Tam, gdzie rosną poziomki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tam, gdzie rosną poziomki
Smultronstället
Gatunek

dramat

Data premiery

26 grudnia 1957 (świat)
1960 (Polska)

Kraj produkcji

Szwecja

Język

szwedzki

Czas trwania

91 min

Reżyseria

Ingmar Bergman

Scenariusz

Ingmar Bergman

Główne role

Victor Sjöström
Bibi Andersson
Ingrid Thulin

Muzyka

Erik Nordgren
Göte Lovén

Zdjęcia

Gunnar Fischer

Scenografia

Gittan Gustafsson

Kostiumy

Millie Ström

Montaż

Oscar Rosander

Produkcja

Allan Ekelund

Dystrybucja

Svensk Filmindustri
Arthaus Filmverleih
Gutek Film

Ingmar Bergman w czasie pracy nad filmem
Ingmar Bergman i Victor Sjöström, 1957

Tam, gdzie rosną poziomki (szw. Smultronstället) – dramat produkcji szwedzkiej z 1957 nakręcony przez Ingmara Bergmana. W Polsce na duży ekran wszedł po raz pierwszy w roku 1960, ponownie dystrybuowany od 13 października 2006.

W roku 1995, w stulecie narodzin kina, obraz Bergmana znalazł się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[1].

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Film przedstawia podróż profesora Issaka Borga ze Sztokholmu do Lund w celu uroczystego uczczenia jubileuszu 50. rocznicy uzyskania uprawnień lekarskich. Trasa pokonywana samochodem jest również okazją do sentymentalnej podróży starzejącego się profesora w przeszłość oraz ukazania trudnych relacji z najbliższymi. Jest próbą pogodzenia się wiekowego człowieka ze wspomnieniami, błędami z przeszłości i strachem przed śmiercią.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Interpretacja[edytuj | edytuj kod]

Wielopoziomowa narracja, odwołująca się do świata snu i wspomnień, oraz postać Victora Sjöströma odtwarzającego główną rolę pozwala doszukiwać się w filmie hołdu dla tradycyjnej kinematografii szwedzkiej, w tym Furmana śmierci z roku 1921. Zauważalne są również inspiracje twórczością Alfa Sjöberga, objawiające się zachwianiem struktury czasu, chronologii wydarzeń. Dzieło Bergmana, często interpretowane przez krytykę doszukującą się w nim dzieła symbolicznego o faustowskiej wymowie, jest obrazem wyjątkowym, ostatnim, w którym twórca zastosował tak skomplikowane zabiegi formalne. Oryginalny tytuł filmu, Smultronstället, stał się inspiracją do nazwania szwedzkiej sieci kin studyjnych.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Niektóre ważne filmy, czyli tzw. lista watykańska. kultura.wiara.pl. [dostęp 2009-03-17].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]