Jan Piekło
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 listopada 1952 |
|---|---|
| Ambasador RP na Ukrainie | |
| Okres |
od 2016 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Jan Piekło (ur. 20 listopada 1952 w Krakowie) – polski dziennikarz, ekspert ds. mediów, długoletni (2005–2016) dyrektor wykonawczy Poland-America-Ukraine Cooperation Initiative, w latach 2016–2019 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej na Ukrainie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, magister filologii polskiej (1977). W latach 1978–1981 był dziennikarzem „Gazety Krakowskiej”, która po sierpniu 1980 była źródłem niezależnej informacji, pomostem wyrażania postulatów oraz opozycyjnych wobec władz PRL opinii; działał w redakcyjnej „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został zwolniony z pracy, po czym praktykował jako psychoterapeuta w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży w Krakowie, działając jednocześnie w niezależnym ruchu wydawniczym zdelegalizowanej „Solidarności”.
W latach 1989 i 1990 był dziennikarzem „Tygodnika Powszechnego”. W grudniu 1989 relacjonował wydarzenia rewolucji rumuńskiej i obalenie reżimu komunistycznego Nicolae Ceaușescu. W okresie marzec–wrzesień 1990 odbył półroczny staż anglojęzyczny w dzienniku „Fort Worth Star-Telegram” w Teksasie, zorganizowany przez Center for the Foreign Journalists w Reston w Wirginii. We wrześniu 1991 ukończył podyplomowy program „Dziennikarstwo a demokracja” organizowany przez Uniwersytet w Sztokholmie, w kwietniu 1992 Projekt Rozwoju Mediów Europy Środkowo-Wschodniej (ang. East Central European Media Development Project) koordynowany przez Szkołę Dziennikarstwa oraz Centrum Programów Międzynarodowych i Studiów (Center for the International Programs and Studies) Uniwersytetu Missouri.
W latach 1992–1995 jako niezależny reporter relacjonował przebieg rozpadu Jugosławii oraz wojny w Bośni i Hercegowinie. W grudniu 1992 brał udział w pierwszym konwoju humanitarnym zorganizowanym przez Janinę Ochojską do oblężonego Sarajewa. Jak wspominał po latach w jednym z wywiadów, pobyt na Bałkanach w tamtym okresie przyczynił się do utraty przez niego wiary w sens misji dziennikarza i roli mediów, wywołał poczucie bezsilności i traumę, która spowodowała, że „zamiast uprawiać reporterkę, postanowił związać się z organizacją pozarządową”[1].
Od 2000 redagował elektroniczny magazyn „Forum”, poświęcony dialogowi kultur. W latach 2001 i 2002 był koordynatorem projektu „Mosty Tolerancji”, realizowanego przez Fundację Kultury Chrześcijańskiej „Znak”, amerykański konsulat generalny w Krakowie i Stowarzyszenie Willa Decjusza. Do maja 2005 był dyrektorem programowym „Znaku”, a od maja 2005 dyrektorem wykonawczym PAUCI (Poland-America-Ukraine Cooperation Initiative, przekształconej później w Fundację Współpracy Polsko-Ukraińskiej PAUCI), prowadząc projekty transgraniczne w Armenii, Gruzji, Mołdawii, a zwłaszcza na Ukrainie. W latach 2011–2013 był członkiem Komitetu Sterującego Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego przy Komisji Europejskiej.
Postanowieniem Prezydenta RP[2] został mianowany ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym RP na Ukrainie (powołanie Jana Piekły na to stanowisko spotkało się z krytyką części mediów[3][4]). 26 października 2016 złożył listy uwierzytelniające na ręce prezydenta Ukrainy Petra Poroszenki, rozpoczynając oficjalnie misję w Kijowie[5]. Został odwołany w grudniu 2018 ze skutkiem na 31 stycznia 2019[6].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Epitafium dla Jugosławii, Kraków 1994, wyd. Tasso, ISBN 8386000033.
- Moje odkrywanie Ameryki. Kartki z podróżnego notatnika: marzec–wrzesień 1990, Kraków 1997, wyd. Lord Sinclair, ISBN 83-86404-00-0.
- Węzeł bałkański (red. Jan Piekło, Stefan Wilkanowicz); Fundacja Kultury Chrześcijańskiej „Znak”. Kraków 1998, wyd. „Lux Libri”, ISBN 83-910583-1-X.
- Russia Today: Neo-Imperialism and Crisis – The Polish Perspective. core.ac.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-21)]. Instytut Spraw Publicznych, Analizy i opinie 7/92, marzec 2009
- Zapach anioła, Gdynia 2013, wyd. Novae Res Wydawnictwo Innowacyjne, ISBN 978-83-7722-534-9.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szymon Majcherowicz. Wjazd do Sarajewa. „Karta”. Nr 105, s. 122, jesień 2020. Warszawa: Fundacja Ośrodka KARTA. ISSN 0867-3764.
- ↑ Postanowienie 110.26.2016 z dn. 30 czerwca 2016, opublikowane w „Monitorze Polskim” 3 sierpnia 2016 (MP 2016 poz. 756).
- ↑ Tadeusz Isakowicz-Zaleski: Jan Piekło w Kijowie. Radość banderowców, smutek ich ofiar. Onet Wiadomości, 22 maja 2016.
- ↑ Wiktor Ferfecki: Jan Piekło – kontrowersyjny ambasador na Ukrainie. „Rzeczpospolita”, 10 sierpnia 2016.
- ↑ Ambasador Jan Piekło złożył listy uwierzytelniające na ręce prezydenta Petra Poroszenki. Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Kijowie.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 grudnia 2018 r. nr 110.66.2018 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nasi autorzy-Jan Piekło
- Jan Piekło, Biography, strona Fundacji im. Heinricha Bölla
- Jan Piekło: W sytuacji zagrożenia Polska zawsze była tam, gdzie była potrzebna pomoc dla Ukrainy
- Jan Piekło, Krajobraz po wojnie, Syndrom bałkański, Slobodan Miloszević. Portret destruktora, Serbia, Hoess widziany z Kosowa w: Eurodialog 1/97. instesw.ebox.lublin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-18)].
- Absolwenci Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Ambasadorowie Polski na Ukrainie
- Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989)
- Ludzie związani z Kijowem
- Ofiary represji w stanie wojennym w Polsce 1981–1983
- Polscy pisarze
- Polscy reportażyści
- Polscy działacze społeczni
- Urodzeni w 1952
- Ludzie urodzeni w Krakowie
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej