Włodzimierz Sokołowski
| |||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 3 września 1940 Mijaczów k. Myszkowa | ||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 29 czerwca 2012 Nowy Jork | ||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 183 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Włodzimierz Sokołowski (ur. 3 września 1940 w Mijaczowie ob. dzielnica Myszkowa, zm. 29 czerwca 2012 w Nowym Jorku[1]) – polski lekkoatleta skoczek o tyczce, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, olimpijczyk, inżynier architekt.
Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, ale odpadł w eliminacjach. W finale Pucharu Europy w 1965 w Stuttgarcie był piąty. Na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie zajął w finale 6. miejsce. Na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze zajął 8. miejsce, a na europejskich igrzyskach halowych w 1968 w Madrycie – 9. miejsce. Na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach był w finale piąty.
Był mistrzem Polski w 1963, 1964, 1965, 1966 i 1971, a także wicemistrzem w 1968 i 1969.
Sześciokrotnie poprawiał rekord Polski od 4,69 m do 5,05 m. Jako pierwszy Polak pokonał granicę 5 metrów[2].
W latach 1962-1971 dwadzieścia dwa razy startował w meczach reprezentacji Polski, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne.
Rekord życiowy[3]:
- skok o tyczce – 5,13 (21 sierpnia 1971, Warszawa)
Był zawodnikiem Rakowa Częstochowa (1958-1961), Lotnika Warszawa (1962-1967) i Legii Warszawa (1967-1973). W 1973 przystąpił do zawodowej grupy lekkoatletycznej International Track Association, która działała w latach 1972-1976; występował tam jako Wally Sokol[4]. W 1981 zdobył złoty medal mistrzostw świata weteranów w skoku o tyczce w kategorii zawodników powyżej 40. roku życia[5].
Ukończył architekturę na Politechnice Warszawskiej. Mieszkał w Stanach Zjednoczonych.
Zmarł nagle 29 czerwca 2012 w Nowym Jorku[1]. 14 lipca został pochowany w Myszkowie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zmarł Włodzimierz Sokołowski, Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2012-07-03] (pol.).
- ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 98.
- ↑ Henryk Gąszczak, Polska lekkoatletyka w statystyce historycznej; lata 1920-2007, statystyka.histor.pzla.pl [dostęp 2011-04-24] (pol.).
- ↑ Paul H. Heyse: An Historical Study of the Rise and Fall of the International Track Association 1972-1976 (ang.). s. 77. [dostęp 31 stycznia 2011].
- ↑ World Masters (Veterans) Championships (Men), gbrathletics [dostęp 2011-01-31] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polski Komitet Olimpijski: Włodzimierz Sokołowski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl (pol.). www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-26].
- Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki: 1919-1994. Warszawa: PZLA, 1994. ISBN 83-902509-0-X.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
- Olympics at Sports-Reference.com > Athletes > Włodzimierz Sokołowski [dostęp 2012-07-03] (ang.).
- Profil zawodnika w bazie tilastopaja.org [dostęp 2012-07-03] (ang.).
