The Division Bell: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
De Charlus (dyskusja | edycje) Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 37.128.114.36) i przywrócono wersję 37278686 autorstwa Central Casting. Powód: Autorem jest Polly Samson |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
== Charakterystyka albumu == |
== Charakterystyka albumu == |
||
Wydany w [[1994]] roku ''The Division Bell'' jest ostatnim albumem zespołu Pink Floyd oraz drugim nagranym pod wodzą [[David Gilmour|Davida Gilmoura]]. Tematem przewodnim płyty jest komunikacja i kontakt ludzkości. Po raz pierwszy od albumu ''[[Animals]]'' z [[1977]] roku w ''The Division Bell'' realizowano pomysły całego zespołu, a [[Richard Wright (muzyk)|Richard Wright]] skomponował pierwszy od dłuższego czasu utwór – ''Wearing the Inside Out'', w którym zaśpiewał główną partię wokalną. Muzycznie album ten jest powrotem do brzmienia space rocka sprzed ''[[ |
Wydany w [[1994]] roku ''The Division Bell'' jest ostatnim albumem zespołu Pink Floyd oraz drugim nagranym pod wodzą [[David Gilmour|Davida Gilmoura]]. Tematem przewodnim płyty jest komunikacja i kontakt ludzkości. Po raz pierwszy od albumu ''[[Animals]]'' z [[1977]] roku w ''The Division Bell'' realizowano pomysły całego zespołu, a [[Richard Wright (muzyk)|Richard Wright]] skomponował pierwszy od dłuższego czasu utwór – ''Wearing the Inside Out'', w którym zaśpiewał główną partię wokalną. Muzycznie album ten jest powrotem do brzmienia space rocka sprzed ''[[Dark Side of the Moon]]'', w przeciwieństwie do ostrzejszych albumów ''Animals'' i ''[[The Wall]]''. Większość utworów charakteryzuje się powolnym tempem, nakładającymi się na siebie pasażami instrumentów klawiszowych i długich solówek gitarowych z częstym wykorzystaniem pogłosu. |
||
Po wydaniu albumu zespół wyruszył w bardzo udaną trasę koncertową, której efektem jest koncertowy album ''[[P•U•L•S•E]]'' wydany rok później. |
Po wydaniu albumu zespół wyruszył w bardzo udaną trasę koncertową, której efektem jest koncertowy album ''[[P•U•L•S•E]]'' wydany rok później. |
||
Wersja z 22:24, 25 lut 2014
Szablon:Album infobox The Division Bell – album wydany przez Pink Floyd w roku 1994 (30 marca w Wielkiej Brytanii, 5 kwietnia w USA). Nagrywany w wielu studiach nagraniowych, między innymi w prywatnym studiu Davida Gilmoura na barce Astoria[1]. Album zdobył status złotej, platynowej, podwójnej platynowej (1994 r.) i potrójnie platynowej płyty (1999 r.) a utwór "Marooned" był nominowany do nagrody Grammy w kategorii najlepszy utwór instrumentalny.
Charakterystyka albumu
Wydany w 1994 roku The Division Bell jest ostatnim albumem zespołu Pink Floyd oraz drugim nagranym pod wodzą Davida Gilmoura. Tematem przewodnim płyty jest komunikacja i kontakt ludzkości. Po raz pierwszy od albumu Animals z 1977 roku w The Division Bell realizowano pomysły całego zespołu, a Richard Wright skomponował pierwszy od dłuższego czasu utwór – Wearing the Inside Out, w którym zaśpiewał główną partię wokalną. Muzycznie album ten jest powrotem do brzmienia space rocka sprzed Dark Side of the Moon, w przeciwieństwie do ostrzejszych albumów Animals i The Wall. Większość utworów charakteryzuje się powolnym tempem, nakładającymi się na siebie pasażami instrumentów klawiszowych i długich solówek gitarowych z częstym wykorzystaniem pogłosu.
Po wydaniu albumu zespół wyruszył w bardzo udaną trasę koncertową, której efektem jest koncertowy album P•U•L•S•E wydany rok później.
Tytuł albumu wymyślił pisarz Douglas Adams. W zamian za to Pink Floyd przekazało 5 tysięcy funtów na organizację charytatywną wskazaną przez pisarza - Environmental Investigation Agency[2]. Division Bell to dzwon wzywający do głosowania w Izbie Gmin. Jest symbolem zbliżającej się dorosłości.
Lista utworów
| Nr | Tytuł | Długość |
|---|---|---|
| 1. | "Cluster One" (Wright/Gilmour) | 5:58 |
| 2. | "What Do You Want From Me" (Gilmour/Wright/Samson) | 4:21 |
| 3. | "Poles Apart" (Gilmour/Wright/Samson/Laird-Clowes) | 7:04 |
| 4. | "Marooned" (Wright/Gilmour) | 5:29 |
| 5. | "A Great Day for Freedom" (Gilmour/Samson) | 4:17 |
| 6. | "Wearing the Inside Out" (Wright/Moore) | 6:49 |
| 7. | "Take it Back" (Gilmour/Ezrin/Samson/Laird-Clowes) | 6:12 |
| 8. | "Coming Back to Life" (Gilmour) | 6:19 |
| 9. | "Keep Talking" (Wright/Gilmour/Samson) | 6:11 |
| 10. | "Lost for Words" (Gilmour/Samson) | 5:14 |
| 11. | "High Hopes" (Gilmour/Samson) | 8:32 |
W utworze Keep Talking można usłyszeć głos brytyjskiego fizyka Stephena Hawkinga. High Hopes kończy się telefonicznym dialogiem pasierba Gilmoura, Charliego i managera Pink Floyd – Steve'a O'Rourke'a.
Nagrody i pozycja na listach
- 1994 – 1. na liście The Billboard 200 (album)
- 1994 – 73. na liście The Billboard Hot 100 (singel "Take It Back")
- 1994 – 7. na liście Mainstream Rock Tracks (singel "High Hopes")
- 1994 – 1. na liście Mainstream Rock Tracks (singel "Keep Talking")
- 1994 – 4. na liście Mainstream Rock Tracks (singel "Take It Back")
- 1994 – 16. na liście Mainstream Rock Tracks (singel "What Do You Want From Me")
- 1995 – 21. na liście Mainstream Rock Tracks (singel "Lost For Words")
Twórcy
- David Gilmour – śpiew, gitara, gitara basowa, instrumenty klawiszowe i programowanie
- Nick Mason – perkusja
- Richard Wright – śpiew, instrumenty klawiszowe
- Jon Carin – instrumenty klawiszowe
- Guy Pratt – gitara basowa
- Gary Wallis – perkusja
- Tim Renwick – gitara
- Dick Parry – saksofon
- Bob Ezrin – instrumenty klawiszowe, perkusja
- Michael Kamen – aranżacje orkiestrowe