Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2013 – sztafeta 4 × 100 m mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2013
Sztafeta 4 × 100 m mężczyzn
Złoty medal

 Jamajka

Srebrny medal

 Stany Zjednoczone

Brązowy medal

 Kanada

Sztafeta 4 × 100 metrów mężczyzn – jedna z konkurencji rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata na Łużnikach w Moskwie.

Obrońcą tytułu mistrzowskiego z 2011 roku była reprezentacja Jamajki, która wystąpiła w składzie: Nesta Carter, Michael Frater, Yohan Blake oraz Usain Bolt[1].

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

Data Godzina[2]
18 sierpnia 16:50 Eliminacje
18 sierpnia 18:50 Finał

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Tabela prezentuje rekord świata, rekordy poszczególnych kontynentów, mistrzostw świata, a także najlepszy rezultat na świecie w sezonie 2013 przed rozpoczęciem mistrzostw[3].

Zawodnik Wynik Miejsce Data
Rekord świata  Jamajka
(Nesta Carter, Michael Frater, Yohan Blake, Usain Bolt)
36,84 Wielka Brytania Londyn 2012-08-11 11 sierpnia 2012(dts)
Listy światowe  Stany Zjednoczone "Red"
(Charles Silmon, Michael Rodgers, Rakieem Salaam, Justin Gatlin)
37,58  Monako 2013-07-19 19 lipca 2013(dts)
Rekord mistrzostw świata  Jamajka
(Nesta Carter, Michael Frater, Yohan Blake, Usain Bolt)
37,04 Korea Południowa Daegu 2011-09-04 4 września 2011(dts)
Rekord Afryki  Nigeria
(Osmond Ezinwa, Olapade Adeniken, Francis Obikwelu, Davidson Ezinwa)
37,94 Grecja Ateny 1997-08-09 9 sierpnia 1997(dts)
Rekord Azji  Japonia
(Nobuharu Asahara, Shinji Takahira, Shingo Suetsugu, Naoki Tsukahara)
38,03 Japonia Osaka 2007-09-01T00:00:00.001 1 września 2007(dts)
Rekord
Ameryki Północnej
 Jamajka
(Nesta Carter, Michael Frater, Yohan Blake, Usain Bolt)
36,84 Wielka Brytania Londyn 2012-08-11 11 sierpnia 2012(dts)
Rekord
Ameryki Południowej
 Brazylia
(Vicente de Lima, Édson Ribeiro, André da Silva, Claudinei da Silva)
37,90 Australia Sydney 2000-09-30 30 września 2000(dts)
Rekord Europy  Wielka Brytania
(Jason Gardener, Darren Campbell, Marlon Devonish, Dwain Chambers)
37,73 Hiszpania Sewilla 1999-08-29 29 sierpnia 1999(dts)
Rekord
Australii i Oceanii
 Australia
(Anthony Alozie, Isaac Ntiamoah, Andrew McCabe, Josh Ross)
38,17 Wielka Brytania Londyn 2012-08-10 10 sierpnia 2012(dts)
 Australia
(Paul Henderson, Tim Jackson, Steve Brimacombe, Damien Marsh)
Szwecja Göteborg 1995-08-12 12 sierpnia 1995(dts)

Minimum kwalifikacyjne[edytuj | edytuj kod]

Aby zakwalifikować się do mistrzostw, należało wypełnić minimum kwalifikacyjne. Każdy komitet narodowy mógł zgłosić jedną sztafetę z wypełnionym minimum[4].

Minimum kwalifikacyjne
39,20

Rezultaty[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Poz. Bieg Tor Reprezentacja Zawodnicy Czas Uwagi
1. 2 4  Stany Zjednoczone Charles Silmon
Michael Rodgers
Rakieem Salaam
Justin Gatlin
38,06 Q
2. 1 1  Wielka Brytania Richard Kilty
Harry Aikines-Aryeetey
James Ellington
Dwain Chambers
38,12 Q SB
3. 3 6  Niemcy Lucas Jakubczyk
Sven Knipphals
Julian Reus
Martin Keller
38,13 Q SB
4. 1 2  Jamajka Nesta Carter
Kemar Bailey-Cole
Warren Weir
Oshane Bailey
38,17 Q
5. 2 2  Japonia Yoshihide Kiryū
Kenji Fujimitsu
Kei Takase
Shōta Iizuka
38,23 Q SB
6. 3 8  Kanada Gavin Smellie
Aaron Brown
Dontae Richards-Kwok
Justyn Warner
38,29 Q SB
7. 1 6  Trynidad i Tobago Jamol James
Keston Bledman
Rondel Sorrillo
Richard Thompson
38,38 q SB
8. 3 1  Holandia Brian Mariano
Churandy Martina
Liemarvin Bonevacia
Hensley Paulina
38,41 q SB
9. 1 5  Hiszpania Eduard Viles
Sergio Ruiz
Bruno Hortelano
Ángel David Rodríguez
38,46 NR
10. 3 4  Włochy Michael Tumi
Matteo Galvan
Diego Marani
Delmas Obou
38,49 SB
11. 1 8  Polska Robert Kubaczyk
Grzegorz Zimniewicz
Karol Zalewski
Kamil Kryński
38,51 SB
12. 2 3  Ukraina Rusłan Perestiuk
Serhij Smełyk
Ihor Bodrow
Witalij Korż
38,57
13. 3 7  Saint Kitts i Nevis Lestrod Roland
Jason Rogers
Antoine Adams
Allistar Clarke
38,58 SB
14. 3 3  Bahamy Adrian Griffith
Warren Fraser
Jamial Rolle
Shavez Hart
38,70 NR
15. 2 8  Barbados Andrew Hinds
Levi Cadogan
Shane Brathwaite
Ramon Gittens
38,94 NR
16. 2 7  Chińska Republika Ludowa Guo Fan
Liang Jiahong
Su Bingtian
Zhang Peimeng
38,95 SB
17. 2 6  Francja Emmanuel Biron
Méba-Mickaël Zézé
Arnaud Rémy
Jimmy Vicaut
38,97
18. 1 7  Korea Południowa Oh Kyong-soo
Cho Kyu-won
Yoo Min-woo
Kim Gook-young
39,00 NR
19. 1 3  Rosja Aleksandr Chiutte
Konstantin Pietriaszow
Roman Smirnow
Aleksandr Briedniew
39,01 SB
20. 2 5  Hongkong Tang Yik Chun
Lai Chun Ho
Ng Ka Fung
Tsui Chi Ho
39,10
21. 1 4  Wenezuela Jermaine Chirinos
Diego Rivas
Álvaro Luis Cassiani
Alberth Bravo
39,14 SB
22. 3 5  Chińskie Tajpej Wang Wen-Tang
Liu Yuan-Kai
Pan Po-Yu
Lo Yen-Yao
39,72
3 2  Australia Tim Leathart
Joshua Ross
Andrew McCabe
Jarrod Geddes
DNF

Finał[edytuj | edytuj kod]

Poz. Tor Reprezentacja Zawodnicy Czas Uwagi
złoto 5  Jamajka Nesta Carter
Kemar Bailey-Cole
Nickel Ashmeade
Usain Bolt
37,36 WL
srebro 4  Stany Zjednoczone Charles Silmon
Michael Rodgers
Rakieem Salaam
Justin Gatlin
37,66
brąz 7  Kanada Gavin Smellie
Aaron Brown
Dontae Richards-Kwok
Justyn Warner
37,92 SB
4. 3  Niemcy Lucas Jakubczyk
Sven Knipphals
Julian Reus
Martin Keller
38,04 SB
5. 2  Holandia Brian Mariano
Churandy Martina
Liemarvin Bonevacia
Hensley Paulina
38,37 SB
6. 8  Japonia Yoshihide Kiryū
Kenji Fujimitsu
Kei Takase
Shōta Iizuka
38,39
7. 1  Trynidad i Tobago Ayodelle Taffe
Keston Bledman
Rondel Sorrillo
Richard Thompson
38,57
6  Wielka Brytania Adam Gemili
Harry Aikines-Aryeetey
James Ellington
Dwain Chambers
DSQ

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. 4x100 Metres Relay – M FINAL [online], daegu2011.iaaf.org [dostęp 2013-08-09] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-25] (ang.).
  2. Czasu miejscowego
  3. Men's outdoor 4x100 Metres Relay Records [online], iaaf.org [dostęp 2013-08-09] (ang.).
  4. ENTRY STANDARDS. International Association of Athletics Federations. [dostęp 2013-08-09]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]