Franciszek Osmakiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Osmakiewicz
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1901
Drohobycz

Data śmierci

7 maja 1972

Przebieg służby
Siły zbrojne

Polski Korpus Posiłkowy
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

29 Pułk Piechoty,
Szkoła Podchorążych Piechoty,
Kompania graniczna KOP „Dziwniki”,
Batalion KOP „Podświle”,
17 Brygada Piechoty: 24 batalion piechoty,
5 Kresowa Dywizja Piechoty: 18 Batalion Strzelców

Stanowiska

dowódca kompanii KOP,
dowódca batalionu KOP,
zastępca dowódcy batalionu piechoty,
dowódca batalionu piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska: bitwa o Monte Cassino)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino

Franciszek Osmakiewicz (ur. 15 stycznia 1901 w Drohobyczu, zm. 7 maja 1972) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, w 1964 awansowany do stopnia pułkownika przez władze RP na uchodźstwie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 stycznia 1901 w Drohobyczu[1]. Był synem Wojciecha i Karoliny[1]. W 1917 ukończył V klasę w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[2]. Podczas I wojny światowej był żołnierzem Polskiego Korpusu Posiłkowego, służył w 4 kompanii dow. uzupeł.[1]

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 października 1920[3][4][5]. W latach 20. był oficerem 29 pułku piechoty w Kaliszu[6][7][8]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[9]. W 1932 był w kadrze Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[10]. W 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i do końca istnienia II Rzeczypospolitej w 1939 był dowódcą kompanii granicznej KOP „Dziwniki”[11].

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był dowódcą batalionu KOP „Podświle”[12]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 wraz z dowodzonym batalionem podjął walkę z atakującym strażnice sowieckimi oddziałami 5 Dywizji Strzeleckiej wzmocnionej 25 Brygadą Pancerną, 22 komendanturą Wojsk Ochrony Pogranicza NKWD i 13 Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza NKWD dowodzonego przez płk. Rakutina[13]. Został aresztowany przez Sowietów, a na przełomie września i października we wrześniu i październiku 1941 był w grupie 65 oficerów KOP zwolnionych na mocy układu Sikorski-Majski z obozów NKWD i przekazanych do ośrodków formowania Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR w Buzułuku, Tatiszczewie i Tockim[14]. Później został oficerem 2 Korpusu Polskiego w strukturze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Uczestniczył w kampanii włoskiej. Brał udział w bitwie pod Monte Cassino w stopniu majora jako zastępca dowódcy 18 Batalionu Strzelców w składzie 5 Kresowej Dywizji Piechoty[15], a 17 maja 1944 objął dowództwo nad jednostką[16], później brał udział w walkach pod Piedimonte[17]. Od czerwca 1944 był dowódcą 24/22 batalionu piechoty w składzie 7/17 Brygady Piechoty[18].

Po zakończeniu wojny przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1964 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie do stopnia pułkownika piechoty[19]. Był członkiem III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963–1968) z ramienia Ruchu Odrodzenia Narodowego.

Był mężem Aliny (1910–1989)[20].

Zmarł 7 maja 1972. Pochowany na Preston Old and New Cemetery[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Franciszek Osmakiewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-05-26].
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1917. Drohobycz: 1917, s. 38.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 449.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 391.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 246.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 209.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 194.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 45.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 78.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 803.
  11. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 653, 738.
  12. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 165.
  13. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 187.
  14. ↑ Dokumenty Katyńskie, Wojskowy Przegląd Historyczny nr 3–4 (133–134), Warszawa 1990, s. 303.
  15. ↑ Wawer 2009 ↓, s. 128-137.
  16. ↑ Wawer 2009 ↓, s. 240.
  17. ↑ Tadeusz Zajdziński. Prawda o Piedimonte. „Bieżuńskie Zeszyty Historyczne”. 16, s. 136–137, 1999. 
  18. ↑ Żaroń 1981 ↓, s. 269-270.
  19. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 2, Nr 4 z 30 czerwca 1969. 
  20. ↑ a b Franciszek Osmakiewicz 1901–1972 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2022-01-28] (pol.).
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 5, Nr 1 z 19 stycznia 1971.  „za zasługi na polu pracy społecznej w polskich organizacjach wojskowych”.
  23. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  24. ↑ 18 Lwowski Batalion Strzelców - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Osmakiewicz&oldid=70530511”