Lech Kuropatwiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lech Kuropatwiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1947
Grodno

Data i miejsce śmierci

20 grudnia 2022
Bydgoszcz

Zawód, zajęcie

polityk, przedsiębiorca

Stanowisko

poseł na Sejm IV i V kadencji (2001–2007), przewodniczący ZZR „Samoobrona” (2011–2022), przewodniczący Samoobrony (2012–2022)

Partia

PZPR (1970–1989)
PS/Samoobrona RP (1997–2012)
NDP-SAL/Samoobrona (2011–2022)

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Lech Stefan Kuropatwiński (ur. 4 lipca 1947 w Grodnie, zm. 20 grudnia 2022 w Bydgoszczy[1][2]) – polski polityk, przedsiębiorca, rolnik, samorządowiec, działacz związkowy, poseł na Sejm IV i V kadencji, przewodniczący ZZR „Samoobrona” (2011–2022) oraz partii Samoobrona (2012–2022).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1978 ukończył Średnie Studium Zawodowe w Kowalu. W latach 1969–1989 był kierownikiem gospodarstwa Spółdzielni Kółek Rolniczych w Kowalu. Następnie do 2000 prowadził działalność gospodarczą. Był właścicielem m.in. zakładu masarskiego, prowadził również kilkuhektarowe gospodarstwo rolne w Strzałach. Działał w Ochotniczej Straży Pożarnej, był członkiem zarządu powiatowego i przewodniczącym zarządu gminnego OSP[3].

Od 1970 do 1989 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1976 do 1998 zasiadał w gminnej radzie narodowej, a następnie w radzie gminy Kowal. W latach 1985–1989 był też członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej we Włocławku. W 1997 wstąpił do Związku Zawodowego Rolnictwa „Samoobrona” oraz do partii Przymierze Samoobrona. Wszedł do jej rady krajowej i został wiceprzewodniczącym rady wojewódzkiej[4].

W wyborach do Sejmu w 2001 uzyskał mandat poselski na Sejm IV kadencji jako kandydat tego ugrupowania (działającego już jako Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej) z okręgu toruńskiego (dostał 2840 głosów)[5]. Pracował w Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz w Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.

W 2004 Sąd Rejonowy we Włocławku skazał go na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby oraz 5 tys. zł grzywny za podrabianie podpisów na liście płac kilkunastu byłych pracowników swojej upadłej masarni[6]. Wyrok ten został w lipcu 2005 utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy we Włocławku po odrzuceniu apelacji jego obrony[7].

W wyborach w 2005, otrzymawszy 6115 głosów, po raz drugi został posłem[8]. Zasiadał w Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję (otrzymał 2858 głosów)[9]. W kwietniu 2006 został przewodniczącym kujawsko-pomorskiej Samoobrony RP[10], a w grudniu 2007 wszedł w skład prezydium partii[11]. Od 2007 do 2008 pracował w regionalnym oddziale Agencji Nieruchomości Rolnych[12]. W 2008 został członkiem Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w Toruniu[13]. Pełnił funkcję przewodniczącego rady Fundacji Szansa dla Gmin[14]. Powołany w skład Rady Społecznego Ubezpieczenia Rolników[15].

W wyborach samorządowych w 2010 bez powodzenia kandydował na wójta gminy Kowal (otrzymał 5,99% głosów)[16] i do rady powiatu włocławskiego z listy partii Nasz Dom Polska – Samoobrona Andrzeja Leppera[17]. Wstąpił następnie do tego ugrupowania, a w maju 2011 wszedł w skład jego rady krajowej[18]. W wyborach parlamentarnych w 2011 bez powodzenia kandydował do Sejmu z 1. miejsca listy Polskiej Partii Pracy – Sierpień 80, uzyskując 565 głosów (startował w ramach porozumienia Samoobrony RP z tą partią)[19].

W październiku 2011 został przewodniczącym ZZR „Samoobrona”[20], a w marcu 2012 wiceprzewodniczącym partii Samoobrona[21]. W sierpniu tego samego roku przejął obowiązki przewodniczącego partii do czasu wyboru nowych władz (po rezygnacji Andrzeja Prochonia)[22]. Na kongresie z 4 listopada 2012 został wybrany na przewodniczącego partii[23]. Związkiem i ugrupowaniem kierował do czasu swojej śmierci w 2022.

W 2014 ubiegał się o mandat radnego Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego[24], a w 2015 był liderem listy Samoobrony do Sejmu[25]. W 2018 jako przedstawiciel Samoobrony był kandydatem ugrupowania Wolni i Solidarni do sejmiku województwa (nie uzyskał mandatu)[26]. W grudniu 2020 został powołany w skład utworzonej przez prezydenta Andrzeja Dudę Rady ds. Rolnictwa i Obszarów Wiejskich[27][28].

Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Kowalu[29].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Syn Stefana i Heleny[1]. Był żonaty, miał czworo dzieci.

Wyniki w wyborach parlamentarnych[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2001 Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej Sejm IV kadencji nr 5 2840 (0,87%)T[5]
2005 Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej Sejm V kadencji nr 5 6115 (2,14%)T[8]
2007 Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej Sejm VI kadencji nr 5 2858 (0,73%)N[9]
2011 Polska Partia Pracy – Sierpień 80 Sejm VII kadencji nr 5 565 (0,16%)N[19]
2015 Samoobrona Sejm VIII kadencji nr 5 252 (0,07%)N[25]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Lech Kuropatwiński. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2023-06-21].
  2. ↑ Zmarł Lech Kuropatwiński. Dwa razy był posłem z naszego okręgu. ddwloclawek.pl, 21 grudnia 2022. [dostęp 2022-12-21].
  3. ↑ Odszedł śp. Lech Kuropatwiński. gminakowal.pl, 21 grudnia 2022. [dostęp 2022-12-24].
  4. ↑ Magdalena Fudala: Drużyna Leppera. przeglad-tygodnik.pl, 1 października 2001. [dostęp 2020-10-16].
  5. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2020-10-17].
  6. ↑ Posłowie z wyrokami: Lech Kuropatwiński. interia.pl, 9 listopada 2005. [dostęp 2020-10-16].
  7. ↑ Wyrok na posła Samoobrony. gazeta.pl, 21 lipca 2005. [dostęp 2020-10-16].
  8. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2020-10-17].
  9. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2020-10-17].
  10. ↑ Kuropatwiński wygrał z Krajewskim. pomorska.pl, 24 kwietnia 2006. [dostęp 2020-10-16].
  11. ↑ Komunikat. samoobrona.org.pl, 10 grudnia 2007. [dostęp 2020-10-16].
  12. ↑ Praca dla posła Kuropatwińskiego. pomorska.pl, 4 grudnia 2007. [dostęp 2020-10-16].
  13. ↑ Skład Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia. wup.torun.pl. [dostęp 2020-10-16].
  14. ↑ Władze. szansadlagmin.pl. [dostęp 2022-06-12].
  15. ↑ Minister powołał Radę Rolników na lata 2020–2022. Kto w niej zasiada?. topagrar.pl, 31 grudnia 2019. [dostęp 2022-06-12].
  16. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2020-10-16].
  17. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2020-10-16].
  18. ↑ Kongres Partii. Samoobrona jest. samoobrona.org.pl, 30 maja 2011. [dostęp 2020-10-16].
  19. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2020-10-16].
  20. ↑ Władze Związku Zawodowego Rolnictwa „Samoobrona” wybrane na Nadzwyczajnym Zjeździe ZZR Samoobrona w dniu 23.10.2011. samoobrona.org.pl, 25 października 2011. [dostęp 2020-10-16].
  21. ↑ Wiadomości. samoobrona.org.pl, 31 marca 2012. [dostęp 2020-10-16].
  22. ↑ Informacja. samoobrona.org.pl, 12 sierpnia 2012. [dostęp 2020-10-16].
  23. ↑ Wiadomości. samoobrona.org.pl, 5 listopada 2012. [dostęp 2020-10-16].
  24. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2020-10-16].
  25. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2020-10-16].
  26. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2020-10-16].
  27. ↑ Ardanowski ma nowe stanowisko. Dostał je od prezydenta. money.pl, 16 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-16].
  28. ↑ Powołanie Rady ds. Rolnictwa i Obszarów Wiejskich. prezydent.pl, 16 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-16].
  29. ↑ Wojciech Alabrudziński: Pogrzeb Lecha Kuropatwińskiego w Kowalu. Tłumy na ostatniej drodze przewodniczącego ZZR „Samoobrona”. naszemiasto.pl, 27 grudnia 2022. [dostęp 2023-01-25].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Strona sejmowa posła V kadencji. [dostęp 2020-10-16].
  • Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. IV kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002.
  • Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. V kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2006.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Kuropatwiński&oldid=73113917”