gouvernement. lesechos.fr, 4 września 2018. [dostęp 2018-09-04]. (fr.).
- ↑ Francuski minister ds. transformacji ekologicznej odchodzi po skandalu. bankier.pl, 16 lipca 2019. [dostęp 2019-07-16].
- ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2021. interieur.gouv.fr. [dostęp 2021-06-28]. (fr.).
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
.jpg)