Roscoe Tanner
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 października 1951 |
| Wzrost |
183 cm |
| Gra |
leworęczny |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
15 |
| Najwyżej w rankingu |
4 (30 lipca 1979) |
| Australian Open |
W (I 1977) |
| Roland Garros |
4R (1978) |
| Wimbledon |
F (1979) |
| US Open |
SF (1974, 1979) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
13 |
| Najwyżej w rankingu |
14 (23 sierpnia 1977) |
| Australian Open |
QF (1977) |
| Roland Garros |
2R (1974) |
| Wimbledon |
QF (1977) |
| US Open |
3R (1976, 1978) |
Roscoe Tanner (ur. 15 października 1951 w Chattanoodze w Tennessee) – amerykański tenisista, zwycięzca Australian Open i finalista Wimbledonu, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Leworęczny Amerykanin słynął przede wszystkim z potężnego serwisu i ofensywnej gry wolejowej. Umiejętności te zapewniały mu sukcesy na szybkich nawierzchniach, ale Tanner miał problemy z regularnością serwisową, w związku z czym stosunkowo często przegrywał także z niżej notowanymi rywalami. Ze względu na dość monotonny styl gry, oparty na sile serwisu, niechętnie grał z Tannerem Wojciech Fibak. Amerykanin pokonał Polaka m.in. w finale w Filadelfii w 1981, łączny bilans ich pojedynków wyniósł 7:2 na korzyść Tannera, a jedyne zwycięstwa Fibaka miały miejsce na kortach ziemnych.
Tanner rozpoczął karierę od mistrzostwa USA juniorów w 1969, następnie dołożył tytuły mistrza kraju amatorów (1970) i mistrza halowego amatorów (1971), a w 1972 wygrał razem z Sandy Mayerem mistrzostwa międzyuczelniane (Intercollegiate), występując w barwach Stanford University. W połowie lat 70. przebił się do czołówki światowej. W 1972 był po raz pierwszy w ćwierćfinale, a dwa lata później w półfinale US Open. Cztery razy kwalifikował się do turnieju Masters (1976, 1978, 1980, 1982).
Jedyne wielkoszlemowe zwycięstwo odniósł w styczniu 1977, pokonując w finale Australian Open Guillermo Vilasa (rozegraną w grudniu tegoż roku edycję Australian Open wygrał Vitas Gerulaitis). Prawdopodobnie więcej sławy przyniósł mu jednak finał Wimbledonu w 1979, kiedy przegrał po dramatycznej, pięciosetowej walce z Björnem Borgiem. W drodze do finału wimbledońskiego pokonał w 1/8 finału Clerca z Argentyny oraz rodaków Tima Gulliksona (w ćwierćfinale) i Pata Dupre (w półfinale). Przed turniejem nawiązał współpracę z trenerem Dennisem Ralstonem, dzięki któremu gra Tannera stała się bardziej wszechstronna – przede wszystkim Amerykanin poprawił return i bekhend.
W 1975 i 1976 dochodził do półfinałów Wimbledonu, w 1976 eliminując m.in. Connorsa. Na ćwierćfinale kończył wimbledońskie starty w 1980 i 1983. W 1979 był bliski awansu do finału US Open – w ćwierćfinale pokonał Borga, a w półfinale prowadził z Gerulaitisem 2:0 w setach. Ostatni raz grał w ćwierćfinale US Open w 1981.
Wygrał łącznie 16 turniejów singlowych i 13 deblowych. W lipcu 1979 klasyfikowany był jako czwarta rakieta świata. Występował w barwach narodowych w czterech edycjach Pucharu Davisa, przyczyniając się do zdobycia trofeum w 1981. Wprawdzie w finale z Argentyną nie zdobył punktu, przegrywając z José Luisem Clercem i nie kończąc meczu z Guillermo Vilasem (pojedynek nie miał znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia i został przerwany przy stanie 11:10 dla Tannera w pierwszym secie), ale punktował w I rundzie (pokonał Meksykanina Jorge Lozano) i półfinale (pokonał Australijczyków Marka Edmondsona i Petera McNamarę).
Po zakończeniu kariery sportowej Tanner prowadził dość burzliwe życie, które ostatecznie doprowadziło go do konfliktów z prawem. Dwukrotnie się rozwodził, uchylał się od płacenia alimentów, posługiwał się czekiem bez pokrycia. W efekcie w 2003 został skazany na dozór sądowy, a za łamanie ograniczeń z tym związanych otrzymał w styczniu 2006 2-letni wyrok więzienia.
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
- Australian Open 1977 – 6:3, 6:3, 6:3 z Guillermo Vilasem
- Wimbledon 1979 – 7:6, 1:6, 6:3, 3:6, 4:6 z Björnem Borgiem
Zwycięstwa turniejowe[edytuj | edytuj kod]
- gra pojedyncza:
- 1974 Christchurch, Denver (World Championship Tennis)
- 1975 Chicago, Las Vegas
- 1976 Cincinnati, Columbus, San Francisco, Tokio (korty otwarte)
- 1977 Australian Open, Sydney (korty otwarte)
- 1978 Nowy Orlean, Palm Springs
- 1979 Palm Springs, Waszyngton (hala)
- 1981 Filadelfia
- gra podwójna:
- 1973 Denver (WCT)
- 1974 Barcelona (WCT), Denver (WCT), Christchurch, Dżakarta, Maui
- 1975 Nottingham
- 1976 Johannesburg (WCT), La Costa, Wembley, Perth, San Francisco
- 1978 Palm Springs
Finały turniejowe[edytuj | edytuj kod]
- gra pojedyncza:
- 1972 Albany, Los Angeles (WCT)
- 1973 Mediolan (WCT)
- 1974 Columbus, Maui, Palm Desert (WCT)
- 1975 Charlotte, Los Angeles, St. Louis, St. Petersburg (WCT)
- 1976 Birmingham, Palm Springs, South Orange, Wembley
- 1977 South Orange
- 1978 Filadelfia (WCT)
- 1979 Cincinnati, Nowy Orlean, Wimbledon
- 1980 Richmond (WCT)
- 1981 Bristol, Memphis, Sydney (hala)
- 1982 La Costa (WCT)
- gra podwójna:
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1984