Przejdź do zawartości

Lista zawodowych mistrzów świata wagi muszej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Waga musza jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego, która wprowadzona została jako ostatnia w 1911 r. Jej limit wynosi 50,802 kg (112 funtów).

Pierwszym powszechnie uznawanym mistrzem świata był od roku 1916 Jimmy Wilde. Do roku 1965 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

Zdobycie tytułu Utrata
tytułu
Mistrz Organizacja Obrona tytułu
18 grudnia 1916 18 czerwca 1923 Jimmy Wilde  Wielka Brytania Uniwersalny 2

Wilde został powszechnie uznany za mistrza świata kiedy pokonał Amerykanina Young Zulu Kida przez KO w 11 rundzie.

18 czerwca 1923 14 lipca
1925
Pancho Villa  Filipiny Uniwersalny 3

Pancho Villa zmarł 14 lipca 1925, 10 dni po przegranym pojedynku z Jimmym McLarninem, którego stawką nie był tytuł mistrzowski. Przyczyną śmierci była infekcja po usunięciu zęba.
O wakujący tytuł 22 sierpnia 1925 w obecności 25 000 widzów Fidel LaBarba pokonał mistrza USA Frankie Genaro w 10 rundach na punkty.

22 sierpnia 1925 23 sierpnia 1927 Fidel LaBarba  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3

LaBarba wycofał się po obronie tytułu z Johnnym Vaccą rozpoczynając naukę na Stanford University.

22 października 1927 4 grudnia 1927 Pinky Silverberg  Stany Zjednoczone NBA 0

NBA zdecydowała się zorganizować turniej, który wyłonił Kanadyjczyka Frenchy Belangera.

16 grudnia 1927 1929 Corporal Izzy Schwartz  Stany Zjednoczone NYSAC 5

NYSAC zadeklarowała wakat w 1929.

19 grudnia 1927 6 lutego 1928 Frenchy Belanger  Kanada NBA 0
6 lutego
1928
2 marca
1929
Frankie Genaro  Stany Zjednoczone NBA 3
2 marca
1929
18 kwietnia 1929 Émile Pladner  Francja NBA 0
18 kwietnia 1929 26 października 1931 Frankie Genaro  Stany Zjednoczone NBA 8
21 marca 1930 16 września 1935 Midget Wolgast  Stany Zjednoczone NYSAC 3
26 października 1931 31 października 1932 Young Perez  Tunezja NBA 0
31 października 1932 9 września 1935 Jackie Brown  Wielka Brytania NBA 4
9 września 1935 19 stycznia 1937 Benny Lynch  Wielka Brytania NBA 2
16 września 1935 19 stycznia 1937 Small Montana  Filipiny NYSAC 1
19 stycznia 1937 29 czerwca 1938 Benny Lynch  Wielka Brytania Uniwersalny 1

Lynch nie potrafiąc utrzymać wagi zrzekł się tytułu. Peter Kane pokonując Jackie Juricha 22 września 1938 został nowym mistrzem świata.

22 września 1938 maj 1939 Peter Kane  Wielka Brytania Uniwersalny 0

Kane nie broni tytułu i przechodzi do wagi koguciej.

14 grudnia 1939 1942 Little Dado  Filipiny NBA 1

NBA oglasza mistrzem Little Dado w 1939. Po jednokrotnej obronie tytułu 21 lutego 1941 z Jackie Jurichem, Dado nie jest w stanie utrzymać limitu wagi muszej i rezygnuje z tytułu w roku 1942. Ponownie za mistrza uznawany jest Peter Kane.

19 czerwca 1943 1946 Jackie Paterson  Wielka Brytania Uniwersalny 1

Peterson pokonuje swojego rodaka Petera Kane w walce o tytuł 19 czerwca 1943 r.
zostaje pozbawiony tytułu nie mogąc utrzymać limitu wagi i wystąpić w obronie tytułu z Dado Marino.

20 października 1947 23 marca 1948 Rinty Monaghan  Wielka Brytania NBA 1
23 marca 1948 30 marca 1950 Rinty Monaghan  Wielka Brytania Uniwersalny 2

Monaghan zdobywa tytuły NBA i BBBC 20 października 1947 po pokonaniu Dado Marino, a mistrzem uniwersalnym zostaje 23 marca 1948 po pokonaniu Jackie Petersona.
Tytuł wakuje po ogłoszeniu przez Monoghana 30 marca 1950 rezygnacji ze względu na chroniczny bronchit.

25 kwietnia 1950 1 sierpnia 1950 Terry Allen  Wielka Brytania Uniwersalny 0
1 sierpnia 1950 19 maja 1952 Dado Marino  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
19 maja 1952 26 listopada 1954 Yoshio Shirai  Japonia Uniwersalny 4
26 listopada 1954 16 kwietnia 1960 Pascual Pérez  Argentyna Uniwersalny 9
16 kwietnia 1960 10 października 1962 Pone Kingpetch  Tajlandia Uniwersalny 2
10 października 1962 12 stycznia 1963 Fighting Harada  Japonia WBA 0
12 stycznia 1963 18 września 1963 Pone Kingpetch  Tajlandia WBA 0
18 września 1963 23 stycznia 1964 Hiroyuki Ebihara  Japonia Uniwersalny (WBA & WBC) 0
23 stycznia 1964 23 kwietnia 1965 Pone Kingpetch  Tajlandia Uniwersalny 0
23 kwietnia 1965 listopad 1965 Salvatore Burruni  Włochy Uniwersalny 0

Burruni zostaje pozbawiony tytułu WBA w listopadzie 1965 po odmowie walki z oficjalnym challengerem Horacio Accavallo.

listopad 1965 14 czerwca 1966 Salvatore Burruni  Włochy WBC 1
1 marca 1966 12 sierpnia 1967 Horacio Accavallo  Argentyna WBA 3

Accavallo ogłasza rezygnację z tytułu po zwycięstwie nad dawnym mistrzem świata Japończykiem Hiroyuki Ebiharą 12 sierpnia 1967.

14 czerwca 1966 30 grudnia 1966 Walter McGowan  Wielka Brytania WBC 0
30 grudnia 1966 23 lutego 1969 Chartchai Chionoi  Tajlandia WBC 4
23 lutego 1969 20 marca 1970 Efren Torres  Meksyk WBC 1
30 marca 1969 19 października 1969 Hiroyuki Ebihara  Japonia WBA 0
19 października 1969 5 kwietnia 1970 Bernabe Villacampo  Filipiny WBA 0
20 marca 1970 7 grudnia 1970 Chartchai Chionoi  Tajlandia WBC 0
5 kwietnia 1970 22 października 1970 Berkrerk Chartvanchai  Tajlandia WBA 0
22 października 1970 24 stycznia 1973 Masao Ohba  Japonia WBA 5

Ohba po obronie tytułu WBA, 2 stycznia 1973 (przez KO w 12r.)z Tajlandczykiem Chartchai Chionoi w dniu 24 stycznia 1973 r. ginie w wypadku samochodowym.

7 grudnia 1970 20 listopada 1971 Erbito Salavarria  Filipiny WBC 2

Salavarria traci tytuł WBC po remisowej walce z Betulio Gonzalezem 20 listopada 1971.

3 czerwca 1972 29 września 1972 Betulio González  Wenezuela WBC 0
29 września 1972 10 lipca 1973 Venice Borkhorsor  Tajlandia WBC 1

Borkhorsor po zwycięstwie 10 lipca 1973 nad Julio Guerrero zrezygnował z tytułu WBC przechodząc do wagi koguciej.

17 maja 1973 18 października 1974 Chartchai Chionoi  Tajlandia WBA 2
4 sierpnia 1973 1 października 1974 Betulio González  Wenezuela WBC 2
1 października 1974 8 stycznia 1975 Shoji Oguma  Japonia WBC 0
18 października 1974 1 kwietnia 1975 Susumu Hanagata  Japonia WBA 0
8 stycznia 1975 18 marca 1979 Miguel Canto  Meksyk WBC 14
1 kwietnia 1975 27 lutego 1976 Erbito Salavarria  Filipiny WBA 1
27 lutego 1976 2 października 1976 Alfonso Lopez  Panama WBA 1
2 października 1976 12 sierpnia 1978 Guty Espadas  Meksyk WBA 4
12 sierpnia 1978 17 listopada 1979 Betulio González  Wenezuela WBA 3
18 marca 1979 18 maja 1980 Park Chan-hee  Korea Południowa WBC 5
17 listopada 1979 17 lutego 1980 Luis Ibarra  Panama WBA 0
17 lutego 1980 13 grudnia 1980 Kim Tae-shik  Korea Południowa WBA 1
18 maja 1980 12 maja 1981 Shoji Oguma  Japonia WBC 3
13 grudnia 1980 28 marca 1981 Peter Mathebula Republika Południowej Afryki WBA 0
28 marca 1981 6 czerwca 1981 Santos Benigno Laciar  Argentyna WBA 0
12 maja 1981 20 marca 1982 Antonio Avelar  Meksyk WBC 1
6 czerwca 1981 26 września 1981 Luis Ibarra  Panama WBA 0
26 września 1981 1 maja 1982 Juan Herrera  Meksyk WBA 1
20 marca 1982 24 lipca 1982 Prudencio Cardona  Kolumbia WBC 0
1 maja 1982 6 maja 1985 Santos Benigno Laciar  Argentyna WBA 9

Laciar zrezygnował z tytułu WBA przechodząc do supermuszej.

24 lipca 1982 6 listopada 1982 Freddy Castillo  Meksyk WBC 0
6 listopada 1982 15 marca 1983 Eleoncio Mercedes  Dominikana WBC 0
15 marca 1983 27 września 1983 Charlie Magri  Wielka Brytania WBC 0
27 września 1983 18 stycznia 1984 Frank Cedeno  Filipiny WBC 0
24 grudnia 1983 20 grudnia 1985 Kwon Soon-chun  Korea Południowa IBF 6
18 stycznia 1984 9 kwietnia 1984 Koji Kobayashi  Japonia WBC 0
9 kwietnia 1984 8 października 1984 Gabriel Bernal  Meksyk WBC 1
8 października 1984 24 lipca 1988 Sot Chitalada  Tajlandia WBC 6
5 października 1985 13 lutego 1987 Hilario Zapata  Panama WBA 5
20 grudnia 1985 27 kwietnia 1986 Chung Jong-kwan  Korea Południowa IBF 0
27 kwietnia 1986 2 sierpnia 1986 Chung Bi-won  Korea Południowa IBF 0
2 sierpnia 1986 22 lutego 1987 Shin Hi-sup  Korea Południowa IBF 1
13 lutego 1987 30 września 1989 Fidel Bassa  Kolumbia WBA 6
22 lutego 1987 5 września 1987 Dodie Boy Peñalosa  Filipiny IBF 0
5 września 1987 16 stycznia 1988 Choi Chang-ho  Korea Południowa IBF 0
16 stycznia 1988 5 października 1988 Rolando Bohol  Filipiny IBF 1
24 lipca 1988 3 czerwca 1989 Kim Yong-kang  Korea Południowa WBC 2
5 października 1988 7 czerwca 1989 Duke McKenzie  Wielka Brytania IBF 1
3 marca 1989 marzec 1990 Elvis Álvarez  Kolumbia WBO 0

Alvarez został pierwszym mistrzem organizacji WBO po pokonaniu Miguela Mercedesa. Szybko zrezygnował z tytułu nie będąc zainteresowany jego obroną.

3 czerwca 1989 15 lutego 1991 Sot Chitalada  Tajlandia WBC 4
7 czerwca 1989 11 czerwca 1992 Dave McAuley  Wielka Brytania IBF 5
30 września 1989 10 marca 1990 Jesús Rojas  Wenezuela WBA 0
10 marca 1990 29 lipca 1990 Lee Yul-woo  Korea Południowa WBA 0
29 lipca 1990 14 marca 1991 Leopard Tamakuma  Japonia WBA 1
18 sierpnia 1990 18 marca 1992 Isidro Pérez  Meksyk WBO 2
15 lutego 1991 23 czerwca 1992 Muangchai Kittikasem  Tajlandia WBC 3
14 marca 1991 1 czerwca 1991 Elvis Álvarez  Kolumbia WBA 0
1 czerwca 1991 26 września 1992 Kim Yong-kang  Korea Południowa WBA 2
18 marca 1992 15 maja 1993 Pat Clinton  Wielka Brytania WBO 1
11 czerwca 1992 29 listopada 1992 Rodolfo Blanco  Kolumbia IBF 0
23 czerwca 1992 12 listopada 1997 Jurij Arbaczakow  Rosja WBC 9

Arbaczakow po 9 obronach tytułu w roku 1996 ze względu na poważną kontuzję musiał zawiesić tytuł. Tymczasowym mistrzem był Chatchai Sasakul, z którym ostatecznie stracił tytuł 12 listopada 1997 r.

26 września 1992 15 grudnia 1992 Aquiles Guzman  Wenezuela WBA 0
29 listopada 1992 25 listopada 1994 Pichit Sitbangprachan  Tajlandia IBF 5

Sitbangprachan zrezygnował 25 listopada 1994 z tytułu organizacji IBF.

15 grudnia 1992 13 lutego 1994 David Griman  Wenezuela WBA 2
15 maja 1993 11 lutego 1995 Jacob Matlala  Południowa Afryka WBO 3
13 lutego 1994 24 listopada 1996 Saen Sor Ploenchit  Tajlandia WBA 9
11 lutego 1995 13 grudnia 1996 Alberto Jimenez  Meksyk WBO 5
18 lutego 1995 22 kwietnia 1995 Francisco Tejedor  Kolumbia IBF 0
22 kwietnia 1995 8 września 1995 Danny Romero  Stany Zjednoczone IBF 1

Romero zdobył wakujący tytuł IBF po zwycięstwie nad Francisco Tejedorem. Zrezygnował z tytułu po porażce z Willy Salazarem 8 września 1995 (nie była to walka w jego obronie) z powodu kontuzji oka.

4 maja 1996 1998 Mark Johnson  Stany Zjednoczone IBF 7

Johnson zdobył wakujący tytuł IBF po zwycięstwie nad Francisco Tejodorem. Zrezygnował z tytułu po przejściu do supermuszej.

24 listopada 1996 29 maja 1998 José Bonilla  Wenezuela WBA 3
13 grudnia 1996 14 sierpnia 1998 Carlos Gabriel Salazar  Argentyna WBO 5
9 maja 1997 4 grudnia 1998 Chatchai Sasakul  Tajlandia WBC 2

Chatchai Sasakul został tymczasowym mistrzem WBC ze względu na kontuzję Jurija Arbaczukowa. Po pokonaniu go 12 listopada 1997 został mistrzem.

29 maja 1998 13 marca 1999 Hugo Rafael Soto  Argentyna WBA 0
14 sierpnia 1998 23 kwietnia 1999 Ruben Sanchez Leon  Meksyk WBO 1
4 grudnia 1998 17 września 1999 Manny Pacquiao  Filipiny WBC 1
13 marca 1999 3 września 1999 Leo Gamez  Wenezuela WBA 0
10 kwietnia 1999 16 grudnia 2004 Irene Pacheco  Kolumbia IBF 6
23 kwietnia 1999 18 grudnia 1999 Jose Lopez Bueno  Hiszpania WBO 1

Lopez Bueno zrezygnował z tytułu po jednokrotnej jego obronie.

3 września 1999 5 sierpnia 2000 Sornpichai Kratingdaenggym  Tajlandia WBA 1
17 września 1999 19 maja 2000 Medgoen Singsurat  Tajlandia WBC 1
18 grudnia 1999 15 grudnia 2000 Isidro Garcia  Meksyk WBO 1
19 maja 2000 2 marca 2001 Malcolm Tuñacao  Filipiny WBC 1
5 sierpnia 2000 6 grudnia 2003 Eric Morel  Portoryko WBA 5
15 grudnia 2000 8 września 2001 Fernando Montiel  Meksyk WBO 3

Montiel zrezygnował z tytułu WBO po jego obronie 8 września 2001 przechodząc do wyższej kategorii.

2 marca 2001 18 lipca 2007 Pongsaklek Wonjongkam  Tajlandia WBC 17
13 lipca 2002 15 maja 2010 Omar Andrés Narváez  Argentyna WBO 16

Narváez zrezygnował z tytułu WBO po zdobyciu 15 maja 2010 tytułu w kategorii supermuszej.

6 grudnia 2003 19 marca 2007 Lorenzo Parra  Wenezuela WBA 5
16 grudnia 2004 7 lipca 2007 Wachtang Darczinjan  Armenia IBF 6
19 marca 2007 31 grudnia 2008 Takefumi Sakata  Japonia WBA 4
7 lipca 2007 2009 Nonito Donaire  Filipiny IBF 3

Donaire zrezygnował z tytułu IBF po przejściu do kategorii supermuszej.

18 lipca 2007 29 listopada 2009 Daisuke Naitō  Japonia WBC 5
31 grudnia 2008 7 lutego 2010 Denkaosan Kaovichit  Tajlandia WBA 2
20 listopada 2009 styczeń 2014 Moruti Mthalane  Południowa Afryka IBF 4

Mthalane zrezygnował z tytułu IBF w styczniu 2014.

29 listopada 2009 27 marca 2010 Kōki Kameda  Japonia WBC 0
7 lutego 2010 styczeń 2011 Daiki Kameda  Japonia WBA 2

Kameda zrezygnował z tytułu WBA.

27 marca 2010 2 marca 2012 Pongsaklek Wonjongkam  Tajlandia WBC 4
12 czerwca 2010 16 lipca 2011 Julio César Miranda  Meksyk WBO 3

Miranda zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Richiego Mepranuma przez TKO w 5. r.

styczeń 2011 2 kwietnia 2011 Luis Concepción  Panama WBA 0

Concepción od 5 września 2009 był posiadaczem przejściowego tytułu mistrza WBA. Po rezygnacji Kamedy został mistrzem regularnym.

2 kwietnia 2011 17 listopada 2012 Hernán Márquez  Meksyk WBA 2
16 lipca 2011 17 listopada 2012 Brian Viloria  Stany Zjednoczone WBO 2
2 marca 2012 16 lipca 2012 Sonny Boy Jaro  Filipiny WBC 0
16 lipca 2012 8 kwietnia 2013 Toshiyuki Igarashi  Japonia WBC 1
17 listopada 2012 6 kwietnia 2013 Brian Viloria  Stany Zjednoczone WBA Super, WBO 0
grudzień 2012 22 kwietnia 2015 Juan Carlos Reveco  Argentyna WBA 6

Reveco od 10 czerwca 2011 po zwycięstwie nad Jeanem Piero Perezem był mistrzem tymczasowym WBA. Po zdobyciu przez Vilorię tytułu supermistrza został awansowany na mistrza regularnego[1].

6 kwietnia 2013 Nadal Juan Francisco Estrada  Meksyk WBA Super, WBO 4
8 kwietnia 2013 5 września 2014 Akira Yaegashi  Japonia WBC 3
22 stycznia 2014 Nadal Amnat Ruenroeng  Tajlandia IBF 4

Ruenroeng zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Rocky’ego Fuentesa na punkty.

5 września 2014 Nadal Román González  Nikaragua WBC 2
22 kwietnia 2015 Nadal Kazuto Ioka  Japonia WBA 0

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]