Julija Nawalna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julija Nawalna
Юлия Навальная
Ilustracja
Julija Nawalna (2024)
Pełne imię i nazwisko

Julija Borisowna Nawalna
(Юлия Борисовна Навальная)

Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1976
Moskwa, ZSRR

Zawód, zajęcie

aktywistka, polityk

Narodowość

rosyjska

Alma Mater

Rosyjski Uniwersytet Ekonomiczny im. Plechanowa(inne języki)

Partia

Jabłoko (2000–2011)

Małżeństwo

Aleksiej Nawalny (2000–2024; jego śmierć)

Dzieci

Daria Nawalna,
Zachar Nawalny

Julija Borisowna Nawalna z domu Abrosimowa (ros. Юлия Борисовна Навальная/Абросимова[1][2], ur. 24 lipca 1976 w Moskwie) – rosyjska osoba publiczna i działaczka polityczna, wdowa po zmarłym w 2024 roku rosyjskim polityku opozycyjnym Aleksieju Nawalnym. Przez niektóre media jest nazywana „pierwszą damą rosyjskiej opozycji/polityki”[3][4][5][6].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i edukacja[edytuj | edytuj kod]

Julija Nawalna (Abrosimowa) urodziła się 24 lipca 1976 roku w Moskwie[1][2]. Jest córką naukowca Borisa Aleksandrowicza Abrosimowa (1952–1996) i jego żony Ałły Władimirownej, która pracowała w Ministerstwie Przemysłu Lekkiego[6][7][8][1]. W 2020 roku dziennikarz Oleg Kaszyn opublikował artykuł, w którym stwierdził, że ojcem Juliji tak naprawdę jest żyjący Boris Borisowicz Abrosimow, sekretarz Ambasady Rosji w Londynie, zaś ciotką Jelena Borisowna Abrosimowa, członkini grupy roboczej ds. przygotowania rosyjskiej konstytucji. W reakcji na artykuł Kaszyna mąż Juliji zamieścił w internecie zdjęcie aktu zgonu jej ojca, potwierdzającego, że nazywał się Boris Aleksandrowicz Abrosimow i zmarł w 1996 roku w wieku 44 lat, jednocześnie dodając, że nie miał on rodzeństwa, w związku z czym Julija z jego strony nie ma ani ciotek ani wujków[7].

Rodzice Juliji rozwiedli się, gdy była w piątej klasie szkoły podstawowej[1][6]. Po skończeniu szkoły rozpoczęła studia na Wydziale Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych Rosyjskiego Uniwersytetu Ekonomicznego im. Plechanowa(inne języki), a po ich ukończeniu odbyła staż zagraniczny w szkole biznesowej i zrobiła aspiranturę[2][9]. Następnie pracowała w jednym z moskiewskich banków[6].

Małżeństwo z Aleksiejem Nawalnym i dalsze życie[edytuj | edytuj kod]

W 1998 roku podczas wczasów w Turcji poznała Aleksieja Nawalnego[2][9]. Po powrocie do Moskwy oboje kontynuowali znajomość i w sierpniu 2000 roku wzięli ślub[9][4]. W 2001 roku urodziła im się córka Daria, a siedem lat później syn Zachar[1][4][2]. Według stanu na 2021 rok mieszkali w rejonie Marjino w Moskwie[2].

W 2000 roku Julija Nawalna wraz z mężem wstąpiła do partii Jabłoko, w której była do 2011 roku (Aleksiej opuścił partię cztery lata wcześniej)[2][4].

Julija Nawalna z mężem Aleksiejem i Ilją Jaszynem podczas protestu w Moskwie w 2013 roku

Zgodnie ze słowami samej Juliji, po ślubie pomagała rodzicom męża w prowadzeniu działalności gospodarczej związanej z koszykarstwem[9]. Po 2007 roku nigdzie oficjalnie nie pracowała określając swoją rolę życiową jako „bycie odpowiedzialną za codzienny byt i wychowywanie dzieci”[6]. Właśnie w 2007 roku Aleksiej Nawalny wystąpił z partii Jabłoko i rozpoczął śledztwo w sprawie defraudacji w rosyjskich instytucjach państwowych, w związku z czym życie jego i jego żony stało się publiczne, a Julija zaczęła pełnić także funkcję sekretarki i asystentki męża w pełni podzielając jego przekonania polityczne[6][4]. Chociaż nigdy nie starała się w pełni angażować w politykę i nie ingerowała w pracę Aleksieja, chcąc być przede wszystkim żoną i matką, to stała się jego wiernym sojusznikiem w walce politycznej jeżdżąc na organizowane przez niego protesty, na których także przemawiała, sporządzając biznesplany, zajmując się tłumaczeniami, odwiedzając go podczas pobytów w aresztach i uczestnicząc w jego rozprawach sądowych[2][9][4]. Z powodu jej trudnej sytuacji życiowej rosyjski bloger Artiemij Lebiediew w grudniu 2016 roku nazwał Nawalną „żoną dekabrysty[4]. W 2017 roku dziennikarka Ksienija Sobczak proponowała Aleksjejowi Nawalnemu, mającemu już wówczas w życiorysie bycie karanym (wyrok w zawieszeniu), żeby rozważył pomysł kandydowania Juliji w przyszłorocznych wyborach na prezydenta Rosji, jednak Nawalny odrzucił taką możliwość, gdyż, jak stwierdził, „głosy nie przechodzą”[10][9]. Nawalna niejednokrotnie stawała w obronie męża. We wrześniu 2018 roku gdy szef Rosgwardii Wiktor Zołotow w nagraniu filmowym wyzwał przebywającego wówczas w areszcie administracyjnym Nawalnego „na pojedynek”, Julija w odpowiedzi nazwała go we wpisie w serwisie Instagram „złodziejem, tchórzem i bezczelnym bandytą”, z kolei we wrześniu 2020 roku lekarzowi Leonidowi Roszalowi, który zasugerował, aby rosyjscy i niemieccy lekarze utworzyli wspólną grupę ekspertów w celu ustalenia głównej przyczyny ówczesnego złego stanu zdrowia jej męża zarzuciła na Instagramie, że „zachowuje się nie jak lekarz, tylko jak głos państwa”[11][12].

Kiedy w sierpniu 2020 roku Aleksiej Nawalny doznał ciężkiej zapaści zdrowotnej (jak się później okazało, w związku z próbą otrucia nowiczokiem) w samolocie lecącym z Tomska do Moskwy i został hospitalizowany w szpitalu w Omsku, Julija skierowała do prezydenta Rosji Władimira Putina apel z żądaniem pozwolenia na przewiezienie męża na leczenie do Niemiec[1][13]. Gdy Nawalny w końcu trafił do Niemiec, gdzie jego leczeniem zajął się berliński szpital kliniczny Charité, Julija przebywała tam razem z nim, od czasu do czasu zamieszczając wpisy w mediach społecznościowych, które potem cytowały wszystkie źródła europejskie[14][6]. Wydarzenia z sierpnia 2020 roku przysporzyły jej popularności i umieściły w centrum uwagi[6]. Redakcja „Nowej gaziety” określiła Nawalną mianem „jednej z niewątpliwych bohaterek 2020 roku”[15]. Po wyzdrowieniu i wyjściu ze szpitala Aleksieja Julija wystąpiła wraz z nim w kilku wywiadach medialnych[6][1]. W grudniu 2020 roku rosyjski pisarz Dmitrij Bykow stwierdził, że Nawalna przypomina mu Ludmiłę Pietruszewską, gdyż „zderza się z okolicznościami silniejszymi od niej, lecz jakiś cud pomaga jej pokonać zło świata”[16].

17 stycznia 2021 roku Aleksiej i Julija wrócili do Rosji, lądując na moskiewskim lotnisku Szeremietiewo. Aleksiej został wtedy zatrzymany na kontroli paszportowej, a Julija wówczas oświadczyła wszystkim obecnym na lotnisku ludziom, którzy przybyli na spotkanie z Nawalnym, że „[rosyjscy rządzący] tak się boją Aleksieja, że dzisiejszego wieczoru sparaliżowali prawie wszystkie loty w Moskwie” (samolot Nawalnego miał początkowo lądować na lotnisku Wnukowo, lecz niedługo przed lądowaniem tego samolotu zostało ono zamknięte dla przylotów), a także wezwała wszystkich, aby się nie bali, tak jak jej mąż się nie bał, oraz podziękowała za wsparcie[17]. 20 stycznia tego roku napisała na Instagramie, że od 24 godzin jest obserwowana przez policjantów w cywilnym samochodzie stojącym przed jej domem (na poparcie czego zamieściła zdjęcie), którym zarzuciła, że „prześladują ją jako żonę wroga ludu”, a ponadto dodała: „Nastał rok 1937, a my nawet tego nie zauważyliśmy”[18]. 22 stycznia oświadczyła, że w następnym dniu pójdzie na moskiewski protest w obronie swojego męża[19]. Gdy dzień później uczestniczyła w proteście w centrum Moskwy została zatrzymana przez organy ścigania, jednak jeszcze tego samego dnia ją zwolniono[20].

Julija Nawalna i jej córka Daria podczas spotkania z prezydentem Stanów Zjednoczonych Joe Bidenem 22 lutego 2024 roku
Julija Nawalna podczas przemówienia w Parlamencie Europejskim 28 lutego 2024 roku

Po wydarzeniach związanych z próbą otrucia Aleksieja Nawalnego, a następnie jego aresztowaniem, niektórzy komentatorzy polityczni wskazywali, że Julija zaczyna już odgrywać samodzielną rolę w krajowej polityce i może zostać „rosyjską Cichanouską”, przywódczynią opozycji w Rosji[21][22][23]. Jednak w lutym 2021 roku Nawalna w wywiadzie udzielonym rosyjskojęzycznej edycji amerykańskiego magazynu „Harper’s Bazaar”, powiedziała, że nie ma planów zastąpienia swojego męża na pozycji głównego polityka opozycyjnego w Rosji[24].

Po śmierci Aleksieja Nawalnego[edytuj | edytuj kod]

Aleksiej Nawalny zmarł w rosyjskiej kolonii karnej 16 lutego 2024 roku[25]. W tym dniu Julija przebywała na Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa i gdy dotarła do niej wiadomość o śmierci męża weszła na scenę po wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Kamali Harris i wezwała wszystkich zgromadzonych na konferencji oraz społeczność międzynarodową do zintegrowania się w celu „pokonania tego strasznego reżimu i Władimira Putina[26][27]. Wówczas mieszkała w nieznanym opinii publicznej miejscu za granicą i nie ujawniała czy planuje wrócić do Rosji, gdzie prawdopodobnie groziłyby jej prześladowania[25].

19 lutego 2024 roku Julija Nawalna opublikowała w mediach społecznościowych dziewięciominutowy film, w którym stwierdziła, że będzie „kontynuować dzieło Aleksieja Nawalnego”, a także że „chce żyć w wolnej Rosji, chce budować wolną Rosję”[25]. Tego samego dnia spotkała się także z ministrami spraw zagranicznych państw Unii Europejskiej na posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych UE w Brukseli, gdzie wezwała do nieuznawania wyników nadchodzących wyborów prezydenckich w Rosji oraz do zaostrzenia sankcji wobec rosyjskich elit politycznych[28][29]. 22 lutego tego roku Nawalna i jej córka Daria spotkały się w San Francisco z prezydentem Stanów Zjednoczonych Joe Bidenem[30][31]. 28 lutego wygłosiła w Parlamencie Europejskim przemówienie, w którym oskarżyła rosyjskie władze pod przewodnictwem Władimira Putina o zorganizowanie zabójstwa swojego męża i stwierdziła, że „żeby naprawdę pokonać Putina, trzeba stać się innowatorem. Nie można go zranić kolejną rezolucją lub zestawem sankcji, które niczym nie różnią się od poprzednich”[32].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Юлия Навальная. [w:] Персоны [on-line]. svpressa.ru. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  2. a b c d e f g h Anna Zalieska: «Я очень тебя люблю». История Юлии Навальной – жены, которая не боится и верит. [w:] Звездные судьбы [on-line]. novochag.ru, 2021-07-24. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  3. Julia Ioffe: “These Bastards Will Never See Our Tears”: How Yulia Navalnaya Became Russia’s Real First Lady. vanityfair.com, 2021-07-08. [dostęp 2024-03-22]. (ang.).
  4. a b c d e f g Władimir Gusiew: Юлия Навальная: первая леди России-2018, которую мы потеряли из-за махинаций ее мужа. [w:] ПОЛИТИКА [on-line]. bloknot.ru, 2017-02-09. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  5. Юлия Навальная – первая леди российской политики Журналистка Юлия Иоффе написала о ней большую статью в Vanity Fair. А мы ее пересказали. Вновь публикуем материал 2021 года. meduza.io, 2021-07-09. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  6. a b c d e f g h i Первая леди оппозиции: что мы знаем о Юлии Навальной. [w:] Отношения [on-line]. woman.ru, 2021-01-18. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  7. a b Девочки-убийцы, или предъявите своё свидетельство о смерти. navalny.com, 2020-11-24. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  8. «Не каждому выпало так любить и быть так любимым». Мать Юлии Навальной выступила с речью на похоронах политика. meduza.io, 2024-03-01. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  9. a b c d e f Dmitrij Sokołow: От курортного романа к спасительной любви: что связало Юлию и Алексея Навальных. sobesednik.ru, 2020-12-05. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  10. Alina Nazarowa: Собчак: Навальный отказался выдвинуть жену Юлию в президенты. [w:] Новости дня [on-line]. vz.ru, 2017-10-25. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  11. «Вор и трус, наглый бандит». Юлия Навальная ответила главе Росгвардии. meduza.io, 2018-09-12. [dostęp 2024-03-22]. (ros.).
  12. «Мой муж – не ваша собственность». Юлия Навальная ответила на инициативу доктора Рошаля по лечению ее супруга. meduza.io, 2020-09-06. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  13. Юлия Навальная потребовала у Путина разрешение вывезти мужа в Германию. meduza.io, 2020-08-21. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  14. Amy Kellogg, Pierre Zakrzewski: Being Navalny: Russian activist, wife explain his brush with death after poisoning, escaping for treatment. [w:] Russia [on-line]. foxnews.com, 2020-10-16. [dostęp 2024-03-23]. (ang.).
  15. Wiera Czieliszczewa: «Юля, ты меня спасла». novayagazeta.ru, 2020-12-26. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  16. Дмитрий Быков: Я бы дорого дал, чтобы из Навального не получился авторитарный руководитель. web.archive.org, 2020-12-18. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  17. Жена Навального прокомментировала его задержание. kommersant.ru, 2021-01-17. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  18. Юлия Навальная рассказала, что её „караулит” полиция. [w:] Новости [on-line]. svoboda.org, 2021-01-20. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  19. «За себя, за него, за наших детей, за ценности и идеалы». web.archive.org, 2021-01-22. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  20. Polina Rutkowska: Юлию Навальную отпустили на свободу. [w:] Общество [on-line]. gazeta.ru, 2021-01-23. [dostęp 2024-03-23]. (ros.).
  21. Michaił Saweliew: „Российская Тихановская”: Потапенко рассказал, кто может стать лидером оппозиции вместо Навального. sobesednik.ru, 2020-09-02. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  22. «Навальный может погибнуть в тюрьме». Прокремлевский политолог Сергей Марков о сценариях будущего для «берлинского пациента». [w:] Власть [on-line]. fontanka.ru, 2021-01-18. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  23. «Навальный – это бренд, и он будет работать»: сможет ли Юлия Навальная повторить путь Светланы Тихановской. [w:] Политика [on-line]. e1.ru, 2021-01-20. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  24. Yulia Navalnaya Turns Down Calls to Enter Politics in Rare Interview. themoscowtimes.com, 2021-02-17. [dostęp 2024-03-23]. (ang.).
  25. a b c Pjotr Sauer, Lisa O’Carroll: Yulia Navalnaya vows to continue husband Alexei’s fight and says Putin killed him. [w:] Alexei Navalny [on-line]. theguardian.com, 2024-02-19. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
  26. Lili Bayer: Yulia Navalnaya takes stage at Munich meeting after news of husband’s death. [w:] Alexei Navalny [on-line]. theguardian.com, 2024-02-16. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
  27. Julia Nawalna apeluje o pokonanie „zła i strasznego reżimu”. [w:] Świat [on-line]. tvn24.pl, 2024-02-16. [dostęp 2024-03-24]. (pol.).
  28. arb: Julia Nawalna z apelem do polityków UE. Chodzi o Władimira Putina i wybory w Rosji. [w:] Polityka [on-line]. rp.pl, 2024-02-20. [dostęp 2024-03-24]. (pol.).
  29. Kira Jarmysz: «Президент, убивший своего главного оппонента, не может быть легитимным» Юлия Навальная призвала Евросоюз не признавать результаты выборов в РФ. «Медуза» публикует полный текст ее обращения. meduza.io, 2024-02-20. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  30. Президент США Байден встретился с Юлией и Дарьей Навальными. theins.ru, 2024-02-22. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).
  31. Maciej Nycz: Biden spotkał się z żoną i córką Nawalnego. [w:] Świat [on-line]. rmf24.pl, 2024-02-23. [dostęp 2024-03-24]. (pol.).
  32. Yulia Navalnaya: “If you want to defeat Putin, fight his criminal gang”. [w:] Press room [on-line]. europarl.europa.eu, 2024-02-28. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).