Janusz Antoni Wiśniowiecki

Janusz Antoni Wiśniowiecki
	; Portret ks. Janusza Antoniego Wiśniowieckiego
	; Korybut
	książę
Rodzina	Wiśniowieccy herbu Korybut
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1678 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1741 ; Lwów
Ojciec	Konstanty Krzysztof Wiśniowiecki
Matka	Anna Chodorowska
Żona	Teofila Leszczyńska
Dzieci	Franciszka Urszula Wiśniowiecka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Janusz Antoni Wiśniowiecki herbu Korybut (ur. 14 czerwca 1678, zm. 16 stycznia 1741 we Lwowie) – kasztelan krakowski 1726–1741, wojewoda krakowski 1706–1726, wojewoda wileński 1704–1706, kasztelan wileński 1702–1703, marszałek nadworny litewski 1699–1702, podczaszy litewski 1697–1698, marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1710 roku^[2], starosta piński i nowotarski, starosta osiecki w 1704 roku^[3], starosta parczowski w 1730 roku^[4], książę.

Syn Konstantego Wiśniowieckiego oraz jego drugiej żony Anny z Chodorowskich. Starszy brat Michała Serwacego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Poseł na sejm pacyfikacyjny 1699 roku z województwa wołyńskiego^[5]. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku^[6]. W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego^[7]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku^[8]. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku^[9].

Był fundatorem kolegium jezuitów w Krzemieńcu^[10].

W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem^[11]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym^[12]. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej^[13]. W 1736 roku został wyznaczony senatorem rezydentem^[14]. W 1717 roku odznaczony Orderem Orła Białego.

Zmarł w 1741 i został pochowany w kaplicy przy katedrze łacińskiej we Lwowie fundowanej przez siebie i żonę^[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Ilona Czamańska: Wiśniowieccy. Monografia rodu. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie , 2007, s. 364. ISBN 83-7177-229-7.
↑ Herbarz polski T. I. Lipsk, 1839–1846, s. 382.
↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo osieckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 88.
↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo parczowskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 259.
↑ Bogusław Dybaś, Sejm pacyfikacyjny w 1699 r., Toruń 1991, s. 241.
↑ [Postanowienie generalne stanów W. X. Litewskiego wieczne y nigdy nienaruszone, na zieździe walnym woiewództw y powiatów. Pospolitym ruszeniem pod Olkinikami uchwalone [...] 1700], rkps Biblioteki Kórnickiej 00404, [b.n.s]
↑ Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 305.
↑ Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].
↑ Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 99.
↑ Eustachy Antoni Iwanowski, Pamiątki polskie z różnych czasów, Kraków 1882, T.2, s. 41.
↑ Volumina Legum T. VI. Petersburg, 1860, s. 149.
↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 31.
↑ Uchwała Rady Generalnej Konfederacji, 1735, s. 20.
↑ Volumina Legum. T. VI. Petersburg, 1860, s. 326.
↑ Andrzej Betlej. Nowe źródła do kaplicy Wiśniowieckich we Lwowie. w: Andrzej Betlej, Katarzyna Brzezina-Scheuerer, Piotr Oszczanowski: Między Wrocławiem a Lwowem. Sztuka na Śląsku, w Małopolsce i na Rusi Koronnej w czasach nowożytnych. Wrocław, 2011, s. 305–314, seria: Acta Universitatis Wratislaviensis.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008.

[1] Ilona Czamańska: Wiśniowieccy. Monografia rodu. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie , 2007, s. 364. ISBN 83-7177-229-7.

[2] Herbarz polski T. I. Lipsk, 1839–1846, s. 382.

[3] w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo osieckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 88.

[4] w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo parczowskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 259.

[5] Bogusław Dybaś, Sejm pacyfikacyjny w 1699 r., Toruń 1991, s. 241.

[6] [Postanowienie generalne stanów W. X. Litewskiego wieczne y nigdy nienaruszone, na zieździe walnym woiewództw y powiatów. Pospolitym ruszeniem pod Olkinikami uchwalone [...] 1700], rkps Biblioteki Kórnickiej 00404, [b.n.s]

[7] Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 305.

[8] Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].

[9] Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 99.

[10] Eustachy Antoni Iwanowski, Pamiątki polskie z różnych czasów, Kraków 1882, T.2, s. 41.

[11] Volumina Legum T. VI. Petersburg, 1860, s. 149.

[12] Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 31.

[13] Uchwała Rady Generalnej Konfederacji, 1735, s. 20.

[14] Volumina Legum. T. VI. Petersburg, 1860, s. 326.

[15] Andrzej Betlej. Nowe źródła do kaplicy Wiśniowieckich we Lwowie. w: Andrzej Betlej, Katarzyna Brzezina-Scheuerer, Piotr Oszczanowski: Między Wrocławiem a Lwowem. Sztuka na Śląsku, w Małopolsce i na Rusi Koronnej w czasach nowożytnych. Wrocław, 2011, s. 305–314, seria: Acta Universitatis Wratislaviensis.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]