Lista zawodowych mistrzów świata wagi lekkiej w boksie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Waga lekka jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w roku 1738 przez Jacka Broughtona dla pięściarzy o wadze poniżej 160 (72,6 kg). W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 140 funtów (63,5 kg) a w 1909 Londyński National Sporting Club na 135 funtów. Obecnie wynosi 61,2 kg (135 funtów).

Pierwszym bezdyskusyjnie uznawanym mistrzem świata był od roku 1896 Amerykanin George „Kid” Lavigne. Powszechną aprobatę cieszył się dominujący przed nim Irlandczyk Jack McAuliffe. Do roku 1971 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

Zdobycie
tytułu 		Utrata
tytułu 		Mistrz Organizacja Obrona
tytułu
29 października 1886 9 czerwca 1893 Jack McAuliffe  Irlandia Uniwersalny 8

McAuliffe 29 października 1886 w Bostonie pokonał Billy Fraziera w 21r. przez KO w walce o "tytuł mistrza wagi lekkiej"(Boston Daily Globe)[1].
27 sierpnia 1894 pokonał Younga Griffo i krótko po tym zrezygnował z tytułu[2].

1 czerwca 1896 3 lipca 1899 Kid Lavigne  Stany Zjednoczone Uniwersalny 6

O wakujący po rezygnacji McAuliffe tytuł stoczyli w Londynie walkę Dick Burge i Kid Lavigne. Walka odbyła się zgodnie z regułami markiza Queensberry i była określana jako pierwsza oficjalna walka o tytuł mistrza świata wagi lekkiej. Lavigne wygrał przez TKO w 17r[3].

3 lipca 1899 12 maja 1902 Frank Erne  Szwajcaria Uniwersalny 3
12 maja 1902 4 lipca 1908 Joe Gans  Stany Zjednoczone Uniwersalny 14
4 lipca 1908 22 lutego 1910 Battling Nelson  Dania Uniwersalny 4
22 lutego 1910 28 listopada 1912 Ad Wolgast  Stany Zjednoczone Uniwersalny 6
28 listopada 1912 7 lipca 1914 Willie Ritchie  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3
7 lipca 1914 28 maja 1917 Freddie Welsh  Wielka Brytania Uniwersalny 11
28 maja1917 15 stycznia 1925 Benny Leonard  Stany Zjednoczone Uniwersalny 10

Leonard 15 stycznia 1925 ogłosił zakończenie kariery i rezygnację z tytułu. Wrócił po 6 latach i ostatecznie zakończył ją 7 listopada 1932.[4].

13 lipca 1925 7 grudnia 1925 Jimmy Goodrich  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
7 grudnia 1925 3 lipca 1926 Rocky Kansas  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
3 lipca 1926 17 lipca 1930 Sammy Mandell  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5
17 lipca 1930 14 listopada 1930 Al Singer  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
14 listopada 1930 23 czerwca 1933 Tony Canzoneri  Stany Zjednoczone Uniwersalny 4
23 czerwca 1933 15 kwietnia 1935 Barney Ross  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1

Ross zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii półśredniej[5].

10 maja 1935 3 września 1936 Tony Canzoneri  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
3 września 1936 17 lipca 1938 Lou Ambers  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
17 sierpnia 1938 22 sierpnia 1939 Henry Armstrong  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
22 sierpnia 1939 10 maja 1940 Lou Ambers  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
10 maja 1940 19 grudnia 1941 Lew Jenkins  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
19 grudnia 1941 listopad 1942 Sammy Angott  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1

Po rezygnacji Angotta z powodu kontuzji ręki NYSAC i NBA wyznaczyły swoich pretendentów. Według NBA ponownie mistrzem został Angott, który 27 października 1943 pokonał Sluggera White[6].

27 października 1943 8 marca 1944 Sammy Angott  Stany Zjednoczone NBA 0
8 marca 1944 18 kwietnia 1945 Juan Zurita  Meksyk NBA 0
18 kwietnia 1945 4 sierpnia 1947 Ike Williams  Stany Zjednoczone NBA 3
4 sierpnia 1947 25 maja 1951 Ike Williams  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5

Williams został uniwersalnym mistrzem po pokonaniu Boba Montgomery’ego, mistrza według NYSAC, przez TKO w 6r[7].

25 maja 1951 14 maja 1952 Jimmy Carter  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
14 maja 1952 15 października 1952 Lauro Salas  Meksyk Uniwersalny 0
15 października 1952 5 marca 1954 Jimmy Carter  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3
5 marca 1954 17 listopada 1954 Paddy DeMarco  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
17 listopada 1954 29 czerwca 1955 Jimmy Carter  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
29 czerwca 1955 24 sierpnia 1956 Wallace „Bud” Smith  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
24 sierpnia 1956 21 kwietnia 1962 Joe Brown  Stany Zjednoczone Uniwersalny 11
21 kwietnia 1962 10 kwietnia 1965 Carlos Ortiz  Portoryko Uniwersalny 4
10 kwietnia 1965 13 listopada 1965 Ismael Laguna  Panama Uniwersalny 0
13 listopada 1965 29 czerwca 1968 Carlos Ortiz  Portoryko Uniwersalny 5
29 czerwca 1968 18 lutego 1969 Carlos Teo Cruz  Dominikana Uniwersalny 1
18 lutego 1969 3 marca 1970 Mando Ramos  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
3 marca 1970 26 września 1970 Ismael Laguna  Panama Uniwersalny 1
26 września 1970 26 czerwca 1972 Ken Buchanan  Wielka Brytania WBA 2
12 lutego 1971 25 czerwca 1971 Ken Buchanan  Wielka Brytania Uniwersalny
(WBA i WBC) 		0
5 listopada 1971 18 lutego 1972 Pedro Carrasco Hiszpania WBC 0
18 lutego 1972 15 września 1972 Mando Ramos  Stany Zjednoczone WBC 1
26 czerwca 1972 21 stycznia 1978 Roberto Durán  Panama WBA 12
15 września 1972 10 listopada 1972 Chango Carmona  Meksyk WBC 0
10 listopada 1972 11 kwietnia 1974 Rodolfo González  Meksyk WBC 2
11 kwietnia 1974 8 maja 1976 Guts Ishimatsu  Japonia WBC 5
8 maja 1976 21 stycznia 1978 Esteban de Jesús  Portoryko WBC 3
21 stycznia 1978 styczeń 1979 Roberto Durán  Panama Uniwersalny
(WBA i WBC) 		0

Durán zrezygnował z tytułów WBA i WBC przechodząc do kategorii półśredniej.

17 kwietnia 1979 20 czerwca 1981 Jim Watt  Wielka Brytania WBC 4

Wakujący tytuł WBC zdobył Watt pokonując przez TKO w 12. rundzie. Alfredo Pitalkę[8].

16 czerwca 1979 2 marca 1980 Ernesto Espana  Wenezuela WBA 1

Wakujący tytuł WBA zdobył Espana pokonując przez KO w 13. rundzie. Claude Noela[9].

2 marca 1980 12 kwietnia 1981 Hilmer Kenty  Stany Zjednoczone WBA 3
12 kwietnia 1981 sierpień 1981 Sean O’Grady  Stany Zjednoczone WBA 0

O’Grady pozbawiony został tytułu WBA za odmowę walki z Claude Noelem, oficjalnym challangerem.

20 czerwca 1981 1983 Alexis Argüello  Nikaragua WBC 4

Arguello zrezygnował z tytułu WBC.

12 września 1981 5 grudnia 1981 Claude Noel  Trynidad i Tobago WBA 0
5 grudnia 1981 8 maja 1982 Arturo Frias  Stany Zjednoczone WBA 1
8 maja 1982 1 czerwca 1984 Ray Mancini  Stany Zjednoczone WBA 4
1 maja 1983 3 listopada 1984 Edwin Rosario  Portoryko WBC 2
30 stycznia 1984 15 kwietnia 1984 Charlie Brown  Stany Zjednoczone IBF 0
15 kwietnia 1984 6 kwietnia 1985 Harry Arroyo  Stany Zjednoczone IBF 2
1 czerwca 1984 26 września 1986 Livingstone Bramble  Saint Kitts i Nevis WBA 2
3 listopada 1984 10 sierpnia 1985 José Luis Ramírez  Meksyk WBC 0
6 kwietnia 1985 5 grudnia 1986 Jimmy Paul  Stany Zjednoczone IBF 3
10 sierpnia 1985 maj 1987 Héctor Camacho  Portoryko WBC 2
26 września 1986 21 listopada 1987 Edwin Rosario  Portoryko WBA 1
5 grudnia 1986 7 czerwca 1987 Greg Haugen  Stany Zjednoczone IBF 0
7 czerwca 1987 6 lutego 1988 Vinny Pazienza  Stany Zjednoczone IBF 0
19 lipca 1987 29 października 1988 José Luis Ramírez  Meksyk WBC 2
21 listopada 1987 29 października 1988 Julio César Chávez  Meksyk WBA 2
6 lutego 1988 18 lutego 1989 Greg Haugen  Stany Zjednoczone IBF 2
29 października 1988 maj 1989 Julio César Chávez  Meksyk WBA & WBC 0

Chavez po pokonaniu Jose Luisa Ramireza stał się posiadaczem tytułów WBA i WBC. Zrezygnował z nich zostając mistrzem WBC w wadze junior półśredniej.

18 lutego 1989 20 sierpnia 1989 Pernell Whitaker  Stany Zjednoczone IBF 2
6 maja 1989 22 września 1990 Mauricio Aceves  Meksyk WBO 1
9 lipca 1989 4 kwietnia 1990 Edwin Rosario  Portoryko WBA 0
20 sierpnia 1989 11 sierpnia 1990 Pernell Whitaker  Stany Zjednoczone WBC & IBF 3
4 kwietnia 1990 11 sierpnia 1990 Juan Nazario  Portoryko WBA 0
11 sierpnia 1990 1992 Pernell Whitaker  Stany Zjednoczone WBA, WBC & IBF 3

Whitaker azrezygnował z tytułów w wadze lekkiej zostając 18 lipca 1992 mistrzem IBF w junior półśredniej[10].

22 września 1990 14 września 1991 Dingaan Thobela  Południowa Afryka WBO 2

Thobela zrezygnował z tytułu WBO wybierając konfrontację z Tony Lopezem o tytuł mistrza WBA[11].

13 czerwca 1992 24 października 1992 Joey Gamache  Stany Zjednoczone WBA 0
24 sierpnia 1992 1996 Miguel Ángel González  Meksyk WBC 10

Gonzalez zrezygnował z tytułu WBC debiutując w 1996 w kategorii junior półśrednia.

25 września 1992 1994 Giovanni Parisi  Włochy WBO 2

Parisi zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do kategorii junior półśredniej.

24 października 1992 26 czerwca 1993 Tony Lopez  Stany Zjednoczone WBA 1
10 stycznia 1993 19 lutego 1994 Freddie Pendleton  Stany Zjednoczone IBF 1
26 czerwca 1993 30 października 1993 Dingaan Thobela  Południowa Afryka WBA 0
30 października 1993 16 maja 1998 Orzubek Nazarov  Kirgistan WBA 6
19 lutego 1994 6 maja 1995 Rafael Ruelas  Stany Zjednoczone IBF 2
29 lipca 1994 6 maja 1995 Óscar de la Hoya  Stany Zjednoczone WBO 4
6 maja 1995 lipiec 1995 Óscar de la Hoya  Stany Zjednoczone WBO & IBF 0

De la Hoya zrezygnował z tytułu IBF wybierając obronę tytułu z pretendentem wyznaczonym przez WBO.

lipiec 1995 1996 Óscar de la Hoya  Stany Zjednoczone WBO 2

De la Hoya zrezygnował z tytułu WBO po pokonaniu 7 czerwca 1996 Julio Césara Cháveza w walce o tytuł mistrza WBC kategorii junior półśredniej.

19 sierpnia 1995 2 sierpnia 1997 Philip Holiday  Południowa Afryka IBF 6
13 kwietnia 1996 3 stycznia 2004 Artur Grigorian  Uzbekistan WBO 17
20 kwietnia 1996 1 marca 1997 Jean-Baptiste Mendy  Francja WBC 0
1 marca 1997 13 czerwca 1998 Stevie Johnston  Stany Zjednoczone WBC 3
2 sierpnia 1997 kwiecień 1999 Shane Mosley  Stany Zjednoczone IBF 8

Mosley zrezygnował z tytułu IBF przechodząc do wagi półśredniej[12].

16 maja 1998 10 kwietnia 1999 Jean-Baptiste Mendy  Francja WBA 1
13 czerwca 1998 27 lutego 1999 Cesar Bazan  Meksyk WBC 2
27 lutego 1999 17 czerwca 2000 Stevie Johnston  Stany Zjednoczone WBC 4
10 kwietnia 1999 7 sierpnia 1999 Julien Lorcy  Francja WBA 0
7 sierpnia 1999 13 listopada 1999 Stefano Zoff  Włochy WBA 0
20 sierpnia 1999 22 listopada 2003 Paul Spadafora  Stany Zjednoczone IBF 8
13 listopada 1999 11 czerwca 2000 Gilberto Serrano  Wenezuela WBA 1
11 czerwca 2000 1 lipca 2001 Takanori Hatakeyama  Japonia WBA 2
17 czerwca 2000 20 kwietnia 2002 José Luis Castillo  Meksyk WBC 3
1 lipca 2001 8 października 2001 Julien Lorcy  Francja WBA 0
8 października 2001 5 stycznia 2002 Raúl Horacio Balbi  Argentyna WBA 0
5 stycznia 2002 24 października 2003 Leonard Doroftei  Rumunia WBA 2

Dorin stracił tytuł WBA nie mogąc utrzymać limitu wagi lekkiej[13].

20 kwietnia 2002 2004 Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone WBC 3

Mayweather zrezygnował z tytułu WBC przechodząc do kategorii junior półśredniej.

22 listopada 2003 13 maja 2004 Javier Jauregui  Meksyk IBF 0
3 stycznia 2004 7 sierpnia 2004 Acelino Freitas  Brazylia WBO 0
10 kwietnia 2004 17 lipca 2004 Lakva Sim  Mongolia WBA 0
13 maja 2004 1 marca 2005 Julio Díaz  Meksyk IBF 0

Julio Díaz zrezygnował z tytułu IBF stając 5 marca 2005 do walki o mistrzostwo WBC z José Luisem Castillo, którą przegrał przez TKO w 10. rundzie[14].

5 czerwca 2004 7 maja 2005 José Luis Castillo  Meksyk WBC 2
17 lipca 2004 28 kwietnia 2007 Juan Díaz  Stany Zjednoczone WBA 6
7 sierpnia 2004 7 maja 2005 Diego Corrales  Stany Zjednoczone WBO 1
7 maja 2005 2005 Diego Corrales  Stany Zjednoczone WBC & WBO 0

Corrales został pozbawiony tytułu WBO.

2005 6 października 2006 Diego Corrales  Stany Zjednoczone WBC 0

Corrales stracił tytuł WBC nie mogąc utrzymać limitu kategorii lekkiej[15].

17 czerwca 2005 17 listopada 2005 Leavander Johnson  Stany Zjednoczone IBF 0
17 listopada 2005 3 lutego 2007 Jesús Chávez  Meksyk IBF 0
29 kwietnia 2006 28 kwietnia 2007 Acelino Freitas  Brazylia WBO 0

Freitas zdobył wakujący tytułu WBO wygrywając z Zahirem Raheemem.

7 października 2006 20 lutego 2007 Joel Casamayor  Kuba WBC 0

Casamayor zdobył tytuł WBC pokonując Diego Corralesa, który mając problemy z wagą w przeddzień walki został pozbawiony tytułu.

3 lutego 2007 13 października 2007 Julio Díaz  Meksyk IBF 0
20 lutego 2007 28 czerwca 2008 David Díaz  Stany Zjednoczone WBC 0
28 kwietnia 2007 13 października 2007 Juan Díaz  Stany Zjednoczone WBA Super
i WBO 		1
13 października 2007 8 marca 2008 Juan Díaz  Stany Zjednoczone WBA Super,
WBO i IBF 		0
29 grudnia 2007 19 maja 2008 José Alfaro  Nikaragua WBA 0
8 marca 2008 10 stycznia 2009 Nate Campbell  Stany Zjednoczone WBA Super,
WBO i IBF 		0
19 maja 2008 3 stycznia 2009 Yūsuke Kobori  Japonia WBA 0
28 czerwca 2008 2009 Manny Pacquiao  Filipiny WBC 0

Pacquiao zrzekł się tytułu WBC i przeniósł do kategorii junior półśredniej[16].

3 stycznia 2009 29 maja 2010 Paulus Moses  Namibia WBA 1
10 stycznia 2009 13 lutego 2009 Nate Campbell  Stany Zjednoczone WBO i IBF 0

Campbell zrzekł się tytułu WBA Super 10 stycznia 2009. 13 lutego 2009 stracił tytuły IBF i WBO nie mogąc dotrzymać wagi w pojedynku z pretendentem Ali Funeką. Pojedynek 14 lutego 2009 wygrał[17].

28 lutego 2009 styczeń 2012 Juan Manuel Márquez  Meksyk WBA Super
i WBO 		2

Márquez zdobył wakujące tytuły WBA Super i WBO zwyciężając Juana Díaza. Został pozbawiony 5 stycznia 2012 tytułu WBA Super za brak jego obrony z oficjalnym pretendetem przez 18 miesięcy[18] a następnie zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do wagi półśredniej.

4 kwietnia 2009 luty 2010 Edwin Valero  Wenezuela WBC 2

Valero zawiesił tytuł w lutym 2010. Zmarł tragicznie 19 kwietnia 2010.

13 marca 2010 lipiec 2011 Humberto Soto  Meksyk WBC 4

Soto ogłosił rezygnację z tytułu WBC i przejście do wyższej kategorii.

29 maja 2010 26 lutego 2011 Miguel Acosta  Wenezuela WBA 0
14 sierpnia 2010 13 września 2014 Miguel Vázquez  Meksyk IBF 6
26 lutego 2011 2 grudnia 2011 Brandon Ríos  Stany Zjednoczone WBA 1

Rios pozbawiony został tytułu nie mogąc dotrzymać limitu wagowego przed walką z Johnem Murrayem. 3 grudnia 2011 wygrał przez TKO w 11r[19].

15 października 2011 17 listopada 2012 Antonio DeMarco  Meksyk WBC 2

DeMarco zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Jorge Linaresem.

styczeń 2012 1 marca 2014 Ricky Burns  Wielka Brytania WBO 4

Burns 5 listopada 2011 po zwycięstwie nad Michaelem Katsidisem został mistrzem tymczasowym a po przejściu Juana Manuela Márqueza do kategorii półśredniej awansowany został na mistrza pełnoprawnego[20].

17 listopada 2012 29 stycznia 2014 Adrien Broner  Stany Zjednoczone WBC 1
luty 2013 9 kwietnia 2015 Richard Abril  Kuba WBA 2

Abril 22 października 2011 po zwycięstwie nad Miguelem Acostą (Wenezuela) został mistrzem tymczasowym, a po pozbawieniu tytułu Brandona Ríosa awansowany został na mistrza pełnoprawnego. W kwietniu 2015 został pozbawiony tytułu mistrzowskiego za brak walki w jego obronie.

27 stycznia 2014 10 listopada 2014 Omar Figueroa  Stany Zjednoczone WBC 2

Figueora po odejściu Bronera do wyższej kategorii został z tymczasowego mistrza, mistrzem pełnoprawnym. 10 listopada 2014 został pozbawiony tytułu.

1 marca 2014 luty 2015 Terence Crawford  Stany Zjednoczone WBO 2

Crawford zrezygnował z tytułu w lutym 2015 i ogłosił przejście do wyższej kategorii.

13 września 2014 26 czerwca 2015 Mickey Bey  Stany Zjednoczone IBF 0

Bey zrezygnował z tytułu w czerwcu 2015.

30 grudnia 2014 Nadal Jorge Linares  Wenezuela WBC 1
9 kwietnia 2015 Nadal Darleys Pérez  Kolumbia WBA 1

Pérez 28 czerwca 2014 po zwycięstwie nad Argenisem Lópezem (Dominikana) został mistrzem tymczasowym, a po pozbawieniu tytułu Richarda Abrila awansowany został na mistrza pełnoprawnego.

11 lipca 2015 Nadal Terry Flanagan  Wielka Brytania WBO 0

Flanagan zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po wygranej z Jose Zepedą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista walk Jacka McAuliffe. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].(BoxRec.com)
  2. ↑ Biografia Jacka MCAuliffe (Boxingbiographies.com)
  3. ↑ Biografia George’a „Kida” Lavigne’a (IBHOF.com)
  4. ↑ Lista walk Benny Leonarda(BoxRec.com)
  5. ↑ Biografia Barneya Rossa (BoxRec.com)
  6. ↑ Lista walk Sammy Angotta. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].(BoxRec.com)
  7. ↑ Lista walk Ike Williamsa. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].(BoxRec.com)
  8. ↑ Lista walk Jima Watta. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].(BoxRec.com)
  9. ↑ Lista walk Ernesto Espany. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].(BoxRec.com)
  10. ↑ Biografia Pernella Whitakera (BoxRec.com)
  11. ↑ Biografia Dingaana Thobela (BoxRec.com)
  12. ↑ Biografia Shane Mosleya (BoxRec.com)
  13. ↑ Biografia Leonarda Dorina (BoxRec.com)
  14. ↑ Lista walk Julio Díaza. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].(BoxRec.com)
  15. ↑ Biografia Diego Corralesa (BoxRec.com)
  16. ↑ Biografia Manny Pacquiao (BoxRec.com)
  17. ↑ Campbell stracił pasy na wadze!!! (Bokser.org 14.02.2009) [dostęp 23.06.2011]
  18. ↑ Juan Manuel Marquez stripped of WBA Super belt. fightnews.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]. (Fightnews.com) [dostęp 05-01-2012]
  19. ↑ Rios heavy, loses title on the scale. fightnews.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-08)]. (Fightnews.com) [dostęp 05-01-2012]
  20. ↑ Burns now full WBO lightweight champ (Fightnews.com) [dostęp 26-01-2012]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Boks zawodowy
Mistrzowie świata według kategorii wagowych
Mistrzowie Europy według kategorii wagowych
Walki o mistrzostwo świata
według kategorii wagowych
Organizacje boksu zawodowego – aktualni mistrzowie
Kalendarium

Mistrzowie świata wagi lekkiej w boksie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lista_zawodowych_mistrzów_świata_wagi_lekkiej_w_boksie&oldid=72885555”