Janusz Weiss

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Janusz Weiss
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 31 maja 1948
Warszawa
Zawód, zajęcie dziennikarz, prezenter radiowy i telewizyjny
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Ewa Czerniawska, Janusz Weiss i Krzysztof Pietraszkiewicz podczas wykładu Uniwersytetu Otwartego UW (2013)

Janusz Alfred Weiss (ur. 31 maja 1948 w Warszawie) – polski dziennikarz, artysta kabaretowy, prezenter radiowy i telewizyjny, w latach 1990–2013 związany z Radiem Zet, a w latach 2013–2016 z Programem I Polskiego Radia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie i rodzina[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie mieszanej kulturowo, jako syn Żyda[1] Oskara Weissa (1915–2004), pułkownika Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego[2] i Janiny z domu Hajduczenii[3] (1923–1990)[4], Polki pochodzenia rosyjskiego. Sam określa się przede wszystkim jako Żyd[5][6]. Urodził się i wychował w Warszawie[7], ma młodszego o cztery lata brata, Leszka[8].

Dwukrotnie żonaty. W 1974 ożenił się z Grażyną[9], z którą pozostawał w związku małżeńskim do jej śmierci w 2005. Nie mieli dzieci[10]. Z drugą żoną, Maszą, ma dwóch synów: Jana i Maksymiliana[11].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem Liceum im. Gottwalda w Warszawie[12]. Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej[13], jednak został usunięty ze studiów w 1968[14]. W następnym roku rozpoczął edukację w trzyletniej pomaturalnej Szkole Programowania Maszyn Matematycznych. W kolejnym roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, których nie ukończył[15].

Działalność publiczna[edytuj | edytuj kod]

Karierę sceniczną rozpoczął od występowania w kabarecie Abakus, który w 1967 stworzył m.in. z Magdą Umer, Andrzejem Woyciechowskim i Krzysztofem Knittlem[16]. Kilka miesięcy później razem z Jackiem Kleyffem założył grupę kabaretową Salon Niezależnych, w której występował przez kolejne pięć lat[17][18]. W drugiej połowie lat 70. był konferansjerem scenicznym m.in. Ireny Jarockiej i Anny Jantar, a w TVP prowadził program rozrywkowy Telewizyjny Ekran Młodych. W styczniu 1976 podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[19]. W latach 80. prowadził kino objazdowe. Zagrał rolę Pawła w filmie Janusza Kijowskiego Kung-fu (1979).

W 1990 razem z Andrzejem Woyciechowskim współtworzył Radio Zet, werbując do pracy nowe pokolenie dziennikarzy m.in. Wojciecha Jagielskiego, Marzenę Chełminiak, Szymona Majewskiego oraz wielu innych. W latach 1990–2011 prowadził audycję Dzwonię do Pani, Pana w bardzo nietypowej sprawie, ponadto był gospodarzem programu Wszystkie pytania świata.

29 lutego 1992 poprowadził w Sali Kongresowej w Warszawie Galę Piosenki Popularnej i Chodnikowej. W 1993 nawiązał współpracę z Telewizją Polską, dla której prowadził teleturnieje: Miliard w rozumie (1993–2005), Złoty interes (2003–2005) oraz 3 na 6. W 2000 wydał w Londynie książkę Jeden może, drugi nie. W 2008 odgrywał rolę Ojca Fouras w dwóch polskich edycjach programu TVP1 Fort Boyard. Odsunięty został z pracy w TVP po wystąpieniu w reklamie telewizyjnej. W latach 2008–2009 występował w charakterze narratora w programie TV Puls Niesamowite historie.

W 2013 był komentatorem w programie TVN24 – Szkło kontaktowe[20]. 28 czerwca 2013 został zwolniony z pracy w Radiu Zet[21], a we wrześniu 2013 rozpoczął pracę w Radiowej Jedynce[22], w której prowadził audycje: Wszystko, co chciałbyś wiedzieć i nie boisz się zapytać, Ene due like fake... o książkach naszego dzieciństwa, Rewizja osobista, Weiss na wakacjach i Twarzą w twarz - próba bilansu. W połowie maja 2016 został zwolniony z pracy w Jedynce[23][24].

W latach 2017–2019 był współprowadzącym program publicystyczny Bez ograniczeń na antenie Superstacji[25].

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

W 2010 za audycję Dzwonię do Pani, Pana w bardzo nietypowej sprawie otrzymał nagrodę w plebiscycie MediaTory – Studenckie Nagrody Dziennikarskie w kategorii ReformaTOR, przyznawaną dziennikarzom, którzy zmieniają rzeczywistość z dobrym skutkiem.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[26].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 223–224.
  2. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 127.
  3. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 103.
  4. ↑ Grób Oskara i Janiny Weissów w bazie cmentarzekomunalne.com.pl
  5. ↑ Uwaga! Kulisy sławy Janusza Weissa (pol.). W: player.pl [on-line]. [dostęp 2016-02-28].
  6. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 248.
  7. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 9.
  8. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 14, 34.
  9. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 251.
  10. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 187.
  11. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 7.
  12. ↑ Zdjęcia klasowe na witrynie absolwentów.
  13. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 17, 235.
  14. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 238.
  15. ↑ J. Weiss, Jeden może, drugi nie, Londyn 2000, s. 248–250.
  16. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 227–228.
  17. ↑ Weiss 2012 ↓, s. 194, 231–232.
  18. ↑ Anna Bikont, Joanna Szczęsna: Salon Niezależnych. Kabaret polityczny. wyborcza.pl. [dostęp 3 stycznia 2015].
  19. ↑ Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 30.
  20. ↑ Janusz Weiss komentatorem “Szkła kontaktowego” w TVN24 (pol.). [dostęp 2016-04-29].
  21. ↑ Janusz Weiss zwolniony z Radia Zet (dostęp: 1.07.2013). [dostęp 2013-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-04)].
  22. ↑ Janusz Weiss debiutuje w radiowej Jedynce (pol.). [dostęp 2016-05-13].
  23. ↑ Zmiany w radiowej Jedynce: Tarka i Kilen wcześnie rano, Rachoń i Dąbrowska po południu (pol.). [dostęp 2016-05-13].
  24. ↑ Janusz Weiss zwolniony z Polskiego Radia. „Schemat jak w Radiu ZET” (pol.). [dostęp 2016-04-29].
  25. ↑ Janusz Weiss będzie współpracował z Superstacją, Press.pl [dostęp 2018-09-29] (pol.).
  26. ↑ M.P. z 2011 r. nr 107, poz. 1077

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Weiss, Pierwszy Ogród. Wspomnienia Janusza Weissa, Wydawnictwo Zwierciadło, 2012, ISBN 978-83-63014-49-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Weiss&oldid=63690592”