Przejdź do zawartości

Uczelnie we Francji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Autonomia

[edytuj | edytuj kod]

Autonomia instytucjonalna uniwersytetów francuskich, w porównaniu z innymi państwami jest znacznie ograniczona, ponadto nie jest gwarantowana ani przepisami Konstytucji z 1958 r., ani postanowieniami preambuły Konstytucji z 1946 r., ani też postanowieniami Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela. Francuski system szkolnictwa wyższego jest typowym systemem o przewadze władzy państwa nad szkołami wyższymi[1]. Pierwsze prawo o uniwersytetach z dnia 10 lipca 1896 r. nie przewidywało autonomii uczelni w ogóle[2]. Dopiero przepisy ustawy „Edgar Faure” nr 98 – 978 z dnia 12 listopada 1968 r. o szkolnictwie wyższym nadały uniwersytetom pewną autonomię w zakresie zarządzania, administrowania, kształcenia i finansów[3]. Autonomia uniwersytetów została zwiększona na podstawie przepisów ustawy „Savary” z dnia 26 stycznia 1984 r. o szkolnictwie[4], a także na podstawie kolejnych ustaw: z dnia 12 lipca 1999 r. o innowacyjności i badaniach naukowych[5] oraz ustawy nr 2007-1199 z dnia 10 sierpnia 2007 r. o wolności i odpowiedzialności uniwersytetów[6].

Za elementy autonomii finansowej uniwersytetów francuskich należy uznać: zobowiązanie władz publicznych do zapewnienia uczelniom publicznym środków finansowych niezbędnych do wykonywania ich zadań, prawo prowadzenia działalności gospodarczej niezależnie od działalności edukacyjnej i naukowej, prawo przenoszenia niewykorzystanych środków publicznych na kolejny rok oraz prawo do zbywania aktywów[7].

Struktura studiów

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie

[edytuj | edytuj kod]

Struktura studiów od 2006 r. jest trzystopniowa[8].

Dostęp do studiów doktoranckich uzyskuje się po ukończeniu studiów magisterskich lub na podstawie specjalnego zezwolenia wydawanego studentom, którzy ukończyli studia na równorzędnym poziomie za granicą lub którym uznano dotychczasowe wykształcenie. Każdy doktorant ma obowiązek uczestniczyć w co najmniej 100 godzinach kursów, które z założenia przygotowują do udziału w projektach badawczych oraz pogłębiają wiedzę naukową[9].

Przed 2006

[edytuj | edytuj kod]

Przed wprowadzeniem trzystopniowego systemu studiów struktura studiów we Francji przedstawiała się następująco:

Organy przedstawicielskie

[edytuj | edytuj kod]

Organem przedstawicielskim uczelni jest Konferencja Prezydentów Zakładów Szkolnictwa Wyższego (Conférence des chefs d’établissements de l’enseignement supérieur), która zrzesza członków Konferencji Prezydentów Uniwersytetów, członków Konferencji Dyrektorów Państwowych Wyższych Szkół Inżynierskich oraz innych członków reprezentujących szkoły francuskie za granicą, a także instytucje naukowe niebędące uniwersytetami[14].

Jakość kształcenia

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 lipca 1934 r. o warunkach przyznawania tytułu zawodowego inżyniera[15], Komisja do spraw Tytułów Inżynierskich (Commission des Titres d’Ingénieurs) zajmuje się oceną jakości kształcenia na kierunkach studiów kończących się uzyskaniem tego tytułu w uczelniach prywatnych, a na mocy przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o szkolnictwie wyższym[16], również w uczelniach publicznych. W celu oceny pozostałych kierunków studiów utworzono Państwową Komisję do spraw Oceny Publicznych Placówek Naukowych, Kulturalnych i Zawodowych (Comité national d’évaluation des établissements publics à caractère scientifique, culturel et professionnel)[17]. W 2006 r. została ona połączona z Narodowym Komitetem Ewaluacji Nauki (Comité national d’évaluation de la recherche) i przekształcona w Agencję do spraw Oceny Badań i Kształcenia w Szkolnictwie Wyższym (Agence d’évaluation de l’enseignement supérieur et de la recherche)[18].


Uniwersytety

[edytuj | edytuj kod]
 Osobne artykuły: Uniwersytet ParyskiSorbona.
Uniwersytet w Rennes 1

Uczelnie techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Monika Stachowiak-Kudła, Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Warszawa: Difin, 2012, ISBN 978-83-7641-599-4.
  2. P. Prost, Histoire de l’enseignement en France 1800 – 1967, Paris 1968.
  3. Loi n°68-978 du 12 novembre 1968 dite Edgar Faure d’orientation de l’enseignement superieur, (JORF du 13.11.1968 page 10579).
  4. Loi n°84-52 du 26 janvier 1984 dite Savary sur l’enseignement superieur, JORF du 27.01.1984 page 431.
  5. Loi n° 99-587 du 12 juillet 1999 sur l’innovation et la recherche, JORF n°160 du 13.07.1999 page 10396.
  6. Loi n° 2007-1199 du 10 aoűt 2007 relative aux libertés et responsabilités des universités, J.O n° 185 du 11.08.2007 page 13468 texte n° 2.
  7. Monika Stachowiak-Kudła, Janusz Kudła, Financial regulations and the diversification of funding sources in higher education institutions: selected European experiences, „Studies in Higher Education”, 0, 2015, s. 1-18, DOI10.1080/03075079.2015.1119109, ISSN 0307-5079 [dostęp 2015-12-17].
  8. Loi de programme n° 2006-450 du 18 avril 2006 pour la recherche, JORF n° 92 du 19.04.2006 page 5820 texte n° 2.
  9. Arrêté du 6 janvier 2005 relatif à la cotutelle internationale de thèse, JORF n°10 du 13.01.2005 page 553 texte n° 4.
  10. Narodowa Agencja Wymiany Akademickiej, Zagraniczne systemy szkolnictwa wyższego: Francja. Praktyczny przewodnik po uznawalności wykształcenia. Materiał informacyjny opracowany przez Pion uznawalności wykształcenia – ENIC-NARIC Polska [online], 2020, s. 15.
  11. Definition - Maîtrise | Insee [online], www.insee.fr [dostęp 2024-02-01].
  12. Study4U - Francja - studia i uczelnie, struktura studiów - Study4u.eu [online], study4u.eu [dostęp 2024-02-01].
  13. Definition - Diplôme d’études approfondies / DEA / DEA | Insee [online], www.insee.fr [dostęp 2024-02-01].
  14. Les établissements d’enseignement supérieur. Structure et foncionnement, 2009.
  15. Loi du 10 juillet 1934 relative aux conditions de délivrance et à l’usage du titre d’ingénieur diplômé, JORF du 13.07.1934 page 7058.
  16. Loi n° 84-52 du 26 janvier 1984 dite Savary sur l’enseignement superieur, JORF du 27.01.1984 page 431.
  17. H. Szarras, Francuskie szkolnictwo wyższe w połowie lat osiemdziesiątych, Warszawa 1987.
  18. Monika Stachowiak-Kudła, Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7641-599-4.