Władimir Stienin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Stienin
Владимир Филиппович Стенин
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1899
Bolszyje Mocziły, gubernia tambowska

Data i miejsce śmierci

29 maja 1952
Saratów

Przebieg służby
Lata służby

1919–1951

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Władimir Filippowicz Stienin (ros. Владимир Филиппович Стенин, ur. 29 maja?/10 czerwca 1899 we wsi Bolszyje Mocziły w guberni tambowskiej (obecnie w obwodzie riazańskim), zm. 29 maja 1952 w Saratowie) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. W 1912 skończył szkołę wiejską, pracował jako marynarz żeglugi śródlądowej na Wołdze w Kostromie, w grudniu 1917 wstąpił do Czerwonej Gwardii. W marcu 1919 wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, ukończył kursy dowódcze w Kostromie, uczestniczył w wojnie domowej na Froncie Petersburskim, w walce z armią Judenicza 23 sierpnia 1919 został ranny. Po wyleczeniu ponownie pracował jako marynarz, w sierpniu 1920 ponownie wstąpił do Armii Czerwonej, służył jako dowódca plutonu i kompanii w batalionie Czeki w Kostromie, od 1921 należał do RKP(b), skończył wyższą szkołę wojskową w Kazaniu i wyższą zjednoczoną szkołę w Kijowie i w sierpniu 1923 został pomocnikiem dowódcy pułku. Później dowodził kompanią, od stycznia do października 1931 był komendantem miasta Dniepropietrowsk, później naczelnikiem szkoły pułkowej i szefem sztabu pułku w Bałaszowie, a w 1937 dowódcą pułku w Nikopolu. W 1938 z wyróżnieniem ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego i został szefem sztabu 101 Dywizji 2 Samodzielnej Armii Czerwonego Sztandaru na Kamczatce, w maju 1940 szefem piechoty 35 Dywizji Piechoty w Bikinie, a w styczniu 1941 zastępcą dowódcy 69 Dywizji Zmotoryzowanej na Dalekim Wschodzie. Od lipca 1941 w składzie 30 Armii Frontu Zachodniego walczył w wojnie z Niemcami, od sierpnia do października 1941 dowodził 261 Dywizją Piechoty tej armii, brał udział w walkach pod Smoleńskiem i Wiaźmą, potem został zastępcą dowódcy 5 Armii i uczestniczył w bitwie pod Moskwą i operacji rżewsko-wiaziemskiej, 4 sierpnia 1942 otrzymał stopień generała majora.

Od października 1942 do czerwca 1943 był zastępcą dowódcy 66 Armii ds. tyłów na Froncie Stalingradzkim i Dońskim, uczestniczył w bitwie pod Stalingradem, w czerwcu 1943 został dowódcą 8 Dywizji Powietrznodesantowej na Froncie Stepowym i Woroneskim, biorąc udział w ciężkich walkach pod Ochtyrką, później w bitwie o Dniepr i wyzwoleniu miasta Pryłuki. Od końca października 1943 do kwietnia 1944 dowodził 68 Dywizją Piechoty Gwardii w składzie 38 Armii, później 60 Armii 1 Frontu Ukraińskiego, biorąc udział w uchwyceniu przyczółku na Dnieprze, operacji żytomiersko-berdyczowskiej i proskurowsko-czerniowieckiej i zajmując Koziatyn, Starokonstantynów i Proskurow, a latem 1944 w operacji lwowsko-sandomierskiej i forsowaniu Wisłoka w rejonie Rzeszowa (29 lipca 1944), w sierpniu 1944 został odsunięty od stanowiska. W październiku 1944 objął dowództwo 4 Dywizji Piechoty 1 Frontu Białoruskiego, a w grudniu 1944 134 Dywizji Piechoty 69 Armii, na czele której w styczniu 1945 brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej. 14 stycznia 1945 dowodzona przez niego dywizja przełamała obronę przeciwnika w rejonie Zwolenia, następnego dnia wdarła się do Radomia, później sforsowała Pilicę i Wartę i 4 lutego doszła do Odry. W kwietniu 1945 na czele dywizji uczestniczył w operacji berlińskiej, 5 maja dotarł do Łaby, w rejonie Magdeburga spotkał się z amerykańskimi oddziałami. Po wojnie dowodził dywizją w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, od maja 1947 do października 1951 był naczelnikiem szkoły piechoty w Saratowie, później został zwolniony z powodu złego stanu zdrowia.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale ZSRR oraz dwa polskie medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]