Iwan Ludnikow

Iwan Ludnikow

Иван Ильич Людников

generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	26 września 1902 Kriwaja Kosa
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 1976 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1968
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 39 Armii, Taurydzkiego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Iwan Ilicz Ludnikow, ros. Иван Ильич Людников (ur. 13 września^?/26 września 1902 w Kriwej Kosie, zm. 22 kwietnia 1976 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego

Życiorys

Urodził się we wsi Kriwaja Kosa, w rejonie nowoazowskim obwodzie donieckim w rodzinie robotniczej.

Jako nieletni chłopak wyjechał do Juzowki i pracował w kopalniach w Juzowce i Makiejewce.

W 1917 roku wstąpił do Czerwonej Gwardii i w 1918 roku do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej jako szeregowiec. Brał udział w walkach przeciwko oddziałom gen. Kaledina, gen. Wrangla oraz w walkach na Kaukazie.

Po zakończeniu wojny domowej pozostał w Armii Czerwonej. W 1925 roku ukończył Odeską Szkołę Piechoty. Pełnił służbę w 13 Dagestańskiej Dywizji Strzeleckiej będąc dowódcą plutonu i kompanii, a następnie dowódcą plutonu i szefem sztabu batalionu we Władykaukaskiej Szkole Piechoty. W 1930 roku ukończył taktyczno-strzelecki kurs doskonalący „Wystrieł”. W 1938 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego.

Po ukończeniu akademii służył w Sztabie Generalnym Armii Czerwonej. W 1939 roku został komendantem Żytomierskiej Szkoły Piechoty, a w marcu 1941 roku został dowódcą 200 Dywizji Strzeleckiej w Specjalnym Kijowskim Okręgu Wojskowym.

Po ataku Niemiec na ZSRR nadal dowodził 200 Dywizją Strzelecką, która prowadziła ciężkie walki obronne na Ukrainie. W dniu 14 września 1941 roku został ciężko ranny w rejonie miasta Niżyn i został ewakuowany na tyły.

Po wyzdrowieniu w listopadzie 1941 roku został dowódcą 16 Samodzielnej Brygady Strzeleckiej, składającej się z uczniów szkół wojskowych. Dowodził nią w czasie operacji rostowskiej oraz w zdobyciu Rostowa.

W maju 1942 roku został dowódcą 138 Dywizji Strzeleckiej, która walczyła w składzie Frontu Stalingradzkiego i Dońskiego. Wziął on udział w bitwie stalingradzkiej, od 17 września 1942 roku dowodzona przez niego dywizja walczyła w samym mieście w rejonie na północ od fabryki „Barykada”, gdzie walczyła w okrążeniu z trzech stron do momentu kapitulacji wojsk niemieckich w Stalingradzie. Za to dywizja została przemianowana na 70 Gwardyjską Dywizję Strzelecką, a jej dowódca został generałem.

W czerwcu 1943 roku został dowódcą 15 Korpusu Strzeleckiego, którym dowodził w czasie bitwy na łuku kurskim. W dniu 22 września 1943 roku dowodzony przez niego korpus sforsował Dniepr w północnej części Czarnobyla i utworzył przyczółek. W dniu 16 października 1943 roku za to otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.

Następnie brał udział w operacji żytomiersko-berdyczowskiej i płoskirowsko-czernowickiej.

W maju 1944 roku został dowódcą 39 Armii, którą dowodził w czasie operacji białoruskiej, następnie operacji wschodniopruskiej i w kwietniu 1945 roku uczestniczyła w szturmie Królewca.

Po zakończeniu wojny w Europie 39 Armia została przerzucona na Daleki Wschód i weszła w skład Frontu Zabajkalskiego. Wzięła udział w operacji kwantuńskiej, w czasie której zdobyła m.in. Mukden i Port Artur.

Po zakończeniu wojny nadal dowodził 39 Armią, a następnie od czerwca 1947 roku dowodził kolejno 10 Gwardyjską Armią i 13 Armią. W okresie od grudnia 1949 do listopada 1952 roku był zastępcą dowódcy Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. Następnie od listopada 1952 do września 1954 roku był zastępcą dowódcy Odeskiego Okręgu Wojskowego, później od września 1954 do czerwca 1956 był dowódcą Taurydzkiego Okręgu Wojskowego.

Następnie w okresie od lipca 1956 do lutego 1959 roku był głównym doradcą wojskowym Ministra Obrony Ludowej Republiki Bułgarii. W marcu 1959 roku był komendantem kursu oficerskiego „Wystrieł”, a następnie od 1963 roku szefem katedry w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego ZSRR. W 1968 roku został przeniesiony do rezerwy.

Mieszkał i zmarł w Moskwie, pochowany został na cmentarzu Nowodziewiczym

Awanse

• płk 1941;
• gen. mjr 27 stycznia 1943;
• gen. por. 25 września 1943;
• gen. płk 5 maja 1945.

Odznaczenia

• Medal Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (16 października 1943)
• Order Lenina (trzykrotnie) (22 lutego 1943, 16 października 1943, 21 lutego 1945)
• Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie) (27 marca 1942, 27 sierpnia 1943, 1944, 1949, 22 lutego 1968)
• Order Suworowa kl. I (trzykrotnie) (4 lipca 1944, 19 kwietnia 1945, 8 września 1945)
• Order Suworowa kl. II (16 września 1943)
• Order Bohdana Chmielnickiego kl. II

Bibliografia

• Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 135–137. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 425. (ros.).
• Praca zbiorowa pod red. marsz. Nikołaja Ogarkow: Советская военная энциклопедия tом 5 Линия – Объектовая. Moskwa: Wydawnictwo Wojskowe Ministerstwa Obrony ZSRR, 1979, s. 54. (ros.).
• Людников Иван Ильич. Герои Страны. [dostęp 2011-12-15]. (ros.).