Lista zawodowych mistrzów świata wagi półśredniej w boksie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Waga półśrednia jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w latach 80. XIX w. dla pięściarzy o wadze 141-147 funtów. W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 145 funtów a w 1909 Londyński National Sporting Club na 147 funtów. W roku 1920 limit ten przyjęły New York State Athletic Commission (NYSAC) oraz National Boxing Association (NBA). Obecnie wynosi 66,7 kg (147 funtów).

Pierwszym powszechnie uznawanym mistrzem świata był od roku 1889 Amerykanin Paddy Duffy. Do roku 1975 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

Zdobycie
tytułu
Utrata
tytułu
Mistrz Organizacja Obrona
tytułu
29 marca 1889 1890 Paddy Duffy  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0

Duffy zmarł 19 lipca 1890 na gruźlicę, w wieku 25 lat, będąc w posiadaniu tytułu mistrza.

14 grudnia 1892 26 lipca 1894 Mysterious Billy Smith  Kanada Uniwersalny 1
26 lipca 1894 1898 Tommy Ryan  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1

Ryan zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii średniej gdzie został mistrzem 24 października 1898[1].

25 sierpnia 1898 15 stycznia 1900 Mysterious Billy Smith  Kanada Uniwersalny 2
15 stycznia 1900 16 października 1900 James Rube Ferns  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
16 października 1900 24 maja 1901 Matty Matthews  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
24 maja 1901 18 grudnia 1901 James Rube Ferns  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
18 grudnia 1901 16 października 1906 Joe Walcott  Wielka Brytania Uniwersalny 4
16 października 1906 23 kwietnia 1907 Honey Mellody  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
23 kwietnia 1907 listopad 1908 Mike Twin Sullivan  Stany Zjednoczone Unwersalny 2

Sullivan zrezygnował z tytułu po walce z Allenem Mahonosem 5 listopada 1908[2].

20 kwietnia 1908 styczeń 1911 Harry Lewis  Stany Zjednoczone Uniwersalny 3

Lewis zrezygnował z tytułu kontynuując karierę w wadze średniej[3].

21 marca 1914 1 czerwca 1915 Matt Wells  Wielka Brytania Uniwersalny 0
1 czerwca 1915 22 czerwca 1915 Mike Glover  Wielka Brytania Uniwersalny 0
22 czerwca 1915 31 sierpnia 1915 Jack Britton  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
31 sierpnia 1915 24 kwietnia 1916 Ted Lewis  Wielka Brytania Uniwersalny 6
24 kwietnia 1916 25 czerwca 1917 Jack Britton  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5
25 czerwca 1917 17 marca 1919 Ted Lewis  Wielka Brytania Uniwersalny 6/7
17 marca 1919 1 listopada 1922 Jack Britton  Stany Zjednoczone Uniwersalny 13
1 listopada 1922 20 maja 1926 Mickey Walker  Stany Zjednoczone Uniwersalny 6/7
20 maja 1926 3 czerwca 1927 Pete Latzo  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
3 czerwca 1927 25 lipca 1929 Joe Dundee  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
25 lipca 1929 9 maja 1930 Jackie Fields  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
9 maja 1930 5 września 1930 Young Jack Thompson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
5 września 1930 14 kwietnia 1931 Tommy Freeman  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
14 kwietnia 1931 23 października 1931 Young Jack Thompson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
23 października 1931 28 stycznia 1932 Lou Brouillard  Kanada Uniwersalny 0
28 stycznia 1932 22 lutego 1933 Jackie Fields  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
22 lutego 1933 29 maja 1933 Young Corbett III  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
29 maja 1933 28 maja 1934 Jimmy McLarnin  Kanada Uniwersalny 0
28 maja 1934 17 września 1934 Barney Ross  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
17 września 1934 28 maja 1935 Jimmy McLarnin  Kanada Uniwersalny 0
28 maja 1935 31 maja 1938 Barney Ross  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
31 maja 1938 4 października 1940 Henry Armstrong  Stany Zjednoczone Uniwersalny 18
4 października 1940 29 lipca 1941 Fritzie Zivic  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1
29 lipca 1941 1 lutego 1946 Freddie Cochrane  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
1 lutego 1946 wrzesień 1946 Marty Servo  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0

Servo zrezygnował z tytułu narzekając na „krwawiący nos” po porażce z Rocky Graziano[4].

20 grudnia 1946 9 sierpnia 1950 Sugar Ray Robinson  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5

Robinson zrezygnował z tytułu przenosząc się do wagi średniej.

14 marca 1951 18 maja 1951 Johnny Bratton  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
18 maja 1951 20 października 1954 Kid Gavilan  Kuba Uniwersalny 7
20 października 1954 1 kwietnia 1955 Johnny Saxton  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
1 kwietnia 1955 10 czerwca 1955 Tony DeMarco  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
10 czerwca 1955 14 marca 1956 Carmen Basilio  Stany Zjednoczone Uniwersalny 7
14 marca 1956 12 września 1956 Johnny Saxton  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
12 września 1956 23 września 1957 Carmen Basilio  Stany Zjednoczone Uniwersalny 1

Basilio zrezygnował z tytułu zdobywając mistrzostwo świata wagi średniej po zwycięstwie nad Sugar Ray Robinsonem[5].

6 czerwca 1958 5 grudnia 1958 Virgil Akins  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
5 grudnia 1958 27 maja 1960 Don Jordan  Stany Zjednoczone Uniwersalny 2
27 maja 1960 1 kwietnia 1961 Benny Paret  Kuba Uniwersalny 1
1 kwietnia 1961 30 września 1961 Emile Griffith  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Uniwersalny 1
30 września 1961 24 marca 1962 Benny Paret  Kuba Uniwersalny 0
24 marca 1962 21 marca 1963 Emile Griffith  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Uniwersalny 2
21 marca 1963 8 czerwca 1963 Luis Rodríguez  Kuba Uniwersalny 0
8 czerwca 1963 10 grudnia 1965 Emile Griffith  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Uniwersalny 4

Griffith zrezygnował z tytułu przygotowując się do walki z Dickiem Tigerem o pas w wadze średniej.

28 listopada 1966 18 kwietnia 1969 Curtis Cokes  Stany Zjednoczone Uniwersalny 5
18 kwietnia 1969 3 grudnia 1970 José Nápoles  Kuba Uniwersalny 3
3 grudnia 1970 4 czerwca 1971 Billy Backus  Stany Zjednoczone Uniwersalny 0
4 czerwca 1971 maj 1975 José Nápoles  Kuba Unniwersalny
(WBC i WBA)
9

Napoles zrezygnował z tytułu WBA.

maj 1975 6 grudnia 1975 José Nápoles  Kuba WBC 1
28 czerwca 1975 17 lipca 1976 Ángel Espada  Portoryko WBA 1
6 grudnia 1975 22 czerwca 1976 John H. Stracey  Wielka Brytania WBC 1
22 czerwca 1976 14 stycznia 1979 Carlos Palomino  Meksyk WBC 7
17 lipca 1976 2 sierpnia 1980 Pipino Cuevas  Meksyk WBA 11
14 stycznia 1979 30 listopada 1979 Wilfred Benítez  Portoryko WBC 1
30 listopada 1979 20 czerwca 1980 Sugar Ray Leonard  Stany Zjednoczone WBC 1
20 czerwca 1980 25 listopada 1980 Roberto Durán  Panama WBC 0
2 sierpnia 1980 16 września 1981 Thomas Hearns  Stany Zjednoczone WBA 3
25 listopada 1980 16 września 1981 Sugar Ray Leonard  Stany Zjednoczone WBC 2

Leonard pokonał 16 września 1981 Hearnsa w pojedynku unifikującym tytuły WBA i WBC.

16 września 1981 9 listopada 1982 Sugar Ray Leonard  Stany Zjednoczone Uniwersalny
(WBA i WBC)
1

Leonard zrezygnował z tytułów mistrza WBA i WBC 9 listopada 1982 ze względu na problemy zdrowotne (rozwarstwienie siatkówki).

13 lutego 1983 4 lutego 1984 Donald Curry  Stany Zjednoczone WBA 2
4 lutego 1984 6 grudnia 1985 Donald Curry  Stany Zjednoczone WBA i IBF 4
13 sierpnia 1983 6 grudnia 1985 Milton McCrory  Stany Zjednoczone WBC 4
6 grudnia 1985 27 września 1986 Donald Curry  Stany Zjednoczone Uniwersalny (WBA, WBC i IBF) 0
27 września 1986 28 października 1987 Lloyd Honeyghan  Wielka Brytania Uniwersalny (WBA, WBC i IBF) 3

Honeyghan zrezygnował z tytułu WBA na znak protesty przeciwko apartheidowi, gdy WBA jako pretendenta wyznaczyła Volbrecht z Południowej Afryki.

6 lutego 1987 22 sierpnia 1987 Mark Breland  Stany Zjednoczone WBA 0
22 sierpnia 1987 29 lipca 1988 Marlon Starling  Stany Zjednoczone WBA 2
28 października 1987 29 marca 1988 Jorge Vaca  Stany Zjednoczone WBC 0
29 marca 1988 4 lutego 1989 Lloyd Honeyghan  Wielka Brytania WBC 1
23 kwietnia 1988 1991 Simon Brown  Jamajka IBF 8

Simon Brown zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Tyrone Trice przez TKO w 14r. Zrezygnował z tytułu IBF po zostaniu mistrzem WBC[6].

29 lipca 1988 12 grudnia 1988 Tomas Molinares  Kolumbia WBA 0

Molinares został mistrzem świata po kontrowersyjnej decyzji sędziego ringowego. Ostatecznie walka została uznana za nie odbytą ale tytułu Molinaresa nie pozbawiono. Zrezygnował z tytułu ze względu na problemy zdrowotne[7].

4 lutego 1989 8 lipca 1990 Mark Breland  Stany Zjednoczone WBA 4
4 lutego 1989 19 sierpnia 1990 Marlon Starling  Stany Zjednoczone WBC 1
6 maja 1989 1989 Genaro Léon  Meksyk WBO 0

Genaro Leon został pierwszym mistrzem organizacji WBO po zwycięstwie nad Dannym Garcią przez KO w 1r. Zrezygnował z tytułu WBO przystępując do pojedynku o lokalny tytuł WBC[8].

15 grudnia 1989 12 lutego 1993 Manning Galloway  Stany Zjednoczone WBO 7
8 lipca 1990 19 stycznia 1991 Aaron Davis  Stany Zjednoczone WBA 0
19 sierpnia 1990 18 marca 1991 Maurice Blocker  Stany Zjednoczone WBC 0
19 stycznia 1991 31 października 1992 Meldrick Taylor  Stany Zjednoczone WBA 2
18 marca 1991 29 listopada 1991 Simon Brown  Jamajka WBC 0
4 października 1991 19 czerwca 1993 Maurice Blocker  Stany Zjednoczone IBF 1
29 listopada 1991 6 marca 1993 James McGirt  Stany Zjednoczone WBC 2
31 października 1992 4 czerwca 1994 Crisanto España  Wenezuela WBA 2
12 lutego 1993 1993 Gert Bo Jacobsen  Dania WBO 0

Jacobsen zrezygnował z tytułu nie przystępując do jego obrony.

6 marca 1993 12 kwietnia 1997 Pernell Whitaker  Stany Zjednoczone WBC 8
19 czerwca 1993 18 września 1999 Félix Trinidad  Portoryko IBF 15
16 października 1993 13 kwietnia 1996 Eamonn Loughran  Wielka Brytania WBO 5
4 czerwca 1994 1998 Ike Quartey  Ghana WBA 7

Quartey utracił tytuł WBA ze względu na problemy osobiste i zdrowotne.

13 kwietnia 1996 1996 José Luis López  Meksyk WBO 1

Lopez zrezygnował z tytułu WBO przystępując do pojedynku z Ike Quartey o tytuł WBA.

22 lutego 1997 1997 Michael Löwe  Rumunia WBO 1

Loewe po udanej obronie tytułu zakończył karierę bokserską z powodu kontuzji.

12 kwietnia 1997 18 września 1999 Óscar de la Hoya  Stany Zjednoczone WBC 7
14 lutego 1998 6 maja 2000 Ahmed Kotiev  Rosja WBO 4
10 października 1998 2000 James Page  Stany Zjednoczone WBA 3

Page został pozbawiony tytułu WBA nie wywiązując się z jego obrony.

18 września 1999 3 marca 2000 Félix Trinidad  Portoryko WBC i IBF 0

Trinidad zrezygnował z tytułów zostając mistrzem WBA w junior średniej[9].

6 maja 2000 marzec 2002 Daniel Santos  Portoryko WBO 3

Santos zrezygnował z tytułu WBO przechodząc do wyższej kategorii.

17 czerwca 2000 26 stycznia 2002 Shane Mosley  Stany Zjednoczone WBC 3
17 lutego 2001 30 marca 2002 Andrew Lewis  Gujana WBA 2
12 maja 2001 12 grudnia 2001 Vernon Forrest  Stany Zjednoczone IBF 0

Forrest zrezygnował z tytułu IBF przystępując 12 grudnia 2001 do walki z Shane'em Mosleyem o tytuł WBC.

26 stycznia 2002 25 stycznia 2003 Vernon Forrest  Stany Zjednoczone WBC 1
16 marca 2002 14 lipca 2007 Antonio Margarito  Meksyk WBO 7
30 marca 2002 25 stycznia 2003 Ricardo Mayorga  Nikaragua WBA 1
13 kwietnia 2002 22 marca 2003 Michele Piccirillo  Włochy IBF 0
25 stycznia 2003 13 grudnia 2003 Ricardo Mayorga  Nikaragua WBA i WBC 1
22 marca 2003 13 grudnia 2003 Cory Spinks  Stany Zjednoczone IBF 1
13 grudnia 2003 5 lutego 2005 Cory Spinks  Stany Zjednoczone WBA, WBC i IBF 2
5 lutego 2005 7 stycznia 2006 Zab Judah  Stany Zjednoczone WBA, WBC i IBF 1
7 stycznia 2006 8 kwietnia 2006 Zab Judah  Stany Zjednoczone IBF 0

Judah 7 stycznia 2006 przegrywając z Carlosem Manuelem Baldomirem stracił tytuł WBC oraz pozbawiony został tytułu „super czempiona” i pasa WBA. Pozostał z tytułem IBF[10].

7 stycznia 2006 4 listopada 2006 Carlos Manuel Baldomir  Argentyna WBC 1
8 kwietnia 2006 2006 Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone IBF 0

Mayweather nie bronił tytułu IBF wybierając konfrontację z Carlosem Manuelem Baldomirem o tytuł WBC.

13 maja 2006 2006 Ricky Hatton  Wielka Brytania WBA 0

Hatton zrezygnował z tytułu WBA w półśredniej starając się o tytuł IBF w junior półśredniej.

28 października 2006 12 kwietnia 2008 Kermit Cintron  Portoryko IBF 2
4 listopada 2006 6 czerwca 2008 Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone WBC 1

Mayweather zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery. Powrócił na ring w 2009.

2 grudnia 2006 26 lipca 2008 Miguel Angel Cotto  Portoryko WBA 4
14 lipca 2007 9 lutego 2008 Paul Williams  Stany Zjednoczone WBO 0
9 lutego 2008 7 czerwca 2008 Carlos Quintana  Portoryko WBO 0
12 kwietnia 2008 lipiec 2008 Antonio Margarito  Meksyk IBF 0

Margarito został pozbawiony tytułu IBF wybierając konfrontację z Miguelem Cotto o tytuł WBA.

7 czerwca 2008 29 listopada 2008 Paul Williams  Stany Zjednoczone WBO 0

Williams nie bronił tytułu WBO przechodząc do wagi średniej.

21 czerwca 2008 16 kwietnia 2011 Andre Berto  Stany Zjednoczone WBC 5
26 lipca 2008 24 stycznia 2009 Antonio Margarito  Meksyk WBA 0
2 sierpnia 2008 16 kwietnia 2009 Joshua Clottey  Ghana IBF 0

16 kwietnia 2009, Clottey zrezygnował z tytułu IBF stając 13 czerwca 2009 do walki z Miguelem Cotto o tytuł WBO.

24 stycznia 2009 21 maja 2010 Shane Mosley  Stany Zjednoczone WBA 0

Shane Mosley noszący tytuł „super czempiona” pozbawiony został pasa WBA za stoczenie 1 maja 2010 walki z Floydem Mayweatherem Jr., na którą nie została wyrażona zgoda. Za jedynego właściciela tytułu uznany został dotychczasowy mistrz regularny Wjachesław Senczenko[11].

21 lutego 2009 14 listopada 2009 Miguel Angel Cotto  Portoryko WB0 1
1 sierpnia 2009 11 grudnia 2009 Isaac Hlatshwayo  Południowa Afryka IBF 0
14 listopada 2009 9 czerwca 2012 Manny Pacquiao  Filipiny WBO 3
11 grudnia 2009 3 września 2011 Dejan Zavec  Słowenia IBF 3
21 maja 2010 29 kwietnia 2012 Wjaczesław Senczenko  Ukraina WBA 3
16 kwietnia 2011 17 września 2011 Victor Ortiz  Stany Zjednoczone WBC 0
3 września 2011 listopad 2011 Andre Berto  Stany Zjednoczone IBF 0

Berto zrezygnował z tytułu IBF wybierając rewanżowy pojedynek z Victorem Ortizem zamiast walki z obowiązkowym pretendentem Randallem Baileyem.

17 września 2011 3 maja 2014 Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone WBC 3

Mayweather po pokonaniu Marcosa Maidany 3 maja 2014 został supermistrzem WBA, zachowując mistrzostwo świata WBC.

29 kwietnia 2012 22 czerwca 2013 Paul Malignaggi  Stany Zjednoczone WBA 1
9 czerwca 2012 20 października 2012 Randall Bailey  Stany Zjednoczone IBF 0

Bailey zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie przez nokaut w jedenastej rundzie nad Mikiem Jonesem (Stany Zjednoczone)[12].

9 czerwca 2012 12 kwietnia 2014 Timothy Bradley  Stany Zjednoczone WBO 2
20 października 2012 7 grudnia 2013 Devon Alexander  Stany Zjednoczone IBF 0
22 czerwca 2013 14 grudnia 2013 Adrien Broner  Stany Zjednoczone WBA 0
7 grudnia 2013 16 sierpnia 2014 Shawn Porter  Stany Zjednoczone IBF 1
14 grudnia 2013 3 maja 2014 Marcos Maidana  Argentyna WBA 0
12 kwietnia 2014 3 maja 2015 Manny Pacquiao  Filipiny WBO 1

Pacquiao stracił tytuł WBO po przegranej w walce z supermistrzem WBA i mistrzem WBC Floydem Mayweatherem Jrem.

3 maja 2014 2 maja 2015 Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone WBA Super i WBC 2

Mayweather po pokonaniu 2 maja 2015 Manny’ego Pacquiao został również mistrzem świata WBO.

16 sierpnia 2014 Nadal Kell Brook  Wielka Brytania IBF 2
16 lutego 2015 Nadal Keith Thurman  Stany Zjednoczone WBA 1

Keith Thurman, który był tymczasowym mistrzem świata WBA od pokonania Diego Chávesa 27 lipca 2013, został mistrzem regularnym WBA w lutym 2015, po tym, jak Floyd Mayweather Jr. został supermistrzem WBA.

2 maja 2015 6 lipca 2015 Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone WBA Super, WBC i WBO 0

Mayweather został pozbawiony tytułu WBO za nieopłacenie pasa mistrzowskiego.

6 lipca 2015 Nadal Floyd Mayweather Jr.  Stany Zjednoczone WBA Super i WBC 0
6 lipca 2015 Nadal Timothy Bradley  Stany Zjednoczone WBO 0

Bradley, który został mistrzem tymczasowym po pokonaniu Jessiego Vargasa 27 czerwca 2015, został mistrzem regularnym WBO po pozbawieniu tytułu Floyda Mayweathera Jra.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lista walk zawodowych Tommy Ryana. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-31)].(BoxRec.com)
  2. Lista walk zawodowych Mike Twina Sullivana. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-20)].(BoxRec.com)
  3. Biogram Harry Lewisa(Ibhof.com)[dostęp 29.06.2011]
  4. Lista walk zawodowych Marty Servo(BoxRec.com)
  5. Lista walk zawodowych Carmena Basilio. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-30)].(BoxRec.com)
  6. Lista walk zawodowych Simona Browna(BoxRec.com)
  7. Biografia Tomasa Molinaresa(BoxRec.com)
  8. Lista walk zawodowych Genaro Léona. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-29)].(BoxRec.com)
  9. Biografia Félixa Trinidada (BoxRec.com)
  10. Biografia Zaba Judaha(BoxRec.com)
  11. Mosley pozbawiony pasa(Bokser.org)[dostęp 2.07.2011]
  12. Bailey znów mistrzem świata (Bokser.org) [dostęp 09-06-2012]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]