Juliusz Bardach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Juliusz Bardach
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia 3 listopada 1914
Odessa
Data i miejsce śmierci 26 stycznia 2010
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby 1943-1948
Jednostki Orzeł LWP.jpg Ludowe Wojsko Polskie
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy”

Juliusz Bardach (ur. 3 listopada 1914 w Odessie, zm. 26 stycznia 2010[1] w Warszawie) – polski historyk ustroju i prawa, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN (1983 członek korespondent, 1989 członek rzeczywisty). Autor prac z zakresu ustroju i prawa dawnej Litwy, parlamentaryzmu polskiego, historii porównawczej prawa.

Grób Juliusza Bardacha

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Odessie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, jako syn lekarza stomatologa Marka Bardacha i jego żony Otylii.

Absolwent gimnazjum Mikołaja Kopernika we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (prof. Stefan Ehrenkreutz i prof. Henryk Łowmiański), 1938–1939 redaktor wileńskiej mutacji „Robotnika” i działacz PPS, od 1943 w Wojsku Polskim w ZSRR jako oficer pionu polityczno-wychowawczego w randze pułkownika, 1945–1947 attaché wojskowy Ambasady RP w Moskwie. W 1948 uzyskał doktorat na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a jego promotorem był ówczesny dziekan wydziału prof. Adam Vetulani[2] (w 1998 odnowiony).

Był członkiem Marksistowskiego Zrzeszenia Historyków[3], członek PZPR w latach 1948–1990[4]

Pracownik naukowy Zakładu Historii Państwa i Prawa Polskiego, członek: Rady Instytutu Historii Prawa oraz Rady Wydziału Prawa i Administracji UW, Komitetu Nauk Historycznych PAN, Komitetu Nauk Prawnych PAN, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Rady Wydawnictwa „Przegląd Wschodni”.

Pod jego kierunkiem stopień doktora uzyskali m.in. Michał Pietrzak i Andrzej Zakrzewski[5].

W 1995 Uniwersytet Łódzki[6], 19 listopada 1996 Uniwersytet Warszawski[7], a w 1997 Uniwersytet Wileński przyznały mu tytuły doktora honoris causa.

Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z 2 sierpnia 2002 „w uznaniu wybitnych zasług w działalności naukowej i dydaktycznej, za osiągnięcia w pracy zawodowej” odznaczony został Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[8]. Był odznaczony też Krzyżem Oficerskim Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2006)[9]. Przed 1989 rokiem został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim (19 lipca 1946)[10] Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Srebrnym i Złotym (1946[11]) Krzyżem Zasługi[12].

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 29C-tuje-8)[13].

Był bratem Janusza Bardacha (1919–2002), chirurga plastycznego, autora książki „Człowiek człowiekowi wilkiem” opisującej osobiste doświadczenie 5-letniego pobytu w sowieckim gułagu w czasie II wojny światowej.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tomasz Siewierski, Juliusz Bardach (1914-2010): O lituanistycznej pasji uczonego [w:] Multum, non multa. Młodzi badacze w poszukiwaniu prawdy, red. U. Czyżewska, T. Siewierski, R. K. Tabaszewski, J. Żołnierz, Lublin 2012, s. 107-120.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Odeszli. „UW : Uniwersytet Warszawski”. 2 (46), s. 40, marzec 2010. Uniwersytet Warszawski. ISSN 1640-2758 (pol.). 
  2. ↑ Uroczysta promocja na U. J.. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 141 z 26 maja 1948. 
  3. ↑ Zbigniew Romek, Cenzura a nauka historyczna w Polsce 1944-1970, Warszawa 2010, s. 135.
  4. ↑ Spętana akademia. Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950-1986, t. II, wybór, wstęp i opracowanie Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, Warszawa 2012, s. 68.
  5. ↑ Prof. Juliusz Bardach, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2008-10-22].
  6. ↑ Doktorzy honoris causa UŁ. [dostęp 21 lutego 2011].
  7. ↑ Doktoraty HC, uw.edu.pl [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-22].
  8. ↑ M.P. z 2002 r. nr 57, poz. 778
  9. ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė (lit.). grybauskaite.is.lt. [dostęp 28 marca 2011].
  10. ↑ M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35
  11. ↑ M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35.
  12. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 36–37. ISBN 83-223-2073-6.
  13. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juliusz_Bardach&oldid=59852471”