Mieczysław Maciejowski

Mieczysław Maciejowski
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1886 ; Wilanów
Data i miejsce śmierci	17 maja 1940 ; Rumunia
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Armia Austro-Węgier; 1 Pułk Artylerii 9 Pułk Artylerii Polowej; 2 Pułk Artylerii Polowej; 20 Pułk Artylerii Polowej; 26 Pułk Artylerii Polowej; 7 Grupa Artylerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Maciejowski (ur. 5 maja 1886 w Wilanowie, zm. 17 maja 1940 w Baile Herculane, w Rumunii) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Mieczysław Maciejowski urodził się 5 maja 1886 w Wilanowie, w rodzinie Stanisława i Natalii z Okońskich. Egzamin dojrzałości złożył w 1907 w Niżnym Nowogrodzie, po czym przez 10 miesięcy studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.

5 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, otrzymując przydział do artylerii. We wrześniu 1914 został oficerem prowiantowym w komendzie 1 pułku artylerii. Od maja do lipca 1917 był komendantem Szkoły Podchorążych Artylerii przy 1 pułku artylerii w Górze Kalwarii. Po kryzysie przysięgowym, od sierpnia 1917 do stycznia 1918, został internowany w obozie w Beniaminowie.

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, otrzymując przydział do 9 pułku artylerii polowej, w którym do 31 stycznia 1919 dowodził baterią. Następnie był dowódcą I dywizjonu 2 pułku artylerii polowej. W listopadzie 1919 ukończył IV kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie.

Od 1 lutego do 4 maja 1920 dowodził dywizjonem najpierw w 7 pułku artylerii polowej, a następnie w 2 pułku artylerii polowej Legionów. 5 maja powierzono mu pełnienie obowiązków oficera sztabowego Generalnego Inspektoratu Artylerii. Na tym stanowisku 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. 13 listopada 1920 objął funkcję dowódcy Grupy Szkolnej Artylerii przy Stałym Kursie Artylerii w Toruniu.

Od listopada 1921 był zastępcą dowódcy Stałego Kursu Artylerii. 23 lutego 1922 powierzono mu funkcję komendanta Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, a 26 stycznia 1923 objął obowiązki dowódcy 20 pułku artylerii polowej w Prużanie^[1], którym dowodził do maja 1927. 16 marca 1927 został awansowany na pułkownika. W tym też roku na przełomie czerwca i lipca ukończył kurs w Centrum Studiów Taktycznych Artylerii w Metzu, po czym został dowódcą 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach. Od stycznia 1929 był słuchaczem kursu wyższych dowódców artylerii. W styczniu 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 26 pap i mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu^[2]. 1 grudnia 1930 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych^[3]. 11 grudnia 1930, w kasynie 14 pap, został pożegnany bankietem wydanym na jego cześć przez korpus oficerów artylerii Okręgu Korpusu Nr VII^[4]. W latach 1938–1939 pełnił funkcję zastępcy II Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii^[5]. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie generałów^[6].

Po kampanii wrześniowej 1939 został internowany w Rumunii. Od 1 października przebywał w obozie generalskim w Băile Herculane, gdzie zmarł 17 maja 1940 (prawdopodobnie śmiercią samobójczą). Był żonaty z Wandą Martin. Pochowany w Baile Herculane.

Awanse

chorąży – 29 września 1914
podporucznik – 9 października 1915
porucznik – marzec 1918
kapitan – wrzesień 1918
major – zatwierdzony 15 lipca 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 36 lokatą w korpusie oficerów artylerii
pułkownik – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii
generał brygady – 19 marca 1939

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1938)^[7]
Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[8]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[9]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[10]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[11]
Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, zezwolenie w 1933)^[12]
Order Miecza II klasy (Szwecja, 1938)^[13]

Przypisy

↑ Rocznik oficerski 1923 s. 753, 814.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r.
↑ Nowy szef Departamentu Uzbrojenia, „Polska Zbrojna” Nr 346 z 19 grudnia 1930 roku, s. 5.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 430.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 6.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 2 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.
↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 14

Bibliografia

Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 125.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 205–206, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[1] Rocznik oficerski 1923 s. 753, 814.

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.

[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r.

[4] Nowy szef Departamentu Uzbrojenia, „Polska Zbrojna” Nr 346 z 19 grudnia 1930 roku, s. 5.

[CITEREFRybkaStepan2006430-5] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 430.

[CITEREFRybkaStepan20066-6] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 6.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_3_z_11_listopada_1938_roku,_s._2_„za_zasługi_w_służbie_wojskowej”-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 2 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[8] M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[9] M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

[10] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

[11] Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.

[12] Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933.

[13] Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 14

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]