Grand Prix Austrii 1975

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grand Prix Austrii 1975
XIII Memphis Großer Preis von Österreich
Grand Prix d'Europe
12. wyścig z 14 w sezonie
262. Grand Prix Formuły 1
Tor Österreichring
Austria Österreichring
Data

17 sierpnia 1971

Trasa
Liczba okrążeń

29

Długość okrążenia

5,911 km

Dystans

319,194 km

Uczestnicy
Zgłoszenia

30 kierowców

Zakwalifikowało się

28 kierowców

Ukończyło wyścig

17 kierowców

Wyniki
Pole position

Niki Lauda
(1:34,850, Ferrari)

Zwycięzca

Vittorio Brambilla
(0:57:56,690, March)

Najszybsze
okrążenie

Vittorio Brambilla
(1:53,900, March)

12. Grand Prix w sezonie 1975
Poprzednie

Grand Prix Niemiec

Następne

Grand Prix Włoch

Grand Prix Austrii
1974 1975 1976

Grand Prix Austrii 1975 (oryg. Memphis Grosser Preis von Österreich), Grand Prix Europy 1975[a] – 12. runda Mistrzostw Świata Formuły 1 w sezonie 1975, która odbyła się 17 sierpnia 1975, po raz szósty na torze Österreichring.

13. Grand Prix Austrii, siódme zaliczane do Mistrzostw Świata Formuły 1.

Wyścig został przerwany po 58 minutach na skutek ulewnego deszczu. Podczas ostatniej sesji treningowej przez wyścigiem zdarzył się wypadek, w wyniku którego zmarł Mark Donohue.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Po wypadku w Hiszpanii do ścigania się wrócił Rolf Stommelen. Chris Amon wrócił do zespołu Ensign.

Podczas sesji treningowej przed kwalifikacjami Wilson Fittipaldi miał wypadek, na skutek którego złamał dwie kości ręki.

Pole position do wyścigu po raz siódmy w sezonie zdobył Niki Lauda. Dobrze w kwalifikacjach spisał się także debiutant, Brett Lunger w Heskecie. Podczas ostatniej sesji treningowej Brian Henton rozbił Lotusa po najechaniu na plamę oleju, a Mark Donohue po pęknięciu opony wyleciał z zakrętu i wjechał w słup podtrzymujący reklamę, a jego samochód został doszczętnie zniszczony. Na skutek tego wypadku zginęło 2 marshali. Donohue nie zginął na miejscu, będąc w stanie nawet samodzielnie wysiąść z bolidu, skarżył się jednak na bóle głowy, więc następnego dnia udał się do szpitala. Zmarł w szpitalu trzy dni po wypadku w wyniku wylewu krwi do mózgu.

Gdy kierowcy już ustawiali się do startu, pojawiły się doniesienia o deszczu z drugiej strony toru. To oraz fakt występowania burzowych chmur skłoniły kierowców do powrotu do boksów oraz zmiany opon na deszczowe.

Po 45 minutach kierowcy wystartowali. Prowadzenie objął Lauda, a za nim jechali James Hunt oraz Patrick Depailler. Mario Andretti wpadł w poślizg, a Bob Evans wycofał się z powodu awarii silnika. Vittorio Brambilla awansował na trzecie miejsce, a Ronnie Peterson – na czwarte.

Na 15 okrążeniu Lauda został wyprzedzony przez Hunta. Miał on jednak problemy z silnikiem napędzającym jego Hesketha, i wkrótce potem został wyprzedzony przez Brambillę. W tym czasie Peterson zjechał do boksów w celu naprawy uszkodzonej osłony. Jochen Mass stracił trzecią pozycję, a GPDA orzekła, że po 29 okrążeniach z 54 przewidzianych wyścig zostanie przerwany.

Wyścig wygrał Vittorio Brambilla, a wkrótce po przejechaniu linii mety rozbił swojego Marcha. Niektóre zespoły chciały wznowienia wyścigu, ale było to niemożliwe, ponieważ wywieszono flagę w czarno-białą szachownicę.

Było to jedyne zwycięstwo Brambilli w Formule 1. Z powodu przedwczesnego zakończenia wyścigu kierowcom przyznano jedynie połowę punktów.

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Zespół Samochód Silnik Opony
1 Brazylia Emerson Fittipaldi Marlboro Team McLaren McLaren M23 Ford DFV 3.0 V8 G
2 Niemcy Jochen Mass Marlboro Team McLaren McLaren M23 Ford DFV 3.0 V8 G
3 Południowa Afryka Jody Scheckter Elf Team Tyrrell Tyrrell 007 Ford DFV 3.0 V8 G
4 Francja Patrick Depailler Elf Team Tyrrell Tyrrell 007 Ford DFV 3.0 V8 G
5 Szwecja Ronnie Peterson John Player Team Lotus Lotus 72E Ford DFV 3.0 V8 G
6 Wielka Brytania Brian Henton John Player Team Lotus Lotus 72E Ford DFV 3.0 V8 G
7 Argentyna Carlos Reutemann Martini Racing Brabham BT44B Ford DFV 3.0 V8 G
8 Brazylia Carlos Pace Martini Racing Brabham BT44B Ford DFV 3.0 V8 G
9 Włochy Vittorio Brambilla Beta Team March March 751 Ford DFV 3.0 V8 G
10 Niemcy Hans-Joachim Stuck Beta Team March March 751 Ford DFV 3.0 V8 G
11 Szwajcaria Clay Regazzoni Scuderia Ferrari SpA Ferrari 312T Ferrari 3.0 B12 G
12 Austria Niki Lauda Scuderia Ferrari SpA Ferrari 312T Ferrari 3.0 B12 G
14 Wielka Brytania Bob Evans Stanley BRM BRM P201 BRM 3.0 V12 G
16 Wielka Brytania Tom Pryce UOP Shadow Racing Team Shadow DN5 Ford DFV 3.0 V8 G
17 Francja Jean-Pierre Jarier UOP Shadow Racing Team Shadow DN7 Matra 3.0 V12 G
18 Wielka Brytania John Watson Team Surtees Surtees TS16 Ford DFV 3.0 V8 G
20 Szwajcaria Jo Vonlanthen Frank Williams Racing Cars Williams FW03 Ford DFV 3.0 V8 G
21 Francja Jacques Laffite Frank Williams Racing Cars Williams FW04 Ford DFV 3.0 V8 G
22 Niemcy Rolf Stommelen Embassy Racing Hill GH1 Ford DFV 3.0 V8 G
23 Wielka Brytania Tony Brise Embassy Racing Hill GH1 Ford DFV 3.0 V8 G
24 Wielka Brytania James Hunt Hesketh Racing Hesketh 308B Ford DFV 3.0 V8 G
25 Stany Zjednoczone Brett Lunger Hesketh Racing Hesketh 308 Ford DFV 3.0 V8 G
27 Stany Zjednoczone Mario Andretti Vel's Parnelli Jones Racing Parnelli VPJ4 Ford DFV 3.0 V8 G
28 Stany Zjednoczone Mark Donohue Penske Cars March 751 Ford DFV 3.0 V8 G
29 Włochy Lella Lombardi Lavazza March March 751 Ford DFV 3.0 V8 G
30 Brazylia Wilson Fittipaldi Copersucar Fittipaldi FD03 Ford DFV 3.0 V8 G
31 Nowa Zelandia Chris Amon HB Bewaking Team Ensign Ensign N175 Ford DFV 3.0 V8 G
32 Austria Harald Ertl Warsteiner Brewery Hesketh 308 Ford DFV 3.0 V8 G
33 Holandia Roelof Wunderink HB Bewaking Team Ensign Ensign N174 Ford DFV 3.0 V8 G
35 Wielka Brytania Tony Trimmer Maki Engineering Maki 101C Ford DFV 3.0 V8 G
Nr Kierowca Zespół Samochód Silnik Opony

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

P Nr Kierowca Konstruktor(-silnik) Opony Czas Odstęp Strata
1 12 Austria Niki Lauda Ferrari G 1:34,850 - -
2 24 Wielka Brytania James Hunt Hesketh-Ford G 1:34,970 0:00,120 0:00,120
3 1 Brazylia Emerson Fittipaldi McLaren-Ford G 1:35,210 0:00,240 0:00,360
4 10 Niemcy Hans-Joachim Stuck March-Ford G 1:35,380 0:00,170 0:00,530
5 11 Szwajcaria Clay Regazzoni Ferrari G 1:35,410 0:00,030 0:00,560
6 8 Brazylia Carlos Pace Brabham-Ford G 1:35,710 0:00,300 0:00,860
7 4 Francja Patrick Depailler Tyrrell-Ford G 1:35,780 0:00,070 0:00,930
8 9 Włochy Vittorio Brambilla March-Ford G 1:35,800 0:00,020 0:00,950
9 2 Niemcy Jochen Mass McLaren-Ford G 1:36,120 0:00,320 0:01,270
10 3 Południowa Afryka Jody Scheckter Tyrrell-Ford G 1:36,140 0:00,020 0:01,290
11 7 Argentyna Carlos Reutemann Brabham-Ford G 1:36,430 0:00,290 0:01,580
12 21 Francja Jacques Laffite Williams-Ford G 1:37,600 0:01,170 0:02,750
13 5 Szwecja Ronnie Peterson Lotus-Ford G 1:37,610 0:01,180 0:02,760
14 17 Francja Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford G 1:37,620 0:00,010 0:02,770
15 16 Wielka Brytania Tom Pryce Shadow-Ford G 1:37,640 0:00,020 0:02,790
16 23 Wielka Brytania Tony Brise Hill-Ford G 1:37,690 0:00,050 0:02,840
17 25 Stany Zjednoczone Brett Lunger Hesketh-Ford G 1:37,870 0:00,180 0:03,020
18 18 Wielka Brytania John Watson Surtees-Ford G 1:37,960 0:00,090 0:03,110
19 27 Stany Zjednoczone Mario Andretti Parnelli-Ford G 1:37,970 0:00,010 0:03,120
20 28 Stany Zjednoczone Mark Donohue March-Ford G 1:38,190 0:00,220 0:03,340
21 29 Włochy Lella Lombardi March-Ford G 1:38,430 0:00,240 0:03,580
22 6 Wielka Brytania Brian Henton Lotus-Ford G 1:38,720 0:00,290 0:03,870
23 31 Nowa Zelandia Chris Amon Ensign-Ford G 1:38,750 0:00,030 0:03,900
24 14 Wielka Brytania Bob Evans BRM G 1:39,530 0:00,780 0:04,680
25 22 Niemcy Rolf Stommelen Hill-Ford G 1:39,560 0:00,030 0:04,710
26 32 Austria Harald Ertl Hesketh-Ford G 1:40,720 0:01,160 0:05,870
27 33 Holandia Roelof Wunderink Ensign-Ford G 1:42,580 0:01,860 0:07,730
28 20 Szwajcaria Jo Vonlanthen Williams-Ford G 1:42,800 0:00,220 0:07,950
Nie zakwalifikowali się
29 35 Wielka Brytania Tony Trimmer Maki-Ford G 1:44,880 0:02,300 0:10,030
30 30 Brazylia Wilson Fittipaldi Fittipaldi-Ford G - - -
P Nr Kierowca Konstruktor(-silnik) Opony Czas Odstęp Strata

Wyścig[edytuj | edytuj kod]

P Nr Kierowca Konstruktor Opony Okr. Czas / Strata Komentarz
1 9 Włochy Vittorio Brambilla March-Ford G 29 0h57m56s690
2 24 Wielka Brytania James Hunt Hesketh-Ford G 29 0h58m23s720(+0:27,030)
3 16 Wielka Brytania Tom Pryce Shadow-Ford G 29 0h58m31s540(+0:34,850)
4 2 Niemcy Jochen Mass McLaren-Ford G 29 0h59m09s350(+1:12,660)
5 5 Szwecja Ronnie Peterson Lotus-Ford G 29 0h59m20s020(+1:23,330)
6 12 Austria Niki Lauda Ferrari G 29 0h59m26s970(+1:30,280)
7 11 Szwajcaria Clay Regazzoni Ferrari G 29 0h59m35s760(+1:39,070)
8 3 Południowa Afryka Jody Scheckter Tyrrell-Ford G 28 - 1 okr.
9 1 Brazylia Emerson Fittipaldi McLaren-Ford G 28 - 1 okr.
10 18 Wielka Brytania John Watson Surtees-Ford G 28 - 1 okr.
11 4 Francja Patrick Depailler Tyrrell-Ford G 28 - 1 okr.
12 31 Nowa Zelandia Chris Amon Ensign-Ford G 28 - 1 okr.
13 25 Stany Zjednoczone Brett Lunger Hesketh-Ford G 28 - 1 okr.
14 7 Argentyna Carlos Reutemann Brabham-Ford G 28 - 1 okr.
15 23 Wielka Brytania Tony Brise Hill-Ford G 28 - 1 okr.
16 22 Niemcy Rolf Stommelen Hill-Ford G 27 - 2 okr.
17 29 Włochy Lella Lombardi March-Ford G 26 - 3 okr.
Niesklasyfikowani
33 Holandia Roelof Wunderink Ensign-Ford G 25 - 4 okr.
32 Austria Harald Ertl Hesketh-Ford G 23 - 6 okr. elektryka
21 Francja Jacques Laffite Williams-Ford G 21 - 8 okr. układ jezdny
8 Brazylia Carlos Pace Brabham-Ford G 17 - 12 okr. silnik
20 Szwajcaria Jo Vonlanthen Williams-Ford G 14 - 15 okr. silnik
10 Niemcy Hans-Joachim Stuck March-Ford G 10 - 19 okr. wypadek
17 Francja Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford G 10 - 19 okr. wtrysk paliwa
14 Wielka Brytania Bob Evans BRM G 2 - 27 okr. silnik
27 Stany Zjednoczone Mario Andretti Parnelli-Ford G 1 - 28 okr. poślizg
Nie wystartowali / niedopuszczeni do ponownego startu
28 Stany Zjednoczone Mark Donohue March-Ford G 0 - 29 okr. wypadek
6 Wielka Brytania Brian Henton Lotus-Ford G 0 - 29 okr. wypadek
P Nr Kierowca Konstruktor Opony Okr. Czas / Strata Komentarz

Najszybsze okrążenie[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Konstruktor Opony Czas Okr.
9 Włochy Vittorio Brambilla March-Ford G 1:53,900

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Do roku 1977 Grand Prix Europy było honorowym tytułem przyznawanym eliminacjom rozgrywanym w Europie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]