Welsh Open 2010
| ||||
Liczba uczestników |
32 (33)[1] | |||
---|---|---|---|---|
Miejsce | ||||
Zwycięzca | ||||
II miejsce | ||||
Najwyższy break |
138 John Higgins | |||
Rozegrane mecze |
31 |
Welsh Open 2010 – czwarty turniej rankingowy sezonu snookerowego 2009/2010. Sponsorem tego turnieju po raz pierwszy w historii był serwis internetowy Totesport.com[2]. W dniach 25 – 31 stycznia 2010 roku zawody rozgrywano w hali widowiskowej Newport Centre w Newport. Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Allister Carter.
Mecze kwalifikacyjne zostały rozegrane w dniach 19 – 22 stycznia 2010 w Prestatynie. Ze względów marketingowych mecz kwalifikacyjny Matthew Stevensa odbył się w Newport, pierwszego dnia turnieju.
Zwycięzcą turnieju został Szkot John Higgins, który w finale pokonał obrońcę tytułu Anglika Allistera Cartera 9-4. Dla Higginsa było to drugie zwycięstwo w Welsh Open (poprzedni raz zwyciężył 10 lat wcześniej – w 2000 roku), a zarazem 21. zwycięstwo w turnieju rankingowym w karierze. Na drodze do finału Higgins w półfinale pokonał Ronnie O’Sullivana 6-4. Zwycięstwo w turnieju Szkot zapewnił sobie dzięki osiągnięciu przewagi w pierwszej sesji, w której wygrał pięć pierwszych frame’ów i doprowadził do stanu 5-0 – następnie kontrolując przewagę doprowadził do zwycięstwa 9-4[3].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Zwycięzca: £35 000
II Miejsce: £17 500
Półfinalista: £8 750
Ćwierćfinalista: £6 500
Last 16: £4 275
Last 32: £2 750
Last 48: £1 725
Last 64: £1 325
Najwyższy break turnieju: £2 000
Maksymalny break: £20 000
Najwyższy break eliminacji: £500
Maksymalny break w eliminacjach: £1 000
Łączna pula nagród: £225 500
Wydarzenia związane z turniejem
[edytuj | edytuj kod]- Maltański snookerzysta – Tony Drago, wywalczył awans do fazy telewizyjnej turnieju Welsh Open. 44-letni zawodnik ostatni raz grał w 1/16 turnieju rankingowego w sierpniu 2007 roku (Shanghai Masters)[5].
- Chińczyk Liu Song jest jednym z niewielu snookerzystów grających w okularach. Te okulary mają pewną specyfikę – ich ogniskowa jest przeniesiona nieco ku górze, by zawodnik schylając się do uderzenia miał pełny (wertykalny) ogląd stołu.
- Do półfinałów awansowało czterech zawodników rozstawionych do turnieju z numerami 1-4: 1 – Allister Carter – obrońca tytułu, 2 – John Higgins – aktualny Mistrz świata, 3 – Ronnie O’Sullivan – aktualny lider listy rankingowej, 4 – Stephen Maguire – czwarte miejsce na liście rankingowej.
- Obrońca tytułu, zwycięzca Welsh Open 2009 – Allister Carter wprawdzie doszedł do finału jednak tam przegrał z Johnem Higginsem 4-9. Carter był bardzo blisko osiągnięcia tego, co po raz ostatni udało się O’Sullivanowi w 2005 roku – obronić tytuł rankingowy z poprzedniego roku.
Sędziowie
[edytuj | edytuj kod]- Terry Camilleri
- Alan Chamberlain
- Oliver Martel
- Brendan Moore
- Dave Palmer
- Eirian Williams
- Peter Williamson
Zawodnicy rozstawieni
[edytuj | edytuj kod]W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej.
|
|
Przebieg turnieju
[edytuj | edytuj kod]25 stycznia
[edytuj | edytuj kod]W dniu inauguracji turnieju Welsh Open zostało rozegranych pięć meczów, z czego jeden z nich (mecz kwalifikacyjny) został przeniesiony z Prestatyn do Newport ze względów komercyjnych.
Pierwszy mecz to właśnie spotkanie fazy kwalifikacyjnej. Barry Pinches stanął naprzeciwko Matthew Stevensa. Zwycięzca tego meczu spotkał się później w pierwszej rundzie turnieju z Shaunem Murphym. Walijczyk Matthew Stevens pokonał, choć po wyrównanym meczu, Barry’ego Pinchesa 5-4. Najwyższy break spotkania: 87 punktów Stevensa[6].
Drugi, równoległy pojedynek, już fazy zasadniczej turnieju, rozegrali między sobą Barry Hawkins i Peter Ebdon. Pierwsza część spotkania do przerwy przebiegała pod znakiem dominacji Hawkinsa. Na chwilę odpoczynku zawodnicy schodzili przy stanie 4-0 dla Hawkinsa. Po przerwie dominacji Hawkinsa ciąg dalszy. Spotkanie zakończyło się 5-0 na niekorzyść Petera Ebdona. Najwyższy brake spotkania padł w pierwszym framie – 85 punktów Barry’ego Hawkinsa[7].
Trzecie równoległe spotkanie to mecz Australijczyka Neila Robertsona z Chińczykiem Liu Songiem. Jest to drugie w historii spotkanie tych zawodników – w pierwszym meczu sprzed kilku lat wygrał Robertson (wynikiem 11-5). Na przerwę po 4. framie zawodnicy schodzili przy stanie remisu 2-2. Później mecz był bardziej jednostronny, co przełożyło się na wynik: 5-2 dla Australijczyka. Najwyższy break spotkania, a zarazem jedyny stupunktowy w całym spotkaniu był dziełem Neila Robertsona – 129 punktów[8].
W sesji popołudniowej odbyły się dwa spotkania pierwszej rundy. W pierwszym z nich przy stole spotkali się: obrońca tytułu – Allister Carter i Mark Davis. Wynik do przerwy: 3-1 dla Cartera. Wynik końcowy: 5-1 dla Cartera. Najwyższy break spotkania: 120 punktów Cartera[9].
W drugim, rozgrywanym równolegle meczu naprzeciwko siebie stanęli Marco Fu i Andrew Higginson. Pierwsze cztery frame’y wygrał Higginson, dzięki czemu na przerwę zeszli przy stanie 4-0. W drugiej części spotkania reprezentant Hongkongu wygrał tylko dwa frame’y a całe spotkanie zakończyło się wynikiem 5-2 dla Anglika. Breaki stupunktowe wbili obaj zawodnicy jednak najwyższego Higginson – 122 punkty[10].
26 stycznia
[edytuj | edytuj kod]Drugiego dnia turnieju rozegrano 7 spotkań pierwszej rundy turnieju.
Pierwszy mecz sesji popołudniowej rozegrali między sobą Mark Allen i Tom Ford. Wprawdzie dwa pierwsze framy wygrał Ford, ale wynik do przerwy wyklarował się już na 2-2. Ostatecznie Allen do końca spotkania nie przegrał żadnego frame’a, a wynik końcowy ustalił na 5-2. W całym spotkaniu najbliżej zdobycia breaka stupunktowego był jednak Tom Ford, wbijając w 2 partii spotkania 91 punktów[11].
Drugi mecz tejże sesji to pojedynek Marka Kinga i Marcusa Campbella. Według telewizji Eurosport, meczu tego nie można zaliczyć do tych na najwyższym poziomie. Był to długi, nieciekawy mecz, trwający ponad 3 godziny. Najwyższy break spotkania, autorstwa Marka Kinga wyniósł zaledwie 54 punkty. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 5-1 dla Kinga[12].
W trzecim, równoległym meczu naprzeciwko siebie stanęli Stuart Bingham i Ronnie O’Sullivan. Spotkanie, które od samego początku przebiegało pod znakiem dominacji byłego mistrza świata, zakończyło się wynikiem 5-1 dla O’Sullivana. Było to dość szybkie spotkanie; trwało bowiem razem z przerwą nieco ponad 2 godziny. Autorem najwyższego breaka spotkania był O’Sullivan wbijając w 3 partii 89 punktów[13].
Po zakończeniu spotkania Bingham – O’Sullivan, o godzinie 16.30 do tegoż stołu podeszli Anglik Shaun Murphy i wczorajszy kwalifikant, Walijczyk Matthew Stevens. Był to pierwszy mecz w tym turnieju, który rozstrzygnął się dopiero w ostatniej partii. Zwycięsko z tego pojedynku wyszedł Matthew Stevens wygrywając 5-4. Mimo wygranej, to jednak Murphy okazał się być autorem najwyższego breaka spotkania – 85 punktów[14].
Około godziny 17.00 przy drugim stole rozpoczęło się spotkanie Walijczyka Dominica Dale’a i Szkota Stephenem Maguire’em. Ten mecz, podobnie jak poprzedni również rozstrzygnął się w ostatniej partii, w której lepszy okazał się Szkot, zwyciężając wynikiem 5-4. Wcześniej jednak z rezultatu 4-1 dla Maguire’a Dominic Dale doprowadził do remisu 4-4. To także Dale jest autorem najwyższego breaka – 94 punktów[15].
Podczas ostatniej, wieczornej sesji spotkań tego dnia, przy stole spotkali się: Anglik Dave Harold i wielokrotny Mistrz świata pochodzący ze Szkocji Stephen Hendry. Już w drugim framie tego spotkania padł pierwszy i jedyny break stupunktowy tego dnia – 113 punktów wbite przez Szkota. Stephen Hendry ostatecznie poradził sobie z doświadczonym Dave’em Haroldem ogrywając go 5-1. Szkot w każdej ze zwycięskich partii wbijał powyżej sześćdziesięciu punktów[16].
Równolegle do meczu Harold – Hendry, na sąsiednim stole rozgrywany był mecz Maltańczyka Tony’ego Drago z Walijczykiem Ryanem Dayem. Tony Drago był zaledwie o parę trafień od awansu do najlepszej szesnastki Welsh Open, jednak w dziewiątej, decydującej partii meczu przegrał spotkanie 4-5 z reprezentantem gospodarzy. Najwyższy break spotkania: 92 punkty Ryana Daya[17].
27 stycznia
[edytuj | edytuj kod]Trzeci dzień turnieju Welsh Open 2010. Tego dnia, podobnie jak poprzedniego, rozegrano 7 spotkań, jednak tylko 5 z nich było spotkaniami pierwszej rundy turnieju. Pozostałe 2 mecze rozegrane w sesji wieczornej, były już spotkaniami 2 rundy tej edycji Welsh Open.
Pierwsze spotkanie było pojedynkiem młodego Chińczyka Ding Junhuia z Anglikiem Jamie Copem. Na przerwę schodzili przy stanie meczu 2-2, jednak po przerwie mecz był już bardziej jednostronny. Ostatecznie zakończył się zwycięstwem Anglika 5-3. Obaj zawodnicy w tym spotkaniu wbili po jednym breaku stupunktowym: Junhui – 134, Cope – 123[18].
Drugi mecz rozegrali między sobą doświadczony Mark J. Williams i Fergal O’Brien. Do regulaminowej przerwy stan meczu wynosił 2-2, jednak po niej w pełni przebieg spotkania kontrolował Mark Williams. Ostatecznie spotkanie to zakończyło się wynikiem 5-2 dla Walijczyka, który także wbił najwyższego breaka w spotkaniu – 112 punktów[19].
Trzeci pojedynek zgromadził przy snookerowym stole Anglika Joe Perry’ego i kwalifikanta, mistrza świata z 2006 roku, Szkota Graeme’a Dotta. Także i ten mecz do przerwy był wyrównany (wynik do przerwy: 2-2), jednak po przerwie Anglikowi udało się wygrać tylko jedną partię meczu. Końcowy wynik wyklarował się na 5-3 dla Graeme’a Dotta. Najwyższy break spotkania to 129 punktów Joe Perry’ego, wbite w pierwszej partii meczu[19].
Po południu także odbył się pojedynek aktualnego mistrza świata Johna Higginsa i Michaela Judge’a. Pierwsze cztery frame’y wygrał mistrz świata – w drugim z nich padł pierwszy wysoki break – 105 punktów Higginsa. Na przerwę zawodnicy zeszli przy stanie 4-0. Po powrocie z krótkiego odpoczynku Michael Judge wygrał dwa kolejne frame’y doprowadzając do stanu 4-2. Jednak ostatnią partię najwyższym breakiem meczu (109 punktów) wygrał John Higgins, ostatecznie zwyciężając z Judgem 5-2[20].
Równolegle odbywało się spotkanie zwycięzcy poprzedniego, choć nierankingowego turnieju Masters – Marka Selby’ego z kwalifikantem Juddem Trumpem. Do przerwy Trumpowi udało się wygrać tylko jednego z czterech rozegranych frame’ów – wynik ustalił się na 3-1 dla Selby’ego. Po przerwie Trump również zdołał wygrać tylko jedną partię, a swoją dominację w meczu Selby podkreślił w przedostatniej partii wbijając 115-punktowego breaka. Wynik spotkania: 5-2 dla Selby’ego[20].
Dwa ostatnie mecze, które odbyły się tego dnia podczas wieczornej sesji o godzinie 20, były już pojedynkami drugiej rundy turnieju. W pierwszym z nich naprzeciwko siebie stanęli Ryan Day i Stephen Hendry. Day tego dnia odniósł spektakularny sukces ogrywając Hendry’ego 5-3. Był to już piąty mecz tej pary i dopiero pierwsza wygrana Walijczyka – tym cenniejsza, że w ostatniej partii Day potrzebował dwóch snookerów. Najwyższy break tego spotkania to 75 punktów Stephena Hendrego w 6 partii tegoż spotkania[21].
Drugi pojedynek drugiej rundy tego dnia przy snookerowym stole zgromadził Allistera Cartera i Neila Robertsona. Pierwszą część spotkania wygrał Carter przypieczętowując prowadzenie 3-1 breakiem 115-punktowym (był to jednocześnie najwyższy break w meczu). Po powrocie z przerwy Carter już do samego końca pojedynku nie oddał prowadzenia, zwyciężając w całym spotkaniu 5-2[22].
28 stycznia
[edytuj | edytuj kod]Czwarty dzień Welsh Open 2010. Tego dnia rozegrano sześć pojedynków drugiej rundy turnieju.
Pierwszy mecz to pojedynek aktualnego lidera listy rankingowej Ronnie’ego O’Sullivana i Jamie Cope’a. W całym meczu (efektywny czas gry wyniósł 55 minut) O’Sullivan nie stracił ani jednego frame’a wygrywając z młodszym od siebie Jamie Cope’em 5-0. W całym spotkaniu nie padł ani jeden break stupunktowy, a najwyższy, wbity przez Ronnie O’Sullivana, wyniósł 73 punkty[23].
Równolegle rozgrywane było także spotkanie reprezentanta Irlandii Północnej Marka Allena z reprezentantem gospodarzy, Walijczykiem Matthew Stevensem. Mimo iż to Stevens w czasie tego meczu wbił dwa breaki stupunktowe (109 i 106 punktów), to jednak nie udało mu się zwyciężyć z Allenem. Jedyny reprezentant Irlandii Północnej w turnieju pokonał Walijczyka w całym spotkaniu 5-2[24].
Przy trzecim stole zaś spotkali się Szkot Stephen Maguire i Anglik Barry Hawkins. Bez większego problemu, Maguire’owi udało się pokonać Hawkinsa 5-1 (do przerwy 3-1). To także Szkot wbił najwyższego breaka spotkania – 89 punktów w pierwszej partii meczu[25].
Podczas wieczornej sesji przy pierwszym stole naprzeciwko siebie stanęli Mark J. Williams i Andrew Higginson. Całe spotkanie przebiegało pod znakiem całkowitej dominacji Williamsa, czego odzwierciedleniem jest wynik 5-0. To także Williams wbił najwyższego breaka spotkania – 89 punktów wbite w ostatnim, piątym framie[26].
Drugie spotkanie to pojedynek dwóch Anglików – Marka Selby’ego z Markiem Kingiem. Breaki w wysokości 50, 45 i 84 punktów dały Selby’emu prowadzenie do przerwy 3-1. Po powrocie do stołu King zneutralizował przewagę Selby’ego doprowadzając do remisu 3-3. Jednak breakami 63- i 71-punktowymi Selby doprowadził do wygrania przez siebie całego spotkania 5-3[26].
Trzeci pojedynek tej sesji zgromadził przy snookerowym stole dwóch Szkotów: aktualnego Mistrza świata – Johna Higginsa i Graeme’a Dotta. Do przerwy Dottowi udało się wygrać tylko jedną partię, przy trzech wygranych Higginsa (breakami 54- i 64-punktowymi). Po powrocie z przerwy nastąpiła dominacja Higginsa, dzięki czemu udało mu się wygrać całe spotkanie 5-1. Najwyższy break spotkania: 64 punkty Johna Higginsa[26].
29 stycznia
[edytuj | edytuj kod]Piąty dzień turnieju to dzień w którym rozegrano cztery mecze ćwierćfinałowe.
Pierwszy pojedynek stoczyli ze sobą Anglik Ronnie O’Sullivan i jedyny reprezentant Irlandii Północnej w tym turnieju Mark Allen. To O’Sullivan awansował do najlepszej czwórki Welsh Open pokonując 5-2 Marka Allena. Anglik wprawdzie przegrywał 1-2, ale w kolejnych dwóch frame’ach (w 4. i 5. partii) przypuścił ataki na maksymalne breaki (wynik do przerwy: 2-2). Pierwszy z nich zakończył się na 88 punktach, drugi zaś na 122 punktach (najwyższy break spotkania) i pudle na stojącej na wprost bili zielonej[27].
Drugi pojedynek ćwierćfinałowy w sesji popołudniowej tego dnia to 11. w historii spotkanie Johna Higginsa z Markiem Selbym (bilans spotkań do tego meczu był korzystniejszy dla Selby’ego, który wygrał 6 z 11 spotkań). Pierwsze trzy partie, breakami kolejno 89-, 67-i 64-punktowymi zwyciężył Higgins. Czwartą partię zwyciężył już Selby doprowadzając do wyniku 3-1. Po powrocie z przerwy Selby’emu także udało się wygrać tylko jednego frame’a. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 5-2 dla Johna Higginsa, który dzięki tej wygranej awansował do półfinału Welsh Open. Najwyższy break w spotkaniu, autorstwa Johna Higginsa padł w pierwszej partii spotkania i wyniósł 89 punktów[28].
W sesji wieczornej odbył się trzeci ćwierćfinał tego dnia – mecz Szkota Stephena Maguire’a z Walijczykiem Markiem Williamsem. Było to dość jednostronne spotkanie, w którym swoją dominację zaprezentował Stephen Maguire. Williams wygrał tylko jedną partię, a wynik do przerwy wyniósł 3-1 dla Szkota. Po przerwie, breakami 66- i 67-punktowymi Maguire doprowadził do zakończenia meczu wynikiem 5-1, dzięki czemu po raz trzeci z rzędu awansował do półfinału dużego turnieju w tym sezonie. Najwyższego breaka w spotkaniu wbił w czwartej partii Maguire – 88 punktów[29].
Drugi ćwierćfinał sesji wieczornej, a czwarty tego dnia, rozegrali między sobą obrońca tytułu Allister Carter i reprezentant gospodarzy, Walijczyk – Ryan Day. Do przerwy Carter prowadził 4-0, jednak po powrocie z kwadransa relaksu Walijczyk odrobił część strat doprowadzając do wyniku 4-2. Kolejny, siódmy frame okazał się decydujący dla całego spotkania. Zwyciężył w nim Allister Carter, a w całym spotkaniu rozgromił Daya 5-2, eliminując w ten sposób ostatniego reprezentanta gospodarzy w tym turnieju. To także Carter był autorem najwyższego breaka tego spotkania – w trzecim framie wbił 81 punktów[30].
30 stycznia
[edytuj | edytuj kod]Szóstego dnia turnieju rozegrane zostały dwa spotkania półfinałowe.
Pierwszy pojedynek półfinałowy tego turnieju został rozegrany o godzinie 14.00. Zmierzyli się w nim Anglik Allister Carter i Stephen Maguire. Spotkanie to sędziował Peter Williamson.
W trzech pierwszych partiach obrońca tytułu – Allister Carter zdobył blisko trzysta punktów przy zaledwie czterdziestu rywala. Szkot przebudził się dopiero w ostatnim rozdaniu przed regulaminową przerwą – wbił 86 punktów. Po wznowieniu gry obaj półfinaliści wygrywali frame’y na przemian, przy czym jako pierwszy zrobił to Carter powracając na trzy-frame’owe prowadzenie. Anglik do końca pojedynku nie pozwolił zbliżyć się rywalowi na mniej niż dwie partie[31].
Niecodzienny przebieg miał frame ósmy. Maguire, przegrywając w meczu 2-5, wbił siedem punktów i przy pozycjonowaniu do czarnej ustawił sobie snookera na wszystkie kolory. Mając świadomość tego, że zostawienie łatwego startu do brake'a Carterowi oznacza w praktyce koniec marzeń o awansie do finału, zanominował grę do zielonej. Dotarcie do niej było znacznie trudniejsze niż do stojącej niedaleko czarnej i wymagało użycia trzech band. Szkot sfaulował w kolejnych dziesięciu próbach zanim wreszcie mógł odejść od stołu. Do niechlubnego rekordu następujących po sobie sekwencji „faul i chybienie” zabrakło niewiele. Obecny należy do Dave’a Harolda i wynosi 14 fauli. Jednak mimo tych komplikacji Maguire’owi udało się wygrać tę partię, która okazała się być ostatnią wygraną przez Szkota (wynikiem 91-56)[31].
Po prawie czterogodzinnym meczu wyklarował się ostateczny wynik. Allister Carter wygrał całe spotkanie 6-3 i tym samym awansował do finału Welsh Open 2010[31].
Drugi pojedynek półfinałowy tego turnieju został rozegrany o godzinie 20.00. Po raz 48. w historii naprzeciwko siebie stanęli aktualny Mistrz świata John Higgins i Numer 1 aktualnej światowej listy rankingowej Ronnie O’Sullivan. Sędzią tego pojedynku był Eirian Williams.
Pierwszą partię tego spotkania rozpoczął Anglik niefortunnym rozbiciem i zostawieniem gry rywalowi. O’Sullivan jednak odpowiedział 52-punktowym czyszczeniem na 58 punktów Higginsa w jednym podejściu. Również w kolejnych frejmach obaj zawodnicy potrzebowali po jednym, góra dwie wizyty przy stole. Czwarta rozdanie przyniosło najwyższego brejka turnieju – Szkot wbił 138 punktów. Zawodnicy zeszli na regulaminową 15-minutową przerwę przy stanie meczu 2-2[32].
Po wznowieniu pojedynku tempo gry nieco spadło, a zaskakujących chybień więcej miał Anglik. O’Sullivan szczególnie rozczarował od stanu prowadzenia w spotkaniu 4-3, kiedy spudłował przynajmniej trzy bardzo łatwe czerwone i zaczął gubić się przy odstawnych. W starciu z solidniej grającym Higginsem musiało się to zakończyć trzema kolejnymi oddanymi frejmami i porażką w meczu[32].
Po niespełna trzygodzinnym pojedynku znany był już wynik spotkania. John Higgins – Ronnie O’Sullivan: 6-4[32].
31 stycznia
[edytuj | edytuj kod]Był to dzień finału Welsh Open 2010. Tego dnia przy stole spotkali się: obrońca tytułu, Anglik Allister Carter i aktualny Mistrz świata, Szkot John Higgins. Było to piąte w historii spotkanie tych zawodników (w poprzednich czterech spotkaniach zawsze górą był Szkot).
Pierwsza sesja spotkania rozpoczęła się o godzinie 14.30.
Szkot, który swój jedyny triumf w Welsh Open odniósł w 2000 roku, po pierwszych czterech partiach prowadził z Anglikiem do zera mając miażdżącą przewagę w małych punktach: 493-33. W tym czasie zdążył wbić dwie setki – 101 i 137 punktów – oraz 95 i 71 punktów[33].
Obrońca tytułu próbował ratować sytuację po wznowieniu gry po 15-minutowej przerwie. Udało się to częściowo dopiero przy wyniku 0-5, kiedy zdobył 81 punktów w partii, czyli więcej niż łącznie we wcześniejszych pięciu. Przyzwoitego breaka zanotował dopiero w ostatniej partii sesji, ale przy 66 punktach spudłował łatwą różową do środkowej kieszeni. Na stole pozostawało wtedy 67 punktów. Przy otwartym układzie wydawało się niemal pewne, że okazję wykorzysta Higgins i zakończy sesję z 6-frame’ową przewagą. Czyszczenie niespodziewanie dobiegło końca przy 54 punktach, kiedy Szkot spudłował różową dodatkowo jeszcze gubiąc się z białą. Carter nie musiał już jej nawet dobijać – Higgins poddał partię. Po tym framie obu zawodnikom udało się wygrać jeszcze po jednej partii[33].
Wynik po pierwszej sesji finałowego meczu Welsh Open: John Higgins – Allister Carter: 6-2[33].
Druga, wieczorna sesja spotkania rozpoczęła się o godzinie 20.00.
Kolejne cztery frame’y tego spotkania były wygrywane przez zawodników naprzemiennie. W 11. framie spotkania, John Higgins podjął się ataku na breaka maksymalnego, jednak nie trafił dosyć prostej czerwonej odchodząc ze stołu z 72 punktami w breaku. Carter odpowiedział wtedy 73-punktowym czyszczeniem. Schodząc na 15-minutową przerwę w tej sesji stan meczu wynosił 8-4 na korzyść Szkota[34].
Ostatnią, decydującą partią okazała się być partia 13. wygrana przez Higginsa 76-1. Kiedy Higgins spudłował czerwoną przy 75-punktowej przewadze, gdy na stole pozostało 59 punktów, Carter nie zdecydował się na kontynuowanie gry, potrzebując 3 snookerów. Poddał tę partię[35].
Ostateczny wynik spotkania finałowego: John Higgins – Allister Carter: 9-4[3].
Drabinka turniejowa
[edytuj | edytuj kod]Finał
[edytuj | edytuj kod]Finał: Do 9 frame’ów Newport Centre, Newport, 31 stycznia 2010. Sędzia: Brendan Moore | ||
John Higgins |
9 – 4 | Allister Carter |
Sesja południowa: 128(95)-0, 101(101)-1, 78(71)-24, 137(137)-0, 81(81)-48(38), 13-81(39,36), 94(59)-27, 54(54)-72(66) Sesja wieczorna: 72(72)-33(33), 0-90(60), 72(72)-73(73), 76(40)-49(36), 76(76)-1 | ||
137 | Najwyższy break | 73 |
2 | Breaki stupunktowe | 0 |
10 | Breaki 50-punktowe | 3 |
Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego
[edytuj | edytuj kod]- John Higgins 138, 137, 109, 105, 101
- Ding Junhui 134
- Joe Perry 129
- Neil Robertson 129
- Jamie Cope 123
- Andrew Higginson 122
- Ronnie O’Sullivan 122
- Allister Carter 120, 115
- Mark Selby 115
- Stephen Hendry 113
- Mark J. Williams 112, 102
- Matthew Stevens 109, 106
- Marco Fu 105
- Fergal O’Brien 102
Statystyki turnieju
[edytuj | edytuj kod]Statystyki pierwszej rundy
[edytuj | edytuj kod]Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
---|---|---|---|
Anglia | 15 | 46,88% | |
Szkocja | 5 | 15,63% | |
Walia | 4 | 12,50% | |
Chiny | 2 | 6,25% | |
Irlandia | 2 | 6,25% | |
Irlandia Północna | 1 | 3,13% | |
Australia | 1 | 3,13% | |
Hongkong | 1 | 3,13% | |
Malta | 1 | 3,13% |
- Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 11
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 5
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 114 (144)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,13
- Najwyższe zwycięstwo: 5-0
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3
Statystyki drugiej rundy
[edytuj | edytuj kod]Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
---|---|---|---|
Anglia | 7 | 43,75% | |
Szkocja | 4 | 25,00% | |
Walia | 3 | 18,75% | |
Irlandia Północna | 1 | 6,25% | |
Australia | 1 | 6,25% |
- Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 11
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 5
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 52 (72)
- Średnia liczba partii w meczu: 6,5
- Najwyższe zwycięstwo: 5-0
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Statystyki ćwierćfinałów
[edytuj | edytuj kod]Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
---|---|---|---|
Anglia | 3 | 37,50% | |
Szkocja | 2 | 25,00% | |
Walia | 2 | 25,00% | |
Irlandia Północna | 1 | 12,50% |
- Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 27 (36)
- Średnia liczba partii w meczu: 6,75
- Najwyższe zwycięstwo: 5-1
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Statystyki półfinałów
[edytuj | edytuj kod]Państwo | Il. zawodników | % zawodników | |
---|---|---|---|
Anglia | 2 | 50,00% | |
Szkocja | 2 | 50,00% |
- Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 19 (22)
- Średnia liczba partii w meczu: 9,5
- Najwyższe zwycięstwo: 6-3
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Zmiany na liście rankingowej związane z turniejem
[edytuj | edytuj kod]Sytuacja przed turniejem
[edytuj | edytuj kod]Przed turniejem liderem prowizorycznego rankingu na sezon 2009/2010 był John Higgins z 46360 punktami, który wyprzedzał drugiego na liście Ronnie’ego O’Sullivana o 7705 punktów. Trzecią pozycję na liście zajmował Australijczyk Neil Robertson z prawie pięciotysięczno-punktową stratą do O’Sullivana.
Pierwsza lokata Higginsa była niezagrożona, bowiem zwycięzca turnieju otrzymywał 5000 punktów rankingowych, a jego przewaga była znacznie większa. W podobnej sytuacji był drugi na liście – Ronnie O’Sullivan.
Sytuacja po turnieju
[edytuj | edytuj kod]Po rozgrywkach turniejowych czołówka rankingu pozostała bez zmian – 1. Higgins, 2. O’Sullivan, 3. Robertson. Różnica jednak polegała na tym, że zmieniła się różnica punktów pomiędzy tymi zawodnikami. Dzięki zwycięstwie w turnieju John Higgins zwiększył swoją przewagą nad Ronnie’em O’Sullivanem do 9505 punktów. Jako że Robertson odpadł już w drugiej rundzie turnieju, a O’Sullivan doszedł do półfinału tutaj również zwiększyła się przewaga Anglika nad Australijczykiem – po turnieju wyniosła 6110 punktów.
W pierwszej 16. rankingu prowizorycznego zmieniło się niewiele. Żaden z zawodników nie wypadł poza najlepszą 16., doszło jednak do kilku drobnych przesunięć. Największy awans zanotował reprezentant Irlandii Północnej – Mark Allen awansując z 15. na 12. pozycję. O dwie pozycje awansował też Mark Selby (z 13. na 11.) i Stephen Maguire (z 7. na 5.). O jedną pozycję awansowali: Allister Carter (z 5. na 4.) i Mark J. Williams (z 10. na 9.). Swoje miejsce sprzed turnieju oprócz czołówki rankingu zachował także Ryan Day (8. lokata). Spadek zaś zanotowali Shaun Murphy (-2), Ding Junhui (-1), Stephen Hendry (-1), Marco Fu (-2), Liang Wenbo (-2), Mark King (-1) i Ricky Walden (-2).
W kolejnej 16. rankingu prowizorycznego a zarazem pierwszej 32. tegoż rankingu zaszło nieco więcej zmian. Poza czołową 32. rankingu prowizorycznego wypadli Joe Swail i Jamie Burnett, a na ich miejsce weszli Ken Doherty (31.) i Andrew Higginson (32.). Tutaj z kolei największy awans zanotował Szkot Graeme Dott, który w całym turnieju doszedł zaledwie do 2 rundy, awansując o 8 miejsc, z 28. na 20. miejsce. Największy spadek zaś zanotował Anglik Steve Davis, który nie brał udziału w rozgrywkach przegrywając kwalifikacje, spadając o 4 miejsca, z 23. na 27. pozycję. Różnice miejsc pozostałych zawodników oscylowały wokół 1- lub 2-miejscowego spadku lub awansu. Jedynie Judd Trump (26.) i Stuart Bingham (25.) zachowali swoje lokaty.
Kwalifikacje
[edytuj | edytuj kod]Mecze kwalifikacyjne do turnieju Welsh Open odbyły się w dniach 19 – 22 stycznia 2010 roku w Pontin’s Centre w Prestatyn w Walii. Wyłoniły one 16 zawodników, którzy w pierwszej rundzie turnieju zmierzyli się z najlepszą 16 światowego rankingu snookerowego.
Drabinka kwalifikacji
[edytuj | edytuj kod]Breaki stupunktowe kwalifikacji
[edytuj | edytuj kod]- Craig Steadman 143
- Li Hang 138
- Liu Song 133
- Judd Trump 127
- Stephen Rowlings 125
- Fergal O’Brien 125
- Jimmy White 123
- Dominic Dale 119
- Tony Drago 119
- Sam Baird 115
- Tom Ford 110
- Stuart Bingham 110
- Matthew Selt 106, 103
- Ken Doherty 106
- Paul Davies 105
- Alan McManus 103
- David Gilbert 102
- Jamie Cope 102
- Mark Davis 101
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W nawiasie podano liczbę zawodników łącznie z tymi, którzy rozgrywali mecze w Newport.
- ↑ eurosport.pl: Welsh Open ma sponsora! Pierwszy raz od 2003 roku. [dostęp 2010-01-21]. (pol.).
- ↑ a b eurosport.pl: 21. tytuł Higginsa. [dostęp 2010-01-31]. (pol.).
- ↑ Prize Fund. Global Snooker. [dostęp 2012-12-27].
- ↑ eurosport.pl: Awans Tony’ego Drago. [dostęp 2010-01-22]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Stevens nie zawiódł. [dostęp 2010-01-25]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: "Ebbo" na zero. [dostęp 2010-01-25]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Robertson w 2. rundzie. [dostęp 2010-01-25]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Udany start Cartera. [dostęp 2010-01-25]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Higginson pokonał Fu. [dostęp 2010-01-25]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Luźny awans Ronniego. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Mark King w szesnastce. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Ford rozbił się na Allenie. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Stevens lubi dreszcz. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Rozpacz Dale’a. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Hendry gładko w 2. rundzie. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Sądny Dzień Drago. [dostęp 2010-01-26]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Ding – bęc!. [dostęp 2010-01-27]. (pol.).
- ↑ a b eurosport.pl: Awans Williamsa i Dotta. [dostęp 2010-01-27]. (pol.).
- ↑ a b eurosport.pl: Higgins i Selby w "16". [dostęp 2010-01-27]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Wielka wygrana Daya. [dostęp 2010-01-27]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Carter trzyma się mocno. [dostęp 2010-01-27]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: O’Sullivan zmiótł Cope’a. [dostęp 2010-01-28]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Allen zagra z Ronniem. [dostęp 2010-01-28]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Maguire w ósemce. [dostęp 2010-01-28]. (pol.).
- ↑ a b c eurosport.yahoo.com: Brilliant Williams sets up Maguire clash. [dostęp 2010-01-28]. (ang.).
- ↑ eurosport.pl: Ronnie na maksa w czwórce. [dostęp 2010-01-29]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Higgins zagra z Ronniem. [dostęp 2010-01-29]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Maguire w półfinale. [dostęp 2010-01-29]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Carter dobił gospodarzy. [dostęp 2010-01-29]. (pol.).
- ↑ a b c eurosport.pl: Allister Carter w finale. Maguire bliski rekordu.. [dostęp 2010-01-30]. (pol.).
- ↑ a b c eurosport.pl: Higgins znów rozbroił "Rakietę". Finał z Carterem.. [dostęp 2010-01-30]. (pol.).
- ↑ a b c eurosport.pl: Higgins masakruje Cartera po pierwszej sesji. [dostęp 2010-01-31]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Higgins z 21. tytułem. "Bo powinno być krótko". [dostęp 2010-01-31]. (pol.).
- ↑ eurosport.pl: Snooker – Higgins: Najlepsze pięć frejmów w mojej karierze. [dostęp 2010-01-31]. (pol.).
- ↑ Ten mecz ze względów komercyjnych został rozegrany w Newport.