Krzysztof Kościelniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Kościelniak
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1965
Rabka-Zdrój

profesor UJ
Okres sprawowania

od 2004

profesor Uniwersytetu Papieskiego
Okres sprawowania

1994-2021

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

18 maja 1991

Odznaczenia
Medal Komisji Edukacji Narodowej

Krzysztof Tadeusz Kościelniak (ur. 7 sierpnia 1965 w Rabce[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor doktor habilitowany, profesor historii (historia Orientu, studia azjatyckie, islamistyka, historia religii, historia kościołów orientalnych)[2]. Profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego (Wydział Studiów Międzynarodowych i Politycznych[3]), w latach 1994-2021 pracownik Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie (Wydział Teologiczny, Wydział Historii i Dziedzictwa Kulturowego, Nauk Społecznych)[4], Wyższego Seminarium Duchownego Zakonu Paulinów w Krakowie[5].

Wykształcenie i staże naukowe[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie podstawowe – Raba Niżna[6]. Absolwent Technikum Leśnego w Starym Sączu (1985)[7], alumn Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej (1985–1991)[8] i student Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (magisterium 1991[9], licencjat kościelny (w pragmatyce kościelnej stopień wyższy od magisterium) 1992[10]. Dalsze studia: w Instytucie Filologii Orientalnej UJ (1995–1996), Ruprecht Karls Universität Heidelberg – Niemcy Institut für Sprachen und Kulturen des Vorderen Orients (1996–1997)[11], Pontificio Istituto di Studi Arabi e d’Islamistica: Arabic Study Centre Cairo – Egipt (1997–1998); Franciscan Center of Christian Oriental Studies, Cairo – Egipt (1997–1998)[12]. Doktorat z zakresu religiologii 1999: WT, PAT[13]. Habilitacja z nauk humanistycznych z zakresu historii Orientu 2001: Wydział Historii i Dziedzictwa Kulturowego, UPJPII[14]. Pobyt naukowy w Syrii (2002–2003: Arabic Teaching for Non-Arabic Speakers – Ministry of Eduction SAR – Damascus oraz Institut Français d'Etudes Arabes de Damas)[15]. Przewód profesorski 2004/2005: Wydział Historii, Uniwersytet Jagielloński[16]. Wiele krótszych lub dłuższych pobytów badawczych, m.in. w Syrii (kilkanaście razy 2004–2011), w Rzymie (styczeń-luty 2000), Polinezji Francuskiej (sierpień-wrzesień 2001), Londynie (2005/2006), Nowej Zelandii (styczeń-wrzesień 2008: Auckland, Christchurch). Badania mniejszości muzułmańskich w Xīnjiāng (Chiny, sierpień-wrzesień 2012) i Yala, Pattani, Narathiwat (południowa Tajlandia, wrzesień 2013) oraz mniejszości religijnych w Turcji (sierpień 2013, wrzesień 2015). 2016–2017 pobyt naukowy na Tajwanie[17]; wykładowca Fu Jen University, Tamkang University w Tajpej (2017)[18]. Wykładowca Caucasus International University (2018) w Tbilisi (Gruzja)[19], wykładowca (profesor wizytujący) Imam Khomeini International University (2019) w Kazwinie (Iran)[20].

Doświadczenie zawodowe[edytuj | edytuj kod]

Zaangażowanie w Kościele katolickim[edytuj | edytuj kod]

Święcenia kapłańskie 18 maja 1991 (kard. Franciszek Macharski, katedra wawelska)[8]. Praca i pomoc duszpasterska: 1990–1991 (praktyka diakońska) Parafia św. Elżbiety Jaworzno-Szczakowa; 1991–1994 (wikary) Parafia Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu (Diecezja Bielsko-Żywiecka); 1994: inkardynacja do Archidiecezji Krakowskiej; 1995–1997 (miesiące letnie) Broc i Vuippens (Diocèse de Lausanne, Genève et Fribourg, Szwajcaria), 1997–1998 Latin Church of the Assumption Ataba, Muski, Kair (Apostolic Vicariate of Alexandria of Egypt, Egipt), 2002–2003 Franciscan Church Bab Toma, Damaszek (Apostolic Vicariate of Aleppo, Syria), od 2004 każdego roku diecezja Sankt Pölten (miesiące letnie) głównie Pfarrkirche Maria Himmelfahrt, Pöchlarn (Austria)[21]. Podczas pobytów naukowych doświadczenie wspólnot katolickich w Niemczech, Anglii, Polinezji Francuskiej, Nowej Zelandii, Turcji i na Tajwanie. 1994–2010 (okresy pobytu w kraju) pomoc w Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy – Kraków. Mieszka na terenie parafii Wszystkich Świętych w Krakowie (od 1995)[22] oraz parafii św. Mikołaja w Skrzydlnej (diecezja tarnowska, od 2010)[23].

Uniwersytet Jagielloński[edytuj | edytuj kod]

Wykładowca od 2004 na Wydziale Stosunków Międzynarodowych i Studiów Politycznych: od 2005 prof. nadzwyczajny, od 2013 prof. zwyczajny[24]; od 2011 kierownik Katedry Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, członek Wydziałowej Komisji ds. Kadry „A” (ds. konkursów profesorskich) oraz Komisji ds. Oceny Okresowej oraz komisji ds. finansów (2012–2016)[25]. Recenzent „Politeja” – czasopisma naukowego Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego[26]. W latach 2012–2016 dyrektor Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu[27]; przyczynił się do powstania unikatowego w Polsce kierunku studiów – Studia Azjatyckie oraz nowych modułów: Indii i Azji Południowej, Korei, Współczesnego Izraela obok istniejących (Chiny, Japonia, świat arabski)[28]. Odbył kilkadziesiąt wizyt na uczelniach Bliskiego i Dalekiego Wschodu, intensyfikując międzynarodową wymianę naukowo-dydaktyczną. Zorganizował i współorganizował kilkanaście studenckich obozów naukowych do Syrii, Maroka, Tajlandii, Malezji, Kurdystanu, Indonezji, Kambodży, Wietnamu i Laosu[29].

Papieska Akademia Teologiczna (od 2009 Uniwersytet Papieski Jana Pawła II) w latach 1994-2021[edytuj | edytuj kod]

Od 1994 pracownik wydziałów: Teologicznego (WT), Filozoficznego, Historii i Dziedzictwa Kulturowego, Nauk Społecznych, (obecnie WT, katedra Eklezjologii od 2011). W latach 1994–1995 – sekretarz WT oraz sekretarz Rady WT PAT. Asystent w Instytucie Ekumenii i Dialogu (1995–1998), adiunkt na WT (1999–2001)[30], adiunkt na Wydziale Historii Kościoła (2001–2005), prof. nadzwyczajny (2006–2009), prof. zwyczajny na Wydziale Historii i Dziedzictwa Kulturowego (2009–2011). W latach 2004–2011 kierownik studium doktoranckiego na Wydziale Historii i Dziedzictwa Kulturowego UPJPII i kierownik Katedry Historii Religii Bliskiego Wschodu i Dalekiego Wschodu. Członek Zarządu Centrum Dialogu w Oświęcimiu (1999–2001); członek zarządu Instytutu Dialogu Międzykulturowego im. J.P. II w Krakowie (2010–2014). Założyciel i redaktor naczelny czasopisma naukowego „Orientalia Christiana Cracoviensia” (2009–2012; po 2012 roku periodyk ten zmienił swój profil[31]; założyciel i redaktor serii monografii, serii źródeł „Orientalia Christiana Cracoviensia – Monographie” i „Orientalia Christiana Cracoviensia – Fontes” (2010–2012)[32]. 2005–2011 organizował studenckie obozy naukowe do Syrii[33].

Działalność ekspercka, informacyjna i społeczna[edytuj | edytuj kod]

Występował w roli eksperta na międzynarodowych forach, m.in. na kongresie parlamentarzystów Unii Europejskiej w Wenecji (EPP Group)[34], w Katarze (Doha International Center for Interfaith Dialogue)[35], w Jordanii (Al-Rai Center for Studies, Jordan Europe Business Association)[36], w Chińskiej Akademii Nauk[37], Malezji (Islamic Science University of Malaysia)[38], Singapurze (10th International Conference on Language Literature, Culture and Education 2018)[39] i Sewilli (World Congress on Middle Eastern Studies 2018)[40]. Wygłosił ok. 110 referatów naukowych w języku polskim, angielskim, francuskim i niemieckim w Polsce i wielu krajach świata. Udzielił kilkudziesięciu wywiadów[41].

W przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010 poparł kandydaturę Jarosława Kaczyńskiego[42].

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

Autor ok. 120 publikacji naukowych (stan na rok 2016) w języku polskim, angielskim, francuskim, niemieckim i arabskim, w tym 18 monografii.

Współczesny islam i kraje muzułmańskie[edytuj | edytuj kod]

Modernizacja islamu, demokratyzacja w krajach muzułmańskich[edytuj | edytuj kod]

Analizuje modele modernizacji islamu w dynamicznym kontekście[43], procesy demokratyzacji w świecie islamu na przykładzie statusu mniejszości religijnych[44], elementy demokracji w świecie islamu[45], próby rozdziału religii od państwa w krajach muzułmańskich[46], różnice pomiędzy chrześcijańską a muzułmańską percepcją sekularyzacji[45] oraz zakres jej praktycznego stosowania w krajach muzułmańskich[47].

Imigranci muzułmanie w Europie[edytuj | edytuj kod]

Ukazał zróżnicowanie kulturowe, etniczne, mentalne muzułmanów-imigrantów w Polsce w latach 1989–2014[48]. Usystematyzował perspektywy i problemy migracji muzułmanów do Europy[49].

Kondycja mniejszości muzułmańskiej w Indiach i Chinach[edytuj | edytuj kod]

Przeanalizował konsekwencje nowej fazy muzułmańsko-hinduskiego konfliktu od powstania Bharatiya Janata Party[50]. Przedstawił historię Apaka Hodży w szerokim kontekście historycznym i dyskusje wewnątrz muzułmańskiej wspólnoty Ujgurów w Chinach na jego temat[51].

Konsekwencje ekonomiczne „Wiosny Arabskiej”[edytuj | edytuj kod]

Ukazał stan gospodarki Egiptu, Tunezji, Syrii i Libii w okresie tzw. „Wiosny Arabskiej” (2011–2013)[52], zewnętrzne i wewnętrzne perspektywy zakończenia wojny domowej w Syrii[53], ideologiczne aspekty zaangażowania Rosji w syryjskiej wojnie domowej 2011-2017[54].

Osiągnięcia z zakresu islamistyki[edytuj | edytuj kod]

Zagadnienia teologiczno-prawne islamu[edytuj | edytuj kod]

Autor kilku pionierskich w Polsce prac z zakresów: tradycji muzułmańskiej[55], koncepcji czasu i kalendarza muzułmańskiego[56], demonologii koranicznej[57], koncepcji al-Aʿrāf („czyśćca muzułmańskiego”)[58]. Twórca pierwszej w języku polskim tematycznej konkordancji do Koranu[59]. Ukazał hermeneutykę Koranu w świecie islamu (rozumienie objawienia, typy egzegezy i kontrowersje wokół krytycznego badania Koranu)[60], zasady i kryteria sunnickiej teologii muzułmańskiej[61] oraz aspekty boskości człowieka według mistyka muzułmańskiego Farīda-ad-dīna ʿAṭṭāra Nīšāpūrīego (zm. 1221)[62]. Przeprowadził również badania z zakresu uniwersalistycznych roszczeń islamu[63], eschatologii muzułmańskiej[64], problemu niewolnictwa w islamie[65], statusu prawnego kobiety w islamie[66]; przetłumaczył i skomentował kilkanaście hadisów[67].

Interpretacje dżihadu[edytuj | edytuj kod]

Badał zasadnicze rysy koncepcji dżihadu w ujęciu źródeł sunnickich (Koran, sunna) i ich współczesne modyfikacje w świecie islamu[68]. Zaproponował dynamiczne i krytyczne ujęcie dżihadu w aspektach historycznym, teologicznym i dialogu życia[69].

Historia islamu i świata muzułmańskiego[edytuj | edytuj kod]

Autor dziejów Azji Środkowej od VI do XII w.[70] oraz dziejów Afryki subsaharyjskiej w średniowieczu[71] w ramach Wielkiej historii Świata. Redaktor publikacji o osiągnięciach i porażkach Abbasydów (750–1258)[72], ukazał znaczenie historii w myśli muzułmańskiej[56], zrekonstruował opis grobu Mahometa w XVII w. na podstawie relacji Polaków uprowadzonych do Egiptu[73], przeanalizował wkład prof. Tadeusza Lewickiego (1906–1992) do islamistyki i studiów nad dziejami Zachodniej Afryki[74], znaczenie Apaka Hodży i jego mauzoleum w Kaszgarze jako elementy pamięci zbiorowej Ujgurów w okresie 1695-2015[75], przedstawił krytyczną interpretację bitwy pod Al-Qādisiyya (636/637?)[76], ukazał nieudaną próbę utworzenia arabskiego królestwa Syrii śledząc przebieg wydarzeń od prób proklamowania Wielkiej Syrii do Syrii podzielonej pod mandatem francuskim (1915-1922)[77].

Orientalne chrześcijaństwo[edytuj | edytuj kod]

Chrześcijaństwo arabskie przed Mahometem[edytuj | edytuj kod]

Autor monografii na temat arabskiego chrześcijaństwa przed Mahometem[78], analizował chrześcijaństwo wśród nomadów na pograniczach Syrii[79] i chrześcijańskie piśmiennictwo arabskie przed powstaniem islamu[80].

Historia kościołów melkickiego i maronickiego[edytuj | edytuj kod]

Napisał oryginalną, opublikowaną w wydawnictwie Routledge historię kościoła melkickiego w okresie 634-969[81] oraz pionierską w Polsce historię chrześcijan kościoła melkickiego (katolickiego) od podboju muzułmańskiego Syrii (634) do podboju osmańskiego Bliskiego Wschodu (1516)[82], ukazał konsekwencje IV krucjaty dla Kościoła melkickiego[83], wkład tego kościoła w kulturę arabską w średniowieczu[84] oraz obecność melkitów w Azji Środkowej, czyli poza tradycyjną ich lokalizacją[85]. Przedstawił rolę kulturotwórczą kościoła maronickiego na Bliskim Wschodzie jako łącznika Wschodu ze Zachodem[86]. Przebadał na źródłach wkład maronitów w słynny Statut Organiczny Libanu (Règlement) z 1861 oraz 1864, sytuację maronitów do 1861[87] oraz zmiany statystyczne chrześcijan w Libanie i Syrii w XX w.[88].

Koptowie, chrześcijaństwo współczesnego Egiptu i Turcji[edytuj | edytuj kod]

Przeanalizował podstawy i przemiany tożsamości Koptów[89], pluralizm kościoła katolickiego w Egipcie, na który składa się kilka kościołów unickich, a także bogactwo zgromadzeń i zakonów[90]. Ukazał problemy mniejszości chrześcijańskiej w Turcji, których przyczyną są m.in. przyjęte formy wdrażania laicyzacji[91].

Historia kondycji kościołów chrześcijańskich na ziemiach islamu[edytuj | edytuj kod]

Ukazuje problemy chrześcijan na ziemiach islamu przed wyprawami krzyżowymi (ograniczenia i prześladowania w epoce Umajjadów i Abbasydów)[92], przedstawił mozaikę kościołów przedchalcedońskich i ich dalsze dzieje w kontekście islamu[93], ukazał sinusoidę kondycji chrześcijan na ziemiach islamu[94], zburzenie bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie i prześladowania chrześcijan za panowania kalifa Al-Hakima (996–1021)[95].

Reinterpretacje sporów dogmatycznych orientalnego chrześcijaństwa[edytuj | edytuj kod]

Dokonał reinterpretacji kontrowersji mariologicznych w tradycji wschodnio-syriackiej („nestoriańskiej”) starożytnego Kościoła Wschodu[96].

Islam a chrześcijaństwo[edytuj | edytuj kod]

Komparatystyka źródeł religijnych islamu i chrześcijaństwa[edytuj | edytuj kod]

Demonologia koraniczna[edytuj | edytuj kod]

W monografii pt. Złe duchy w Biblii i Koranie[97] ukazał sposób wykorzystania schematu demonologii biblijnej przez Mahometa. Odkrył nowe ogniwa w procesie przenikania idei demonologii biblijnej do Koranu – apokryficzną Ewangelię Bartłomieja 52–55. Wykazał tendencje monofizyckie w demonologii koranicznej oraz zasugerował, że niemal cała terminologia demonologii koranicznej przeszła przez środowisko etiopskie (język ge‘ez). Kolejne zapożyczenia w demonologii koranicznej z tradycji apokryficznych, tym razem z Testamentu Salomona, przedstawił m.in. na 22 kongresie L’Union Européene des Arabisants et Islamisants (UEAI) w 2004[98]. W 2020 roku temat ten został pogłębiony i uzupełniony[99].

Interakcje sunny (tradycji muzułmańskiej) z chrześcijaństwem[edytuj | edytuj kod]

Autor pracy Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku[100], która zdaniem prof. Janusza Daneckiego „po raz pierwszy w literaturze światowej dokonuje obszernej analizy zapożyczeń nowotestamentowych w hadisach”[101]. Tematem tym zajął się również w innych publikacjach[102]. Opublikował też badania dotyczące interakcji Koranu z przedislamskimi arabskimi wierzeniami politeistycznymi i chrześcijańskimi[103], ukazał chrześcijańskie wpływy na muzułmańską antropologię we wczesnym średniowieczu na przykładzie wybranych tradycji[104].

Elementy biblijne i wczesnochrześcijańskie w Koranie[edytuj | edytuj kod]

Na nowo zinterpretował zakres staro- i nowotestamentowych zapożyczeń w Koranie[105], wysunął hipotezę o wpływach chrześcijańskich na niektóre muzułmańskie interpretacje al-Aʿrāf („czyśćca muzułmańskiego”)[58] oraz wykazał elementy wczesnochrześcijańskie (patrystyczne) w Koranie[106].

Dialog muzułmańsko-katolicki w kontekście praw człowieka[edytuj | edytuj kod]

Opowiada się przede wszystkim za dialogiem życia (w mniejszym stopniu za dogmatycznym)[107]. Zwraca uwagę na najbardziej istotne i praktyczne elementy tego dialogu, tzn. respektowania przez obie strony praw człowieka oraz zasad wzajemności i sprawiedliwości. Realność i owocność dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego upatruje w pełnej akceptacji tych praw. Wykazuje elementy praw człowieka w źródłach islamu, które winny być inspiracją do pełnej akceptacji Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka przez muzułmanów[108]. Wydobywa też z historii Libanu (1861–1945) przykład dialogu życia chrześcijan i muzułmanów różnych denominacji w jednym organizmie politycznym[109].

Historia relacji muzułmańsko-chrześcijańskich[edytuj | edytuj kod]

Opublikował w Malezji badania na temat polskich doświadczeń w zakresie koegzystencji chrześcijan z wyznawcami islamu[110] oraz w Jordanii tekst na temat wkładu jordańskich chrześcijan i polskich muzułmanów do ich środowisk życia[111]. Przeanalizował źródła dotyczące okoliczności przejęcia bazyliki św. Jana Chrzciciela w Damaszku przez muzułmanów (obecnie meczet Umajjadów)[112], dynamizm akulturacji muzułmańsko-chrześcijańskiej w pierwszych wiekach islamu na Bliskim Wschodzie[113], kulturę i religię na Bliskim Wschodzie w pierwszych wiekach islamu[114], polemiki muzułmańsko-chrześcijańskie[115], przebieg i konsekwencje muzułmańskiego najazdu na Rzym w 846[116], czynniki destrukcyjne chrześcijaństwa na ziemiach islamu przed wyprawami krzyżowymi[117], ambiwalencję kondycji chrześcijan na ziemiach islamu[94], zniszczenie bazyliki Grobu Pańskiego (1009)[95]. Odnalazł relację na temat Polaków uprowadzonych jako dzieci do Egiptu (w opisie franciszkanina Antoniego Gonzalesa z 1673)[118], zinterpretował pochwałę krzyżowców ze strony muzułmanina Ibn Dżubajra (zm. 1217), który chwalił krzyżowców za dobre traktowanie muzułmanów[119]. Ukazał znaczenie franciszkanów w Ziemi Świętej w epoce mameluckiej[120], naśladownictwo islamskiej ideologii dżihadu w „Tactica” cesarza Leona VI (886–912) w kontekście zmagań bizantyjsko-muzułmańskich od VII do X w.[121], działalność misyjną kościołów protestanckich na terenie wschodnich prowincji Imperium Osmańskiego w I połowie XIX w.[122], wpływy zachodnie na kształtowanie się ustroju Libanu w drugiej połowie XIX w.[123]. Autor studium historyczno-porównawczego na temat sekularyzacji w ujęciu islamu i katolicyzmu[124] oraz analiz porównawczych chrześcijaństwa i islamu[125].

Historia i teologia religii, religioznawstwo[edytuj | edytuj kod]

Autor serii podręczników z zakresu religioznawstwa pt. Religie współczesnego Bliskiego i Dalekiego Wschodu: tom pierwszy omawia złożony obraz zjawiska religii[126], tom drugi obszerny zarys hinduizmu[127]. Autor podręcznika z zakresu katolickiej teologii religii[128] oraz współautor dwóch podręczników z zakresu teologii fundamentalnej[129]. Dokonał analizy porównawczej z zakresu idei męczeństwa w kilku religiach świata[130]. Przedstawił kontakty starożytnych Egipcjan z kulturą nomadyczno-arabską[131] oraz elementy demonologii staroegipskiej w wierzeniach arabskich[132]. Ukazał perspektywy i problemy misji katolickich w Azji[133].

Biblistyka[edytuj | edytuj kod]

Publikacje z tego zakresu pochodzą przede wszystkim ze wczesnej aktywności naukowej; dotyczą głównie demonologii biblijnej. Autor monografii na temat zła osobowego w Biblii[134], egzegezy fragmentów Ewangelii Jana gdzie występuje określenie άρχων του̃ κόσμου τούτου („władca tego świata”)[135]. Badał powiązania terminologii demonologii biblijnej z innymi starożytnymi kulturami[136], polemizował z tezą o zapożyczeniu całej demonologii biblijnej z demonologii perskiej[137]. Obok demonologii zajął się egzegezą Modlitwy Pańskiej i kilku innych fragmentów Nowego Testamentu w kontekście ich zapożyczeń w tradycji muzułmańskiej[138].

Członkostwo w organizacjach naukowych[edytuj | edytuj kod]

Członek L'Union Europeene des Arabisants st Islamisants (UEAI)[139]; członek Komisji Orientalistycznej PAN[140], w latach 2011–2014 zasiadał w Prezydium Komisji Orientalistycznej PAN[141]; członek Towarzystwa Naukowego Australii, Nowej Zelandii i Oceanii[142]; członek Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce[143] i Polskiego Towarzystwa Teologicznego (Sekcja Teologii i Sekcja Historii Kościoła)[144].

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Kilkakrotnie Nagroda I, II, III stopnia Rektora UJ oraz Rektora UPJPII; Medal KEN 2012.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Duchowieństwo diecezjalne oraz członkowie męskich instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego 2001, Ząbki: Apostolicum 2002, s. 255
  2. ↑ Oxford Encyklopedia – Osobistości Rzeczypospolitej Polskiej – hasło: Krzysztof Kościelniak, Londyn: An Oxford Encyclopedia Publication 2016, s. 555.
  3. ↑ Rada Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. wsmip.uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-25)]. [data dostępu 12.07.2016].
  4. ↑ Uniwersytet Papieski Jana Pawła II, Krzysztof Kościelniak,. upjp2.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-05)]. [data dostępu 12.07.2016].
  5. ↑ Wyższe Seminarium Duchowne Zakonu Paulinów, Wykładowcy [data dostępu 13.07.2016]
  6. ↑ Ksiądz Profesor z Raby Niżnej – specjalista od islamu i świata arabskiego, w: „Nasza Gmina Mszana Dolna” 4(2005) s. 9; Radość w rabie Niżnej – mieszkańcy są dumni z ks. Prof. Krzysztofa Kościelniaka, w: „Gazeta krakowska – nowosądecka”, 16. XII. 2005, s. 1-2.
  7. ↑ Specjalizacja: hodowla lasu, kurs pilarza: praca dyplomowa Wpływ pszczoły miodnej Apis mellifera na gospodarkę leśną. Absolwent w latach 1980–1985. Technikum Leśne (Stary Sącz), klasa 1980–1985 – mgr Zofia Sejud [data dostępu 13.07.2016].
  8. ↑ a b Rocznik św. Rafała Kalinowskiego, Kapłani wyświęceni w Katedrze na Wawelu 18 maja 1991 roku [data dostępu 14.07.2016].
  9. ↑ Magisterium z teologii biblijnej 1991: Sens teologiczny określenia ο άρχων του̃ κόσμου τούτου w Ewangelii św. Jana pod kierunkiem o. prof. dr hab. Augustyna Jankowskiego OSB (1916–2005); wyróżnione, opublikowane, publikacje otrzymały międzynarodowe recenzje. Sąd Ducha Świętego – Egzegeza i teologia J 16 8-11, w: „Collectanea Theologica” 69(1999) s. 5-21; [data dostępu 15.07.2016]; Sens ironiczny określenia „Władca tego świata” w Ewangelii św. Jan w: „W Nurcie Franciszkańskim” 8(1999) s. 47-57 [data dostępu 23.07.2016]; Sąd nad światem i uwielbienie Chrystusa – egzegeza i teologia J 12, 28-31 [data dostępu 18.07.2016], w: „W Nurcie Franciszkańskim” 9(2000) s. 7-15. Recenzje w: „New Testament Abstracts”/ Cambridge/; „International Review of Biblical Studies”/Leiden-Boston/; „New Testament Abstracts”/ Cambridge/ 44(3/2000) s. 488; „International Review of Biblical Studies”/Leiden-Boston/ 48(2001–2002) s. 385.
  10. ↑ Praca pt. Dialog z ateistami według Henri de Lubaca na tle ewolucji stosunku Kościoła do niewierzących pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Łukasza Kamykowskiego (ur. 1951), częściowo opublikowany; Człowiek – filozofia – Bóg, Kraków 1999, s. 19-40.
  11. ↑ The Final Conferance of the Mobility Joint European Project – Tempus PHARE, Student Mobility for the Study of Religious Interaction: CHRISTIANITY – JUDAISM – ISLAM, [data dostępu 20.07.2016], Kraków: UNUM 1998, s. 119.
  12. ↑ Oxford Encyklopedia – Osobistości Rzeczypospolitej Polskiej – hasło: Krzysztof Kościelniak, Londyn: An Oxford Encyclopedia Publication 2016, s. 555; International Institute of Advanced Islamic Studies (IAIS) Malaysia, Kuala Lumpur, Krzysztof Kościelniak,, [data dostępu 10.07.2016].
  13. ↑ Doktorat pt. Wpływ demonologii biblijnej na koraniczne koncepcje szatana w kontekście oddziaływań religii starożytnych napisany pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Łukasza Kamykowskiego (konsultowany z profesorami Ruprecht Karls Universität w Heidelbergu (prof. Raif Georges Khoury [ur. 1936] – Islamwissenschaft, Stefan Mario Maul [ur. 1958] Assyriologie), opublikowany Złe duchy w Biblii i Koranie – wpływ demonologii biblijnej na koraniczne koncepcje szatana w kontekście oddziaływań religii starożytnych, [data dostępu 1.07.2016], Kraków: UNUM 1999; recenzje: „New Testament Abstracts”/Cambridge/ 44(3/2000) s. 626; „Ateneum Kapłańskie”/Włocławek/ 2(2000) s. 389; „Ruch Biblijny i Liturgiczny”/ Kraków/ 56(2003) s. 150-153; „Warszawskie Studia Teologiczne”/ Warszawa/ 12(1999) s. 341-342; „Nomos” 6/27(1999) s. 174-177; The Final Conferance of the Mobility Joint European Project – Tempus PHARE, Student Mobility for the Study of Religious Interaction: CHRISTIANITY – JUDAISM – ISLAM, Kraków: UNUM 1998, s. 119.
  14. ↑ Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku. Geneza, historia i znaczenie zapożyczeń nowotestamentowych w hadisach, Kraków: UNUM 2001.
  15. ↑ Arabic Teaching for Non-Arabic Speakers – Ministry of Eduction SAR – Damascus oraz w Institut Français d'Etudes Arabes de Damas. Oxford Encyklopedia – Osobistości Rzeczypospolitej Polskiej, hasło: Krzysztof Kościelniak, Londyn: An Oxford Encyclopedia Publication 2016, s. 555.
  16. ↑ Historia Kościoła melkickiego (katolickiego) na ziemiach zdobytych przez muzułmanów, [data dostępu 10.07.2016] (634–1516), Kraków: UNUM 2004.
  17. ↑ The future of the Vatican-Taiwanese relations in the context of the triangular negotiations between Taiwan, the Vatican and the People's Republic of China.
  18. ↑ Por. Oxford Encyklopedia – Osobistości Rzeczypospolitej Polskiej – hasło: Krzysztof Kościelniak, Londyn: An Oxford Encyclopedia Publication 2016, s. 555.
  19. ↑ Por. Caucasus International University, News [data dostępu 15.07.2018]
  20. ↑ اولین همکاری مشترک علمی با دانشگاه لهستان, [data dostępu 14.04.2019]
  21. ↑ Wahrzeichen in Ordning renoviert, w: 20 Jahre Weinherbst Niederösterreich. stadtlandzeitung.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]. [data dostępu 20.07.2016].
  22. ↑ Kraków – Parafia Wszystkich Świętych [data dostępu 20.07.2016].
  23. ↑ Parafia św. Mikołaja w Skrzydlnej. skrzydlna.diecezja.tarnow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]., Boże Ciało w Skrzydlnej, [data dostępu 12.09.2016].
  24. ↑ Rada Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. wsmip.uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-25)]. [data dostępu 12.07.2016].
  25. ↑ Sprawozdanie dziekana Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ z kadencji 2012–2016 [data dostępu 21.07.2016].
  26. ↑ Politeja – recenzenci. akademicka.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]. [data dostępu 12.07.2016].
  27. ↑ Por. Instytut Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ, Krzysztof Kościelniak, [data dostępu 10.07.2016].
  28. ↑ Ks. prof. dr hab. Krzysztof Kościelniak – Dyrektor Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ, O Instytucie… [data dostępu 12.07.2016].
  29. ↑ Kronikę wydarzeń Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu. orient.uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-04)]. [data dostępu 20.07.206] w: Wydarzenia oraz Galerie i blogi, w: [data dostępu 20.07.2016].
  30. ↑ Krzysztof Kościelniak, w: Skrócony Katalog Duchowieństwa i Kościołów Archidiecezji Krakowskiej 1997, Kraków: Wydawnictwo Św. Stanisława BM Archidiecezji Krakowskiej 1997; Krzysztof Kościelniak, w: Informator Archidiecezji Krakowskiej-Parafie i Kościoły 2000, Kraków: Kraków: Wydawnictwo Św. Stanisława BM Archidiecezji Krakowskiej 2001.
  31. ↑ Zgodnie z ideą założyciela „Orientalia Christiana Cracoviensia” prof. Krzysztofa Kościelniaka, czasopismo to jako unikatowe miało być poświęcone wyłącznie historii i dziedzictwu chrześcijaństwa orientalnego na Bliskim, Środkowym i Dalekim Wschodzie. Po afiliacji prof. Krzysztof Kościelniaka na pierwszy etat UJ, „Orientalia Christiana Cracoviensia” zmieniły swój profil. Zob. założenia „Orientalia Christiana Cracoviensia”: K. Kościelniak, Orientalia Christiana Cracoviensia, Ex oriente Lux – Światło przychodzi ze wschodu. Chrześcijańskie Kościoły Wschodnie. Ziemia święta. Jerozolima. Grecja. Turcja. Cypr. Egipt. Etiopia. Palestyna. Jordania. Liban. Syria. Irak. Iran. Gruzja. Armenia. Indie. Historia. Liturgia. Sztuka. Duchowni. Patriarchaty. Modlitwa. Ekumenizm. Z życia Kościołów, w: Orientalia Christiana Cracoviensia [data dostępu 17.07.2016]; Dorobek naukowy Katedry Historii Religii Bliskiego i Dalekiego Wschodu [data dostępu 22.03.2011].
  32. ↑ Dorobek naukowy Katedry Historii Religii Bliskiego i Dalekiego Wschodu. orientalia.e-chaber.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]., [data dostępu 22.03.2011]. Serie te zostały wygaszone po afiliacji prof. Krzysztof Kościelniaka na pierwszy etat UJ.
  33. ↑ 30 przesiadek. Wspomnienia studentów z wyjazdu naukowego do Syrii, w: „Patos” cz. I 4(2005) s. 16-17; cz. II 1(2006) s. 14-15
  34. ↑ Forms of dialogue supporting tolerance. Human rights in the context of inter-religious dialogue, wykład wygłoszony podczas międzynarodowej konferencji An Identity of Values for Europe. Dialogue between the EPP Group and Churches and Religious Institutions, Venice, Italy 20.11.2009. Lissabon-Vertrag: Religionsvertreter und EU-Politiker vereinbaren intensivere Zusammenarbeit. Vertreter verschiedener Religionen und christdemokratische EU-Politiker haben eine engere Zusammenarbeit in zahlreichen Politikfeldern vereinbart, w: Lissabon-Vertrag [data dostępu 18.07.2016].
  35. ↑ Prowadził sesję Enhancung the education system to build a religiously balanced international society podczas 8th Annual Doha Conference on Interfaith Dialogue, Doha (Katar) 18.10. 2010. Por. M. Rzepka, 8th Doha Conference on Interfaith Dialogue, w: Vita Academica 6(60)2010, s. 26; link [data dostępu 25.06.2016].
  36. ↑ The new EU economic strategy towards Arab countries, międzynarodowe forum ekonomiczne Future relations between Poland and the Arab World, Al-Rai Center for Studies, Amman, 13.05.2013. Uczestnik dyskusji Jordan Europe Business Association (JEBA) 14.05. 2013. Embassy of the Republic of Poland, Seminar on the Future of Polish-Arab Relations [data dostępu 22.07.2016]; [1], [data dostępu 12.07.2016]).
  37. ↑ Zebranie Rady Programowej Instytutu Konfucjusza. instytutkonfucjusza.uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-06)]. [data dostępu 12.07.2016].
  38. ↑ Faith Dialogue in the contemporary Muslim-Christian relationship. Polish experience wygłoszony na Islamic Science University of Malaysia (Universiti Sains Islam Malaysia), Kuala Lumpur dn. 30.08.2012. International Institute of Advanced Islamic Studies (IAIS) Malaysia, Kuala Lumpur, Krzysztof Kościelniak, w: link, [data dostępu 10.07.2016].
  39. ↑ 10th ICLLCE 2018 Singapore - CONFERENCE AGENDA [data dostępu 15.07.2018].
  40. ↑ WOCMES – Seville 2018 - World Congress on Middle Eastern Studies, Seville: Fundación Tres Culturas del Mediterráneo 2018, s. 74; 309; WOCMES – Seville 2018 - World Congress on Middle Eastern Studies [data dostępu 15.07.2018}.
  41. ↑ Rozmowy Teofila: Rozmowa A. Dobrzyńskiego OP z ks. Krzysztofem Kościelniakiem – Dlaczego warto zajmować się islamem?, w: „Teofil – Pismo Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów” 24(2006) s. 23-41 Rozmowy Teofila, [data dostępu 12.07.2016]; Rozmowa o dialogu chrześcijańsko-muzułmańskim J. Bocheńskiej z ks. prof. Krzysztofem Kościelniakiem [data dostępu 12.07.2016] w: „Tolerancja.pl”; Dialog życia. Rozmowa ks. dr Piotra Gąsiora z ks. prof. Krzysztofem Kościelniakiem, w: „Niedziela Ogólnopolska” 48/2006, s. 13-14 Dialog życia [data dostępu 18.07.2016]; Co mamy przemilczać?! Z ks. prof. dr. hab. Krzysztofem Kościelniakiem – islamoznawcą, wykładowcą na Papieskiej Akademii Teologicznej – rozmawia ks. Piotr Gąsior, „Niedziela Ogólnopolska” 43/2006, s. 18-19 link [data dostępu 12.07.2016].
  42. ↑ Krakowski Społeczny Komitet Poparcia Jarosława Kaczyńskiego. jaroslawkaczynski.info, 9 maja 2010. [dostęp 2017-09-19].
  43. ↑ Uwzględnił nie tylko racje przemawiające za tym fenomenem (teoretyczno-praktyczne wymiary perspektywy Zachodu) ale przede wszystkim wykazał konieczność nieustannej rewizji postulatów modernizacji islamu, tak by nie tworzyły nowego „dyktatu” Zachodu powodującego wzrost nastrojów fundamentalistycznych i pan-islamskich. Modernizacja islamu – fenomen świata muzułmańskiego czy polityczny cel Zachodu? ,[data dostępu 11.07.2016], w: B. Bednarczyk, Z. Pasek, P. Stawiński; Religia a stosunki międzynarodowe, Kraków 2010, s. 145-160 Państwo, religia i wspólnota. Wybrane zagadnienia z procesów modernizacji na Bliskim Wschodzie, red. K. Kościelniak, Kraków: UNUM 2010. link. K. Kościelniak, Polityczne i teologiczno-prawne aspekty islamu i jego modernizacji w kontekście historii świata muzułmańskiego, chrześcijaństwa orientalnego i religii Azji. Zakresy badań własnych, w: Krakowski dialog teologiczny – próba bilansu, red. Ł. Kamykowski, Kraków: Wydawnictwo UPJPII 2018, s. 83-114, ISBN 978-83-7438-709-5
  44. ↑ Change and Stability. State, Religion and Politics in the Middle East and North Africa, ed. K. Kościelniak, Kraków 2010 Dillemas of democracy In the Middle East. Izrael, Jordan, Turkey, ed. K. Kościelniak, Kraków 2010; Change of Coptic Identity, w: Change and Stability. State, Religion and Politics in the Middle East and North Africa, ed. K. Kościelniak, s. Kraków 2010, s. 77-92 link, [data dostępu 13.07.2016]; Przemiany tożsamości koptyjskiej ,[data dostępu 8.07.2016], w: Państwo, religia i wspólnota. Wybrane zagadnienia z procesów modernizacji na Bliskim Wschodzie, red. K. Kościelniak, Kraków 2010, s. 185-200.
  45. ↑ a b Relacja państwo-religia w ujęciu islamu i katolicyzmu. Studium historyczno-porównawcze na temat sekularyzacji, w: „Analecta Cracoviensia” 34(2002) s. 329-352.
  46. ↑ The range of religious liberties of the Christian minorities in the Republic of Turkey in the background of the political changes in the 20th century and the beginning of the 21st century, [data dostępu 12.07.2016], w: Dillemas of democracy In the Middle East. Israel, Jordan, Turkey, ed. K. Kościelniak, Kraków 2010, 181-196; Status prawny chrześcijan w Turcji (2008) na tle zmian politycznych w XX wieku i najnowszych dyrektyw unijnych, w: Lex tua veritas, Kraków 2010, s. 831-847.
  47. ↑ Dżihad. Święta wojna w islamie. Związek religii z państwem. Islam a demokracja. Chrześcijanie w krajach muzułmańskich, [data dostępu 17.07.2016], Kraków 2002
  48. ↑ Muzułmanie polscy. Religia i kultura, Kraków: M 2015.
  49. ↑ Migracja muzułmańska w Europie. Perspektywy i problemy integracji, [złożony do druku 2016], plan zjazdu STM [data dostępu 10.07.2016].
  50. ↑ Implikacje religijnego nacjonalizmu hinduskiego Bharatiya Janata Party (BJP) dla społeczności muzułmańskich Indii, [data dostępu 12.07.2016], w: M. Pycińska, K. Wiciarz (red.), Nacjonalizm i religia. Refleksje nad uniwersalnością pojęć i teorii w kontekście badań Azji i Afryki Północnej, Kraków: UNUM 2013, s. 203-222
  51. ↑ Apak Hodża i jego mauzoleum (ئاپاق خوجا مازار) w Kaszgarze jako elementy pamięci zbiorowej Ujgurów (ok. 1695–2015), w: Na szlakach dwóch światów, red. A. Tetrycz-Puzio, Słupsk 2016: Wyd. Naukowe Akademii Pomorskiej w Słupsku, s. 291-315.
  52. ↑ The Economic Aspects of the Arab Spring. Th EU’s New Partnership and Strategy, [data dostępu 12.07.2016] w: K. Bojko (red.), Poland-Jordan-European Union: A New Role of Europe in the Middle East after the Arab Spring, Amman 2013, s. 63-82; The new EU’s economic strategy towards Arab countries, [data dostępu 13.07.2016], w: K. Bojko, K. Shorgan, S. Abudayeh (red.), Past – Present – Future. Bonds between Poland and Jordan – Europe and the Arab World, Amman 2013, s. 59-81.
  53. ↑ K. Kościelniak, Too eary for peace talks? External and internal prospects for ending Syria’s civil war, w: Chin-mo Cheng (ed.), Prospects for peace and prosperity in the New Age, Taipei: Department of Diplomacy and International Relations Tamkang University 2017, s. 39-70
  54. ↑ K. Kościelniak, Ideologiczne aspekty zaangażowania Rosji w syryjskiej wojnie domowej 2011-2017, w: „Krakowskie Studia Międzynarodowe” 3(2017), s. 233-258 ISSN 1733-2680
  55. ↑ Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku. Geneza, historia i znaczenie zapożyczeń nowotestamentowych w hadisach, [data dostępu 10.07.2016], Kraków: UNUM 2001; Sunna, hadisy i tradycjoniści. Wstęp do tradycji muzułmańskiej, Kraków: UNUM 2006; m.in. utrwalił na gruncie j. polskiego rozróżnienie pomiędzy terminami „tradycjonista” a „tradycjonalista”, zob. Recenzja: Wstęp do tradycji muzułmańskiej, „Antologia Islamska” 2007, s.1-7, w: Recenzja [data dostępu 23.06.2016].
  56. ↑ a b Czas i historia w islamie. Kalendarz i podstawy chronologii muzułmańskiej, Kraków: Księgarnia Akademicka 2013;
  57. ↑ Złe duchy w Biblii i Koranie – wpływ demonologii biblijnej na koraniczne koncepcje szatana w kontekście oddziaływań religii starożytnych, [data dostępu 1.07.2016], Kraków: UNUM 1999.
  58. ↑ a b Eschatologia muzułmańska – możliwości dialogu na podstawie analizy islamskiej nauki o Al-A‘raf – „czyśćcu”, [data dostępu 4.07.2016], w: Dialog międzyreligijny, red. H. Zimoń, Lublin 2004, s. 289-310.
  59. ↑ Tematyczna konkordancja do Koranu, [data dostępu 10.07.2016], Kraków: UNUM 2006
  60. ↑ Hermeneutyka Koranu w świecie islamu. Rozumienie objawienia, typy egzegezy i kontrowersje wokół krytycznego badania świętej księgi, w: Islam. Apologia i dialog, ed. P. Artemiuk, Płock: Płocki Instytut Wydawniczy 2016, s. 58-119.
  61. ↑ Perspektywy, zasady i kryteria sunnickiej teologii muzułmańskiej i ich implikacje we współczesnym islamie, [data dostępu 10.07.2016], w: M. Chojnacki, J. Morawa, A. Napiórkowski (red.), Koncepcje teologii katolickiej, Kraków 2013, s. 271-292.
  62. ↑ Aspects of divinization according to Farīd-al-dīn ʿAṭṭār Nīšāpūrī (died c. 1221), [data dostępu 4.07.2016], w: Divine Men and Women In The History And Society Of Late Hellenism, ed. by Maria Dzielska and Kamilla Twardowska, seria “Byzantina et Slavica Cracoviensia VII”, Cracow 2013, s. 91-101.
  63. ↑ Uniwersalistyczne roszczenia islamu, w: Uniwersalizm chrześcijaństwa a pluralizm religii. Materiały z sympozjum Tarnów – Kraków, 14–15 kwietnia 1999 r., Tarnów 2000, s. 132-153.
  64. ↑ Al-Qiyama – zmartwychwstanie w nauce islamu [data dostępu 23.07.2016], w: „Resovia Sacra” 6 (1999) s. 95-113; Piekło i potępienie w islamie [data dostępu 12.07.2016], w: „Polonia Sacra” 10/2002, s. 217-227.
  65. ↑ Niewolnictwo w islamie wczoraj i dziś, w: „Polonia Sacra” 14/2004, s. 39-56.
  66. ↑ Status teologiczny i prawny kobiety w islamie. Tradycja a zmiany prawne w ciągu ostatnich dziesięcioleci [data dostępu 12.07.2016], w: „Nurcie Franciszkańskim” 13(2003) s. 105-113.
  67. ↑ Por.: Wybrane hadisy ze zbiorów kategorii al-kutub as-sitta – „sześciu ksiąg islamu, Część I: Tradycje ze zbioru As-Sahih Al-Buhārīego (zm. 870) [data dostępu 10.07.2016], w: „Collectanea Theologica” 74(2004) s. 137-148; Część II: Tradycje ze zbioru As-Sahih Al-Muslima (zm. 875). Wstęp historyczny, tłumaczenie i komentarz [data dostępu 10.07.2016], w: „Collectanea Theologica” 74(2004) s. 148-154; Część III: Tradycje ze zbioru Al-Ğāmi‘ as-Sahih At-Tirmidīego(zm. 892). Wstęp historyczny, tłumaczenie i komentarz [data dostępu 13.07.2016], w: „Collectanea Theologica” 74(2004) s. 155-158; Chrześcijańskie wpływy na muzułmańska antropologię we wczesnym średniowieczu na przykładzie wybranych tradycji, w: „Folia Historica Cracoviensia” 10(2004) s. 221-226.
  68. ↑ Rozumienie wojny w źródłowych tekstach islamu, [data dostępu 2.07.2016], w: M. Chojnacki, J. Morawa, A. Napiórkowski, Kościół i dar pokoju, Kraków: Wydawnictwo Salwator 2016 s. 147-172.
  69. ↑ Dżihad. Święta wojna w islamie. Związek religii z państwem. Islam a demokracja. Chrześcijanie w krajach muzułmańskich, [data dostępu 17.07.2016], Kraków 2002; Dżihad – wyzwanie dla świata, w: E. Sakowicz (red.), Czy islam jest religią terrorystów, Kraków 2002, s. 197-208; „Święta wojna” w islamie. Historyczno-teologiczne aspekty dżihadu, w: „Polonia Sacra” 9(2001) s. 181-224.
  70. ↑ Dzieje Azji Środkowej od VI do XII wieku, w: Wielka historia Świata, t. IV: Kształtowanie średniowiecza, red. M. Salamon, wyd. FOGRA, Kraków 2005, 605-632.
  71. ↑ Dzieje Afryki od VI do XII wieku, w: Wielka historia Świata, t. IV: Kształtowanie średniowiecza, red. M. Salamon, wyd. FOGRA, Kraków 2005, s. 230-243.
  72. ↑ Prosperity and Stagnation. Some Cultural and Social Aspects of the Abbasides Period, [data dostępu 12.07.2016] (750–1258), ed. K. Kościelniak, „Orientalia Christiana Cracoviensia” 1, Kraków 2010.
  73. ↑ Grób Mahometa według relacji Polaków uprowadzonych do Egiptu w opisie franciszkanina Antoniego Gonzalesa z 1673 roku [data dostępu 12.07.2016], w: „Przegląd Orientalistyczny” 1-2(2005) s. 79-85.
  74. ↑ The contribution of Prof. Tadeusz Lewicki (1906–1992) to Islamic and West African Studies, [data dostępu 22.07.2016], w: „Analecta Cracoviensia” 44 (2012).
  75. ↑ Kościelniak, K. The Afaq (Apak) Khoja Mausoleum in Kashgar as a symbol of Uyghur’s identity (ca 1640–2015), w: “Analecta Cracoviensia” 49(2017), s. 249-281
  76. ↑ A Battle or a Campaign? Historical Facts about the Battle of Al-Qādisiyya (636/637?) and the Role of Story-tellers in the Origin of its Narratives, “Rocznik Orientalistyczny” 73/1 (2020), s. 24–40; DOI 10.24425/ro.2020.134043
  77. ↑ K. Kościelniak, Futile Efforts to Create an Arab Kingdom of Syria. From the Idea of Greater Syria to Syria Partitioned under the French Mandate (1915–1922), w: Folia Historica Cracoviensia 26/2 (2020), 195-250. doi.org/10.15633/fhc.3745
  78. ↑ XX wieków chrześcijaństwa w kulturze arabskiej. Tom I: Arabia starożytna. Chrześcijaństwo w Arabii do Mahometa (+632), [data dostępu 19.07.2016], Kraków: UNUM 2000 .
  79. ↑ Chrześcijaństwo wśród nomadów arabskich na pograniczach Palestyny do aneksji Syrii, w: A. Abbas (ed.), Palestyna, dawniej i dziś. Materiały Interdyscyplinarnej Konferencji Naukowej zorganizowanej w Poznaniu, 19–20 listopada 2001 przez Katedrę Orientalistyki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza, Poznań 2002, s. 67-78.
  80. ↑ Quelques reamrques sur la littérarure pré-islamique arabe chrétienne, [data dostępu 3.07.2016], w: „Rocznik Orientalistyczny” 57(2004) s. 69-76; Chrześcijańskie piśmiennictwo arabskie przed Mahometem i jego wpływ na islam [data dostępu 22.07.2016], w: „Analecta Cracoviensia” 35(2003) s. 329-343; Jewish and Christian religious influences on pre-Islamic Arabia on the example of the term RHMNN, [data dostępu 18.07.2016] (“the Merciful”, Orientalia Christiana Cracoviensia 3(2011), s. 67-74; Tytuł Boga RḤMNN – “Miłosierny” z żydowskich i chrześcijańskich inskrypcji przedmuzułmańskiej Arabii. Politeistyczna czy monoteistyczna geneza koranicznego ar-Raḥmān?, „Analecta Cracoviensia”, [data dostępu 22.07.2016] 43 (2011) s. 313-328.
  81. ↑ K. Kościelniak, Between Constantinople, the Papacy, and the Caliphate. The Melkite Church in the Islamicate World, 634-969. ISBN 9781032181325. London: Routledge, DOI https://doi.org/10.4324/9781003253006
  82. ↑ Grecy i Arabowie. Historia Kościoła melkickiego (katolickiego) na ziemiach zdobytych przez muzułmanów (634—1516), [data dostępu 10.07.2016], Kraków: UNUM 2004.
  83. ↑ Por. Konsekwencje IV krucjaty dla patriarchatu Antiochii na tle relacji melkicko-łacińskich w XI-XIII wieku, w: IV Krucjata. Historia – reperkusje – konsekwencje, red. Z. Kijas, M. Salamon, Kraków 2005: WAM, s. 219-235.
  84. ↑ From Grecian to Arabic. The Contribution of the Melchite Church to Arabic Culture in the early Middle Ages (VIIth – XIth Centuries), w: „Analecta Cracovienisa” 12(2006–2007) s. 483-495; Arabic Culture of the Melchite Church in the early Middle Ages (7th-11th) century, [data dostępu 24.07.2016], w: Orientalia Christiana Cracoviensia 3(2011), s. 55-66.
  85. ↑ The Melkites – ‘people of the emperor’ in Abbasid Baghdad and Central Asia, [data dostępu 12.07.2016]., w: Prosperity and Stagnation. Some Cultural and Social Aspects of the Abbasides Period (750–1258), ed. K. Kościelniak, “Orientalia Christiana Cracoviensia – Monographie” 1, Kraków 2010, s. 101-114
  86. ↑ Between the Syriac heritage and the Papacy. The cultural influence and contribution of the Maronite Church to the growth of the Middle East in the 14ᵗʰ–19ᵗʰ centuries, [data dostępu 10.07.2016], w: “Orientalia Christiana Cracoviensia” 2(2010) s. 79-92; Wokół klasztoru. Monastyczno-patriarchalna struktura Kościoła maronickiego, [data dostępu 8.07.2016], w: Kapłaństwo zakonników, red. M. Chojnacki, J. Morawa, A. Napiórkowski, Kraków 2010, s. 85-100.
  87. ↑ Status chrześcijan w Libanie według ”Règlement” z 1861 oraz 1864 roku, w: „Analecta Cracoviensia” 40(2008) s. 357—372; Wpływy zachodnie na kształtowanie się ustroju Libanu w drugiej połowie XIX wieku, w: Oddziaływanie cywilizacji śródziemnomorskiej, seria „Mare inclitum” t. 4, Kraków 2009, s. 291-305; Z historii dialogu życia. Swobody obywatelskie i zasady porządku konfesyjnego w tzw. „Małym” Libanie według „Règlement”, [data dostępu 12.07.2016] z 1861 i 1864 roku na tle wydarzeń epoki, w: Prawa człowieka w kulturze północnej Afryki Bliskiego i Dalekiego Wschodu, red. K. Kościelniak, Kraków 2008, s. 109—125.
  88. ↑ Les chrétiens au Liban au XXe siècle. Les changements statistiques [data dostępu 12.07.2016], w: „Folia Orientalia” 39(2003) s. 187-191; Chrześcijanie w Syrii i Libanie. Zmiany statystyczne w XX wieku [data dostępu 13.07.2016], w: „Folia Historica Cracoviensia” 12(2006) s. 71—84.
  89. ↑ Kościół koptyjski od podbojów muzułmańskich do wypraw krzyżowych, w: Starożytność chrześcijańska, red. J.C. Kałużny, Kraków 2007, s. 55—67; Change of Coptic Identity, [data dostępu 14.07.2016], w: Change and Stability. State, Religion and Politics in the Middle East and North Africa, ed. K. Kościelniak, Kraków 2010, s. 77-92; Przemiany tożsamości koptyjskiej, [data dostępu 8.07.2016], w: Państwo, religia i wspólnota. Wybrane zagadnienia z procesów modernizacji na Bliskim Wschodzie, red. K. Kościelniak, Kraków 2010, s. 185-200; Status obywatela czy mniejszości? Sytuacja i tożsamość Koptów na przełomie XX i XXI wieku, [data dostępu 12.07.2016], w: Kościół a świat współczesny, red. H. Kowalska-Stus, Prace Komisji Kultury Słowian t. X, Kraków 2014, s. 325-338.
  90. ↑ Pluralizm Kościoła Katolickiego w Egipcie wczoraj i dziś [data dostępu 18.07.2016], w: „Saeculum Christianum” 7(2000) s. 36-55.
  91. ↑ The range of religious liberties of the Christian minorities in the Republic of Turkey in the background of the political changes in the 20th century and the beginning of the 21st century, [data dostępu 12.07.2016], w: Dilemmas of democracy In the Middle East, w: Dillemas of democracy In the Middle East. Israel, Jordan, Turkey, ed. K. Kościelniak, Kraków 2010, 181-196; Status prawny chrześcijan w Turcji (2008) na tle zmian politycznych w XX wieku i najnowszych dyrektyw unijnych, w: Lex tua veritas, Kraków 2010, s. 831-847; Organizacja, kondycja i problemy mniejszości religijnych w Turcji, [data dostępu 24.07.2016], w: Państwo, religia i wspólnota. Wybrane zagadnienia z procesów modernizacji na Bliskim Wschodzie, red. K. Kościelniak, Kraków 2010, s. 249-280.
  92. ↑ Chrześcijaństwo wobec podbojów muzułmańskich do wypraw krzyżowych [data dostępu 12.07.2016], w: B. Michalak-Pikulska (red.), W kręgu cywilizacji Półksiężyca. 6. Ogólnopolska Konferencja Arabistyczna, Kraków 14–15 maja 2002 roku, Kraków 2002, 195-207.
  93. ↑ Piękno pluralizmu przedchalcedońskich Kościołów orientalnych, [data dostępu 10.07.2016], w: Piękno Kościoła, M.P. Chojnacki, J. Morawa, A.A. Napiórkowski (red.), Kraków 2014, s. 49-84.
  94. ↑ a b Sytuacja chrześcijan na ziemiach islamu – wczoraj i dziś, w: E. Sakowicz (red.), Czy islam jest religią terrorystów, Kraków 2002, s. 181-192; Chrześcijanie w krajach muzułmańskich, w: „Tarnowskie Studia Teologiczne” XXIV/1(2005) s. 15-29.
  95. ↑ a b O zburzeniu bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie i prześladowaniach chrześcijan za panowania kalifa Al—Hakima (996—1021), w: Stromata historica in honorem Roman Mariae Zawadzki, Kraków 2006, s. 123—131.
  96. ↑ Mariologia bez Bogurodzicy (Θεοτόκος)? Matka Jezusa w tradycji wschodnio-syriackiej (nestoriańskiej) starożytnego Kościoła Wschodu, w: A. Napiórkowski (red.), Kościół i Maryja, Kraków: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II 2020, 69-90 ISBN 978-83-7438-887-0
  97. ↑ Złe duchy w Biblii i Koranie. Wpływ demonologii biblijnej na koraniczne koncepcje szatana w kontekście oddziaływań religii starożytnych, [data dostępu 1.07.2016], Kraków: UNUM 1999. Badania konsultowane z prof. G.R. Khourym (islamologia, Heidelberg), prof. S. Maulem (asyriologia, Heidelberg) oraz dr M. Ajuso z PISAI (Egipt) Apokryphishen (pseudoepigraphischen) Traditionen in die koranische Dämonologie, w: „Sprawozdania z Posiedzeń Komisji Naukowych Polskiej Akademii Nauk”, t. XLIII/1, Kraków 2000, s. 53-56 [2] [data dostępu 23.07.2016]; Der Einfluß der biblischen Dämonologie auf die koranische Vorstellung des Satans, w: The Final Conferance of the Mobility Joint European Project – Tempus PHARE, Student Mobility for the Study of Religious Interaction: CHRISTIANITY – JUDAISM – ISLAM, Kraków 1998, s. 119-124 link [data dostępu 13.07.2016]); Rola apokryfów w procesie przenikania idei demonologii biblijnej do Koranu [data dostępu 19.07.2016];, w: „Przegląd Orientalistyczny” 1-2/2000, s. 61-81 New Testament Abstracts 44/3(2000) s. 626.
  98. ↑ Les éléments apocryphes dans la démonologie coranique [data dostępu 23.07.2016], w: Authority, Privacy and Public Order in Islam. Proceedings of the 22nd Congress of L’Union Européenne des Arabisants et Islamisants, ed. B.Michalak-Pikulska, Orientalia Lovaniensia Analecta 148, Leuven-Paris-Dudley 2006, s. 41-49; Arabskie dżinny na usługach Salomona. Znaczenie, geneza i rola tradycji apokryficznych w transformacji biblijnego obrazu Salomona w Koranie [data dostępu 21.07.2016], w: Religie świata śródziemnomorskiego, w: „Portolana – Studia Mediterranea” t. 2: Religie świata śródziemnomorskiego, Kraków 2006, s. 83-90
  99. ↑ K. Kościelniak, Zur Assimilation apokrypher Lehren in der koranischen Demonologie. Eine Analyse von Fragmenten aus dem Bartholomäus-Evangeliums und dem Testament Salomos, w: K. Myśliwiec, A. Ryś (red.), Crossing Time and Space. To Commemorate Hanna Szymańska. Études et Travaux de l’Institut des Cultures Méditerranéennes et Orientales de l'Académie Polonaise des Sciences 7, Wiesbaden: Harrassowitz Verlag 2020, 117-124. ISBN 978-3-447-11575-9, ISSN 2353-740X
  100. ↑ Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku. Geneza, historia i znaczenie zapożyczeń nowotestamentowych w hadisach, Kraków: UNUM 2001.
  101. ↑ fragment recenzji wydawniczej umieszczony na okładce publikacji Tradycja muzułmańska
  102. ↑ Wpływy biblijne na tradycję muzułmańską. Analiza wybranych hadisów ze zbiorów Buhārīego, Muslima, Mālika ibn Anasa i Tirmidīego. Część I, w: „Polonia Sacra” 6/50 (2000) [data dostępu 21.07.2016] s. 123-134.
  103. ↑ Jewish and Christian religious influences on pre-Islamic Arabia on the example of the term RHMNN (“the Merciful”) [data dostępu 12.07.2016], w: Orientalia Christiana Cracoviensia 3(2011), s. 67-74; Tytuł Boga RḤMNN – „Miłosierny” z żydowskich i chrześcijańskich inskrypcji przedmuzułmańskiej Arabii. Politeistyczna czy monoteistyczna geneza koranicznego ar-Raḥmān?, [data dostępu 24.07.2016], w: „Analecta Cracoviensia” 43(2011) s. 313-328.
  104. ↑ Chrześcijańskie wpływy na muzułmańska antropologię we wczesnym średniowieczu na przykładzie wybranych tradycji [data dostępu 10.07.2016], w: „Folia Historica Cracoviensia” 10(2004) s. 221-226.
  105. ↑ Wpływ Biblii na Koran, w: Biblia w kontekście kultur, [data dostępu 5.07.2016], „Studia Nauk Teologicznych PAN” 2009, t. 4, red. M. Rusecki, 2010, s. 54-69.
  106. ↑ Dziedzictwo starożytnego chrześcijaństwa we wczesnym islamie [data dostępu 17.07.2016], w: U źródeł kultury wczesnochrześcijańskiej. Materiały z sesji naukowej 25 kwietnia 2002, red. J.C. Kałużny, Kraków 2002, s. 93-113
  107. ↑ Rozmowy Teofila: Rozmowa A. Dobrzyńskiego OP z ks. Krzysztofem Kościelniakiem – Dlaczego warto zajmować się islamem?, w: „Teofil – Pismo Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów” 24(2006) s. 23-41 Rozmowy Teofila, [data dostępu 12.07.2016]; Rozmowa o dialogu chrześcijańsko-muzułmańskim J. Bocheńskiej z ks. prof. Krzysztofem Kościelniakiem, w: „Tolerancja.pl” w: rozmowa [data dostępu 12.07.2016]; Dialog życia. Rozmowa ks. dr Piotra Gąsiora z ks. prof. Krzysztofem Kościelniakiem, w: „Niedziela Ogólnopolska” 48/2006, s. 13-14 Dialog życia [data dostępu 18.07.2016]; Co mamy przemilczać?! Z ks. prof. dr. hab. Krzysztofem Kościelniakiem – islamoznawcą, wykładowcą na Papieskiej Akademii Teologicznej – rozmawia ks. Piotr Gąsior, „Niedziela Ogólnopolska” 43/2006, s. 18-19 Co mamy przemilczać?! [data dostępu 12.07.2016].
  108. ↑ Der christlich—muslimische Dialog im Kontext der Menschenrechtserklärung der Vereinten Nationen (Dialog chrześcijańsko-muzułmański w kontekście ONZ-owskiej „Deklaarcji Praw Człowieka“), w: Religion im gegenwärtigen Europa (Religia we współczesnej Europie), Kraków 2008, s. 97-124; Theological perspectives, pastoral approaches and problems in christian-muslim dialogue, w: Scio cui credidi. Księga pamiątkowa ku czci księdza profesora Mariana Ruseckiego, red. I.S. Ledwoń, K. Kaucha, Z. Krzyszkwski, Lublin 2007, s. 575—588;Odmienne wizje godności ludzkiej. Dialog muzułmańsko—katolicki w kontekście ONZ—owskiej Deklaracji Praw Człowieka, [data dost ępu 8.07.2016], w: Prawa człowieka w kulturze północnej Afryki Bliskiego i Dalekiego Wschodu, red. K. Kościelniak, Kraków 2008, s. 91-108; L’avenir et les problèmes du dialogue entre les chrétiens et les musulmans. Des discussions théologiques à la pratique, Perspektywy i problemy dialogu chrzescijańsko-muzułmańskiego. Od dyskusji teologicznych do praktyki, w: K. Kalinowski, P. Skibiński, Chrześcijanie na Bliskim Wschodzie, Warszawa: Instytut Jana Pawła II 2013 s. 56-79 link, [data dostępu 15.07.2016]; ﺍﻟﻨﻘﺎﺷﺎﺖ ﺍﻠﻼﻫﻮﺘﻳﺔ ﺇﻠﻰ ﺍﻷﻣﻮﺮ ﺍﻠﻌﻣﻠﻴﺔ. ﺁﻓﺎﻕ ﻮ ﻤﺷﺎﻜﻞ ﺍﻟﺤﻮﺍﺭ ﺍﻟﻣﺳﻴﺤﻲ ﺍﻹﺳﻼﻤﻲ – ﻠﻤﺤﺔ ﻣﻮﺠﺯﺓ, w: link [data dostępu 12.07.2016]; Christentum und Islam. Perspektive und Probleme des Dialogs, [data dostępu 15.07.2016], Kraków, wyd. UNUM, 2005; Der Raum des christlich-moslemischen Dialogs. Das fundamentale Postulat: der Dialog in der Wahrheit, w: „Nurcie Franciszkańskim” 15(2006) s. 91-107.
  109. ↑ Por. Z historii dialogu życia. Swobody obywatelskie i zasady porządku konfesyjnego w tzw. „Małym” Libanie według „Règlement” z 1861 i 1864 roku na tle wydarzeń epoki, [data dostępu 12.07.2016], w: Prawa człowieka w kulturze północnej Afryki Bliskiego i Dalekiego Wschodu, red. K. Kościelniak, Kraków 2008, s. 109—125.
  110. ↑ Christian-Muslim Relations in Central Europe: The Polish Experience, [data dostępu 15.07.2016], w: „Islam and Civilisational Renewal” 4/2(2013) s. 215-229.
  111. ↑ The cultural contribution of Polish Muslims and Jordanian Christians to their indigenous societies, [data dostępu 18.07.2016], w: „Poland – Jordan – European Union. Aspects of cooperation and mutual experiences of reforms”, Amman 2012, s. 39-48.
  112. ↑ The Churches of Damascus according to Ibn ‘Asākir (d. 1176). Destruction of the church of St. John the Baptist by Caliph Walid II, [data dostępu 20.07.2016], w: „Rocznik Orientalistyczny” 64 (2011) 133-139; Inskrypcja fundacyjna meczetu Umajjadów jako źródło do historii zniszczenia i przejęcia przez muzułmanów bazyliki św. Jana Chrzciciela w Damaszku, w: „Analecta Cracoviensia” 41(2009) s. 409-417.
  113. ↑ Dynamizm akulturacji muzułmańsko – chrześcijańskiej w pierwszych wiekach islamu na Bliskim Wschodzie [data dostępu 12.07.2016], w: „Saeculum Christianum” 9 (2001) s. 1-19; Świadomość ograniczeń kulturowych wśród muzułmanów jako źródło akulturacji muzułmańsko-chrześcijańskiej [data dostępu 12.07.2016], w: Dialog i akulturacja. Judaizm, chrześcijaństwo i islam, red. A. Pankowicz, S. Bielański, Kraków 2007, s. 75—88.
  114. ↑ Por. Akulturacja muzułmańska i arabizacja chrześcijan. Kultura i religia na Bliskim Wschodzie w pierwszych wiekach islamu według Ibn Haldūna (1332–1406), w: „Analecta Cracoviensia” 32 (2000) s. 289-306.
  115. ↑ Polemika muzułmańsko-chrześcijańska na podstawie korespondencji przypisywanej kalifowi umajjadzkiemu ‘Umarowi II († 720) i cesarzowi bizantyjskiemu Leonowi III († 741) [data dostępu 13.07.2016], w: „Folia Historica Cracoviensia” 8(2002) 97-105; Dispute about Christ. Christological aspects of the Christian-Islamic polemics from the early ages of Islam based on the correspondence ascribed to Caliph Umar II († 720) and Byzantine emperor Leo III († 741) w: “Sprawozdania z Posiedzeń Komisji Naukowych Polskiej Akademii Nauk”, t. XLVI/1, Kraków 2002, s. 81-82 Dispute about Christ [data dostępu 12.07.2016].
  116. ↑ O muzułmańskim najeździe na Rzym i sprofanowaniu Bazylik Papieskich Św. Piotra i Św. Pawła za Murami Z badań nad militarną ekspansją islamu w średniowieczu [data dostępu 19.07.2016], w: Ante Deum stantes, „Facultas Theologica Studia”, t. VII, Kraków 2002, s. 775-787.
  117. ↑ Chrześcijaństwo wobec podbojów muzułmańskich do wypraw krzyżowych [data dostępu 14.07.2016], w: B. Michalak-Pikulska (red.), W kręgu cywilizacji Półksiężyca. 6. Ogólnopolska Konferencja Arabistyczna, Kraków 14–15 maja 2002 roku, Kraków 2002, 195-207.
  118. ↑ Grób Mahometa według relacji Polaków uprowadzonych do Egiptu w opisie franciszkanina Antoniego Gonzalesa z 1673 roku [data dostępu 10.07.2016], w: „Przegląd Orientalistyczny” 1-2(2005) s. 79-85.
  119. ↑ Praise of the crusaders’ attitude towards Muslims in Ibn Jubayr’s chronicle concerning his journey to the East (d. 1217), [data dostępu 12.07.2016], w: “Rocznik Orientalistyczny” 61/1(2008) 44-55; Pochwała relacji krzyżowców do muzułmanów we wspomnieniach z podróży na Wschód Ibn Dżubajra (zm. 1217), w: „Portolana – Studia Mediterranea” t. III: Mare apertum. Przepływ idei, ludzi i rzeczy w świecie śródziemnomorskim, Kraków 2007, s. 139—150.
  120. ↑ Por. Znaczenie „Ordo Fratrorum Minorum” na Bliskim Wschodzie w epoce mameluckiej (1250—1516), w: „Nurcie Franciszkańskim” 16(2007) s. 77—84.
  121. ↑ K. Kościelniak, Elements of Islamic Ideology of Jihād in Tactica by Emperor Leo VI (866–912) in the Context of the Arab-Byzantine Struggles in the 7th–10th Centuries, in: Contacts and Interaction, Proceedings of the 27th Congress of the Union Européenne des Arabisants et Islamisants, Leuven-Paris-Bristol: Peeters 2017, 245-260. ISBN 978-90-429-3427-6 Naśladownictwo islamskie ideologii dżihadu w „Tactica” cesarza Leona VI (86—912) w kontekście zmagań bizantyjsko—muzułmańskich od VII do X wieku, [data dsotępu 8.07.2016], w: Byzantina europaea. Księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Waldemarowi Ceranowi, seria: Byzantina Lodzensia 11, Łódź 2007, s. 305—320.
  122. ↑ Działalność misyjna kościołów protestanckich na terenie wschodnich prowincji Imperium Osmańskiego w I połowie XIX w., [data dostępu 19.07.2016], „Christiana Orientalia Cracoviensia” 1(2009) s. 9-19.
  123. ↑ Wpływy zachodnie na kształtowanie się ustroju Libanu w drugiej połowie XIX wieku, w: Oddziaływanie cywilizacji śródziemnomorskiej, seria „Mare inclitum” t. 4, Kraków 2009, s. 291-305.
  124. ↑ Relacja państwo-religia w ujęciu islamu i katolicyzmu. Studium historyczno-porównawcze na temat sekularyzacji [data dostępu 12.07.2016], w: „Analecta Cracoviensia” 34(2002) s. 329-352.
  125. ↑ Chrześcijaństwo a islam, [data dostępu 15.07.2016], w: M. Rusecki i inni (red.) Leksykon teologii fundamentalnej, Lublin-Kraków 2002, s. 251-256; Christentum und Islam. Perspektive und Probleme des Dialogs, Kraków, wyd. UNUM, 2005.
  126. ↑ Złożony obraz zjawiska religii, seria: Religie współczesnego Bliskiego i Dalekiego Wschodu 1, Kraków: Wydawnictwo M 2014
  127. ↑ Hinduizm, seria: „Religie współczesnego Bliskiego i Dalekiego Wschodu” 2, Kraków: Wydawnictwo M 2015, wyd. 2 Kraków: Wydawnictwo M 2016.
  128. ↑ Chrześcijaństwo w spotkaniu z religiami świata. Podstawy religiologii. Prezentacja najważniejszych religii świata. Wyraźnie ukazane różnice. Uniwersalizm i wyjątkowy charakter chrześcijaństwa. Problem sekt. Wybór tekstów źródłowych z komentarzami, [data dostępu 14.07.2016], Kraków: Wydawnictwo M 2002.
  129. ↑ Religie świata a chrześcijaństwo, Kraków 1998; Człowiek – filozofia – Bóg, Kraków 1999, s. 19-40.
  130. ↑ Męczeństwo chrześcijańska wyłączność?, [data dostępu 17.06.2016], w: S. Dżyżdżyk (red.), Męczeństwo, przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, Kraków 2012, s. 67-93.
  131. ↑ Kontakty starożytnych Egipcjan z kulturą nomadyczno-arabską [data dostępu 12.07.2016], w: „Nowy Filomata” 4(2001) s. 273-282.
  132. ↑ Elementy demonologii staroegipskiej w wierzeniach arabskich [data dostępu 24.07.2016], w: „Polonia Sacra” 4/48(1999) s. 83-92.
  133. ↑ Perspektywy i problemy misji katolickich w Azji. Konteksty konfesyjne, religijne i polityczne, w: A. Napiórkowski (red.), Misja istotą i chwałą Kościoła katolickiego, Kraków: Wydawnictwo UPJPII 2019, s. 329-345. ISBN 978-83-7580-674-8
  134. ↑ Zło osobowe w Biblii. Egzegetyczne, historyczne, religioznawcze i kulturowe aspekty demonologii biblijnej, [data dostępu 18.07.2016], Kraków: Wydawnictwo M 2002 .
  135. ↑ Sąd Ducha Świętego – Egzegeza i teologia J 16, 8-11 [data dostępu 14.07.2016], w: „Collectanea Theologica” 69(1999) s. 5-21; Sens ironiczny określenia „Władca tego świata” w Ewangelii św. Jana [data dostępu 23.07.2016], w: „W Nurcie Franciszkańskim” 8(1999) s. 47-57; Sąd nad światem i uwielbienie Chrystusa – egzegeza i teologia J 12, 28-31 [data dostępu 21.07.2016], w: „W Nurcie Franciszkańskim” 9(2000) s 7-15
  136. ↑ Implikacje ugaryckiej etymologii Belzebuba w Nowym Testamencie [data dostępu 19.07.2016], w: „Polonia Sacra” 5/49(1999) s. 173-181; Złe duchy w Biblii i Koranie – wpływ demonologii biblijnej na koraniczne koncepcje szatana w kontekście oddziaływań religii starożytnych, [data dostępu 1.07.2016], Kraków 1999.
  137. ↑ Czy biblijna nauka o złych duchach jest zapożyczona z demonologii perskiej? [data dostępu 12.07.2016], w: „W Nurcie Franciszkańskim” 10(2001) s. 47-56.
  138. ↑ „Modlitwa Pańska” w tradycji muzułmańskiej. Egzegetyczno-teologiczne studium porównawcze: Mt 6, 9-13 a hadis Abū Dāwūda, Tibb, 19 bāb: Kayfa ar–ruqa [data dostępu 13.07.2016], w: „Collectanea Theologica” 71(2001) s. 119-127; recenzja: “International Review of Biblical Studies” 48(2001-2002) s. 385; Tradycja muzułmańska na tle akulturacji chrześcijańsko-islamskiej od VII do X wieku. Geneza, historia i znaczenie zapozyczeń nowotestamentowych w hadisach, Kraków 2001.
  139. ↑ 26th Congress Union Européenne des Arabisants et Islamisants. schwabe.ch. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]. [data dostępu 18.07.2016].
  140. ↑ Skład Komitetu Nauk Orientalistycznych PAN kadencja 2015–2018 [data dostępu 12.07.2016].
  141. ↑ Prezydium Komitetu Nauk Orientalistycznych PAN kadencja 2011–2014 [data dostępu 10.07.2016].
  142. ↑ Towarzystwo Naukowe Australii, Nowej Zelandii i Oceanii. anzora.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-04)]. [data dostępu 12.07.2016].
  143. ↑ XI Zjazd Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce. diecezja.rzeszow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-14)]. [data dostępu 12.07.2016].
  144. ↑ Sprawozdanie prezesa Polskiego Towarzystwa Teologicznego za rok 2015 [data dostępu 22.07.2016].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Oxford Encyklopedia – Osobistości Rzeczypospolitej Polskiej – hasło: Krzysztof Kościelniak, Londyn: An Oxford Encyclopedia Publication 2016, s. 555-556 (przedstawienie zasadniczych osiągnięć K. Kościelniaka do 2016 roku);
  • , ﻴﺎﻨﻮﺵ ﺪﺍﻨﺴﻜﻲ, ﺍﻠﺪﺮﺍﺴﺎﺖ ﺍﻠﻌﺮﺒﻴﺔ ﻮ ﺍﻹﺴﻼﻣﻴﺔ ﻔﻲ ﺒﻮﻠﻮﻨﻴﺎ, ﻣﺆﺘﻣﺭ ﺁﻔﺎﻖ ﺍﻋﻼﻗﺎﺖ ﺍﻷﺭﺩﻧﻴﺔ ﺍﻠﺒﻮﻠﻨﺪﻴﺔ ,٤٣-٦٩, عمّان: الجامعة الأردن ٢٠١١, ١٥ ﻜﺎﻨﻮﻦ ﺍﻷﻮﻝ ٢٠١٠ (opis dorobku islamistycznego ks. prof. K. Kościelniaka, s. ٦٥
  • Polska Bibliografia Naukowa PBN, (kompletny wykaz opublikowanych prac naukowych Krzysztofa Kościelniaka): Krzysztof Kościelniak [data dostępu 12.07.2016].
  • Academia, Krzysztof Kościelniak – Jagiellonian University – Department of Middle and Far East Studies [data dostępu 12.07.2016] (większość publikacji naukowych Krzysztofa Kościelniaka on line).
  • K. Kaucha, Kościelniak Krzysztof, w: Leksykon teologii fundamentalnej, red. M. Rusecki i inni, Lublin-Kraków 2002, s. 653-654 (omówienie zasadniczych osiągnięć naukowych K. Kościelniaka do 2001);
  • J. Hauziński, Badania nad dziejami świata islamu w Polsce po 1945 roku, w: T. Majda (red.), Szkice z dziejów polskiej orientalistyki, t. V., Warszawa 2010, s. 69-70 (omówienie zasadniczych osiągnięć K. Kościelniaka w badaniach nad historią islamu i chrześcijaństwa orientalnego do 2008 roku);
  • D. Rosiak, Ziarno i krew. Podróż śladami bliskowschodnich chrześcijan, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne 2015, wstęp (wspomnienia ze spotkania z ks. Krzysztofem Kościelniakiem) (data dostępu 29.12.2016)
  • International Institute of Advanced Islamic Studies (IAIS) Malaysia, Kuala Lumpur, Krzysztof Kościelniak, w: link [data dostępu 10.07.2016].
  • Instytut Bliskiego i Dalekiego Wschodu, Ks. prof. dr hab. Krzysztof Kościelniak[data dostępu 12.07.2016].
  • Krzysztof Kościelniak. orientalia.e-chaber.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-14)]., Dorobek naukowy Katedry Historii Religii Bliskiego i Dalekiego Wschodu [data dostępu 22.03.2011].
  • Sprawozdanie dziekana Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ z kadencji 2012–2016 [data dostępu 21.07.2016].
  • M. Rzepka, 8th Doha Conference on Interfaith Dialogue, w: Vita Academica 6(60)2010, s. 26; link [data dostępu 25.06.2016].
  • Instytut Bliskiego I dalekiego Wschodu UJ, Wydarzenia [data dostępu 20.07.2016]
  • Instytut Bliskiego I dalekiego Wschodu UJ, Galerie i blogi [data dostępu 20.07.2016].
  • Rozmowy Teofila: Rozmowa A. Dobrzyńskiego OP z ks. Krzysztofem Kościelniakiem – Dlaczego warto zajmować się islamem?, w: „Teofil – Pismo Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów” 24(2006) s. 23-41 link, [data dostępu 12.07.2016].
  • Rozmowa o dialogu chrześcijańsko-muzułmańskim J. Bocheńskiej z ks. prof. Krzysztofem Kościelniakiem, w: „Tolerancja.pl” w:rozmowa [data dostępu 12.07.2016].
  • Dialog życia. Rozmowa ks. dr Piotra Gąsiora z ks. prof. Krzysztofem Kościelniakiem, w: „Niedziela Ogólnopolska” 48/2006, s. 13-14 dialog, [data dostępu 18.07.2016].
  • Co mamy przemilczać?! Z ks. prof. dr. hab. Krzysztofem Kościelniakiem – islamoznawcą, wykładowcą na Papieskiej Akademii Teologicznej – rozmawia ks. Piotr Gąsior, „Niedziela Ogólnopolska” 43/2006, s. 18-19 Co mamy przemilczać?! [data dostępu 12.07.2016].
  • Radość w Rabie Niżnej – mieszkańcy są dumni z ks. Prof. Krzysztofa Kościelniaka, w: Gazeta krakowska – nowosądecka, 16. XII. 2005, s. 1-2.
  • Ksiądz Profesor z Raby Niżnej – specjalista od islamu i świata arabskiego, w: Nasza Gmina Mszana Dolna 4(2005) s. 9.
  • 30 przesiadek. Wspomnienia studentów z wyjazdu naukowego do Syrii, w: „Patos” cz. I 4(2005) s. 16-17; cz. II 1(2006) s. 14-15.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Kościelniak&oldid=72726305”