Włodzimierz Ludwig

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Juliusz Ludwig
pułkownik dyplomowany artylerii pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1889
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 grudnia 1961
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. i k. Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Dowództwo OPL Kraju

Stanowiska

dowódca OPL Kraju

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Korony Rumunii Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Order Lwa Białego IV Klasy (Czechosłowacja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Legionista Legii Zasługi (USA)
Odznaka Sztabu Generalnego Państwowa Odznaka Sportowa
Zawody konne Rodziny Wojskowej w Warszawie 5 czerwca 1933. Ppłk dypl. art. Włodzimierz Ludwig wręcza nagrodę p. Kolendowskiej z Baranowicz.
Ppłk dypl. Włodzimierz Ludwig, d-ca 22 Pułku Artylerii Lekkiej w Przemyślu, z żołnierzami w czasie wieczerzy wigilijnej.

Włodzimierz Juliusz Ludwig (ur. 11 grudnia 1889 w Warszawie, zm. 1 grudnia 1961 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 grudnia 1889 w Warszawie, w rodzinie Alojzego i Marii z Szolców[1][2]. Był absolwentem Gimnazjum im. Jana Zamojskiego w Warszawie.

1 kwietnia 1911 zgłosił się do służby w cesarskiej i królewskiej Armii w charakterze jednorocznego ochotnika. Ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy Artylerii. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1913 i przydzielony w rezerwie do Pułku Artylerii Fortecznej Nr 2 w Krakowie[3].

Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej rozpoczął studia medyczne w Montpellier (Francja), ale przerwał je po dwóch latach i przeniósł się do Akademii Handlowej we Lwowie. Zagrożony aresztowaniem przez władze rosyjskie w lipcu 1914, uciekł do Krakowa.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach macierzystego pułku jako oficer wywiadowczy, oficer obserwacyjny, oficer baterii, instruktor kadry i w końcu dowódca baterii haubic fortecznych kalibru 15 cm[2].

Przyjęty do Wojska Polskiego 31 października 1918 reskryptem Rady Regencyjnej. Przydzielony został do 1 pułku artylerii w Garwolinie, a później do 8 pułku artylerii Legionów w którym pełnił funkcję adiutanta i oficera baterii[2]. Z dniem 1 stycznia 1920 wyznaczony został na stanowisko szefa Wydziału Jeńców Wojennych Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z jednoczesnym skierowaniem do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w charakterze słuchacza II kursu. W połowie kwietnia skierowany został na praktykę sztabową do Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego MSWojsk., w którym pełnił obowiązki szefa Wydziału Dyslokacyjnego. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w WSWoj. Studia ukończył z wyróżnieniem, otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa Wydziału „Zachód” w Oddziale IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej.

W latach 1926–1928 był attaché wojskowym w Bukareszcie. Na tym stanowisku wykazał się zdolnościami dyplomatycznymi, inicjatywą i energią. Rozwinął działalność na polu współpracy sojuszniczej przemysłów zbrojeniowych Polski i Rumunii oraz eksportu polskiego uzbrojenia. Razem z ówczesnym płk SG Tadeuszem Kasprzyckim opracował tekst konwencji wojskowej z Rumunią. 24 grudnia 1929 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W tym samym miesiącu ogłoszono jego przeniesienie z 5 pułku artylerii polowej we Lwowie do 23 pułku artylerii polowej w Będzinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[5]. Z dniem 15 listopada 1930 został przeniesiony na stanowisko zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Głównego[6]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku[7]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1937–1939 był zastępcą gen. bryg. Józefa Zająca, dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 września 1939 mianowany został dowódcą Obrony Przeciwlotniczej Kraju.

Współtwórca nowoczesnej artylerii przeciwlotniczej okresu międzywojennego, dowódca obrony przeciwlotniczej kraju we wrześniu 1939, a następnie przedostał się do Francji. Od 1 listopada 1939 do 1 kwietnia 1940 szef ewakuacji w Sztabie Naczelnego Wodza, a od 18 czerwca dowódca obrony przeciwlotniczej w składzie Polskich Sił Powietrznych. Ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie do 9 stycznia 1941 dowodził Ośrodkiem Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Crawford (Szkocja). Po zawieszeniu w czynnościach podjął służbę kontraktową w Armii Brytyjskiej. 1 września 1943 powrócił do Polskich Sił Zbrojnych i objął stanowisko szefa Sztabu Inspektoratu Zarządu Wojskowego ds. Cywilnych, a od 3 stycznia 1944 był oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza przy Kwaterze Głównej Sił Sojuszniczych (Allied Forces Headquarters – AFHQ) w Algierze[8] i szefem Polskiej Misji Wojskowej przy AFHQ[2].

Zmarł 1 grudnia 1961 w Londynie i został pochowany na cmentarzu w Acton[9].

Był żonaty z Laurą z Cyngottów, z którą miał dwóch synów: Wojciecha, majora artylerii i Stefana, który zginął w powstaniu warszawskim[2][10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Decyzją Nr 90/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 czerwca 1996 imię pułkownika Włodzimierza Ludwiga przyjął 3 pułk przeciwlotniczy w Szczecinie[18].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lipiński i Moszumański 2004 ↓, s. 157.
  2. ↑ a b c d e Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: 2006, s. 116.
  3. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 901, 907.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929, s. 439.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 387.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 15.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 134.
  8. ↑ Później w Casercie k. Neapolu.
  9. ↑ Lipiński i Moszumański 2004 ↓, s. 158.
  10. ↑ Lipiński i Moszumański 2004 ↓, s. 158, autorzy wumienili tylko syna Wojciecha.
  11. ↑ M.P. z 1923 r. nr 100, s. 42 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu administracji wojskowej”.
  12. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  14. ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 15 marca 1923 roku, s. 186.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 121.
  18. ↑ Dziennik Rozkazów MON z 1996, poz. 191. Decyzja weszła w życie z dniem 18 czerwca 1996.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Ludwig&oldid=69908848”