Pepin Krótki: Różnice pomiędzy wersjami

Pepin Krótki
	król Franków
Okres	od 751; do 768
Poprzednik	Childeryk III
Następca	Karol Wielki
	Dane biograficzne
Dynastia	Karolingowie
Data urodzenia	714
Data śmierci	24 września 768
Ojciec	Karol Młot
Matka	Chrotruda
Żona	Bertrada z Laonu
Dzieci	Karol Wielki, Karloman
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 22:05, 6 mar 2016

Pepin Krótki zwany też Pepinem Małym, Pepinem Młodszym i Pepinem III (fr. Pepin le Bref) (ur. 714 prawdopodobnie w Jupille koło Liège, zm. 24 września 768 w Saint-Denis) – król Franków od roku 751, majordom Neustrii i Burgundii (741–751) oraz Austrazji (747–751); majordom Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów. Był synem Karola Młota i Chrotrudy (Rotrudy) oraz ojcem Karola Wielkiego.

Biografia

Pepin dorastał w klasztorze w Saint-Denis^[1]. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem Karlomanem. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota Griffo, syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffa w zamku Chévremont w pobliżu Liége^[2]. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.

Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego w październiku 751 roku (lub w marcu 752) jako pierwszy władca z dynastii Karolingów. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, Stefana II. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w dniu 28 lipca 754 roku w bazylice Saint-Denis pod Paryżem, a tym samym zobowiązał go do obrony Rzymu przed Longobardami.

Był to akt niezwykłej wagi dla losów państwa papieskiego i stosunków państwo–kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza^[3].

Latem 754 roku w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla Aistulfa i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego – Patrimonium Sancti Petri^[4] – które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy bizantyńskich jako opiekunów Kościoła i wiary^[5].

W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laonu córkę hrabiego Laon Heriberta (Chariberta). Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego i Karlomana, którzy – zgodnie z jego wolą – podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka Gizela (została ona zakonnicą).

Miał dziewiętnaścioro dzieci: dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro nieślubnych.

↑ P. Riché, Karolingowie, s. 51.
↑ P. Riché, Karolingowie, s. 53.
↑ Gerd Althoff, Potęga Rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu, Wydawnictwo Naukowej PWN, 2011.
↑ Ojcowizna Świętego Piotra
↑ Jan Baszkiewicz, Historia Francji, Ossolineum 1978, s.25.

Bibliografia

Pierre Riché: Karolingowie: Ród który stworzył Europę. Warszawa: Dom Wydawniczy Volumen, 1997. ISBN 83-86857-13-7.

Szablon:Władca-Burgundia

[1] P. Riché, Karolingowie, s. 51.

[2] P. Riché, Karolingowie, s. 53.

[3] Gerd Althoff, Potęga Rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu, Wydawnictwo Naukowej PWN, 2011.

[4] Ojcowizna Świętego Piotra

[5] Jan Baszkiewicz, Historia Francji, Ossolineum 1978, s.25.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Linia 2: / Linia 2: @@
  |władca            = Pepin Krótki
  |imiona            =
- |tytulatura        = Z łaski Bożej król Franków, Neustrii i Burgundii.
+ |tytulatura        = z łaski bożej król Franków, Neustrii&nbsp;i&nbsp;Burgundii
  |grafika           = Pépin the younger.jpg
  |opis grafiki      =
@@ Linia 36: / Linia 36: @@
  |wikicytaty        =
 }}
-'''Pepin Krótki''' nazywany też '''Pepinem Młodszym, Pepinem III. i Pepinem Małym''' ([[język francuski|fr.]] ''Pepin le Bref'') (ur. [[714]] prawdopodobnie w [[Jupille]] koło [[Liège]], zm. [[24 września]] [[768]] w [[Saint-Denis (Seine-Saint-Denis)|Saint-Denis]]) – [[majordom]] [[Neustria|Neustrii]] i [[Burgundia|Burgundii]] (741–751), majordom [[Austrazja|Austrazji]] (747–751), król [[Frankowie|Franków]] od roku 751. Był synem [[Karol Młot|Karola Młota]] i Chrotrudy (Rotrudy) i majordomem [[Childeryk III|Childeryka III]], ostatniego króla [[Frankowie|Franków]] z dynastii [[Merowingowie|Merowingów]]. Ojciec [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]].
+'''Pepin Krótki''' zwany też '''Pepinem Małym''', Pepinem Młodszym i Pepinem III ([[język francuski|fr.]] ''Pepin le Bref'') (ur. [[714]] prawdopodobnie w&nbsp;[[Jupille]] koło [[Liège]], zm. [[24 września]] [[768]] w [[Saint-Denis (Seine-Saint-Denis)|Saint-Denis]]) – król [[Frankowie|Franków]] od roku 751, [[majordom]] [[Neustria|Neustrii]] i [[Burgundia|Burgundii]] (741–751) oraz [[Austrazja|Austrazji]] (747–751); majordom [[Childeryk III|Childeryka III]], ostatniego króla [[Frankowie|Franków]] z dynastii [[Merowingowie|Merowingów]]. Był synem [[Karol Młot|Karola Młota]] i [[Chrotruda|Chrotrudy]] (Rotrudy) oraz ojcem [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]].
 == Biografia ==
@@ Linia 42: / Linia 42: @@
 Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem [[Karloman I (król Franków)|Karlomanem]]. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota [[Griffo]], syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffa w zamku Chévremont w pobliżu Liége<ref>P. Riché, ''Karolingowie'', s. 53.</ref>. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na [[Monte Cassino]]. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.
-Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez [[Bonifacy-Winfrid|świętego Bonifacego]] w październiku 751 roku (lub w marcu 752) jako pierwszy władca z dynastii [[Karolingowie|Karolingów]]. Wcześniej od [[Zachariasz (papież)|papieża Zachariasza]] otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne. Dlatego też zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża – [[Stefan II (papież)|Stefana II]] − który zalegalizował jego władzę poprzez namaszczenie w dniu 28 lipca 754 roku w bazylice [[Bazylika Saint-Denis|Saint-Denis]] pod Paryżem, a tym samym zobowiązywał go do obrony Rzymu przed [[Longobardowie|Longobardami]].
+Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez [[Bonifacy-Winfrid|świętego Bonifacego]] w październiku 751 roku (lub w marcu 752) jako pierwszy władca z dynastii [[Karolingowie|Karolingów]]. Wcześniej od [[Zachariasz (papież)|papieża Zachariasza]] otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, [[Stefan II (papież)|Stefana II]]. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w dniu 28&nbsp;lipca 754 roku w bazylice [[Bazylika Saint-Denis|Saint-Denis]] pod Paryżem, a tym samym zobowiązał go do obrony Rzymu przed [[Longobardowie|Longobardami]].
-Był to akt niezwykłej wagi dla losów [[Państwo Kościelne|Państwa Papieskiego]] i stosunków państwo-kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu Bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza<ref>Gerd Althoff, ''Potęga Rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu'', Wydawnictwo Naukowej PWN, 2011.</ref>.
+Był to akt niezwykłej wagi dla losów [[Państwo Kościelne|państwa papieskiego]] i stosunków państwo–kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza<ref>Gerd Althoff, ''Potęga Rytuału. Symbolika władzy w średniowieczu'', Wydawnictwo Naukowej PWN, 2011.</ref>.
-Latem 754 roku w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla [[Aistulf]]a i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył [[Alpy]] i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego – ''Patrimonium Sancti Petri''<ref>Ojcowizna św. Piotra.</ref>, które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy [[Cesarstwo Bizantyńskie|bizantyjskich]] jako opiekunowie Kościoła i wiary<ref>Jan Baszkiewicz, ''Historia Francji'', Ossolineum 1978, s.25.</ref>.
+Latem 754 roku w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla [[Aistulf]]a i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego – ''Patrimonium Sancti Petri''<ref>Ojcowizna Świętego Piotra</ref> – które&nbsp;przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce [[Cesarstwo Bizantyńskie|cesarzy bizantyńskich]] jako opiekunów Kościoła i wiary<ref>Jan Baszkiewicz, ''Historia Francji'', Ossolineum 1978, s.25.</ref>.
-W 740 roku poślubił swoją kuzynkę [[Bertrada z Laonu|Bertradę z Laonu]] córkę hrabiego Laon [[Herybert z Laonu|Heriberta]] (Chariberta).
+W 740 roku poślubił swoją kuzynkę [[Bertrada z Laonu|Bertradę z Laonu]] córkę hrabiego Laon [[Herybert z Laonu|Heriberta]] (Chariberta). Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]] i [[Karloman I (król Franków)|Karlomana]], którzy – zgodnie z jego wolą – podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka [[Gizela (córka Pepina Krótkiego)|Gizela]] (została ona zakonnicą).
-Pepin Mały i Bertrada byli rodzicami [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]] i [[Karloman I (król Franków)|Karlomana]], którzy zgodnie z jego wolą podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka [[Gizela (córka Pepina Krótkiego)|Gizela]], która została zakonnicą.
-Miał 19 dzieci - 10 legalnych z 4 małżeństw oraz 9 nieślubnych.
+Miał dziewiętnaścioro dzieci: dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro nieślubnych.
 {{Przypisy}}