Organizacja Abu Nidala: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
PatLover (dyskusja | edycje)
8671 edycji
PatLover (dyskusja | edycje)
8671 edycji
Linia 98: Linia 98:


== Ideologia ==
== Ideologia ==
Głosi poglądy [[nacjonalizm|nacjonalistyczne]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.broadleft.org/ps.htm| tytuł = Palestine| autor = | opublikowany = broadleft.org| data = | język = en| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>.
Głosi poglądy [[nacjonalizm|nacjonalistyczne]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.broadleft.org/ps.htm| tytuł = Palestine| autor = | opublikowany = broadleft.org| data = | język = en| data dostępu = 2017-09-06}}</ref>. Utrzymuje, że terroryzm i walka zbrojna z Izraelem są jedyną drogą osiągnięcia niepodległości Palestyny<ref name="TAOIV">''Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena'' s. 86</ref>.


== Jako organizacja terrorystyczna ==
== Jako organizacja terrorystyczna ==

Wersja z 19:08, 27 gru 2017

Rewolucyjna Rada Fatah (znana szerzej jako Organizacja Abu Nidala) – palestyńska organizacja terrorystyczna.

Nazwa

Używała nazw takich jak Rewolucyjna Rada Fatah, Arabska Rada Rewolucyjna, Arabska Brygada Rewolucyjna, Czarny Lipiec, Organizacja Czarny Wrzesień czy Rewolucyjna Organizacja Socjalistycznych Muzułmanów[1].

Historia

Utworzona w 1974 roku przez Abu Nidala i rozłamowców z al-Fatah[2]. Grupa podejmowała się licznych akcji terrorystycznych przeciwko Izraelowi, Zachodowi oraz na zlecenie swoich mocodawców[3]. Aktywiści organizacji mieli też na sumieniu członków konkurencyjnej Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP)[3]. Od 1994 roku Rewolucyjna Rada Fatah nie zorganizowała żadnych zamachów[3]. Struktury organizacji mogą nadal istnieć w Libanie jednak są nieaktywne[4]. W 2008 roku władze Jordanii ogłosiły, że zatrzymały członka organizacji, który planował zamach w tym kraju[4].

Do 1993 roku w zamachach grupy zginęło ponad 900 osób[2].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę

  • W październiku 1974 roku organizacja przeprowadziła atak bombowy na samolot linii Trans World Airlines. W zamachu zginęło 88 osób[3].
  • We wrześniu 1976 roku terroryści opanowali hotel w Damaszku. Napastnicy zostali ujęci przez syryjskie służby, a dwóch z nich została publicznie powieszona[5].
  • W listopadzie 1976 roku podwładni Abu Nidala zaatakowali hotel InterContinental w Ammanie[6].
  • W grudniu 1976 roku terroryści podjęli się nieudanego zamachu na Abd al-Halima Chaddama, syryjskiego ministra spraw zagranicznych oraz usiłowali zaatakować ambasadę Syrii w Islamabadzie[6].
  • W październiku 1977 roku doszło do kolejnej próby zabicia Abd al-Halima Chaddama. Zamach miał miejsce w Abu Zabi. Syryjski minister uniknął śmierci, zginął za to minister z ZEA[6].
  • W styczniu 1978 roku bojownicy zamordowali przedstawiciela OWP w Londynie[6].
  • W lutym 1978 roku zabity został przewodniczący Organizacji Jedności z Narodami Afrykańskimi, Azjatyckimi i Południowoamerykańskimi[6].
  • W czerwcu 1978 roku zabity został Ali Jassin, przedstawiciel OWP w Kuwejcie[6].
  • W sierpniu 1978 roku miejsce miał atak na biuro OWP w Islamabadzie[6]. W tym samym miesiącu zamordowany został Izz al-Din al-Kalak, przedstawiciel OWP w Paryżu i jego asystent[6].
  • W styczniu 1980 roku zabity został Jusuf Mubarak, dyrektor Biblioteki Palestyńskiej w Paryżu[6].
  • W maju 1981 roku terroryści zabili Heintza Nittela, prezesa Stowarzyszenia Przyjaźni Austriacko-Izraelskiej w Wiedniu[6].
  • W czerwcu 1981 roku organizacja zabiła reprezentanta OWP w Brukseli[6].
  • W sierpniu 1981 roku terroryści ostrzelali z karabinów maszynowych synagogę w Wiedniu. Zginęło dwóch ludzi, a 17 zostało rannych[7].
  • W czerwcu 1982 roku bojownicy usiłowali zabić Szloma Argowa, izraelskiego ambasadora w Wielkiej Brytanii. Zamach stał się pretekstem do rozpoczęcia izraelskiej inwazji na Liban[7].
  • W sierpniu 1982 roku terroryści ostrzelali z karabinów maszynowych restaurację żydowską Goldberg w Paryżu[7]. W tym samym miesiącu ekstremiści usiłowali zamordować konsula ZEA w Bombaju i dyplomatę Kuwejtu w Karaczi[7].
  • We wrześniu 1982 roku ekstremiści zaatakowali synagogę w Brukseli[7]. W tym samym miesiącu z rąk zabójcy organizacji zginął w Rzymie dyplomata z Kuwejtu[7].
  • W październiku 1982 roku miejsce miał atak na synagogę w Rzymie. W zamachu z użyciem granatów ręcznych i karabinów maszynowych zginęła jedna osoba, a dziesięć zostało rannych[7].
  • W kwietniu 1983 rok terroryści zamordowali w Lizbonie umiarkowanego palestyńskiego działacza Issama Sartawi[3][7].
  • W październiku 1983 roku z rąk ekstremistów zginął ambasador Jordanii w Nowe Delhi. Dzień później zginął ambasador Jordanii w Rzymie[7].
  • W lipcu 1983 roku bojownicy zaatakowali ambasadę Jordanii w Atenach. W ataku zginął jeden z ochroniarzy[7].
  • W grudniu 1983 roku organizacja podłożyła ładunek wybuchowy w Centrum Kultury Francuskiej w Izmirze. W tym samym miesiącu z rąk terrorystów zginął ambasador Jordanii w Madrycie[7].
  • W lutym 1984 roku bojownicy zamordowali w Paryżu ambasadora ZEA[7].
  • W marcu 1984 roku terroryści zabili w Atenach brytyjskiego dyplomatę. W tym samym miesiącu umieścili ładunek wybuchowy w hotelu InterContinental w Ammanie. Zamach zbiegł się w czasie z wizytą w Jordanii królowej Elżbiety II[8].
  • W czerwcu 1984 roku aktywiści próbowali zabić w Kairze izraelskiego dyplomatę[8].
  • W październiku 1984 roku grupa przeprowadziła nieudany zamach na dyplomatę ZEA w Rzymie[8].
  • W listopadzie 1984 roku terroryści podłożyli bombę w bejruckim biurze British Airways i przeprowadzili nieudany zamach na brytyjskiego komisarza w Bombaju[8].
  • W grudniu 1984 roku bojówkarze zamordowali w Ammanie dwóch działaczy OWP. W tym samym miesiącu z ich rąk zginął jordański dyplomata w Rumunii. Zabójstwa odbyły się pod szyldem Czarnego Września[8].
  • W marcu 1985 roku terroryści podłożyli ładunki wybuchowe w biurach Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych w Atenach, Rzymie i Nikozji. Zamachy przeprowadzono jako Czarny Wrzesień[8].
  • W kwietniu 1985 roku bojownicy wystrzelili rakietę w startujący z Aten samolot pasażerski Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych. Rakieta nie odpaliła, a jedynie przedziurawiła korpus samolotu[8]. W tym samym miesiącu rakieta trafiła w ambasadę Jordanii w Rzymie[8].
  • W lipcu 1985 roku miejsce miał zamach bombowy na biura British Airways i Jordańskich Królewskich Linii Lotniczych w Madrycie. Zginęła jedna osoba, a 29 zostało rannych[8]. W tym samym miesiącu miejsce miał atak z użyciem granatu ręcznego na Café de Paris w Rzymie, w którym ranionych zostało 38 ludzi. Terroryści bezskutecznie usiłowali też wysadzić budynek ambasady Stanów Zjednoczonych w Kairze[8].
  • W listopadzie 1985 roku radykałowie porwali samolot egipskich linii lotniczych i zmusili pilotów do lądowania na Malcie. Komandosi egipscy podjęli się próby odbicia zakładników. W strzelaninie zginęło 66 pasażerów[3][9].
  • W grudniu 1985 roku bojownicy biura izraelskich linii lotniczych w Rzymie i Wiedniu. W zamachach zginęło 18 osób, a 120 zostało rannych[3][9].
  • We wrześniu 1986 roku komando terrorystów zaatakowało synagogę w Stambule. W zamachu śmierć odniosło 22 ludzi[9].
  • W listopadzie 1987 roku ekstremiści uprowadzili do Libii jacht z ośmioma Belgami na pokładzie[9].
  • W marcu 1988 roku terrorysta ostrzelał załogę włoskich linii lotniczych Alitalia w Bombaju. W strzelaninie ciężko ranny został kapitan[9].
  • W maju 1988 roku doszło do jednoczesnych zamachów na hotel Akropol i Klub Sudański w Chartumie. 8 osób zginęło, a 821 zostało rannych[9].
  • W lipcu 1988 roku terroryści zdetonowali bombę na molo w Atenach. W tym samym czasie ekstremista ostrzelał pasażerów statku wycieczkowego. Zginęło 9 osób, a 98 zostało rannych[9].

Wsparcie zagraniczne

W przeszłości otrzymywała wsparcie szkoleniowe, schronienie, pomoc logistyczną i finansową z Iraku, Libii i Syrii[2][10]. Według Barry'ego Rubina w szkoleniach bojowników uczestniczył także wojskowy personel północnokoreański[11].

Ideologia

Głosi poglądy nacjonalistyczne[12]. Utrzymuje, że terroryzm i walka zbrojna z Izraelem są jedyną drogą osiągnięcia niepodległości Palestyny[5].

Jako organizacja terrorystyczna

Do 2017 roku figurowała na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA[13]. Do tej pory znajduje się na liście grup terrorystycznych Unii Europejskiej[14].

  1. ↑ Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 84
  2. ↑ a b c Abu Nidal Organization (ANO). encyclopedia.com. [dostęp 2017-09-06]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h Komu służył Abu Nidal?. tygodnikprzeglad.pl. [dostęp 2017-09-06]. (pol.).
  4. ↑ a b Country Reports on Terrorism 2015 Chapter 6. Foreign Terrorist. state.gov. [dostęp 2017-12-02]. (ang.).
  5. ↑ a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 86
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 87
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 88
  8. ↑ a b c d e f g h i j Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 89
  9. ↑ a b c d e f g h Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 90
  10. ↑ Wybrane organizacje terrorystyczne na świecie. portalwiedzy.onet.pl. [dostęp 2017-09-06]. (pol.).
  11. ↑ Bruce E. Bechtol, Jr.: North Korea and Support to Terrorism: An Evolving History. cholarcommons.usf.edu. [dostęp 2017-11-15]. (ang.).
  12. ↑ Palestine. broadleft.org. [dostęp 2017-09-06]. (ang.).
  13. ↑ Foreign Terrorist Organizations. state.gov. [dostęp 2017-09-13]. (ang.).
  14. ↑ Wykaz osób, grup i podmiotów objętych zaostrzonymi środkami z dziedziny współpracy policyjno-sądowniczej (czerwiec 2009). lex.europa.eu. [dostęp 2017-09-13]. (pol.).

Bibliografia

  • Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Organizacja_Abu_Nidala&oldid=51377860”