Wiesław Mercik
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| |
Wiesław Ludwik Mercik (ur. 12 listopada 1931 r. w Stryju) – polski śmigłowcowy pilot doświadczalny I klasy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Stanisława i Kazimiery z Jeremków. Po zakończeniu II wojny światowej razem z rodziną przeniósł się do Rzeszowa, gdzie uczył się w II Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Sobińskiego. W 1948 r. ukończył kurs teoretyczny pilotażu szybowcowego. W tym samym roku jego rodzina przeprowadziła się do Lublina, gdzie kontynuował szkolenie szybowcowe w ramach organizacji „Służba Polsce”. Latał w Aeroklubie Kieleckim, w 1950 r. w Aeroklubie Lubelskim ukończył kurs spadochronowy[1].
W 1951 r. zdał egzamin maturalny i został przyjęty na Wydział Lotniczy Politechniki Wrocławskiej. Kontynuował latanie, w 1952 r. zdobył Srebrną Odznakę Szybowcową (nr 636). W związku z likwidacją Wydziału Lotniczego we Wrocławiu przeniósł się na Wydział Lotniczy Politechniki Warszawskiej. W 1954 r. zdobył Złotą Odznakę Szybowcową (nr 103). W 1955 r. ukończył studia i rozpoczął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku jako konstruktor nadzorujący produkcję elementów samolotów myśliwskich MiG-15 i MiG-17. Rok później rozpoczął szkolenie w pilotażu samolotów[2].
W 1959 r. rozpoczął przeszkolenie w pilotażu śmigłowców, uwieńczone uzyskaniem w 1961 r. turystycznej licencji pilota śmigłowcowego, a w 1963 r. pilota zawodowego. Z pracy konstruktora został przeniesiony do działu prac badawczych. Zajmował się opracowaniem i realizacją prób naziemnych i w locie śmigłowca SM-4 Łątka, Mi-1 oraz SM-2. W latach 1961–1964 był kierowany do pracy w Czechosłowacji, Węgrzech i Indonezji. Pod koniec 1963 r. uzyskał uprawnienia śmigłowcowego instruktora II klasy, w 1964 r. śmigłowcowego pilota doświadczalnego II klasy[3]. Został awansowany na stanowisko kierownika działu prób w locie. W 1965 r. oblatał pierwszy egzemplarz Mi-2 wyprodukowany w Świdniku[4]. W 1967 r. zaprezentował Mi-2 na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu[5]. 19 marca 1969 r. uzyskał uprawnienia śmigłowcowego pilota doświadczalnego I klasy[6].
Kolejnym zadaniem mu przydzielonym było wdrożenie Mi-2 do prac agrolotniczych, co wiązało się m.in. z pracą w Iranie w latach 1973–1974. W trakcie tych prac przetestował łopaty laminatowe w warunkach tropikalnych[7]. Wersję rolniczą Mi-2 zaprezentował w 1977 r. ma salonie lotniczym w Paryżu. W 1974 r. objął stanowisko zastępcy głównego konstruktora śmigłowców w Świdniku. W związku z pracami nad PZL W-3 Sokół ponownie objął obowiązki kierownika działu prób w locie. Z racji biegłej znajomości języka angielskiego w 1975 r. uzyskał stypendium ICAO w Wielkiej Brytanii. Odbył staż w British Airways Helicopters Ltd. oraz wziął udział w kursach zorganizowanych przez Civil Aviation Authority[8].
Po powrocie do Polski objął funkcję pilota doświadczalnego w badaniach śmigłowców PZL Kania i PZL W-3 Sokół. W 1979 r. w Paryżu prezentował w locie wersję pasażerską Mi-2. W zawiązku z tym w firmie Allison w Indianapolis odbył szkolenie w zakresie obsługi silników turbinowych. W Krzemieńczuku przeszedł szkolenie w zakresie postępowania w sytuacjach awaryjnych i uzyskał uprawnienia instruktora w tym zakresie. Od lipca 1978 do lutego 1979 r. brał udział w misjach WHO i FAO w Nigerii, Kamerunie i Czadzie[9]. 16 listopada 1979 r. wykonał pierwszy wzlot prototypu śmigłowca Sokół[10], który wykazał wady w budowie wału przekładni głównej śmigłowca[11]. Za swą działalność zawodową został w 1979 r. wyróżniony Błękitnymi Skrzydłami przez Skrzydlatą Polskę[a]. W kwietniu 1981 r. objął stanowisko dyrektora naczelnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego PZL-Świdnik. Funkcję tę przestał pełnić 6 stycznia 1982 r., pozostał na stanowisku pilota doświadczalnego w projekcie Sokoła. 6 maja tegoż roku oblatał prototyp Sokoła przeznaczony do prób w locie[13]. 1 lipca został zwolniony z pracy w PZL-Świdnik[14].
Zdecydował się na emigrację z Polski. Najpierw wyjechał do RFN, stamtąd do USA. Znalazł zatrudnienie w firmie OmniflightHelicopter Services, gdzie pracował przez rok[15]. We wrześniu 1986 r. został zatrudniony w MBB Helicopter Corporation. Od 1992 r. pracował jako pilot sanitarny w firmie Sky Flightcare, jednocześnie był zatrudniony w Piasecki Helicopter. Pozostawał w kontakcie ze środowiskiem polskich pilotów śmigłowcowych, był członkiem Polskiego Stowarzyszenia Wiropłatowego oraz Klubu Pilotów Doświadczalnych. 9 maja 1992 r. otrzymał Złotą Odznakę Pilota Doświadczalnego nr 22[16]. W maju 2006 r. przeszedł na emeryturę i w czerwcu tegoż roku powrócił do Polski. Zamieszkał we Wrocławiu. Jako pilot śmigłowcowy wylatał 10 093 godzin, w tym 3 tys. jako pilot doświadczalny[17].
Działalność sportowa[edytuj | edytuj kod]
W 1967 r. wziął udział w I Krajowych Zawodach Śmigłowcowych, podczas których zajął trzecie miejsce[18][19]. W 1969 r. w II KZŚ uzyskał piątą lokatę[20]. 30 stycznia 1970 r. został powołany na członka nowo utworzonej Komisji Śmigłowcowej Aeroklubu PRL[21]. W 1971 r. w I Śmigłowcowych Mistrzostwach Polski był siódmy[22]. W 1973 r. został zgłoszony jako członek polskiej reprezentacji narodowej w II Śmigłowcowych Mistrzostwach Świata w Wielkiej Brytanii, ale z braku funduszy nie doszło do wyjazdu[23].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 393.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 393–394.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 394.
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 452.
- ↑ Witkowski 1980 ↓, s. 167.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 394–395.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 395.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 396.
- ↑ Witkowski 1980 ↓, s. 317.
- ↑ Witkowski 2019 ↓, s. 379.
- ↑ Niezwykłe życie zwykłego człowieka. Głos Świdnika. [dostęp 2024-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-06)]. (pol.).
- ↑ Skrzydlata Polska 1979 ↓, s. 11–14.
- ↑ Skrzydlata Polska 1982 ↓, s. 4.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 398.
- ↑ Pilot – emigrant. Głos Świdnika. [dostęp 2024-01-06]. (pol.).
- ↑ Bronowicki 2023 ↓, s. 410.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 398–399.
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 444.
- ↑ Witkowski 1980 ↓, s. 350.
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 444–445.
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 445.
- ↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 446.
- ↑ Witkowski 1980 ↓, s. 366.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Bronowicki: Pilot doświadczalny. Warszawa: Wydawnictwo Awiator, 2023. ISBN 978-83-956682-1-0.
- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
- Henryk Szydłowski (red.): Polskie lotnictwo sportowe. Kraków: KAW, 1986. ISBN 83-03-01157-X. OCLC 803064028.
- Ryszard Witkowski: Sześć stopni swobody. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1980. ISBN 83-11-06430-X. OCLC 751191314.
- Ryszard Witkowski: Dzieje śmigłowca. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe. Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa, 2019. ISBN 978-83-63539-54-2. OCLC 1150636037.
- Laureaci „Błękitnych Skrzydeł”. „Skrzydlata Polska”. 13/1979, 1 kwietnia 1979. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Tadeusz Chwalczyk. Drugi oddech Sokoła. „Skrzydlata Polska”. 15/1982, 15 sierpnia 1982. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.