Rudolf Dreszer

Rudolf Eugeniusz Dreszer

płk Rudolf Dreszer (przed 1932)
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1891 Grodzisk Mazowiecki Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	22 października 1958 Waszyngton Stany Zjednoczone
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
Jednostki	201 Ochotniczy Pułk Szwoleżerów Brygada Kawalerii „Suwałki” Wileńska Brygada Kawalerii 4 Dywizji Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii dowódca brygady kawalerii dowódca dywizji piechoty dowódca grupy operacyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

{{Żołnierz infobox}} Nieoczekiwana grafika: "miejsce śmierci" oraz "miejsce urodzenia".

Rudolf Eugeniusz Dreszer (ur. 27 lutego 1891 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 22 października 1958 w Waszyngtonie) – generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z bolszewikami i w II wojnie światowej.

Życiorys

Młodość

Rudolf Eugeniusz Dreszer był synem Jana Augusta (1863–1931, adwokat, notariusz, działacz niepodległościowy) i Emilii z domu Rusch. Jego braćmi byli Zygmunt (1888-1947, polityk PPS, poseł), Gustaw (1889-1936, generał), Juliusz (1892-1937, oficer, adwokat). W 1900 wraz z rodziną przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec założył prywatną kancelarię. W tym mieście bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego. W czasie rewolucji 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym. Wydalony ze szkoły w następnym roku kontynuował naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. W gimnazjum został członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. W latach 1909–1914 studiował w Belgii na wydziale elektrycznym Politechniki w Liège.

Służba w armii rosyjskiej

W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę w 14 pułku huzarów w Częstochowie. W czasie I wojny światowej powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej, gdzie pełnił służbę na froncie od 1 sierpnia 1914 roku do 29 października 1917 roku. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego i służył w wydziale wywiadowczym korpusu.

Służba w Wojsku Polskim

W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został komendantem miasta Chełm, pełniąc tę funkcję do 17 listopada. Następnie kolejno pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 pułku ułanów Lubelskich, szefa łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódcy 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów.

W latach 1919–1921 słuchacz Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Po jej ukończeniu inspektor jazdy w Inspektoracie Armii nr 1 (1921–1924), szef sztabu 1 Dywizji Kawalerii (1924), dyrektor nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (październik 1924 – sierpień 1927).

Następnie przeszedł do służby liniowej, pełniąc kolejno funkcję dowódcy 15 pułku ułanów Poznańskich (sierpień 1927 – październik 1931), Brygady Kawalerii „Suwałki” (październik 1931 – kwiecień 1937), Wileńskiej Brygady Kawalerii (kwiecień 1937 – sierpień 1939). W tym czasie bronił sprawców ciężkiego pobicia docenta Stanisława Cywińskiego, Aleksandra Zwierzyńskiego i Zygmunta Fedorowicza za domniemaną obrazę Józefa Piłsudskiego w gazecie Dziennik Wileński.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w osadzie Orliczyn (gmina Chotiaczów w województwie wołyńskim), wraz z nim osadnikami byli tam jego brat Juliusz oraz płk Stanisław Dreszer.

W ramach przygotowań do wojny, został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy” i wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie od 8 września 1939 w składzie Armii „Małopolska”.

Służba w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie

Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, pełniąc funkcję dowódcy 4 Dywizji Piechoty (styczeń – kwiecień 1940). Po kapitulacji Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 5 Brygady Kadrowej Strzelców (październik 1940 – styczeń 1941).

Następnie od stycznia 1941 do stycznia 1942 roku bez przydziału, przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. W styczniu 1942 roku przeniesiony w stan spoczynku, do stycznia 1944 roku. Następnie w dyspozycji Naczelnego Wodza. Zdemobilizowany w 1946 roku.

Dalsza praca

Po demobilizacji wyjechał do Kanady, gdzie przebywał do śmierci. Zmarł w 1958 roku w Waszyngtonie.

Awanse

• chorąży – 1913
• podporucznik – 1914
• porucznik – 1918
• rotmistrz – 1918
• major – 1921
• podpułkownik – 1924
• pułkownik – 1 stycznia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• generał brygady – ze starszeństwem z 19 marca 1938 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1930)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (1928)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Kawaler Legii Honorowej (Francja, 1928)
• Odznaka Oficerów Sztabu Generalnego

Opinie

Taktycznie przejawia dość dużo temperamentu i inicjatywy, o zdrowych i słusznych zasadach działania broni, lecz oprócz tych dodatnich cech w szkoleniu daje się wyczuć pewien schematyzm i niepewność siebie. Charakter dość twardy i nie wpływowy, o bezwzględnym osądzie podwładnych i ich działań. W metodzie szkolenia umie jasno i w zdrowy sposób podchodzić, do zagadnień taktycznych. Umysł jasny, zwięzły, bez zbytnich frazesów. Ogólnie dobry. /-/ gen.Dąb-Biernacki.

Bibliografia

• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994, s. 104. ISBN 83-11-08262-6.
• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 762. ISBN 83-211-1096-7.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Rok IX Nr.9. Warszawa: 26 kwietnia 1928 r.. Brak numerów stron w książce
• Rudolf Dreszer. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-11-09].

Linki zewnętrzne

• Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie