Wikiprojekt:Skoki narciarskie/Dopracowywanie artykułów/Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 Główna strona: Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010.
Skoki narciarskie
na XXI Zimowych Igrzyskach Olimpijskich
Miejsce
rozgrywania igrzysk		 Kanada Vancouver
Miejsce
rozgrywania zawodów 		Kanada Whistler Olympic Park
Dni rozgrywania konkursów 13-22.02.2010
Liczba reprezentacji 18
Liczba zawodników 71[a]
Konkurencje • skoki indywidualne
na skoczni HS106
• skoki indywidualne
na skoczni HS140
• skoki drużynowe
na skoczni HS140
Mistrzowie olimpijscy Szwajcaria Simon Ammann (dwukrotnie),
Austria Austria

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 w Vancouver po raz 21. w historii skoczkowie narciarscy walczyli o medale olimpijskie. Areną zmagań był kompleks skoczni Whistler Olympic Park, gdzie rozegrano trzy konkursy skoków narciarskich - dwa indywidualne (na skoczni normalnej i dużej) oraz jeden drużynowy (na skoczni dużej). Dwukrotnym indywidualnym mistrzem olimpijskim został Simon Ammann, a drużynowe mistrzostwo zdobyła reprezentacja Austrii.

Konkursy odbyły się między 13 a 22 lutego 2010.

Przed igrzyskami[edytuj | edytuj kod]

Na dwa tygodnie przed konkursami olimpijskimi dyrektor Pucharu Świata Walter Hofer przedstawił nowe przepisy dotyczące kombinezonów skoczków narciarskich, z których wynikało, że zaklejanie logo sponsorów jest niedozwolone. W wyniku tego wszyscy zawodnicy zmuszeni byli do zakupu nowych kombinezonów[1].

Na początku lutego 2010 kontuzji kolana doznał Dmitrij Wasiljew, który w ówczesnej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajmował szesnaste miejsce. Uraz ten uniemożliwił mu start w konkursach olimpijskich[2]. Podczas konkursu Pucharu Świata w Willingen (Upland), na tydzień przed igrzyskami, kontuzji uległ także Bjørn Einar Romøren, który złamał palec lewej ręki[3], jednak Norweg ostatecznie wziął udział w zawodach w Vancouver.

Trzy spośród pięciu ostatnich konkursów Pucharu Świata, które odbyły się przed rozpoczęciem igrzysk, wygrał Gregor Schlierenzauer, a po jednym - Simon Ammann i Anders Jacobsen. Ci trzej zawodnicy, a także Thomas Morgenstern, Adam Małysz i Janne Ahonen zdaniem bukmacherów byli faworytami do zdobycia medalu olimpijskiego[4][5].

Na prowadzeniu w klasyfikacji Pucharu Narodów znajdowała się reprezentacja Austrii, która wygrała dwa konkursy drużynowe w sezonie. 7 lutego, w ostatnim konkursie przed rozpoczęciem zmagań olimpijskich, zwyciężyła reprezentacja Niemiec przed Norwegami i Austriakami[6]. Te trzy drużyny, a także Finlandia i Japonia były uważane za kandydatów do medalu.

Kontrowersje wokół startu kobiet[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2008 organizatorzy igrzysk w Vancouver rozpoczęli starania nad wprowadzeniem konkursu skoków kobiet do kalendarza ZIO 2010. Od początku tych zmagań przeciwne stanowisko wyraził Międzynarodowy Komitet Olimpijski, który uznał, że konkurencja ta nie spełnia wymogów. Komitet poinformował, że aby skoki kobiet trafiły do programu igrzysk olimpijskich, najpierw dwukrotnie muszą zostać rozegrane zawody w tej dyscyplinie w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, a także, że decyzja o włączeniu nowej konkurencji do kalendarza musi zapaść nie później niż na cztery lata przed rozpoczęciem igrzysk[7].

W marcu tego samego roku ostatecznie zapadła decyzja o niewprowadzeniu konkursu skoków kobiet do kalendarza igrzysk w Vancouver. Przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Jacques Rogge uargumentował tą decyzję niewielką liczbą zawodniczek, które uprawiają skoki narciarskie[8].

W maju 2008 grupa piętnastu skoczkiń, m.in. Anette Sagen, Daniela Iraschko, Lindsey Van i Katie Willis, pozwała organizatorów igrzysk do sądu z uwagi na to, że niewłączenie konkurencji kobiet do programu było naruszeniem praw równości płci[9]. W wyniku postępowania sądowego, z uwagi na zapis w kanadyjskiej konstytucji mówiący o tym, że kobiety mają te same prawa co mężczyźni, istniało także zagrożenie usunięciem konkursu mężczyzn z kalendarza igrzysk[10].

10 lipca 2009 kanadyjski sąd odrzucił pozew wytoczony organizatorom igrzysk. Lauri Ann Fenlon, sędzia Sądu Najwyższego prowincji Kolumbia Brytyjska oznajmiła, że wybór dyscyplin należy wyłącznie do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego[11]. W tydzień po ogłoszeniu decyzji zawodniczki złożyły odwołanie[12], jednak w listopadzie 2009 Sąd Apelacyjny Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver odrzucił wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w wyniku czego do programu igrzysk nie został wprowadzony konkurs w skokach narciarskich kobiet[13].

Obiekty[edytuj | edytuj kod]

Dwa spośród trzech konkursów (jeden indywidualny i jeden drużynowy) Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 odbyły się na skoczni dużej w Whistler, której rozmiar skoczni umieszczony jest na 140 metrze. Trzeci z konkursów został przeprowadzony na obiekcie normalnym (HS 106), umieszczonym w tym samym kompleksie skoczni, co skocznia duża.

W kwietniu 2004 roku w Whistler rozpoczęto budowę dwóch skoczni narciarskich, które były areną zmagań na igrzyskach w 2010 roku. Oficjalne otwarcie kompleksu skoczni odbyło się 15 grudnia 2007[14].

Do czasu rozpoczęcia igrzysk na obiekcie normalnym nie rozegrano żadnych zawodów Pucharu Świata ani mistrzostw świata, w związku z czym nie ustanowiono oficjalnego rekordu. Nieoficjalną rekordzistką skoczni była Lindsey Van, która w 2008 roku uzyskała 105,5 metra w konkursie Pucharu Kontynentalnego[15].

Nazwa skoczni Miasto Punkt konstrukcyjny Wielkość skoczni Rekord skoczni[b]
Whistler Olympic Park Ski Jump Kanada Whistler K-95[15] HS 106[15] brak oficjalnego rekordu[c]
Whistler Olympic Park Ski Jump Kanada Whistler K-125[15] HS 140[15] 149 m, Austria Gregor Schlierenzauer (2009)[15]

Jury[edytuj | edytuj kod]

Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na igrzyskach w Vancouver był Donald Grady oraz z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, dyrektor zawodów Pucharu Świata, Walter Hofer. Asystentem Waltera Hofera był, podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS, Miran Tepeš. Sędzią technicznym był Sandro Pertile, a jego asystentem - Geir Steinar Løng.

W pierwszej z rozegranych konkurencji, którą były indywidualne skoki na obiekcie HS 106, skład jury, oceniającego startujących zawodników był następujący[16][17]:

  • Szwecja Daniel Lind (stanowisko A)
  • Polska Ryszard Guńka (stanowisko B)
  • Japonia Hidemitsu Mori (stanowisko C)
  • Kanada Kemp Fripp (stanowisko D)
  • Niemcy Josef Kleisl (stanowisko E)

W konkursie indywidualnym na skoczni dużej styl skoków oceniali[18][19]:

  • Japonia Hidemitsu Mori (stanowisko A)
  • Kanada Kemp Fripp (stanowisko B)
  • Niemcy Josef Kleisl (stanowisko C)
  • Czechy Josef Slavík (stanowisko D)
  • Szwecja Daniel Lind (stanowisko E)

W konkursie drużynowym na skoczni HS 140 w skład jury weszli[20]:

  • Kanada Kemp Fripp (stanowisko A)
  • Niemcy Josef Kleisl (stanowisko B)
  • Czechy Josef Slavík (stanowisko C)
  • Szwecja Daniel Lind (stanowisko D)
  • Polska Ryszard Guńka (stanowisko E)

Przebieg zawodów[edytuj | edytuj kod]

Simon Ammann ze złotym medalem olimpijskim

Pierwszy konkurs olimpijski w Vancouver został rozegrany 13 lutego 2010 na skoczni normalnej o punkcie konstrukcyjnym na 95. metrze. Belka startowa podczas pierwszej serii konkursowej ustawiona była na 17. pozycji. Zawody rozpoczął Anders Johnson, który uzyskał 86,5 metra. Pierwszy skok poza granicę 95 metrów oddał występujący z numerem dziewiątym reprezentant Kazachstanu, Nikołaj Karpienko, który uzyskał odległość 96 metra i objął prowadzenie. Czwarty zawodnik z kolei, Vincent Descombes Sevoie uzyskał tę samą odległość co Karpienko, jednak uzyskał wyższe noty za styl i został liderem konkursu. Kolejnym zawodnikiem, który zasiadł na belce startowej był Janne Happonen. Oddał skok na 97,5 metra i prowadził w konkursie. Na pierwszym miejscu zmienił go następny z zawodników, Roman Koudelka, który jako pierwszy przekroczył granicę 100 metrów, uzyskując 101,5 metra. Czeski skoczek był liderem konkursu przez 18 następnych skoków[21]. Do uzyskanej przez niego odległości zbliżyli się między innymi: Peter Prevc (100 m), Martin Schmitt (99,5 m), Tom Hilde (100 m) i Kamil Stoch (98,5 m)[22].

Koudelkę pokonał jego rodak, Jakub Janda, który uzyskał rezultat o pół metra gorszy, jednak za sprawą wyższych not sędziowskich zdołał objąć prowadzenie. Zaraz po Jandzie skok na tę samą odległość uzyskał Michael Neumayer, jednak jego styl został niżej oceniony przez jury i uplasował się na trzecim miejscu[22].

Jako czterdziesty miał wystartować Pascal Bodmer, jednak ze względu na problemy z kombinezonem oddał swój skok pod koniec serii[23]. Na belce startowej zasiadł za to Michael Uhrmann i po skoku na 103,5 metra objął prowadzenie. Nikt poza Simonem Ammannem, który skoczył 1,5 metra dalej, nie zdołał wyprzedzić Niemca. Tę samą odległość co Uhrmann uzyskał Adam Małysz, lecz z powodu odjazdu jednej z nart przy lądowaniu uzyskał o 0,5 punktu mniej za styl. Skoki na 102 metry oddali Thomas Morgenstern, Janne Ahonen oraz Robert Kranjec i zajmowali kolejne miejsca od czwartego do szóstego. Pół metra bliżej skoczył Gregor Schlierenzauer i zajmował siódmą lokatę po pierwszej serii konkursowej[22].

Przed drugą serią sędziowie zdecydowali wydłużyć rozbieg do 18. belki startowej. Pierwszym zawodnikiem był Nikołaj Karpienko, który uzyskał 96 metrów. Ten sam rezultat uzyskał Vincent Descombes Sevoie i wyprzedził Kazacha. 3,5 metra dalej skoczył Kalle Keituri, a 4 metry dalej Janne Happonen i ci zawodnicy kolejno obejmowali prowadzenie. Happonen pozostawał na pierwszym miejscu przez dwa kolejne skoki aż do momentu, gdy Anders Bardal uzyskał 100 metrów. Lepszy od Bardala okazał się Noriaki Kasai (100,5 m), a następnie: Martin Schmitt (103,5 m), Anders Jacobsen (104 m) i Peter Prevc (104,5 m). Zmiana lidera nastąpiła dopiero po skoku Gregora Schlierenzauera, który uzyskując 106,5 metra wyprzedził Prevca o dziewięć punktów. Kolejni trzej zawodnicy - Robert Kranjec, Janne Ahonen i Thomas Morgenstern osiągnęli krótsze rezultaty, w wyniku czego Schlierenzauer pozostawał liderem aż do ostatnich trzech skoków konkursowych[22].

Trzeci zawodnik pierwszej rundy, Adam Małysz uzyskał 105 metrów i objął prowadzenie, tym samym zapewniając sobie medal olimpijski. Michael Uhrmann lądował trzy metry bliżej i wypadł poza podium olimpijskie. Najdłuższy skok drugiej serii, a jednocześnie całego konkursu oddał Simon Ammann, który dzięki uzyskanym 108 metrom w ostatecznym rozrachunku miał siedem punktów przewagi nad drugim Małyszem. Jednocześnie odległość Ammanna była nowym, oficjalnym rekordem skoczni normalnej w Whistler[24]. Simon Ammann zdobył trzeci w karierze tytuł mistrza olimpijskiego w skokach narciarskich[22].

Adam Małysz pod skocznią w Whistler.

Drugi z indywidualnych konkursów olimpijskich odbył się 20 lutego na skoczni dużej. Rywalizacja rozpoczęła się z dwunastej belki startowej. Jako pierwszy skok oddał Stefan Read, który wylądował na 104,5 metrze. Zawodnicy, którzy wystartowali w następnej kolejności - Tomáš Zmoray i Peter Frenette kolejno obejmowali prowadzenie. Frenette skoczył 114,5 metra, co pozwoliło mu zachować prowadzenie przez osiem następnych skoków. Amerykanina wyprzedził jedenasty zawodnik na liście startowej, Stefan Hula, który uzyskał odległość 122,5 metra. Polak zajmował pierwsze miejsce przez następne siedem skoków, aż do momentu gdy na belce startowej zasiadł Peter Prevc. Prevc skoczył dwa metry dalej od Huli, dzięki czemu został liderem konkursu[25].

Pierwszy skok za punktem konstrukcyjnym oddał Matti Hautamäki - 134 metry. Występujący po reprezentancie Finlandii zawodnicy nie byli w stanie go wyprzedzić - Kamil Stoch uzyskał 126 metrów, Antonín Hájek 128 metrów, a Michael Neumayer 130 metrów. Hautamäki prowadził w konkursie przez 20 skoków, a zawodnikiem, który go wyprzedził był dopiero Adam Małysz. Polski skoczek lądował na 137 metrze, dzięki czemu z przewagą 6,4 punktu był liderem konkursu. Żaden z czterech kolejnych skoczków, wszystkich reprezentantów Austrii, nie zdołał wyprzedzić reprezentanta Polski. Wolfgang Loitzl i Thomas Morgenstern skoczyli na odległość 129,5 metra, Andreas Kofler uzyskał 131,5 metra, a Gregor Schlierenzauer 130,5 metra. Ostatni zawodnik pierwszej serii, Simon Ammann skoczył o siedem metrów dalej od prowadzącego Małysza i został liderem na półmetku rywalizacji z przewagą 6,6 punktu[25].

Druga runda indywidualnego konkursu na skoczni HS 140 została przeprowadzona z 11. belki startowej. Rozpoczynający drugą serię Harri Olli uzyskał 129 metrów. Zajmujący z nim ex aequo 29. miejsce Daiki Itō lądował pół metra bliżej i w efekcie zajął drugie miejsce. Jeden z najdłuższych skoków w całym konkursie oddał Robert Kranjec, który osiągnął 135,5 metra i prowadził przez kolejne pięć skoków, aż do momentu gdy swój skok oddał Noriaki Kasai. Kasai lądował pół metra bliżej od Kranjca, jednak za sprawą przewagi punktowej uzyskanej w pierwszej serii objął prowadzenie. Kasai i Kranjec byli na prowadzeniu konkursu do czasu, gdy swoje skoki rozpoczęli oddawać zawodnicy z najlepszej dziesiątki pierwszej serii[25].

126 metrów uzyskał Johan Remen Evensen, jednak ten rezultat nie pozwolił mu na pokonanie prowadzącej dwójki. Szesnasty zawodnik pierwszej serii, Janne Ahonen zrezygnował ze startu w drugiej rundzie ze względu na kontuzję więzadła bocznego, którą odniósł w trakcie jednej z serii treningowych[26]. Zmiana lidera konkursu nastąpiła po skoku Antonína Hájka, który wylądował na 129 metrze. Metr dłuższą odległość odnotował Michael Neumayer i objął prowadzenie[25].

Gregor Schlierenzauer z brązowym medalem olimpijskim

Obrońca tytułu mistrza olimpijskiego z 2006 roku, Thomas Morgenstern po skoku na 129,5 metra zdołał wyprzedzić Neumayera. Kolejnym z zawodników był Wolfgang Loitzl, jednak oddał skok na 121,5 metra, w wyniku czego zajmował szóste miejsce. Piąty po pierwszej serii Gregor Schlierenzauer osiągnął 136 metrów i z przewagą ponad 15 punktów wyprzedził Morgensterna. Tuż za nim skoczył Andreas Kofler i uzyskał rezultat gorszy o metr, w wyniku czego zajmował drugie miejsce ze stratą jednego punktu. Trzeci zawodnik pierwszej rundy, Matti Hautamäki uzyskał 104 metry i w efekcie spadł do trzeciej dziesiątki zawodów. 133,5 metra skoczył Adam Małysz i objął prowadzenie w konkursie, jednocześnie zapewniając sobie drugi srebrny medal igrzysk w Vancouver. Małysza pokonał prowadzący po pierwszej serii Simon Ammann, który dzięki skokowi na 138 metrów zyskał ponad 14 punktów przewagi nad reprezentantem Polski. Ammann zdobył drugi złoty medal na igrzyskach w Vancouver i jednocześnie czwarty złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich w karierze[25].

Ostatnią konkurencją skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 był konkurs drużynowy na obiekcie dużym. Początkowo do startu w zawodach zostało zgłoszonych trzynaście drużyn, poza dwunastoma, które wzięły udział w konkursie, także Ukraina[27], jednak z powodu kontuzji jednego z ukraińskich skoczków wycofała się z rywalizacji[28]. W pierwszej kolejce skoków najdłuższe skoki oddali Wolfgang Loitzl (138 m) i Michael Neumayer (137 m), dzięki czemu na pierwszym miejscu plasowała się reprezentacja Austrii, a na drugim Niemiec. Klasyfikacja ta nie uległa zmianie do końca konkursu. Trzecie miejsce po pierwszej turze skoków zajmowała Finlandia po skoku Mattiego Hautamäki na 133,5 metra. W drugiej grupie zawodników najlepszy okazał się kolejny reprezentant Austrii, Andreas Kofler, który uzyskał 132 metry. Metr krócej lądował Roman Koudelka. Prowadzące trzy drużyny nie zmieniły się. W trzeciej rundzie najdalej skoczył Thomas Morgenstern (135,5 m), dzięki czemu reprezentacja Austrii powiększyła przewagę punktową nad zajmującą drugą pozycją reprezentacją Niemiec. Drugi co do odległości skok tej tury oddał Peter Prevc (132 m), a pół metra bliżej lądował Johan Remen Evensen, dzięki czemu ekipa norweska awansowała na trzecie miejsce. W ostatniej, czwartej grupie, kończącej pierwszą serię konkursową najdłuższy skok oddał Gregor Schlierenzauer, który jako jedyny w pierwszej serii przekroczył odległość 140 metrów, która jest wielkością skoczni w Whistler. Drugi najdłuższy skok należał do Andersa Jacobsena (138,5 m), a trzeci do Adama Małysza (136,5 m). Sytuacja na półmetku pierwszej serii nie zmieniła się względem trzeciej kolejki - prowadzili Austriacy przed Niemcami i Norwegami. Do drugiej serii konkursowej nie awansowały drużyny: Francji, Rosji, Stanów Zjednoczonych i Kanady[29].

Pierwszym skoczkiem, który wystartował był Antonín Hájek, który uzyskał 135 metrów. W pierwszej grupie zawodników dłuższe skoki od Czecha oddali: Michael Neumayer (136,5 m) i Wolfgang Loitzl (138,5 m). Klasyfikacja drużyn nie uległa zmianie w porównaniu z wynikami pierwszej serii. Drugą turę skoków rozpoczął Roman Koudelka, który uzyskał 135,5 metra. Janne Happonen, Tom Hilde i Andreas Wank skoczyli po 139 metrów, a najdalej lądował Andreas Kofler. Kofler uzyskał 142 metry, co do tej pory było najdłuższym rezultatem w całym konkursie. W przedostatniej kolejce najdłuższy skok oddał Thomas Morgenstern, który lądował na 135 metrze. Pół metra krócej skoczył reprezentant Polski, Kamil Stoch, dzięki czemu drużyna polska zmniejszyła stratę do bezpośrednio ją wyprzedzających - Japonii i Czech. W ósmej, ostatniej kolejce skoków najdalej skoczył Gregor Schlierenzauer (146,5 m). Skok za punktem HS oddał także Anders Jacobsen (140,5 m), a odległość 140 metrów uzyskali Michael Uhrmann i Noriaki Kasai. Pół metra przed punktem HS lądował Adam Małysz, a metr bliżej Robert Kranjec. W końcowej klasyfikacji drużynowego konkursu olimpijskiego na pierwszym miejscu znaleźli się reprezentanci Austrii z przewagą 72,1 punktu nad drugimi Niemcami. Brązowy medal przypadł ekipie Norwegów[29].

Złote medale Simona Ammanna[edytuj | edytuj kod]

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 w Salt Lake City Simon Ammann zdobył dwa złote medale olimpijskie w startach indywidualnych, czyniąc to jako drugi skoczek narciarski w historii po Matti Nykänenie. Na igrzyskach w Vancouver Ammann jako pierwszy zawodnik w historii powtórzył swoje osiągnięcie i jednocześnie stał się pierwszym, który zdobył cztery złote medale zimowych igrzysk olimpijskich w konkurencjach indywidualnych[30].

Po zwycięstwie Ammanna na skoczni normalnej w Whistler pojawiły się spekulacje, jakoby jego sukcesy sportowe wynikały ze stosowania przez skoczka wiązań narciarskich, które zamiast pasków mocujących miały bolce. Trener reprezentacji Austrii, Alexander Pointner domagał się dochodzenia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej w tej sprawie[31]. Po przeprowadzonej kontroli przedstawiciele FIS - Jouko Törmänen i Sepp Gratzer uznali, że wiązania Ammanna są regulaminowe i nie ma możliwości, aby je zakwestionować[32].

Medaliści[edytuj | edytuj kod]

Konkurs indywidualny na skoczni HS 106 (13.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
Szwecja • Polska • Japonia • Kanada • Niemcy 		Nota łączna Strata
Szwajcaria Simon Ammann 105,0 m
135,5 pkt 		108,0 m
141,0 pkt 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5
18,5 • 18,5 • 17,5 • 18,5 • 18,0 		276,5 pkt -
Polska Adam Małysz 103,5 m
132,5 pkt 		105,0 m
137,0 pkt 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0
18,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		269,5 pkt 7,0 pkt
Austria Gregor Schlierenzauer 101,5 m
128,0 pkt 		106,5 m
140,0 pkt 		18,5 • 18,0 • 18,5 • 17,5 • 18,5
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,5 		268,0 pkt 8,5 pkt

Konkurs indywidualny na skoczni HS 140 (20.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

Medal Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
Japonia • Kanada • Niemcy • Czechy • Szwecja 		Nota łączna Strata
Szwajcaria Simon Ammann 144,0 m
144,7 pkt 		138,0 m
138,9 pkt 		17,0 • 16,5 • 17,0 • 17,0 • 16,0
18,5 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 		283,6 pkt -
Polska Adam Małysz 137,0 m
138,1 pkt 		133,5 m
131,3 pkt 		18,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5
18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5 		269,4 pkt 14,2 pkt
Austria Gregor Schlierenzauer 130,5 m
125,4 pkt 		136,0 m
136,8 pkt 		18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		262,2 pkt 21,4 pkt

Konkurs drużynowy na skoczni HS 140 (22.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

Medal Kraj Imię i nazwisko Skok 1 Skok 2 Noty za styl
Kanada • Niemcy • Czechy • Szwecja • Polska 		Nota łączna zawodnika Nota łączna drużyny Strata
Austria Austria Wolfgang Loitzl 138,0 m
140,4 pkt		 138,5 m
141,8 pkt 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0
19,0 • 19,5 • 19,0 • 19,5 • 19,0 		282,2 pkt 1107,9 pkt -
Andreas Kofler 132,0 m
126,1 pkt		 142,0 m
138,6 pkt 		17,5 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,0
16,0 • 16,0 • 16,0 • 16,0 • 17,0 		264,7 pkt
Thomas Morgenstern 135,5 m
135,9 pkt		 135,0 m
135,0 pkt 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0
19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 		270,9 pkt
Gregor Schlierenzauer 140,5 m
144,9 pkt		 146,5 m
145,2 pkt 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0
15,5 • 15,5 • 14,0 • 15,5 • 16,5 		290,1 pkt
Niemcy Niemcy Michael Neumayer 137,0 m
135,6 pkt		 136,5 m
134,7 pkt 		17,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0 • 18,0
18,0 • 18,0 • 18,5 • 17,5 • 18,0 		270,3 pkt 1035,8 pkt 72,1 pkt
Andreas Wank 128,5 m
120,3 pkt		 139,0 m
141,7 pkt 		18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,0
19,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 • 19,0 		262,0 pkt
Martin Schmitt 128,0 m
119,9 pkt		 122,0 m
106,6 pkt 		17,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5
17,0 • 17,5 • 17,0 • 18,0 • 17,5 		226,7 pkt
Michael Uhrmann 135,0 m
133,5 pkt		 140,0 m
143,5 pkt 		18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5
18,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5 		277,0 pkt
Norwegia Norwegia Anders Bardal 128,0 m
118,4 pkt		 127,0 m
117,1 pkt 		17,5 • 17,5 • 17,5 • 18,0 • 18,0
18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,0 • 17,5 		235,5 pkt 1030,3 pkt 77,6 pkt
Tom Hilde 127,5 m
118,5 pkt		 139,0 m
141,7 pkt 		18,0 • 18,0 • 17,5 • 18,5 • 18,0
19,0 • 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 		259,2 pkt
Johan Remen Evensen 131,5 m
126,7 pkt		 129,5 m
122,1 pkt 		18,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5
17,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,0 		248,8 pkt
Anders Jacobsen 138,0 m
140,4 pkt		 140,5 m
145,4 pkt 		19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0
19,5 • 18,5 • 19,5 • 19,0 • 19,0 		285,8 pkt

Klasyfikacja medalowa[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja medalowa
Lp. Państwo
złoto
srebro
brąz
razem
1  Szwajcaria 2 - - 2
2  Austria 1 - 2 3
3  Polska - 2 - 2
4  Niemcy - 1 - 1
5  Norwegia - - 1 1

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje do konkursu indywidualnego na skoczni HS 106 (12.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Skoczek Kraj Skok Wynik punktowy Kwalifikacja
1 Michael Uhrmann  Niemcy 106,0 138,5 Q
2 Jakub Janda  Czechy 105,0 135,5 Q
3 Michael Neumayer  Niemcy 105,5 135,0 Q
4 Daiki Itō  Japonia 104,5 134,5 Q
4 Antonín Hájek  Czechy 105,0 134,5 Q
6 Harri Olli  Finlandia 105,0 133,5 Q
6 Noriaki Kasai  Japonia 105,5 133,5 Q
8 Janne Happonen  Finlandia 104,5 133,0 Q
9 Martin Schmitt  Niemcy 103,5 132,5 Q
10 Tom Hilde  Norwegia 103,5 132,0 Q
11 Kalle Keituri  Finlandia 103,0 130,0 Q
12 Kamil Stoch  Polska 103,0 127,5 Q
13 Emmanuel Chedal  Francja 102,0 127,0 Q
13 Peter Prevc  Słowenia 101,5 127,0 Q
15 Jernej Damjan  Słowenia 102,5 126,5 Q
15 Krzysztof Miętus  Polska 101,5 126,5 Q
17 Stefan Hula  Polska 101,5 125,5 Q
18 Pascal Bodmer  Niemcy 100,5 123,5 Q
18 Roman Koudelka  Czechy 100,0 123,5 Q
18 Vincent Descombes Sevoie  Francja 100,5 123,5 Q
21 Anders Bardal  Norwegia 99,5 122,5 Q
22 Kim Hyun-ki  Korea Południowa 99,0 121,5 Q
23 Andreas Küttel  Szwajcaria 99,0 120,5 Q
23 Wołodymyr Boszczuk  Ukraina 99,0 120,5 Q
25 David Lazzaroni  Francja 97,5 117,5 Q
26 Denis Korniłow  Rosja 97,5 117,0 Q
27 Paweł Karelin  Rosja 97,5 116,5 Q
27 Primož Pikl  Słowenia 97,5 116,5 Q
29 Aleksiej Korolow  Kazachstan 97,0 116,0 Q
30 Peter Frenette  Stany Zjednoczone 97,0 115,0 Q
31 Nikołaj Karpienko  Kazachstan 97,0 114,5 Q
32 Andrea Morassi  Włochy 96,5 114,0 Q
33 Taku Takeuchi  Japonia 96,0 113,5 Q
33 Dmitrij Ipatow  Rosja 96,0 113,5 Q
35 Sebastian Colloredo  Włochy 96,0 113,0 Q
35 Nicholas Alexander  Stany Zjednoczone 96,0 113,0 Q
37 Lukáš Hlava  Czechy 95,5 112,0 Q
37 Witalij Szumbareć  Ukraina 95,5 112,0 Q
39 Shōhei Tochimoto  Japonia 95,0 111,0 Q
40 Choi Heung-chul  Korea Południowa 93,5 108,5 Q
40 Anders Johnson  Stany Zjednoczone 93,5 108,5 Q
42 Tomáš Zmoray  Słowacja 94,0 107,5 nq
43 Choi Yong-jik  Korea Południowa 93,5 107,0 nq
44 MacKenzie Boyd-Clowes  Kanada 92,5 105,0 nq
45 Ilja Roslakow  Rosja 92,0 104,5 nq
46 Trevor Morrice  Kanada 92,0 103,5 nq
47 Stefan Read  Kanada 91,5 103,0 nq
48 Ołeksandr Łazarowicz  Ukraina 90,5 100,0 nq
49 Eric Mitchell  Kanada 89,0 98,5 nq
50 Alexandre Mabboux  Francja 89,0 97,5 nq
– Robert Kranjec  Słowenia 102,0 – pq
– Bjørn Einar Romøren  Norwegia 97,5 – pq
– Anders Jacobsen  Norwegia DNS – pq
– Janne Ahonen  Finlandia 102,0 – pq
– Adam Małysz  Polska 105,5 – pq
– Wolfgang Loitzl  Austria 103,5 – pq
– Andreas Kofler  Austria 105,0 – pq
– Thomas Morgenstern  Austria 105,5 – pq
– Gregor Schlierenzauer  Austria 107,0 – pq
– Simon Ammann  Szwajcaria 103,0 – pq
– Roberto Dellasega  Włochy DSQ[d] DSQ[d] nq

Legenda:

pq - zawodnik ma zapewnioną kwalifikację dzięki pozycji w pierwszej "10" klasyfikacji Pucharu Świata
Q - zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego
nq - zawodnik odpadł w kwalifikacjach
DNS - zawodnik nie wystartował
DSQ - dyskwalifikacja

Konkurs indywidualny na skoczni HS 106 (13.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 - skocznia normalna.
Miejsce Skoczek Kraj Skok 1 Skok 2 Wynik punktowy
1 Simon Ammann  Szwajcaria 105,0 108,0 276,5
2 Adam Małysz  Polska 103,5 105,0 269,5
3 Gregor Schlierenzauer  Austria 101,5 106,5 268,0
4 Janne Ahonen  Finlandia 102,0 104,0 263,0
5 Michael Uhrmann  Niemcy 103,5 102,0 262,5
6 Robert Kranjec  Słowenia 102,0 102,5 259,5
7 Peter Prevc  Słowenia 100,0 104,5 259,0
8 Thomas Morgenstern  Austria 102,0 101,5 258,5
9 Anders Jacobsen  Norwegia 99,5 104,0 257,0
10 Martin Schmitt  Niemcy 99,5 103,5 256,0
11 Wolfgang Loitzl  Austria 100,0 102,5 255,0
12 Tom Hilde  Norwegia 100,0 101,5 252,0
12 Roman Koudelka  Czechy 101,5 100,5 252,0
14 Jakub Janda  Czechy 101,0 99,5 250,5
15 Daiki Itō  Japonia 100,5 100,0 249,5
16 Michael Neumayer  Niemcy 101,0 99,5 247,0
17 Noriaki Kasai  Japonia 99,0 100,5 244,5
18 Anders Bardal  Norwegia 98,0 100,0 242,5
19 Andreas Kofler  Austria 98,0 98,5 241,5
19 Janne Happonen  Finlandia 97,5 100,0 241,5
21 Antonín Hájek  Czechy 98,5 98,0 239,5
22 Kalle Keituri  Finlandia 97,0 99,5 238,0
23 Bjørn Einar Romøren  Norwegia 98,5 96,0 235,0
24 Emmanuel Chedal  Francja 99,0 96,5 234,5
24 Primož Pikl  Słowenia 97,5 97,5 234,5
26 Denis Korniłow  Rosja 98,0 96,5 232,5
27 Kamil Stoch  Polska 98,5 95,5 232,0
28 Vincent Descombes Sevoie  Francja 96,0 97,0 230,0
29 Sebastian Colloredo  Włochy 96,0 96,5 229,0
29 Nikołaj Karpienko  Kazachstan 96,0 97,0 229,0
31 Pascal Bodmer  Niemcy 95,5 – 112,5
31 Stefan Hula  Polska 95,0 – 112,5
33 Paweł Karelin  Rosja 95,0 – 111,5
34 Taku Takeuchi  Japonia 94,5 – 110,5
35 Andreas Küttel  Szwajcaria 94,0 – 110,0
36 Krzysztof Miętus  Polska 94,0 – 109,0
37 Shōhei Tochimoto  Japonia 93,5 – 108,5
38 Jernej Damjan  Słowenia 93,5 – 108,0
38 Lukáš Hlava  Czechy 94,0 – 108,0
40 Kim Hyun-ki  Korea Południowa 93,0 – 107,0
41 Nicholas Alexander  Stany Zjednoczone 93,5 – 106,5
41 Peter Frenette  Stany Zjednoczone 93,0 – 106,5
43 Andrea Morassi  Włochy 92,5 – 106,0
44 Aleksiej Korolow  Kazachstan 93,0 – 105,0
45 Witalij Szumbareć  Ukraina 92,0 – 104,5
46 Dmitrij Ipatow  Rosja 91,0 – 102,5
47 David Lazzaroni  Francja 90,5 – 101,0
48 Choi Heung-chul  Korea Południowa 87,5 – 95,0
49 Anders Johnson  Stany Zjednoczone 86,5 – 92,5
50 Wołodymyr Boszczuk  Ukraina 87,5 – 91,5
– Harri Olli  Finlandia 97,5 – DSQ[d]

Kwalifikacje do konkursu indywidualnego na skoczni HS 140 (20.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Skoczek Kraj Skok Wynik punktowy Kwalifikacja
1 Noriaki Kasai  Japonia 142,5 143,5 Q
2 Daiki Itō  Japonia 139,5 142,6 Q
3 Andreas Wank  Niemcy 137,5 138,0 Q
3 Antonín Hájek  Czechy 137,5 138,0 Q
3 Matti Hautamäki  Finlandia 137,5 138,0 Q
6 Johan Remen Evensen  Norwegia 137,0 137,1 Q
7 Anders Bardal  Norwegia 136,5 136,7 Q
8 Tom Hilde  Norwegia 136,5 135,7 Q
9 Harri Olli  Finlandia 137,0 135,6 Q
10 Emmanuel Chedal  Francja 137,0 135,1 Q
11 Jakub Janda  Czechy 134,5 131,6 Q
12 Michael Neumayer  Niemcy 136,0 129,3 Q
13 Janne Happonen  Finlandia 133,0 128,4 Q
14 Denis Korniłow  Rosja 132,0 127,6 Q
14 Stefan Hula  Polska 132,0 127,6 Q
16 Krzysztof Miętus  Polska 132,5 127,0 Q
17 Kamil Stoch  Polska 131,0 125,3 Q
18 Sebastian Colloredo  Włochy 131,5 125,2 Q
19 Shōhei Tochimoto  Japonia 130,5 123,4 Q
20 Andreas Küttel  Szwajcaria 130,0 122,5 Q
21 Peter Prevc  Słowenia 129,5 122,1 Q
22 Taku Takeuchi  Japonia 129,5 121,6 Q
23 Jernej Damjan  Słowenia 129,5 121,1 Q
24 Paweł Karelin  Rosja 128,5 119,3 Q
25 Martin Schmitt  Niemcy 128,0 118,9 Q
26 Vincent Descombes Sevoie  Francja 128,0 117,9 Q
27 Roman Koudelka  Czechy 127,5 117,0 Q
28 Nicholas Alexander  Stany Zjednoczone 127,5 116,5 Q
29 Martin Cikl  Czechy 126,0 114,3 Q
30 Peter Frenette  Stany Zjednoczone 126,0 113,8 Q
31 Andrea Morassi  Włochy 124,0 109,7 Q
32 Aleksiej Korolow  Kazachstan 123,5 109,3 Q
33 Kim Hyun-ki  Korea Południowa 123,0 108,9 Q
34 Choi Heung-chul  Korea Południowa 122,5 107,0 Q
35 David Lazzaroni  Francja 122,5 105,0 Q
36 Stefan Read  Kanada 120,5 102,9 Q
37 Dmitrij Ipatow  Rosja 120,0 102,0 Q
38 Ilja Roslakow  Rosja 119,5 101,1 Q
39 Mitja Mežnar  Słowenia 120,0 101,0 Q
40 Tomáš Zmoray  Słowacja 119,5 100,6 Q
41 Nikołaj Karpienko  Kazachstan 119,0 100,2 nq
42 Anders Johnson  Stany Zjednoczone 117,0 95,6 nq
43 Ołeksandr Łazarowicz  Ukraina 116,5 94,2 nq
44 Roberto Dellasega  Włochy 113,5 87,8 nq
45 MacKenzie Boyd-Clowes  Kanada 111,0 83,8 nq
46 Choi Yong-jik  Korea Południowa 110,5 83,4 nq
47 Wołodymyr Boszczuk  Ukraina 109,5 81,1 nq
48 Alexandre Mabboux  Francja 107,0 76,1 nq
49 Trevor Morrice  Kanada 106,0 73,8 nq
50 Witalij Szumbareć  Ukraina 102,0 65,6 nq
51 Eric Mitchell  Kanada 93,0 47,4 nq
– Michael Uhrmann  Niemcy 134,5 – pq
– Robert Kranjec  Słowenia 134,5 – pq
– Anders Jacobsen  Norwegia 142,5 – pq
– Janne Ahonen  Finlandia 126,5 – pq
– Adam Małysz  Polska 133,5 – pq
– Wolfgang Loitzl  Austria 125,5 – pq
– Andreas Kofler  Austria 125,5 – pq
– Thomas Morgenstern  Austria 129,5 – pq
– Gregor Schlierenzauer  Austria 134,5 – pq
– Simon Ammann  Szwajcaria 140,0 – pq

Legenda:

pq - zawodnik ma zapewnioną kwalifikację dzięki pozycji w pierwszej "10" klasyfikacji Pucharu Świata
Q - zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego
nq - zawodnik odpadł w kwalifikacjach

Konkurs indywidualny na skoczni HS 140 (20.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 - skocznia duża.
Miejsce Skoczek Kraj Skok 1 Skok 2 Wynik punktowy
1 Simon Ammann  Szwajcaria 144,0 138,0 283,6
2 Adam Małysz  Polska 137,0 133,5 269,4
3 Gregor Schlierenzauer  Austria 130,5 136,0 262,2
4 Andreas Kofler  Austria 131,5 135,0 261,2
5 Thomas Morgenstern  Austria 129,5 129,5 246,7
6 Michael Neumayer  Niemcy 130,0 130,0 245,5
7 Antonín Hájek  Czechy 128,0 129,0 240,6
8 Noriaki Kasai  Japonia 121,5 135,0 239,2
9 Robert Kranjec  Słowenia 118,5 135,5 233,7
10 Wolfgang Loitzl  Austria 129,5 121,5 230,3
11 Tom Hilde  Norwegia 124,0 126,5 227,9
12 Anders Jacobsen  Norwegia 128,0 122,5 226,4
13 Emmanuel Chedal  Francja 118,5 131,5 225,5
14 Kamil Stoch  Polska 126,0 123,5 224,1
15 Johan Remen Evensen  Norwegia 123,5 126,0 223,6
16 Peter Prevc  Słowenia 124,5 124,0 222,3
17 Jakub Janda  Czechy 126,5 121,5 221,4
18 Harri Olli  Finlandia 117,0 129,0 217,8
19 Stefan Hula  Polska 122,5 124,0 217,2
20 Daiki Itō  Japonia 117,0 128,5 216,9
21 Vincent Descombes Sevoie  Francja 120,0 124,5 211,6
22 Anders Bardal  Norwegia 119,0 124,0 211,4
23 Roman Koudelka  Czechy 117,5 125,0 2208,5
24 Andreas Küttel  Szwajcaria 121,5 119,0 204,9
25 Michael Uhrmann  Niemcy 122,5 116,5 202,7
26 Matti Hautamäki  Finlandia 134,0 104,0 202,4
27 Sebastian Colloredo  Włochy 118,5 120,5 202,2
28 Andreas Wank  Niemcy 127,5 110,0 200,5
29 Mitja Mežnar  Słowenia 119,0 118,5 198,5
30 Martin Schmitt  Niemcy 122,5 108,0 182,4
31 Janne Ahonen  Finlandia 125,0 DNS[e] 111,0
32 Peter Frenette  Stany Zjednoczone 114,5 – 90,6
33 Jernej Damjan  Słowenia 114,0 – 89,7
34 David Lazzaroni  Francja 112,0 – 85,6
35 Denis Korniłow  Rosja 111,5 – 85,2
36 Krzysztof Miętus  Polska 111,5 – 84,7
37 Taku Takeuchi  Japonia 110,5 – 83,9
38 Paweł Karelin  Rosja 109,0 – 80,2
39 Aleksiej Korolow  Kazachstan 108,5 – 79,8
40 Nicholas Alexander  Stany Zjednoczone 109,0 – 79,2
41 Martin Cikl  Czechy 108,0 – 78,4
42 Kim Hyun-ki  Korea Południowa 107,5 – 78,0
43 Tomáš Zmoray  Słowacja 108,0 – 77,4
44 Ilja Roslakow  Rosja 105,5 – 73,9
45 Shōhei Tochimoto  Japonia 105,5 – 73,4
46 Stefan Read  Kanada 104,5 – 71,6
47 Dmitrij Ipatow  Rosja 100,5 – 63,9
48 Andrea Morassi  Włochy 100,5 – 59,9
49 Choi Heung-chul  Korea Południowa 98,5 – 56,3
– Janne Happonen  Finlandia 122,0 – DSQ[d]

Konkurs drużynowy na skoczni HS 140 (22.02.2010)[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 - konkurs drużynowy.
Miejsce Kraj Zawodnik Skok 1 Skok 2 Wynik punktowy Nota zespołu
1 Austria Austria Wolfgang Loitzl 138,0 138,5 282,2 1107,9
Andreas Kofler 132,0 142,0 264,7
Thomas Morgenstern 135,5 135,0 270,9
Gregor Schlierenzauer 140,5 146,5 290,1
2 Niemcy Niemcy Michael Neumayer 137,0 136,5 270,3 1035,8
Andreas Wank 128,5 139,0 262,0
Martin Schmitt 128,0 122,0 226,5
Michael Uhrmann 135,0 140,0 277,0
3 Norwegia Norwegia Anders Bardal 128,0 127,0 235,5 1030,3
Tom Hilde 127,5 139,0 260,2
Johan Remen Evensen 131,5 129,5 248,8
Anders Jacobsen 138,0 140,5 285,8
4 Finlandia Finlandia Matti Hautamäki 133,5 130,0 253,3 1014,6
Janne Happonen 128,5 139,0 262,5
Kalle Keituri 123,0 132,0 235,0
Harri Olli 134,0 134,5 263,8
5 Japonia Japonia Daiki Itō 129,5 133,5 252,9 1007,7
Taku Takeuchi 125,5 129,5 235,5
Shōhei Tochimoto 128,0 132,0 245,0
Noriaki Kasai 133,5 140,0 274,3
6 Polska Polska Stefan Hula 129,0 127,5 240,7 996,7
Łukasz Rutkowski 123,0 127,5 226,9
Kamil Stoch 126,5 134,5 248,8
Adam Małysz 136,5 139,5 280,3
7 Czechy Czechy Antonín Hájek 129,0 135,0 255,2 981,8
Roman Koudelka 131,0 135,5 258,7
Lukáš Hlava 125,0 126,0 226,8
Jakub Janda 128,0 129,0 241,1
8 Słowenia Słowenia Primož Pikl 124,0 119,5 211,3 958,8
Mitja Mežnar 126,5 131,0 239,0
Peter Prevc 132,0 127,5 245,1
Robert Kranjec 129,0 139,0 263,4
9 Francja Francja Vincent Descombes Sevoie 125,0 - 111,0 419,8
David Lazzaroni 125,0 - 112,0
Alexandre Mabboux 108,5 - 78,8
Emmanuel Chedal 127,5 - 118,0
10 Rosja Rosja Paweł Karelin 114,5 - 90,6 414,1
Denis Korniłow 129,5 - 122,1
Ilja Roslakow 119,5 - 101,1
Dmitrij Ipatow 118,5 - 100,3
11 Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Anders Johnson 115,5 - 92,4 340,0
Peter Frenette 124,5 - 111,1
Taylor Fletcher 88,5 - 36,3
Nicholas Alexander 119,0 - 100,2
12 Kanada Kanada MacKenzie Boyd-Clowes 105,0 - 72,0 294,6
Trevor Morrice 101,0 - 64,8
Eric Mitchell 102,0 - 66,6
Stefan Read 114,0 - 91,2

Składy reprezentacji[edytuj | edytuj kod]

Austria Austria

Kadra austriacka, wybrana przez Alexandra Pointnera składała się z pięciu skoczków: Martin Koch, Andreas Kofler, Wolfgang Loitzl, Thomas Morgenstern i Gregor Schlierenzauer[33]. We wszystkich konkursach wystąpili: Loitzl, Kofler, Morgenstern i Schlierenzauer. Koch nie wystartował w żadnej z konkurencji.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Martin Koch SV Villach 22 stycznia 1982 23. (skocznia normalna), 32. (skocznia duża), 1. (drużynowo)[f]
Andreas Kofler SV Innsbruck Bergisel 17 maja 1984 11. (skocznia normalna), 2. (skocznia duża), 1. (drużynowo)[f]
Wolfgang Loitzl WSC Bad Mitterndorf 13 stycznia 1980 nie startował
Thomas Morgenstern SV Villach 30 października 1986 9. (skocznia normalna), 1. (skocznia duża), 1. (drużynowo)[f]
Gregor Schlierenzauer SV Innsbruck Bergisel 7 stycznia 1990 nie startował

Czechy Czechy

W reprezentacji Czech, kierowanej przez Davida Jiroutka na igrzyska w Vancouver znalazło się pięciu zawodników: Jakub Janda, Antonín Hájek, Roman Koudelka, Lukáš Hlava i Martin Cikl[35]. W trzech konkursach zaprezentowali się: Janda, Hájek i Koudelka, w dwóch Hlava, a w jednym Cikl.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Martin Cikl Dukla Liberec 17 sierpnia 1987 nie startował
Antonín Hájek Dukla Liberec 12 lutego 1987 nie startował
Lukáš Hlava SC Harrachov 10 września 1984 nie startował
Jakub Janda Dukla Liberec 27 kwietnia 1978 13. (skocznia normalna), 10. (skocznia duża), 9. (drużynowo)[g]
Roman Koudelka LSK Lomnice nad Popelkou 9 lipca 1989 nie startował

Finlandia Finlandia

Trener reprezentacji Finlandii, Janne Väätäinen powołał pięciu skoczków do startu w konkursach olimpijskich: Janne Ahonen, Harri Olli, Janne Happonen, Kalle Keituri i Matti Hautamäki[35]. We wszystkich konkurencjach udział wzięli Olli i Happonen, a w dwóch Keituri, Ahonen i Hautamäki.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Janne Ahonen Lahden Hiihtoseura 11 maja 1977 6. (skocznia normalna), 9. (skocznia duża), 2. (drużynowo)[h]
Janne Happonen Puijon Hiihtoseura 18 czerwca 1984 28. (skocznia normalna), 2. (drużynowo)[h]
Matti Hautamäki Puijon Hiihtoseura 14 lipca 1981 2. (skocznia normalna), 5. (skocznia duża), 2. (drużynowo)[h]
Kalle Keituri Puijon Hiihtoseura 25 kwietnia 1984 nie startował
Harri Olli Ounasvaaran Hiihtoseura 15 stycznia 1985 nie startował

Francja Francja

Drużyna francuska, której trenerem był Pekka Niemelä, składała się z czterech zawodników: Emmanuel Chedal, Vincent Descombes Sevoie, Alexandre Mabboux i David Lazzaroni[35]. Wszyscy wystartowali w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych oraz w rywalizacji drużynowej.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Emmanuel Chedal CS Courchevel 15 stycznia 1983 nie startował
Vincent Descombes Sevoie Douanes les Houches 9 stycznia 1984 nie startował
David Lazzaroni US Autrans 4 lutego 1985 nie startował
Alexandre Mabboux Le Grand Bornand 19 września 1991 nie startował

Japonia Japonia

W skład reprezentacji Japonii weszli: Daiki Itō, Noriaki Kasai, Taku Takeuchi, Shōhei Tochimoto i Takanobu Okabe[35]. Itō, Takeuchi, Tochimoto i Kasai wystąpili we wszystkich konkursach, natomiast Okabe nie został wybrany do startu w żadnym z nich.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Daiki Itō Yukijirushi Nyugyo 27 grudnia 1985 18. (skocznia normalna), 42. (skocznia duża), 6. (drużynowo)[i]
Noriaki Kasai Tsuchiya Home 6 czerwca 1972 20. (skocznia normalna), 12. (skocznia duża), 6. (drużynowo)[i]
Takanobu Okabe Snow Brand 26 października 1970 23. (skocznia normalna), 8. (skocznia duża), 6. (drużynowo)[i]
Taku Takeuchi Puijon Hiihtoseura 20 maja 1987 nie startował
Shōhei Tochimoto Snow Brand 21 grudnia 1989 nie startował

Kanada Kanada

W reprezentacji Kanady, wybranej przez Tadeusza Bafię znalazło się czterech skoczków: MacKenzie Boyd-Clowes, Eric Mitchell, Trevor Morrice i Stefan Read[36]. Wszyscy zawodnicy wystąpili w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych oraz w konkursie drużynowym.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
MacKenzie Boyd-Clowes Altius Nordic Ski Club 13 lipca 1991 nie startował
Eric Mitchell Altius Nordic Ski Club 10 kwietnia 1992 nie startował
Trevor Morrice Altius Nordic Ski Club 23 września 1991 nie startował
Stefan Read Altius Calgary 7 maja 1987 42. (skocznia normalna), 30. (skocznia duża), 15. (drużynowo)[j]

Kazachstan Kazachstan

Na igrzyskach w Vancouver wystartowało dwóch skoczków kazachskich[35]. Zarówno Aleksiej Korolow, jak i Nikołaj Karpienko uczestniczyli w obu kwalifikacjach.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Nikołaj Karpienko ZSKA Ałma Ata 10 sierpnia 1981 48. (skocznia duża), 12. (drużynowo)[k]
Aleksiej Korolow Dynamo 20 czerwca 1987 12. (drużynowo)[k]

Korea Południowa Korea Południowa

Reprezentacja Korei Południowej składała się z trzech zawodników: Kim Hyun-ki, Choi Heung-chul i Choi Yong-jik[35]. Wszyscy wystartowali w kwalifikacjach do obu konkurencji. Korea Południowa nie wystawiła reprezentacji do konkursu drużynowego.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Choi Heung-chul High 1 3 grudnia 1981[37] 47. (skocznia duża), 13. (drużynowo)[l]
Choi Yong-jik High 1 3 grudnia 1982[38] 13. (drużynowo)[l]
Kim Hyun-ki High 1 9 lutego 1983[39] 43. (skocznia normalna), 39. (skocznia duża), 13. (drużynowo)[l]

Niemcy Niemcy

Niemiecką kadrę na ZIO 2010, wytypowaną przez trenera Wernera Schustera tworzyło pięciu skoczków: Michael Uhrmann, Michael Neumayer, Martin Schmitt, Pascal Bodmer i Andreas Wank[35]. Uhrmann, Neumayer i Schmitt wzięli udział w trzech konkursach, Wank w dwóch, a Bodmer w jednym.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Pascal Bodmer SV Messtetten 4 stycznia 1991 nie startował
Michael Neumayer SK Berchtesgaden 15 stycznia 1979 8. (skocznia normalna), 11. (skocznia duża), 4. (drużynowo)[m]
Martin Schmitt SC Furtwangen 29 stycznia 1978 19. (skocznia duża), 4. (drużynowo)[m]
Michael Uhrmann WSV DJK Rastbuechl 16 września 1978 4. (skocznia normalna), 16. (skocznia duża), 4. (drużynowo)[m]
Andreas Wank WSV Oberhof 05 18 lutego 1988 nie startował

Norwegia Norwegia

Reprezentację Norwegii, prowadzoną przez trenera Mikę Kojonkoskiego tworzyło pięciu zawodników: Tom Hilde, Anders Jacobsen, Anders Bardal, Bjørn Einar Romøren i Johan Remen Evensen[40]. W pierwszym konkursie wystartowali: Hilde, Jacobsen, Bardal i Romøren, a w dwóch pozostałych Romørena zastąpił Evensen.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Anders Bardal Steinkjer 24 sierpnia 1982 nie startował
Johan Remen Evensen Molde Omegn Idrettforening 16 września 1985 nie startował
Tom Hilde Asker Skiklub .22 września 1987 nie startował
Anders Jacobsen Ringkollen Skiklubb 17 lutego 1985 nie startował
Bjørn Einar Romøren Hosle IL 1 kwietnia 1981 15. (skocznia normalna), 7. (skocznia duża), 3. (drużynowo)[n]

Polska Polska

Reprezentacja Polski liczyła pięciu skoczków. W skład polskiej kadry weszli: Adam Małysz, Stefan Hula, Kamil Stoch, Łukasz Rutkowski i Krzysztof Miętus[41]. Trener polskiej drużyny, Łukasz Kruczek trzykrotnie powołał do startu w konkursie Małysza, Stocha i Hulę, dwukrotnie Miętusa i raz Rutkowskiego.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Stefan Hula SS-R LZS Sokół Szczyrk 29 września 1986 29. (skocznia normalna), 5. (drużynowo)[o]
Adam Małysz KS Wisła Ustronianka 3 grudnia 1977 7. (skocznia normalna), 14. (skocznia duża), 5. (drużynowo)[o]
Krzysztof Miętus Start Krokiew Zakopane 8 marca 1991 nie startował
Łukasz Rutkowski Wisła Zakopane 22 stycznia 1988 nie startował
Kamil Stoch AZS Zakopane 25 maja 1987 16. (skocznia normalna), 26. (skocznia duża), 5. (drużynowo)[o]

Rosja Rosja

Reprezentacja Rosji, prowadzona przez Wolfganga Steierta liczyła czterech zawodników. Byli to: Dmitrij Ipatow, Denis Korniłow, Paweł Karelin i Ilja Roslakow[35]. Wszyscy wystartowali w obu konkursach indywidualnych i w konkursie drużynowym. W składzie zabrakło najwyżej sklasyfikowanego w Pucharze Świata rosyjskiego skoczka, Dmitrija Wasiljewa, który w wyniku kontuzji nie wyleciał do Vancouver[2]. Tuż po igrzyskach, z uwagi na niskie lokaty reprezentantów Rosji w konkursach olimpijskich, trener Wolfgang Steiert został zwolniony[42].

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Dmitrij Ipatow OSVSM Magadan 30 czerwca 1984 19. (skocznia normalna), 27. (skocznia duża), 8. (drużynowo)[p]
Paweł Karelin Dynamo Niżny Nowogród 27 kwietnia 1990 nie startował
Denis Korniłow Dynamo Niżny Nowogród 17 sierpnia 1986 34. (skocznia normalna), 33. (skocznia duża), 8. (drużynowo)[p]
Ilja Roslakow WVSM Moskwa 18 lutego 1983 nie startował

Słowacja Słowacja

Jedyną reprezentacją, która składała się z jednego skoczka była reprezentacja Słowacji[35]. Tomáš Zmoray wziął udział w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Tomáš Zmoray ŠK Kartík Bańska Bystrzyca 26 lipca 1989 nie startował

Słowenia Słowenia

Trener reprezentacji Słowenii, Matjaž Zupan wybrał pięciu zawodników na igrzyska olimpijskie w Vancouver. Kadrę stanowili: Peter Prevc, Jernej Damjan, Robert Kranjec, Primož Pikl i Mitja Mežnar[35]. Prevc i Kranjec wystąpili w trzech konkursach, a Damjan, Pikl i Mežnar zaliczyli po dwa występy.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Jernej Damjan SSK Ilirija Lublana 28 maja 1983 35. (skocznia normalna), 28. (skocznia duża), 10. (drużynowo)[q]
Robert Kranjec SK Triglav Kranj 16 lipca 1981 41. (skocznia normalna), 49. (skocznia duża), 10. (drużynowo)[q]
Mitja Mežnar NSK Tržič-Trifix 30 czerwca 1988 nie startował
Primož Pikl SSK Ljubno BTC 25 sierpnia 1982 nie startował
Peter Prevc SK Triglav Kranj 20 września 1992 nie startował

Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych składała się z czterech zawodników: Nicholas Alexander, Taylor Fletcher, Peter Frenette i Anders Johnson[43]. Spośród nich trzech: Alexander, Frenette i Johnson wystartowało w obu kwalifikacjach oraz w konkursie drużynowym. Fletcher był zawodnikiem rezerwowym, na co dzień trenującym kombinację norweską i został powołany do startu w konkursie drużynowym[44].

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Nicholas Alexander New York Ski Education Foundation 24 sierpnia 1988 nie startował
Taylor Fletcher Steamboat Springs Winter Sports 11 maja 1990 nie startował
Peter Frenette New York Ski Education Foundation 24 lutego 1992 nie startował
Anders Johnson National Sports Foundation 23 września 1989 14. (drużynowo)[r]

Szwajcaria Szwajcaria

Kadra szwajcarska, kierowana przez Martina Künzle składała się z dwóch zawodników. Byli to: Simon Ammann i Andreas Küttel[45]. Obaj wystartowali w dwóch konkursach indywidualnych.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Simon Ammann RG Churfirsten 25 czerwca 1981 38. (skocznia normalna), 15. (skocznia duża), 7. (drużynowo)[s]
Andreas Küttel SC Einsiedeln 25 kwietnia 1979 5. (skocznia normalna), 6. (skocznia duża), 7. (drużynowo)[s]

Ukraina Ukraina

Drużynę ukraińską tworzyło trzech skoczków narciarskich - Wołodymyr Boszczuk, Ołeksandr Łazarowicz i Witalij Szumbareć[35] oraz jeden kombinator norweski - Wołodymyr Traczuk, który był został wytypowany do startu w konkursie drużynowym[27]. Ostatecznie w wyniku kontuzji Witalija Szubarecia, reprezentacja Ukrainy wycofała się z rywalizacji drużynowej i, co za tym idzie, Traczuk nie wystartował w żadnym z konkursów[28]. Boszczuk, Łazarowicz i Szumbareć zaprezentowali się w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Wołodymyr Boszczuk Wierchowina 3 sierpnia 1982 nie startował
Ołeksandr Łazarowicz Worochta 30 sierpnia 1984 nie startował
Witalij Szumbareć SKA Tysowiec 14 lipca 1983 nie startował
Wołodymyr Traczuk Krzemieniec 3 stycznia 1985 nie startował

Włochy Włochy

Ekipa Włoch, prowadzona przez Roberto Cecona wystąpiła w składzie: Sebastian Colloredo, Roberto Dellasega i Andrea Morassi[35]. Wszyscy wystartowali w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych.

Imię i nazwisko Klub Data urodzenia Miejsca na ZIO 2006 w Turynie[34]
Sebastian Colloredo G.S. Fiamme Gialle 9 września 1987 27. (skocznia normalna), 36. (skocznia duża), 11. (drużynowo)[t]
Roberto Dellasega U.S. Dolomitica 15 czerwca 1990 nie startował
Andrea Morassi C.S. Forestale 30 sierpnia 1988 36. (skocznia normalna), 11. (drużynowo)[t]

Upadki[edytuj | edytuj kod]

Janne Ahonen podczas igrzysk w Vancouver.

W trakcie jednego z treningów przed konkursem na obiekcie dużym, swojego skoku nie ustał Janne Ahonen. Upadek ten spowodował u zawodnika kontuzję więzadła bocznego i uniemożliwił mu start w drugiej serii konkursu indywidualnego na skoczni dużej oraz w zawodach drużynowych[26].

Podczas treningu przed konkursem drużynowym wypadkowi uległ Witalij Szumbareć, który po wyjściu z progu upadł na zeskok i uderzył twarzą w lód. Ukraiński zawodnik został przetransportowany do szpitala[27]. Z uwagi na to, że Szumbareć był jednym z czterech ukraińskich zawodników, ekipa ta wycofała się z konkursu drużynowego z powodu braku wystarczającej liczby zawodników[28].

W pozostałych startach na igrzyskach w Vancouver nie odnotowano żadnego upadku[46].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Vicktoria Murawska: Skoki Narciarskie: Skoczkowie muszą mieć nowe kombinezony na Igrzyska. skijumping.pl, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  2. ↑ a b Sonja Kołaczkowska: Skoki Narciarskie - Szok dla Rosjan: Igrzyska bez Wassiliewa. skokinarciarskie.pl, 3 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  3. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie - Romoeren ze złamanym palcem. skokinarciarskie.pl, 9 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  4. ↑ Vancouver 2010. Czterech faworytów do złota w konkursie skoków. sport.pl, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  5. ↑ IO: Małysz wśród faworytów "buków". wp.pl, 10 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  6. ↑ Skoki Narciarskie - 07.02.2010 - Willingen (Upland) (Niemcy) K-130. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  7. ↑ Klaudia Feruś: Skoki Narciarskie: Panie poskaczą na ZIO w Vancouver?. skijumping.pl, 20 stycznia 2008. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  8. ↑ Joanna Będzieszak: Skoki Narciarskie: Olimpiada nie dla kobiet.... skijumping.pl, 7 marca 2008. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  9. ↑ Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Organizatorzy IO w Vancouver 2010 pozwani do sądu. skijumping.pl, 29 maja 2008. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  10. ↑ Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: IO w Vancouver: Wygrana kobiet będzie porażką panów?. skijumping.pl, 21 kwietnia 2009. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  11. ↑ Tomasz Medyński: Skoki Narciarskie: Nie będzie skoków kobiet na IO w Vancouver. skijumping.pl, 11 lipca 2009. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  12. ↑ Tomasz Medyński: Skoki Narciarskie: Igrzyska w Vancouver: skoczkinie składają odwołanie. skijumping.pl, 17 lipca 2009. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  13. ↑ Alicja Bochenek: Skoki Narciarskie: Vancouver 2010: Skoki narciarskie tylko dla mężczyzn. skijumping.pl, 17 listopada 2009. [dostęp 2010-08-13]. (pol.).
  14. ↑ Adrian Dworakowski: Skoki Narciarskie: Olimpijskie skocznie w Whistler oficjalnie otwarte. skijumping.pl, 9 stycznia 2008. [dostęp 2010-08-16]. (pol.).
  15. ↑ a b c d e f Whistler. skisprungschanzen.com. [dostęp 2010-08-16]. (ang.).
  16. ↑ Ski jumping, NH individual, qualification round. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
  17. ↑ Ski jumping, NH individual, final results. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
  18. ↑ Ski jumping, LH individual, qualification round. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
  19. ↑ Ski jumping, LH individual, final results. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
  20. ↑ Ski jumping, team, final results. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).
  21. ↑ Ski Jumping, NH Individual, 1st Round, Start List. fis-ski.com, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-08-17]. (ang.).
  22. ↑ a b c d e Andrzej Mysiak: Skoki Narciarskie: Vancouver: Ammann mistrzem, Małysz ze srebrnym medalem!. skokinarciarskie.pl, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-08-17]. (pol.).
  23. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie: Olimpijski pechowiec. skokinarciarskie.pl, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-08-18]. (pol.).
  24. ↑ Robert Błoński, Jakub Ciastoń: Vancouver 2010. Srebrny medal Adama Małysza. Był najlepszym z ludzi.... sport.pl, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-08-25]. (pol.).
  25. ↑ a b c d e Andrzej Mysiak: Skoki narciarskie - ZIO: Powtórka z rozrywki - Ammann, Małysz, Schlierenzauer. skokinarciarskie.pl, 20 lutego 2010. [dostęp 2010-08-24]. (pol.).
  26. ↑ a b Alicja Bochenek: Skoki Narciarskie: Janne Ahonen kontuzjowany. skijumping.pl, 21 lutego 2010. [dostęp 2010-08-23]. (pol.).
  27. ↑ a b c Vancouver: Groźny upadek ukraińskiego skoczka. sports.pl, 21 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  28. ↑ a b c Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie:Poważny upadek Witalija Szumbaretsa. skijumping.pl, 22 lutego 2010. [dostęp 2010-08-14]. (pol.).
  29. ↑ a b Paweł Stawowczyk: Skoki Narciarskie: ZIO: Austriacy deklasują rywali. Polska szósta.ZIO: Austriacy deklasują rywali. Polska szósta.. skokinarciarskie.pl, 22 lutego 2010. [dostęp 2010-08-26]. (pol.).
  30. ↑ Skoki narciarskie - Mistrzowie olimpijscy. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2010-08-16]. (pol.).
  31. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki narciarskie - Ammann na dopingu?. skokinarciarskie.pl, 18 lutego 2010. [dostęp 2010-08-19]. (pol.).
  32. ↑ Paweł Stawowczyk: Skoki narciarskie - Wiązania Ammanna legalne. skokinarciarskie.pl, 19 lutego 2010. [dostęp 2010-08-19]. (pol.).
  33. ↑ Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Austriacy na Vancouver zgodnie z przewidywaniami. skijumping.pl, 26 stycznia 2010. [dostęp 2010-08-15]. (pol.).
  34. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r XX Olympic Winter Games, Torino (ITA). fis-ski.com. [dostęp 2010-08-15]. (ang.).
  35. ↑ a b c d e f g h i j k l Alicja Bochenek: Skoki Narciarskie: IO w Vancouver: Składy ekip. skijumping.pl, 9 lutego 2010. [dostęp 2010-08-15]. (pol.).
  36. ↑ Maciej Mikołajczyk: Skoki Narciarskie: IO: Znamy skład gospodarzy. skijumping.pl, 29 stycznia 2010. [dostęp 2010-08-15]. (pol.).
  37. ↑ FIS-Ski - biographie: CHOI Heung-Chul. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-15]. (ang.).
  38. ↑ FIS-Ski - biographie: CHOI Yong-Jik. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-15]. (ang.).
  39. ↑ FIS-Ski - biographie: KIM Hyun-Ki. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-15]. (ang.).
  40. ↑ Alicja Kosman: Skoki Narciarskie: Norwegowie ogłosili kadrę na Vancouver. skijumping.pl, 26 stycznia 2010. [dostęp 2010-08-16]. (pol.).
  41. ↑ Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Polska kadra skoczków odlatuje do Vancouver. skijumping.pl, 5 lutego 2010. [dostęp 2010-08-16]. (pol.).
  42. ↑ ZIO: pierwsza "ofiara" fatalnego występu Rosjan. onet.pl, 1 marca 2010. [dostęp 2010-08-16]. (pol.).
  43. ↑ Alicja Bochenek: Skoki Narciarskie: IO Vancouver: reprezentanci USA wybrani. skijumping.pl, 30 stycznia 2010. [dostęp 2010-08-17]. (pol.).
  44. ↑ FIS-Ski - biographie: FLETCHER Taylor. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-17]. (ang.).
  45. ↑ Alicja Bochenek: Skoki Narciarskie: Dwóch szwajcarskich skoczków jedzie do Vancouver. skijumping.pl, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-08-17]. (pol.).
  46. ↑ 12-22.2.2010 Vancouver; Ski Jumping. fis-ski.com. [dostęp 2010-08-14]. (ang.).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W tym 69 skoczków narciarskich i dwóch kombinatorów norweskich, którzy zostali zgłoszeni do konkursu drużynowego (Taylor Fletcher i Wołodymyr Traczuk).
  2. ↑ W tabeli podano rekordy skoczni, obowiązujące w trakcie Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010.
  3. ↑ Nieoficjalny rekord należał do Lindsey Van - 105,5 metra. Zawodniczka uzyskała ten wynik w trakcie konkursu Pucharu Kontynentalnego, w związku z czym nie został uznany za oficjalny rekord skoczni. Oficjalne rekordy uznaje się tylko w trakcie serii konkursowych Pucharu Świata, mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich.
  4. ↑ a b c d Dyskwalifikacja z powodu nieprzepisowego kombinezonu.
  5. ↑ Zawodnik zakwalifikował się do serii finałowej, jednak zrezygnował ze startu.
  6. ↑ a b c Skład austriackiego zespołu w Turynie: Andreas Widhölzl, Andreas Kofler, Martin Koch i Thomas Morgenstern.
  7. ↑ Skład czeskiego zespołu w Turynie: Jan Matura, Ondřej Vaculík, Borek Sedlák i Jakub Janda.
  8. ↑ a b c Skład fińskiego zespołu w Turynie: Tami Kiuru, Janne Happonen, Janne Ahonen i Matti Hautamäki.
  9. ↑ a b c Skład japońskiej drużyny w Turynie: Daiki Itō, Tsuyoshi Ichinohe, Noriaki Kasai i Takanobu Okabe.
  10. ↑ Skład kanadyjskiego zespołu w Turynie: Gregory Baxter, Stefan Read, Graeme Gorham i Michael Nell.
  11. ↑ a b Skład kazachskiego zespołu w Turynie: Nikołaj Karpienko, Radik Żaparow, Aleksiej Korolow i Iwan Karaułow.
  12. ↑ a b c Skład koreańskiego zespołu w Turynie: Choi Yong-jik, Choi Heung-chul, Kim Hyun-ki, Kang Chil-gu.
  13. ↑ a b c Skład niemieckiego zespołu w Turynie: Michael Neumayer, Martin Schmitt, Michael Uhrmann i Georg Späth.
  14. ↑ Skład norweskiego zespołu w Turynie: Lars Bystøl, Bjørn Einar Romøren, Tommy Ingebrigtsen i Roar Ljøkelsøy.
  15. ↑ a b c Skład polskiego zespołu w Turynie: Stefan Hula, Kamil Stoch, Robert Mateja, Adam Małysz.
  16. ↑ a b Skład rosyjskiego zespołu w Turynie: Denis Korniłow, Dmitrij Ipatow, Dmitrij Wasiljew i Ildar Fatkullin.
  17. ↑ a b Skład słoweńskiego zespołu w Turynie: Robert Kranjec, Rok Benkovič, Jernej Damjan i Primož Peterka.
  18. ↑ Skład amerykańskiego zespołu w Turynie: Thomas Schwall, Anders Johnson, Clint Jones i Alan Alborn.
  19. ↑ a b Skład szwajcarskiego zespołu w Turynie: Guido Landert, Michael Möllinger, Simon Ammann i Andreas Küttel.
  20. ↑ a b Skład włoskiego zespołu w Turynie: Andrea Morassi, Sebastian Colloredo, Alessio Bolognani i Davide Bresadola.

Źródła[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikiprojekt:Skoki_narciarskie/Dopracowywanie_artykułów/Skoki_narciarskie_na_Zimowych_Igrzyskach_Olimpijskich_2010&oldid=60450496”