Przejdź do zawartości

Służewiec

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Służewiec
Obszar MSI Warszawy
Ilustracja
Ulica Domaniewska na Służewcu
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miasto

Warszawa

W granicach Warszawy

27 września 1938[1]

Tablice rejestracyjne

WE

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Służewiec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Służewiec”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Służewiec”
Ziemia52°10′47″N 20°59′38″E/52,179722 20,993889
Służewiec na tle Mokotowa według MSI
Panorama Służewca w latach 70. XX wieku, na pierwszym planie skrzyżowanie ulic Cybernetyki i Wynalazek

Służewiec – dawna wieś, obecnie obszar MSI[2] w dzielnicy Mokotów w Warszawie.

Granice Służewca, według Miejskiego Systemu Informacji, wyznaczają ulice Jana Pawła Woronicza, Wołoska, Obrzeżna, Bokserska oraz tory linii radomskiej[2]. Oznacza to, że faktycznie w jego granicach znajdują się jedynie część przemysłowa i fragment części mieszkalnej Służewca. Pozostała część mieszkalna (osiedla Służewiec Południowy i Służewiec Fort) znajduje się w granicach Służewa.

W zabudowie Służewca wyróżnia się dwa obszary. Pierwszy, leżący na południu, to osiedle eksperymentalnych i prototypowych budynków mieszkalnych wznoszonych w technologii wielkiej płyty. Drugi, leżący na północy i znany jako Służewiec Przemysłowy, to teren przeznaczony w czasach PRL pod zakłady przemysłowe i magazyny (tzw. Dzielnica Przemysłowo-Składowa „Służewiec”, zajmująca obszar ok. 260 ha)[3]. Dzielnica powstała na terenach rolniczych wsi Służewiec i Zbarż[4]. Jej budowa rozpoczęła się w 1952[5].

W kilkudziesięciu zakładach przemysłowych na Służewcu na początku lat 70. pracowało ok. 20 tys. osób[3]. Największymi przedsiębiorstwami były: Fabryka Półprzewodników „Tewa”, Zakłady Urządzeń Dźwigowych, Fabryka Podzespołów Radiowych „Elwa”, Zakłady Ceramiki Radiowej, Zakłady Mięsne „Służewiec” i Stołeczne Zakłady Wyrobów Skórzanych Przemysłu Terenowego „Argo”[3]. W tej części miasta znajdowała się również fabryka wind (Kombinat Dźwigów Osobowych), której budynek został rozebrany w 2016 roku[6]. Pamiątką po tym miejscu jest wykonana przez Wandę Gosławską mozaika, pierwotnie znajdująca się w gmachu KDO, eksponowana na terenie dzielnicy[7].

Od lat 90. XX wieku dawna przemysłowa część Służewca i powiązana z nim funkcjonalnie zachodnia część Ksawerowa zaczęły być intensywnie zabudowywane budynkami biurowymi, w wyniku czego powstał największy w Polsce kompleks biurowy[8]. Do 2016 wzniesiono tam 75 biurowców[9]. W związku z kłopotami komunikacyjnymi (m.in. korki i trudności z parkowaniem), zyskał on żartobliwą nazwę Mordoru – mrocznej krainy z powieści J.R.R. Tolkiena[10][9].

Kalendarium

[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz.U. z 1938 r. nr 72, poz. 518
  2. a b Obszary MSI. Dzielnica Mokotów. [w:] Zarząd Dróg Miejskich [on-line]. zdm.waw.pl. [dostęp 2020-03-16].
  3. a b c Józef Kazimierski, Ryszard Kołodziejczyk, Żanna Kormanowa, Halina Rostowska: Dzieje Mokotowa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 269.
  4. Bronisław Ryś. Budowa i rozwój Służewca Przemysłowego. „Kronika Warszawy”. 3 (7). s. 45. 
  5. Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie Kalendarz Ilustrowany 1959”, s. 67, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 
  6. Tomasz Urzykowski: Alarm dla cennej mozaiki z lat 60. Czy deweloper ją zachowa?. warszawa.wyborcza.pl, 2016-06-13. [dostęp 2021-03-14].
  7. Tomasz Urzykowski: "Chirurgiczna" operacja na budowie: Wycięli mozaikę z wyburzanego budynku. warszawa.wyborcza.pl, 2020-08-03. [dostęp 2021-03-14].
  8. Grażyna Błaszczak. Biurowy Mordor musi walczyć o wizerunek. „Rzeczpospolita”, s. B12, 22 czerwca 2016. 
  9. a b Michał Wojtczuk. Służewiec w korku i kryzysie. „Gazeta Stołeczna”, s. 4, 22 czerwca 2016. 
  10. Joanna Gierak-Onoszko. M w Mordorze. „Polityka”, s. 32, 27 stycznia–2 lutego 2016. 
  11. Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 5: Mazowsze, Warszawa 1895, s. 259.
  12. Warszawa. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1966, s. 23.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]