Kokusai Ki-76

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kokusai Ki-76

Kokusai Ki-76 – japoński samolot obserwacyjny i towarzyszący z okresu II wojny światowej, pod koniec wojny używany był także jako samolot ZOP. Nosił amerykańską nazwę kodową Stella.

Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]

Około 1939 rząd japoński rozpoczął starania o dostarczenie do Japonii niemieckiego samolotu rozpoznawczo-łącznikowego Fieseler Fi 156 Storch[1]. Jeszcze przed otrzymaniem tego samolotu (w czerwcu 1941[2]), dowództwo Cesarskiej Armii Japońskiej poinstruowało firmę Nippon Kokusai Koku Kogo aby zaprojektowała i zbudowała ona podobny samolot[1]. Nowa maszyna otrzymała oznaczenie Ki-76, jej głównym projektantem został Kozo Masuhara[1]. Projekt Ki-76 był inspirowany niemieckim „bocianem” ale nie był jego kopią, prace nad projektem rozpoczęto około dziesięć miesięcy przed otrzymaniem pojedynczego egzemplarza niemieckiego samolotu[1][3]. Zewnętrznie samolot był bardzo podobny do jego niemieckiego pierwowzoru, największą różnicę stanowiło użycie silnika gwiazdowego zamiast rzędowego jak w niemieckiej maszynie oraz użycie klap Fowlera zamiast klap szczelinowych[2][3].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Kokusai Ki-76 był dwumiejscowym, jednosilnikowym górnopłatem używanym jako samolot obserwacyjny, towarzyszący i patrolowy do zwalczania okrętów podwodnych[4]. Załogę stanowił pilot i obserwator/strzelec siedzący w układzie tandem (jeden za drugim) w zamkniętej kabinie[4][3]. Samolot miał podwozie klasyczne, stałe[2]. Napęd stanowił dziewięcio-cylindrowy, chłodzony powietrzem silnik gwiazdowy typu Hitachi Ha-42 o mocy startowej 310 KM i mocy 280 KM na wysokości 2000 metrów[4]. Rozpiętość skrzydeł wynosiła 15 metrów, długość samolotu wynosiła 9,56 metrów, a jego wysokość – 2,9 metrów[4]. Powierzchnia nośna skrzydeł wynosiła 29,4 metry kwadratowe[4].

Użyte na skrzydłach klapy Fowlera były zsynchronizowane z poziomymi statecznikami o zmiennym kącie zaklinowania, takie rozwiązanie oferowało dodatkową siłę nośną[2].

Masa własna samolotu wynosiła 1110 kilogramów, a maksymalna masa startowa wynosiła 1620 kilogramów[4]. Prędkość maksymalna maszyny wynosiła 178 km/h, pułap praktyczny 5630 metrów, a zasięg do 750 kilometrów[4]. Uzbrojenie stanowił pojedynczy, ruchomy strzelający do tyłu karabin maszynowy Typ 89 kalibru 7,7 mm oraz, w wersji ZOP, dwie bomby głębinowe o masie 60 kilogramów każda[4][3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy prototyp został ukończony w maju 1941[2][3]. W czasie oblatywania odkryto, że samolot był nieco niestabilny ale był bardzo łatwy w pilotażu i nie sprawiał kłopotów nawet mało doświadczonym pilotom[2][3]. W czasie testów porównawczych z otrzymanym w czerwcu 1941 Fi-156 japoński samolot został oceniony jako lepszy pod prawie wszystkimi względami z wyjątkiem długości drogi lądowania gdzie lepsza była konstrukcja niemiecka[2][3].

Oblatywanie samolotu ukończono w listopadzie 1942 i samolot został przyjęty do służby jako Samolot Łącznikowy Armii Typu 3, w czasie wojny nosił także amerykańską nazwę kodową Stella[2]. Służył do końca wojny jako samolot obserwacyjny i łącznikowy[2][3].

Pod koniec 1943 samolot został nieco zmodyfikowany i przystosowany do roli lekkiego patrolowego samolotu do zwalczania okrętów podwodnych[2]. Do tej roli samolot został wyposażony w hak ogonowy[4]. Tak przystosowane samoloty służyły na pokładzie należącego do Armii lotniskowca „Akitsu Maru” ale jak się okazało w czasie jego eksploatacji nie nadawał się zbytnio do tej roli[4][5].

Samolot był produkowany w latach 1941-1944, nie jest znana liczna wyprodukowanych maszyn[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 147.
  2. a b c d e f g h i j René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 148.
  3. a b c d e f g h Justin D. Murphy: Military Aircraft, 1919-1945. s. 190.
  4. a b c d e f g h i j k René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 149.
  5. Donald W. Thorpe: Japanese Army Air Force Camouflage and Markings World War II. s. 158.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
  • Justin D. Murphy, Matthew A. McNiece: Military Aircraft, 1919-1945 : An Illustrated History of Their Impact. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2009. ISBN 1-85109-498-9.
  • Donald W. Thorpe, Lloyd Jones, Yasuo Oishi: Japanese Army Air Force Camouflage and Markings World War II. Aero Publishers, Inc.. ISBN 0-8168-6579-5.