Na mapach:
50°28′09″N 20°41′03″E/50,469167 20,684167

Wełecz
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Artykuł |
50°28′9″N 20°41′3″E |
---|---|
- błąd |
39 m |
WD |
50°32'N, 20°45'E, 50°28'9.23"N, 20°40'50.70"E |
- błąd |
19662 m |
Odległość |
5 m |
wieś | |
![]() Sosna zwyczajna, pomnik przyrody w Wełczu | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
41 |
Kod pocztowy |
28-100[3] |
Tablice rejestracyjne |
TBU |
SIMC |
0233030[4] |
Położenie na mapie gminy Busko-Zdrój ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu buskiego ![]() | |
![]() |
Wełecz – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Busko-Zdrój[5][4].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0233046 | Bogoria | kolonia |
0233052 | Komorna | część wsi |
0233069 | Stara Wieś | przysiółek |
Do 1870 istniała gmina Wełecz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Na terenie wsi Wełecz znajduje się centrala oraz baza magazynowa Grupy Polskie Składy Budowlane S.A. oraz firmy spedycyjnej Eko-Trans.
Przez wieś przechodzi niebieski szlak turystyczny z Pińczowa do Wiślicy.
W czasie II wojny światowej w pobliskim Lesie Wełeckim władze okupacyjne dokonywały masowych egzekucji Polaków.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wieś Wełecz w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2021-10-10] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1443 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wełecz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 200 .