Przejdź do zawartości

Noriaki Kasai

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Noriaki Kasai
葛西 紀明
Ilustracja
Noriaki Kasai (Bischofshofen, 2017)
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1972
Shimokawa

Klub

Team Mycal (do 2001), Tsuchiya Home (od 2002)

Wzrost

177 cm

Reprezentacja

 Japonia

Debiut w PŚ

17 grudnia 1988, Sapporo (31. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

9 grudnia 1989, Lake Placid (9. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

29 lutego 1992, Lahti (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

22 marca 1992, Harrachov

Rekord życiowy

241,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (19 marca 2017)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Japonia
Igrzyska olimpijskie
srebro Lillehammer 1994 duża druż.
srebro Soczi 2014 duża
brąz Soczi 2014 duża druż.
Mistrzostwa świata
srebro Ramsau 1999 duża druż.
srebro Val di Fiemme 2003 duża druż.
brąz Val di Fiemme 2003 duża
brąz Val di Fiemme 2003 normalna
brąz Sapporo 2007 duża druż.
brąz Liberec 2009 duża druż.
brąz Falun 2015 normalna miesz.
Mistrzostwa świata w lotach
złoto Harrachov 1992
Puchar świata w skokach
3. miejsce
1992/1993
3. miejsce
1998/1999
Puchar Świata w lotach narciarskich
2. miejsce
1998/1999
2. miejsce
2013/2014
Turniej Czterech Skoczni
srebro 2. miejsce
1992/1993
srebro 2. miejsce
1998/1999
Turniej Nordycki
złoto 1. miejsce
1999
Turniej Schwarzwaldzki
brąz 3. miejsce
1989
Turniej Środkowoeuropejski
brąz 3. miejsce
1993
Puchar KOP
złoto 1. miejsce
2013/2014
Inne nagrody
złoto Medal Holmenkollen
2016

Noriaki Kasai (jap. 葛西 紀明 Kasai Noriaki; ur. 6 czerwca 1972 w Shimokawie)japoński skoczek narciarski, reprezentant Japonii, ośmiokrotny olimpijczyk, zawodnik klubów Team Mycal i Tsuchiya Home.

Trzykrotny medalista olimpijski (srebrny w drużynie z 1994 oraz srebrny indywidualnie i brązowy w drużynie z 2014), siedmiokrotny medalista narciarskich mistrzostw świata (srebrny w drużynie z 1999 i 2003, dwukrotnie brązowy indywidualnie z 2003, brązowy w drużynie z 2007 i 2009 oraz brązowy w konkursie mieszanym z 2015), mistrz świata w lotach z 1992, dwukrotnie trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata (1992/1993 i 1998/1999), dwukrotnie drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w lotach (1998/1999 i 2013/2014), zwycięzca 17 konkursów tego cyklu, dwukrotnie drugi zawodnik Turnieju Czterech Skoczni (1992/1993 i 1998/1999), zwycięzca Turnieju Nordyckiego (1999) i Pucharu KOP (2013/2014). W PŚ zajął łącznie 63 razy miejsca na podium (17 jako pierwszy, 13 drugi i 33 trzeci). Pięciokrotny mistrz Japonii (1993, 1994, 1999, 2010 i 2017), do marca 2017 rekordzista tego kraju oraz Azji w długości skoku narciarskiego[1]. Odznaczony Medalem Holmenkollen (2016)[2].

Najstarszy indywidualny i drużynowy medalista olimpijski w historii skoków narciarskich[3] (odpowiednio 41 lat i 254 dni oraz 41 lat i 256 dni), najstarszy drużynowy medalista mistrzostw świata[4] (42 lata i 261 dni), najstarszy w historii zwycięzca konkursu Pucharu Świata[5] (42 lata i 176 dni), najstarszy zawodnik na podium PŚ (44 lata i 293 dni) i TCS (42 lata i 214 dni), najstarszy uczestnik konkursu PŚ oraz najstarszy zdobywca punktów w PŚ(51 lat i 255 dni). Zwycięzca siedemnastu indywidualnych i trzech drużynowych konkursów PŚ. W ramach tego cyklu stał na podium 61 razy indywidualnie i 17 razy z drużyną. Rekordzista wśród skoczków, oficjalnie wpisany do Księgi rekordów Guinnessa[6][7] – w liczbie występów w konkursach Pucharu Świata (502 indywidualne[8] oraz 57 w drużynie, razem 559[a]) oraz w edycjach PŚ (27 sezonów) i liczbie zajętych miejsc w czołowej trzydziestce (428), w liczbie konkursów ze zdobytymi punktami do klasyfikacji generalnej (413) i sezonach z tymże osiągnięciem (25), w przedziale czasowym między pierwszym i ostatnim zwycięstwem w PŚ (22 lata i 252 dni) i zajęciu miejsca na podium tego cyklu (24 lata i 5 dni), liczbie startów w konkursach olimpijskich (13 indywidualnie i 5 w drużynie, razem 18 konkursów w 7 edycjach), liczbie startów w konkursach MŚ (23 indywidualnie i 16 w drużynie, razem 39 konkursów w oficjalnie wpisanych do Księgi rekordów Guinnessa 12 edycjach[7]) oraz liczbie startów w MŚ w lotach (10 edycji, tyleż zawodów indywidualnych oraz dwa w drużynie). Jego obecny rekord życiowy to 241,5 m z 19 marca 2017[9].

W 2010 jego partnerem i sponsorem zostały fińskie linie lotnicze Finnair[10]. Kasai skacze obecnie na nartach austriackiej marki Fischer z wiązaniami Bisona w kombinezonie japońskiego Mizuno[11]. Przybiera w powietrzu charakterystyczną dla siebie sylwetkę, rozszerzając szeroko narty i ręce oraz głęboko pochylając się do przodu. Z racji utrzymywania wysokiej formy w późnym jak na sportowca wieku oraz optymistycznego podejścia do życia zdobył bardzo dużą popularność wśród rywali i kibiców, szczególnie w krajach europejskich[12][13][14].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Noriaki Kasai oraz jego dwie siostry, Kumiko i Noriko (po mężu Hamaya) wychowywani byli w biedzie przez matkę Sachiko. Ich ojciec Toshinori nie miał pracy, nie interesowały go też sprawy rodzinne[15]. Po rozwodzie rodziców Noriaki zupełnie stracił kontakt z ojcem, a do ich pogodzenia doszło po wielu latach. W 1994 sześć lat młodsza od niego Kumiko zachorowała na niewydolność szpiku kostnego. Skoczek wyimaginował sobie, że jeśli zostanie mistrzem olimpijskim, to jego siostra wróci do zdrowia, wzmógł więc częstotliwość treningów[15]. Kumiko pomogła terapia komórkami macierzystymi, jednak w 2013 nastąpił nawrót choroby. W 1997 w pożarze domu – wywołanym przez podpalenie – matka rodzeństwa doznała ciężkich poparzeń ciała i układu oddechowego. Zmarła rok później w wieku 48 lat. Przed śmiercią pisała listy do syna, w których motywowała go do pracy i życzyła powodzenia na mistrzowskich zawodach. Jeden z nich Kasai zabiera ze sobą na każde igrzyska[16].

Wciąż walcząca z chorobą Kumiko w maju 2015 straciła przytomność i po raz kolejny trafiła do szpitala. Zmarła 13 stycznia 2016 w wieku 38 lat[17]. Dwa dni później jej brat, skacząc z żałobną czarną opaską na ramieniu, wyrównał na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz rekord Azji w długości skoku[17].

Kasai jest absolwentem Tokai University Daiyon Senior High School[15], honorowym obywatelem Shimokawy (od 2001), a także pracownikiem korporacji Tsuchiya Holdings, zajmującej się projektowaniem, budową i sprzedażą domów mieszkalnych, głównie we wschodniej i północnej części kraju[18]. W Japonii kluby sportowe należą do firm i korporacji, a zatrudnieni w nich zawodnicy po zakończeniu kariery mogą podejmować w nich pracę. Po zdobyciu srebrnego medalu na igrzyskach w Soczi Kasai został awansowany na dyrektora jednego z departamentów. Tsuchiya Holdings wypuściła na rynek projekt domu jednorodzinnego Model Legenda Kasai 2014[15].

W lutym 2014 ożenił się z 12 lat od niego młodszą Reiną Harimą[19]. Mieszkają w Sapporo. 30 stycznia 2016 na świat przyszła ich córka Rina[7], natomiast w grudniu 2019 urodził im się syn[20].

W kwietniu 2011 razem z Fumihisą Yumotą i Kazuyą Yoshioką zbierał w Sapporo, w ramach akcji charytatywnej, pieniądze dla ofiar trzęsienia ziemi i tsunami na Honsiu, a także odwiedził szkoły w Fukushimie i Iwaki, przekazując tam pieniądze i 100 kg ryżu[21]. Kilka miesięcy później zaprosił kilkanaścioro dzieci z dotkniętego katastrofą regionu wraz z rodzicami i nauczycielami na wycieczkę do Hakuby, gdzie mogły one obejrzeć zawody skoków, odbyć lot balonem i popływać[22].

W grudniu 2014 fiński garażowy zespół punkowy Van Dammes nagrał piosenkę Mr. Noriaki Kasai[23]. W styczniu 2015 Jalle S opublikował utwór Song for Noriaki Kasai[24].

Kasai był ambasadorem, obchodzonej w 2019, setnej rocznicy zawarcia stosunków dyplomatycznych między Japonią i Finlandią[25][26].

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

Kasai zaczął skakać na nartach w 1980[27], namówiony przez kolegę[15]. Jego talent szybko został dostrzeżony przez trenerów, obserwujących występy młodzieńca w juniorskich turniejach. W 1987 wygrał turniej narciarski dla gimnazjalistów z Hokkaido, w tym samym roku trafił do reprezentacji kraju. Jako że nie było go stać na własny kombinezon, pożyczył starszy egzemplarz od kolegi[15]. W marcu 1988 wziął udział w mistrzostwach świata juniorów w austriackim Saalfelden am Steinernen Meer. W konkursie drużynowym Japonia z Noriakim w składzie (osiągnął 72,5 m oraz 77 m) zajęła 10. miejsce. W jednoseryjnych zawodach indywidualnych zaś zawodnik został po skoku na 58 m sklasyfikowany na 33. pozycji[28].

1988/1989

[edytuj | edytuj kod]
Skocznia Miyanomori, miejsce debiutu Noriakiego Kasai w Pucharze Świata 17 grudnia 1988

W grudniu 1988, będąc uczniem pierwszej klasy liceum znalazł się w grupie młodych japońskich skoczków, którzy dostali szansę występu w zawodach Pucharu Świata przed rodzimą publicznością w Sapporo. Na skoczni Miyanomori był 31., dzień później na Ōkurayamie 24. Punkty do klasyfikacji PŚ otrzymywała czołowa piętnastka narciarzy, więc Kasai nie został ujęty w klasyfikacji generalnej tego cyklu na koniec sezonu[29].

W styczniu 1989 zwyciężył w Sapporo w międzynarodowych zawodach o Puchar STV[30]. W lutym otrzymał nominację do kadry Japonii na odbywające się w Lahti mistrzostwa świata seniorów. W rywalizacji indywidualnej zajął 57. na dużej oraz 54. lokatę na normalnej skoczni. W konkursie drużynowym Japonia znalazła się na ostatnim, piętnastym miejscu, a Kasai miał najwyższą notę w zespole[31].

W marcu wziął udział w zawodach zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Europy. W niemieckim Schönwaldzie stanął na drugim stopniu podium, przegrywając o 3,5 pkt. ze Szwajcarem Gérardem Balanchem[32]. Dzień później na tej samej skoczni był szósty i w klasyfikacji Turnieju Schwarzwaldzkiego, na który składały się oba konkursy, zajął trzecie miejsce. Tydzień później w norweskiej Sprovie w zawodach PE zdobył miejsca: dwunaste i piąte. W kolejnych konkursach w ramach tego pucharu Kasai nie wziął udziału i ostatecznie zajął w końcowej tabeli, razem z Janem Kowalem, Ristą Laakkonenem i Ari-Pekką Nikkolą 10. pozycję z 45 punktami na koncie.

Rywalizował za to w Vangu w światowym czempionacie juniorów. Osiągnął w nim piątą pozycję w konkursie drużynowym (spośród Japończyków miał najwyższą notę[33]) oraz 38. w indywidualnym. Dzień przed tymi drugimi zawodami ustanowił rekord miejscowej skoczni Lierberget – 90,5 m; tego samego dnia taką samą odległość osiągnął również Stian Kvarstad[34].

1989/1990

[edytuj | edytuj kod]

Kasai rozpoczął sezon od regularnych startów w Pucharze Świata. W kanadyjskim Thunder Bay był 27. oraz 18., a w amerykańskim Lake Placid po raz pierwszy w karierze zajmował pozycję w czołowej dziesiątce. Osiągnął wówczas dziewiątą, a następnie siódmą pozycję. Dużo gorzej zakończyły się jego występy na skoczniach w Sapporo, gdzie został sklasyfikowany na 20. i 40. lokacie.

Na przełomie 1989 i 1990 zadebiutował w niemiecko–austriackim Turnieju Czterech Skoczni, również zaliczanym do PŚ. W Oberstdorfie zajął 26. miejsce, w Garmisch-Partenkirchen 15., w Innsbrucku 16., a w Bischofshofen 30. Łączna nota z tych czterech konkursów wyniosła 778,5 pkt. Japończyk zajął w klasyfikacji turnieju 19. pozycję[35].

Do rywalizacji w Pucharze Świata powrócił w lutym, biorąc udział w Turnieju Szwajcarskim. Na skoczniach w: Sankt Moritz był 18., Gstaad 26., Engelbergu 51. Cykl trzech konkursów ukończył na 38. pozycji[35].

Lepszy wynik Kasai osiągnął we włoskim Predazzo, gdzie zajął 7. i 24. miejsce. Następnie, po raz pierwszy w życiu rywalizował na skoczni mamuciej. Miało to miejsce podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersundzie. 150 m i 151 m dało mu 23. lokatę[36].

W konkursach PŚ w Lahti Japończyk powrócił do najlepszej dziesiątki, osiągając siódme i dziesiąte miejsce. Po raz ostatni w sezonie punktował w Örnsköldsviku, gdzie był czternasty. W Sollefteå był już 28., a w Raufoss 50. Z powodu braku śniegu na skoczni w Oslo czteroseryjnych zawodów festiwalowych na tamtejszym obiekcie (pod uwagę brano trzy najlepsze próby) nie zaliczono do klasyfikacji PŚ. Kasai zajął w nich 23. pozycję. Konkursy w Planicy ukończył na miejscach 22. i 68. Zdobyte w trakcie sezonu 43 punkty dały zawodnikowi 24. miejsce w ostatecznej klasyfikacji Pucharu Świata[35], ex aequo z Ladislavem Dluhošem.

1990/1991

[edytuj | edytuj kod]

Japoński narciarz w sierpniu i we wrześniu rywalizował w międzynarodowych zawodach w Nozawa Onsen (gdzie wygrał[37]) i w Stams (gdzie był 45.)

W sezonie zimowym Kasaiowi ani razu nie udało się wywalczyć punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. Udział w tym cyklu rozpoczął w Lake Placid od 47. i 39. miejsca. Tydzień później w Thunder Bay zajął 53. i 51. lokatę. Poprawa wyników nie nastąpiła również w Sapporo, gdzie zawodnik osiągnął 61. oraz 39. pozycję.

Rywalizację w Turnieju Czterech Skoczni zakończył na 73. pozycji[35]. Na wynik ten złożyły się pojedyncze skoki z pierwszych dwóch konkursów w niemieckiej części TCS. Do obydwu zawodów w Austrii Japończyk nie zakwalifikował się. Ostatnim jego występem w PŚ w sezonie był konkurs w Oberhofie, gdzie zajął najlepsze w edycji tego cyklu 18. miejsce.

W lutym na skoczniach w Predazzo odbyły się konkursy skoków w ramach mistrzostw świata. W zawodach indywidualnych na dużej skoczni Kasai po dwóch skokach na 97 m[38] osiągnął 36. miejsce. Cztery dni później w rywalizacji zespołowej reprezentacja Japonii była jedenasta, Kasai zaś miał trzecią notę w drużynie[39]. W indywidualnym konkursie na skoczni 90–metrowej już nie wystartował.

1991/1992

[edytuj | edytuj kod]

Kasai rozpoczął sezon od zawodów pucharowych w Thunder Bay, gdzie zajął 11. oraz 13. pozycję. Jeszcze lepiej było w rodzimym Sapporo, gdzie osiągnął 11. i 6. lokatę. Po tych zawodach w klasyfikacji PŚ plasował się na jedenastym miejscu z 23 punktami na koncie[40]. Japońska kadra, by lepiej przygotować się do zimowych igrzysk w Albertville zrezygnowała z kolejnych występów na międzynarodowej arenie, skupiając się na treningach w kraju. Dopiero w ich trakcie Kasai rozpoczął skakanie stylem V, próbując zastąpić dotychczas stosowany styl równoległy[41].

Swój olimpijski debiut Kasai zaliczył w Courchevel 9 lutego 1992, zajmując po skokach na 77,5 m i 83,5 m na skoczni normalnej 31. pozycję[42]. W konkursie drużynowym Japonia była czwarta, przegrywając zdecydowanie z Finlandią, Austrią i Czechosłowacją. Kasai ze skokami na 106 m i 97,5 m był najsłabszy w drużynie[43]. Na dużym obiekcie zawodnik znalazł się na 26. pozycji po skokach na 101,5 m i 94,5 m.

Po zakończeniu olimpiady Kasai powrócił do rywalizacji w Pucharze Świata. 29 lutego po raz pierwszy w karierze stanął na podium konkursu zaliczanego do cyklu World Cup. Na normalnej skoczni w fińskim Lahti skoczył 86 m i 89 m, co dało mu trzecie miejsce, za Tonim Nieminenem i Ernstem Vettorim[44]. Dzień później na większym obiekcie był szósty. W szwedzkim Örnsköldsviku ponownie znalazł się w czołowej trójce; dwa skoki na 88 m sprawiły, że przegrał tylko z Vettorim (różnicą 1,5 pkt.[45]) Tym samym w klasyfikacji PŚ przesunął się na dziesiąte miejsce[46]. W kolejnych konkursach pucharowych, w Trondheim skoczek był 6. i 60., a w Oslo 13.

Widok na Czarcią Górę z mamucim Čerťákiem, gdzie w marcu 1992 Kasai został mistrzem świata w lotach

22 marca w Harrachovie odbyły się mistrzostwa świata w lotach. Na ich starcie stanęło tylko trzydziestu pięciu skoczków, wśród których zabrakło najlepszych zawodników, którzy uczestniczyli ponad miesiąc wcześniej w igrzyskach[47]. Po dwóch skokach na 182 m i jednym na 146 m (zaliczano dwie najlepsze próby) złoty medal zdobył Kasai, osiągając notę 392,5 pkt. i przewagę 15,5 pkt. nad drugim Andreasem Goldbergerem[48]. Konkurs zaliczono też do klasyfikacji PŚ, tym samym Kasai odniósł swoje premierowe zwycięstwo w tym cyklu. Był pierwszym od 1980 Japończykiem, który wygrał zawody PŚ poza ojczystym krajem (poprzednio Masahiro Akimoto w Szczyrbskim Plesie). Do 2008 był też najmłodszym mistrzem świata w historii lotów[49]. W tabeli Pucharu Świata w lotach narciarskich zajął ostatecznie siódme miejsce (nie startował w lutym w dwóch konkursach w Oberstdorfie).

Sezon zakończył się zawodami w Planicy – w konkursie drużynowym Japonia była ósma, dzień później Kasai indywidualnie siódmy. W ostatecznej klasyfikacji PŚ zajął on dziewiąte miejsce ze 115 punktami[50].

1992/1993

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniowym konkursie w Minakami Kasai był 21., w zaliczanych zaś do Turnieju Środkowoeuropejskiego zawodach w Stams i w Predazzo (Voli d'estate) zajął odpowiednio pierwsze[51] oraz czwarte miejsce[52]. Z powodu absencji Japończyka w zawodach w Hinterzarten sklasyfikowano go w tabeli Turnieju dopiero na 15. pozycji.

Pierwsze grudniowe zawody Pucharu Świata przeprowadzono w Falun. Na inaugurację Kasai zajął 34. miejsce, dzień później był siódmy. Tydzień potem, w jedynym konkursie jaki odbył się w Ruhpolding Japończyk został sklasyfikowany jako 21. zawodnik rywalizacji. W ostatnich przed TCS zawodach PŚ w Sapporo osiągnął 14. i 43. miejsce. W klasyfikacji generalnej dawało mu to, razem z Nicolasem Jean-Prostem 19. pozycję[53].

Niemiecko–austriacki turniej rozpoczął od zajęcia trzeciego miejsca w Oberstdorfie, po dwóch skokach na 113,5 m[54]. Dwa dni później w Garmisch odniósł pierwsze w sezonie pucharowe zwycięstwo, skacząc 108,5 m oraz 97,5 m[55]. Był to pierwszy od 1972 triumf reprezentanta Japonii w konkursie tego Turnieju (wówczas uczynił to Yukio Kasaya). W tabeli TCS przesunął się na drugie miejsce. W Innsbrucku, skacząc 106 m i 97 m po raz kolejny stanął na najniższym stopniu podium[56], a w Bischofshofen znalazł się dzięki odległościom 127,5 m (rekord skoczni[57]) i 116,5 m na drugim miejscu[58]. W całym Turnieju Kasai był również drugi, tracąc do zwycięskiego Goldbergera 22,1 pkt.[59], a w Pucharze Świata awansował na trzecią pozycję[60].

Dwa tygodnie później – przerwę tę Kasai wykorzystał na starty w zawodach krajowych, osiągając kolejno trzecią, szóstą i ponownie trzecią lokatę – w Predazzo po skokach na 122,5 m oraz 115,5 m odniósł swoją drugą w sezonie wygraną w Pucharze Świata. Drugiego w tamtym konkursie Franciego Petka zdystansował o 31,3 pkt.[61] Dzień później w jednoseryjnej rywalizacji drużynowej Japonia była trzecia, a Kasai dostał za swój skok najwyższą notę w stawce[62]. W dwóch kolejnych konkursach PŚ (w Bad Mitterndorf) nie wystartował – rywalizował wówczas w mistrzostwach Japonii, zdobywając 30 stycznia na obiekcie K-90 w Hakubie dzięki skokom na 89,5 m i 85,5 m złoty medal.

W drugiej połowie lutego najlepsi skoczkowie świata powrócili do Falun, aby wziąć udział w mistrzostwach świata. Na dużym obiekcie Kasai skoczył 114,5 m oraz 99 m, co pozwoliło zająć mu siódmą lokatę[63]. W konkursie drużynowym zespół Japonii był piąty (nota Noriakiego była trzecią wśród Japończyków), a w zamykającym czempionat konkursie indywidualnym na mniejszej skoczni zawodnik zajął dziesiątą pozycję[64].

Kolejne zawody Pucharu Świata odbyły się w Lahti, gdzie Kasai najpierw wygrał (skoczył 90 m i 89,5 m i wyprzedził drugiego Jaroslava Sakalę o 17,4 pkt.[65]), a dzień później był czwarty. W całościowej klasyfikacji cyklu pozostawał na trzecim miejscu[66]. Również czwartą pozycję osiągnął w następnych konkursach, które miały miejsce w Lillehammer i w Oslo. W zwycięskich dla Japonii jednoseryjnych zawodach drużynowych w Planicy uzyskał 140 m, co było najlepszą odległością konkursu. Tego samego dnia osiągnął też 145,5 m, ustanawiając nowy rekord Bloudkovej velikanki[67]. W kończącym sezon konkursie indywidualnym, zajmujący po pierwszej serii i 120–metrowym skoku miejsce w czołówce stawki Kasai skoczył tylko 90 m, przez co spadł na 27. miejsce. Pomimo tego obronił trzecie miejsce w klasyfikacji PŚ, mając na koncie 172 punkty[68].

1993/1994

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniowych zawodach Turnieju Środkowoeuropejskiego na igelicie na skoczniach w: Hinterzarten, Predazzo i Stams, Kasai osiągnął kolejno trzecie, piąte oraz czwarte miejsce, co w ogólnej klasyfikacji dało mu trzecią pozycję[35]. W październikowych zawodach Pucharu NTT ustanowił rekord dużej skoczni w Hakubie, osiągając odległość 126,5 m[69].

Na początku grudnia wziął udział w konkursach Pucharu Kontynentalnego w Lillehammer, gdzie zajął 13. i 10. pozycję. Zdobył tym samym 46 punktów do klasyfikacji tego cyklu, co po jego zakończeniu dało mu w niej 125. miejsce[35]. W pierwszych dwóch zawodach Pucharu Świata w sezonie, w Planicy uplasował się na piętnastym oraz piątym miejscu. W Predazzo nie udało mu się zdobyć pucharowych punktów (31. lokata), w Courchevel był 12., a w Engelbergu 27. W tabeli cyklu zajmował wówczas 15. miejsce[70].

Udział w Turnieju Czterech Skoczni rozpoczął od miejsc w drugiej dziesiątce – w Oberstdorfie był 14., a w Garmisch–Partenkirchen 13. Znacznie lepsze wyniki osiągnął w Austrii. W Innsbrucku po skokach na 102,5 m i 109,5 m był trzeci[71], w Bischofshofen zaś drugi dzięki odległościom 121,5 m i 117,5 m[72]. W całym Turnieju znalazł się na czwartej pozycji[73].

Trzy dni po zakończeniu TCS wygrał konkurs PŚ w Murau, osiągając 114 m i 115 m[74]. W klasyfikacji generalnej Pucharu awansował na czwarte miejsce[75]. W zawodach w Libercu nie wystartował, a na skoczniach w Sapporo zajął szóstą i piątą lokatę. Tydzień później na Ōkurayamie zdobył drugi w swej karierze tytuł mistrza kraju, osiągając w zawodach odległości 121,5 m i 135 m. Ten drugi wynik był nowym rekordem obiektu, lepszym od poprzedniego (ustanowionego przez Kasai dzień wcześniej w innych zawodach) o osiem metrów[76].

Kompleks skoczni Lysgårds w Lillehammer; na większym obiekcie japońska kadra, z Noriakim Kasai w składzie w 1994 zdobyła srebrny medal olimpijski

W pierwszym konkursie indywidualnym na igrzyskach w Lillehammer, na dużej skoczni Kasai zajął czternaste miejsce, skacząc 110 m i 109,5 m[77]. W rozgrywanym na tym samym obiekcie konkursie drużynowym Japonia zajęła drugie miejsce, zdobywając srebrny medal[78]. Po trzech grupach pierwszej serii Japończycy wyraźnie prowadzili, lecz krótszy skok ostatniego w ich szeregach Masahiko Harady spowodował, że zostali wyprzedzeni przez Niemców o 0,8 pkt[79]. W finale Azjaci odzyskali wyraźne prowadzenie, górując nad rywalami przed ostatnią, ósmą grupą o 55,2 pkt. W niej najdłuższy lot konkursu, na 135,5 m, oddał Jens Weißflog. Harada nie wytrzymał presji wyniku i spadł na 97,5 m. Niemcy wygrali różnicą 13,2 pkt.[79] Kasai w tym konkursie osiągnął 128 m i 120 m, za co otrzymał trzecią notę w zespole. Był to pierwszy w historii medal reprezentacji Japonii w drużynowym konkursie skoków narciarskich. W zawodach solowych na mniejszej skoczni zajął on piątą pozycję po skokach na 98 m (za który dostał od słowackiego sędziego notę 20 punktów[79]) i 93 m. Brązowy medal przegrał z Dieterem Thomą różnicą półtora punktu[80].

Po powrocie do rywalizacji w Pucharze Świata dwukrotnie stanął na podium w Lahti – najpierw indywidualnie na skoczni K-90 był trzeci (81 m i 92 m[81]), a w drugim konkursie tamtego dnia na dużym obiekcie drużynowo drugi (113,5 m i 117 m; powodem braku zwycięstwa Japończyków były krótkie skoki Kenjiego Sudy[82]). W Örnsköldsviku Kasai był siedemnasty, a w Planicy w zaliczanych do PŚ mistrzostwach świata w lotach dziewiętnasty (153 m i 109 m[83], tę samą pozycję z 12 punktami zajął też w klasyfikacji PŚ w lotach). Ostatnie konkursy tamtej edycji Pucharu odbyły się w Thunder Bay. W zawodach drużynowych Japonia była piąta (Kasai oddał najlepsze skoki w zespole[84]), indywidualnie zaś zawodnik zajął 45. i 10. miejsce. W końcowej klasyfikacji PŚ był szósty z 562 punktami[85].

Po sezonie wprowadzono zmianę w przepisach dotyczących wiązań, co jednocześnie wymuszało na zawodnikach zmianę stylu skakania, do której Kasai nie mógł przywyknąć przez ponad dwa lata[15].

1994/1995

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu, w konkursie Letniej Grand Prix w Hinterzarten zajął 43. miejsce. W następnych zawodach tego cyklu, w Predazzo i w Stams uplasował się na, odpowiednio, 23. i 25. pozycji. W klasyfikacji cyklu po zsumowaniu punktów znalazł się na 26. miejscu z notą 456,4 pkt[35].

Z powodu odniesionej kontuzji (złamanie kości obojczykowej[86]) jedynymi międzynarodowymi zawodami, na starcie których pojawił się zimą 1995 był lutowy konkurs Pucharu Kontynentalnego w Sapporo. Ukończył go na dwunastej pozycji, a na koniec sezonu w klasyfikacji PK został umiejscowiony na 188. lokacie z 22 punktami[30][35].

1995/1996

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu w zawodach w Nozawa Onsen osiągnął 23. miejsce.

Do Pucharu Świata powrócił w grudniu 1995. Pierwszy konkurs, w jakim wziął udział miał miejsce w Oberhofie. Zajął w nim, po skoku na 90 m i odpadnięciu w pierwszej serii 37. miejsce. Lepsze wyniki osiągnął w Turnieju Czterech Skoczni: po czternastym miejscu w Oberstdorfie, dwunastym w Garmisch-Partenkirchen, dziewiątym w Innsbrucku oraz siedemnastym w Bischofshofen w klasyfikacji końcowej tego cyklu został umiejscowiony na dziesiątej pozycji[87], a w Pucharze Świata był wówczas 27[88].

Skocznia Ōkurayama, pod którą Kasai w ramach PŚ i PK ośmiokrotnie stawał na podium

Tydzień później startował w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Sapporo, podczas których trzykrotnie plasował się w czołowej trójce. Na skoczni dużej wygrał z przewagą 16,9 pkt. nad Naokim Yasuzakim[89], dzień później był na niej drugi, a kolejnego dnia na mniejszym obiekcie trzeci. Dzięki tym wynikom w ostatecznej klasyfikacji CoC Kasai znalazł się na miejscu 36. z 240 punktami[35].

Znacznie gorsze występy zaliczył na tych samych skoczniach tydzień później w Pucharze Świata – na Miyanomori był 52., a na Ōkurayamie 35. W dwóch konkursach na Kulm, liczonych łącznie do klasyfikacji mistrzostw świata w lotach zajął 21. i 22. miejsce, co dało mu 24. pozycję w czempionacie[90] (dzięki 19 pucharowym punktom zajął 26. miejsce w tabeli PŚ w lotach). W następnych pucharowych konkursach w Iron Mountain klasyfikowany był na 17. i 18. lokacie. W Kuopio zajął miejsce 28., zaś przed pierwszymi zawodami w Lahti nie przebrnął kwalifikacji, prawdopodobnie łamiąc wówczas po raz drugi obojczyk. Opuścił tym samym kolejne konkursy PŚ, w którym ostatecznie osiągnął 36. pozycję ze 132 punktami[91].

Po wtórym złamaniu kości, aby całkowicie pozbyć się strachu przed skakaniem, oddał latem około 900 skoków treningowych (przeciętna liczba skoków w okresie przygotowawczym to 300[30]).

1996/1997

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniowych zawodach w Rælingen Kasai osiągnął 39. lokatę. Z kolei w klasyfikacji letniego cyklu Grand Prix 1996 zajął piętnaste miejsce, zdobywając 79 punktów[35]. Na pozycję tę złożyły się 26. lokata w Trondheim, 10. w Oberhofie, 23. w Hinterzarten i 6. w Predazzo. W Stams Japończyk odpadł w pierwszej serii (46. miejsce).

We wrześniu startował w konkursach PK w Hakubie. Na normalnej skoczni był 21., na dużej zaś nie awansował z kwalifikacji[92]. 10 zdobytych tym samym punktów dało mu 245. miejsce w klasyfikacji generalnej tego Pucharu na zakończenie sezonu.

Zimą zaczęły mu dokuczać bóle kręgosłupa, będące rezultatem niedotrenowania mięśni w związku z brakiem odpowiedniej ilości ćwiczeń siłowych[30].

Sezon Pucharu Świata Japończyk rozpoczął w Lillehammer, zajmując tam 15. i 25. miejsce. Po raz pierwszy w czołowej dziesiątce tamtej edycji cyklu uplasował się w Ruce, gdzie był 7. oraz 23. Na dużej skoczni w Harrachovie był klasyfikowany na 6. i 18. pozycji, a w całym Pucharze po czeskich konkursach na 11. lokacie ze 119 punktami[93].

W konkursach TCS Kasai uzyskiwał kolejno 31. miejsce w Oberstdorfie, 20. w Ga–Pa oraz 11. w Innsbrucku. W zawodach w Bischofshofen nie wystartował. Choć po trzecim konkursie Turnieju w jego klasyfikacji był siedemnasty, to absencja w finale zepchnęła go na 24. miejsce[94]. W tabeli PŚ znalazł się na szesnastej lokacie.

Dwa tygodnie później w Sapporo osiągnął 16. i 21. pozycję, a w Hakubie jedyny raz w sezonie stanął na podium. Odległości 131,5 m (rekord skoczni[69]) i 117,5 m dały mu drugie miejsce, za Adamem Małyszem[95]. Po przyjeździe do Europy startował w Willingen, gdzie zajął 18. i 15. lokatę. W Bad Mitterndorf był 33. oraz 11., w Lahti 41., w Kuopio i w Falun 27., a w Oslo 12. Konkursy w tych czterech ostatnich miastach zaliczano do klasyfikacji Turnieju Nordyckiego, w którym Kasai zajął 32. pozycję[35]. W międzyczasie znalazł się w japońskiej kadrze na rozgrywane w Trondheim mistrzostwa świata, brał udział w oficjalnych treningach[96], jednak nie został powołany do reprezentacji na żaden z konkursów. Na zakończenie sezonu w Planicy osiągnął on dwudziestą pozycję, a dzień później nie zakwalifikował się do zawodów. Tym samym w PŚ został sklasyfikowany na 17. miejscu z 351 punktami[97], a w tabeli lotów na 23. z 35 punktami.

1997/1998

[edytuj | edytuj kod]

Latem Japończyk wziął udział we wszystkich konkursach Grand Prix. W Courchevel zajął dwunaste miejsce, w Trondheim był szesnasty, w Hinterzarten trzydziesty pierwszy, w Predazzo ósmy, w Stams zaś piąty. Zdobył tym samym 114 punktów do klasyfikacji igelitowego turnieju, w której uplasował się na jedenastej pozycji[35].

We wrześniu wystartował w Pucharze Kontynentalnym w Hakubie, gdzie zajął czwarte i drugie miejsce (w tym drugim konkursie ustąpił o 19,8 pkt. Kazuyoshiemu Funakiemu[98]). Ze 130 punktami do klasyfikacji CoC znalazł się w nim na koniec sezonu na 85. lokacie.

W Lillehammer, w konkursie inaugurującym kolejną edycję Pucharu Świata Kasai stanął na najniższym stopniu podium, osiągając 118,5 m i 122,5 m[99]. Dzień później na tej samej skoczni zajął siódme miejsce. Na tej samej pozycji znalazł się tydzień później w kolejnych zawodach PŚ w Predazzo. W Villach był siedemnasty, natomiast w Harrachovie dziesiąty. W konkursach w Engelbergu sklasyfikowany został na czwartej (do trzeciego Jannego Ahonena stracił 0,1 pkt.[100]) i siódmej lokacie. Po tamtych zawodach w całym cyklu PŚ zajmował szóste miejsce[101].

Najlepszy wynik w Turnieju Czterech Skoczni zaliczył w Oberstdorfie, gdzie był szósty. W Garmisch nie skakał w konkursie (30 grudnia podczas treningowej gry w piłkę zwichnął staw skokowy), w Innsbrucku uplasował się na 25., w Bischofshofen na 30., a w całym TCS na 24. miejscu[102]. W Pucharze Świata zajmował dziesiąte miejsce[103].

W kolejnych pięciu konkursach indywidualnych PŚ nie wystartował, podobnie jak w mistrzostwach świata w lotach, jakie pod koniec stycznia rozgrywano w Oberstdorfie. Do igrzysk w Nagano przystępował ze skręconą nogą w kostce, załamany śmiercią matki[30].

Ciągle mam łzy w oczach, czytając jej listy. Pisała, że z pewnością znów powrócę do światowej czołówki i dzięki mnie skoki odzyskają należną im rangę. Dlaczego wszystko wciąż sprzysięga się przeciwko mnie?

Noriaki Kasai, [30]

W pojedynczym konkursie pucharowym w Sapporo, rozegranym na tydzień przed pierwszym konkursem olimpijskim zajął 37. miejsce. Na olimpiadzie w Hakubie został nominowany tylko do występu na skoczni normalnej, gdzie po skokach na 87,5 m i 84,5 m był siódmy[104]. Nie znalazł się w składzie reprezentacji Japonii na konkurs indywidualny i drużynowy na większym obiekcie.

Na początku marca w krajach nordyckich rozegrano osiem zawodów indywidualnych, z czego cztery ostatnie zaliczano do klasyfikacji Turnieju Nordyckiego. Kasai w Vikersundzie był osiemnasty i trzeci (skoczył 180 m i 168 m[105]; lokaty te dały mu trzynastą pozycję w tabeli PŚ w lotach), w Kuopio piąty (w pierwszej serii osiągnął 127,5 m, co było rekordem skoczni[106]), w Lahti siedemnasty i ósmy, w Falun szesnasty, w Trondheim drugi (po skokach na 123,5 m i 125,5 m; przegrał punktem z Masahiko Haradą[107]), a w Oslo trzydziesty. W klasyfikacji TN był ostatecznie czwarty[108].

Sezon zakończyły zawody na dużej skoczni w Planicy, gdzie Kasai najpierw był czwarty, a następnie zwyciężył dzięki skokom na 147,5 m (poprawił o dwa metry własny rekord obiektu sprzed pięciu lat) oraz 131 m[109]. Rywalizację w Pucharze Świata zakończył na dziesiątej pozycji z dorobkiem 720 punktów[110].

1998/1999

[edytuj | edytuj kod]

W zawodach Grand Prix latem 1998 Kasai osiągnął 10. lokatę w Stams, 28. w Predazzo, 14. w Courchevel, 9. w Hinterzarten oraz 4. i 7. w Hakubie. W tym ostatnim mieście rozegrano też na zakończenie zmagań konkurs drużynowy, w którym zwyciężyła drużyna Japonii z Kasaim (107 m i 125 m) w składzie[111]. Sam Kasai w ostatecznej klasyfikacji cyklu znalazł się na siódmym miejscu z dorobkiem 162 punktów[35].

Rywalizację w nowym sezonie Pucharu Świata rozpoczął od udziału w zawodach w Lillehammer, gdzie zajął 5. oraz 37. pozycję. W konkursach w Chamonix był piąty i szósty, a w Predazzo uplasował się dzięki skokom na 122 m i 124 m na trzeciej pozycji[112]. W kolejnym konkursie, w Oberhofie, był dwunasty, a na dużej skoczni w Harrachovie uplasował się na trzynastym oraz na drugim miejscu (po skokach na 122,5 m i 125 m przegrał tylko z Ahonenem[113]). W klasyfikacji World Cup zajmował wówczas miejsce czwarte[114].

W pierwszym konkursie 47. Turnieju Czterech Skoczni, rozgrywanym w Oberstdorfie, Kasai uplasował się na trzeciej pozycji. Skoczył wówczas 120 m i 114 m, przegrywając o 3,1 pkt. z Martinem Schmittem i o 1,1 pkt. z Andreasem Goldbergerem[115]. Również na trzecim miejscu znalazł się w Garmisch, tym razem po skokach na 111 m i 119,5 m przegrał tylko ze Schmittem i Ahonenem[116]. W klasyfikacji TCS nadal był trzeci[117]. Na skoczni w Innsbrucku Japończyk okazał się już najlepszy, a skoki na 109,5 m i 108 m oraz lepsze od rywali noty[118] pozwoliły mu też awansować na pozycję lidera Turnieju (o 0,4 pkt. przed Ahonenem[119]). W zamykających cykl zawodach w Bischofshofen Kasai był jednak dopiero czwarty, 8 pkt. za drugim w konkursie Finem, który w ten sposób zwyciężył w całym TCS. Kasai ostatecznie był drugi[120], a w klasyfikacji PŚ przesunął się do czasu rozegrania kolejnych zawodów na miejsce trzecie[121].

Dwukrotnie trzecią pozycję osiągnął też w kolejnych pucharowych konkursach w Engelbergu, za każdym razem zdecydowanie ustępując wyżej sklasyfikowanym zawodnikom[122][123] (pierwszego dnia skoczył 121 m i 122,5 m, drugiego zaś – 125,5 m i 124,5 m). W kolejnych tygodniach notował słabsze wyniki – w Zakopanem był piąty i jedenasty, a w Sapporo szósty i dwunasty. Weekend 29–31 stycznia na skoczni Mühlenkopf w Willingen był dla Kasai dużo bardziej udany, odniósł on bowiem wtedy trzy zwycięstwa – dwa indywidualne i jedno drużynowe. W piątkowym konkursie indywidualnym dzięki skokom na 132,5 m – rekord obiektu[124] – i 124,5 m pokonał o 0,9 pkt. drugiego Martina Schmitta[125], w sobotnim drużynowym lądował dwukrotnie na 129 m (lepszą notę miał tylko Schmitt), a drużyna Japonii o 72,7 pkt. wyprzedziła RFN[126], w niedzielnych zawodach zaś ponownie zwyciężył po skokach na 127 m i 128 m[127]. W klasyfikacji generalnej pozostał na czwartym miejscu, a w kolejnym konkursie PŚ w Harrachovie nie wystartował. Wziął wtedy udział w mistrzostwach Japonii na skoczni normalnej w Hakubie, w których zwyciężył po oddaniu skoku na 95,5 m.

Kompleks skoczni w Bischofshofen, gdzie Kasai w lutym 1999 został drużynowym wicemistrzem świata

Pod koniec lutego na skoczniach w Bischofshofen i Ramsau rozegrano konkursy mistrzostw świata. Na skoczni dużej Kasai był dziesiąty (115 m i 118,5 m[128]), na normalnej piąty (95 m i 92 m[129]), a w konkursie drużynowym na obiekcie K–120 Japonia z Noriakim Kasai w składzie (114,5 m i 134 m) zdobyła tytuł wicemistrzowski, ustępując Niemcom o 1,9 pkt[130].

W konkursie PŚ w Kuopio Kasai zajął trzecie miejsce (skoczył 125,5 m i 121 m[131]), w Lahti był piąty, w Trondheim pierwszy (lądował na 132,5 m i 127,5 m[132]), w Falun czwarty, a w Oslo po skokach na 123 m i 117,5 m znów pierwszy[133]. Po zsumowaniu wyników z Lahti, Falun i Oslo Kasai ogłoszono zwycięzcą trzeciej edycji Turnieju Nordyckiego (nota 608,8 pkt.[134]) W PŚ nadal był czwarty.

W kończącej sezon rywalizacji na mamuciej skoczni w Planicy Kasai zajął w trzech konkursach indywidualnych kolejno czwartą, trzecią (182 m i 207,5 m[135]) oraz pierwszą (196,5 m i 214 m[136]) lokatę. Wyniki te dały mu 210 pkt. i drugie miejsce w klasyfikacji PŚ w lotach[35] (30 pkt. za zwycięskim Schmittem) oraz ostatecznie trzecią pozycję w generalnej tabeli PŚ – łącznie zdobył 1598 pkt., mniej o 155 pkt. od wspomnianego Niemca i o 97 pkt. mniej od drugiego Ahonena[137].

1999/2000

[edytuj | edytuj kod]

Udział w kolejnej edycji GP Kasai rozpoczął w Hinterzarten. W konkursie drużynowym razem z drużyną Japonii został sklasyfikowany na drugiej pozycji (skoczył 102,5 m i 100 m), ustępując o pół punktu Niemcom[138]. W rywalizacji indywidualnej był trzynasty. W kolejnych konkursach spisywał się słabiej – w Courchevel był 50., w Stams 18., w Hakubie 26. i 55. Rezultaty te dały mu łącznie 38 punktów i 25. pozycję w końcowej klasyfikacji[139].

W październiku pojawił się na starcie rywalizacji w Pucharze Kontynentalnym na dużym obiekcie w Hakubie, gdzie zajął piąte oraz czwarte miejsce.

Pierwsze zimowe konkursy (zaliczane do World Cup), rozgrywane na skoczni Puijo w Kuopio Kasai ukończył na piątym oraz na trzynastym miejscu. Tydzień później w Predazzo był ponownie piąty oraz siedemnasty. W Villach uplasował się na 16. pozycji, w Zakopanem zaś – na 34. i 14. W generalnej klasyfikacji Pucharu zajmował jedenaste miejsce[140]. Daleko od czołowych lokat plasował się również podczas TCS. W Oberstdorfie zajął miejsce 47., w Ga–Pa 18., w Innsbrucku 13., a w Bischofshofen 17. W całym Turnieju został sklasyfikowany na dwudziestej pozycji[141]. Po zakończeniu niemiecko–austriackiego cyklu wystartował jeszcze w Engelbergu (gdzie był 44. i 11.), a kolejne dwa weekendy spędził na skoczniach w Sapporo, gdzie brał udział w zawodach CoC i WC.

Rywalizując w mniej prestiżowym z Pucharów, Kasai osiągnął kolejno pierwsze miejsce na obiekcie normalnym (skoczył 90 m i 94,5 m[142]), a także czwarte oraz drugie (129 m i 126 m[143]) miejsce na skoczni dużej. Z 325 punktami PK na koniec sezonu znalazł się na trzydziestym miejscu w jego klasyfikacji[35].

Tydzień później w zawodach PŚ na Ōkurayamie zajął ósme i dwudzieste dziewiąte miejsce, a w kolejnych dniach w Hakubie był z reprezentacją Ipponu czwarty w konkursie drużynowym oraz jedenasty w indywidualnym. W tabeli generalnej cyklu znajdował się na dwunastej pozycji[144]. Kolejne zawody (w Willingen) Japończyk ukończył na 31. i 22. lokacie.

Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersundzie Kasai osiągnął 159,5 m, 158 m oraz 184,5 m i uplasował się ostatecznie na piątej pozycji[145].

Konkurs PŚ na mamucie w Bad Mitterndorf zakończył na 30. miejscu, w Iron Mountain z kolei drugiego dnia rywalizacji był 42. (pierwszego dnia nie wystartował w zawodach). Pucharowa rywalizacja przeniosła się następnie do krajów nordyckich. W Lahti Kasai zajął w konkursach indywidualnych miejsca ósme i osiemnaste, a w drużynowym piąte (miał najwyższą notę wśród Japończyków[146]). W Trondheim był siódmy, a w Oslo siedemnasty. Po zsumowaniu punktów PŚ zdobytych w czterech wymienionych konkursach indywidualnych Kasai sklasyfikowano na dziewiątej pozycji w tabeli Turnieju Nordyckiego[147].

Sezon kończyły konkursy w Planicy. W jednoseryjnych zawodach drużynowych Japonia była trzecia (Kasai lądował na 173,5 m[148]), a w indywidualnych sam Kasai piąty. Ostatecznie w klasyfikacji PŚ był piętnasty z 436 pkt. na koncie[149], a w PŚwL – dziesiąty z 46 pkt[35].

2000/2001

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniowych zawodach Grand Prix w Hinterzarten Kasai dwukrotnie stanął na podium: w konkursie drużynowym po skokach na 99,5 m i 109 m[150] wraz z japońską reprezentacją był drugi, a w jednoseryjnym indywidualnym trzeci (skoczył 100,5 m[151]); prócz tego, dzięki skokowi na 112,5 m został też rekordzistą skoczni Adler[152]. W zakończonym również po pierwszej serii konkursie w Kuopio, pomimo najdłuższego skoku (125 m) przegrał o 0,3 pkt. z Jannem Ahonenem i zajął drugą pozycję[153]. W kolejnych zawodach w Villach był dwudziesty pierwszy, w Courchevel nie wystartował, w Hakubie osiągnął miejsce trzecie (124 m i 121 m[154]) i dwudzieste drugie, a w Sapporo dziesiąte i szóste. Wyniki te pozwoliły mu znaleźć się na czwartej pozycji w ostatecznej klasyfikacji GP z dorobkiem 285 pkt[155].

Na inaugurację Pucharu Świata Kasai zajął na skoczni w Kuopio przedostatnie, 48. miejsce. Dzień później drużyna Japonii zajęła w konkursie zespołowym piąte miejsce. Tydzień później na tym samym obiekcie japoński skoczek w jedynej rozegranej serii osiągnął 117 m, przegrywając tylko z Mattim Hautamäkim[156] i po raz pierwszy od marca 1999 stanął na podium konkursu PŚ. Dzień później zajął osiemnaste miejsce, a w klasyfikacji generalnej był wówczas siódmy[157].

W Oberstdorfie, w konkursie otwierającym 49. Turniej Czterech Skoczni Kasai uplasował się po skokach na 116,5 m i 128,5 m na drugim miejscu[158]. W konkursie w Garmisch dzięki osiągnięciu 120 m i 122 m[159] Japończyk okazał się najlepszy, a także został liderem klasyfikacji TCS[160]. Na Bergisel w Innsbrucku zajął trzecie miejsce (lądował na 94 m i 111,5 m[161]), lecz stracił przodownictwo w Turnieju na rzecz Adama Małysza, ustępując mu odtąd o 38,4 pkt.[162] W Bischofshofen, w ostatnich zawodach TCS Kasai w pierwszej serii spadł na 75 m, zajął 44. miejsce i w końcowej tabeli TCS był dopiero dwunasty[163]. W PŚ stracił zajmowaną od czasu zwycięstwa w Ga–Pa pozycję wicelidera klasyfikacji i spadł na czwartą pozycję[164].

W kolejnych zawodach World Cup, na mamucie w Harrachovie, Kasai był siódmy i jedenasty. W Park City najpierw będąc członkiem japońskiej ekipy triumfował w konkursie drużynowym (126,5 m i 130 m – wyrównanie oficjalnego rekordu skoczni[165] – oraz najwyższa nota w stawce[166]), a następnie był indywidualnie osiemnasty. W Hakubie zajął czwartą pozycję (0,2 pkt. za podium[167]), a w Sapporo dziesiątą i ponownie czwartą. W Willingen z kolei zajął siódmą i czwartą lokatę, a w konkursie drużynowym partycypował w osiągnięciu najniższego stopnia podium (skoczył 123,5 m i 131 m, co dało mu najwyższą notę w zespole[168]). W generalnej klasyfikacji pozostał na czwartej pozycji[169].

Mistrzostwa świata w Lahti Kasai zakończył bez zdobyczy medalowej. Na skoczni dużej był dziewiętnasty indywidualnie (111,5 m i 102,5 m[170]) i czwarty w drużynie (110 m i 115,5 m oraz druga najlepsza nota wśród Japończyków[171]), a na normalnej odpowiednio ósmy (80,5 m i 92,5 m[172]) i czwarty (90 m i 92 m oraz najwyższa nota w zespole[173]).

Również po powrocie do pucharowej rywalizacji Kasai nie stawał już indywidualnie na podium. Na mamucie w Oberstdorfie zajął osiemnastą oraz szóstą pozycję, a w zaliczanych do Turnieju Nordyckiego konkursach w Falun, Trondheim i Oslo był kolejno 8., 44. i 19., co dało mu 16. lokatę w Turnieju z dorobkiem 44 pkt.[35] W ostatnich zawodach w Planicy był trzeci w rywalizacji zespołowej (184 m i 192 m[174]) i osiemnasty w solowej. Z 728 zdobytymi punktami zajął ostatecznie czwarte miejsce w Pucharze Świata[175] oraz ósme w klasyfikacji lotów (126 pkt.[35])

2001/2002

[edytuj | edytuj kod]

W edycji 2001 cyklu Grand Prix Kasai zajął 31. miejsce z 46 punktami na koncie[176]. W Hinterzarten w pierwszym konkursie był 22., do drugiego zaś nie zakwalifikował się. W Courchevel osiągnął 39. lokatę, w Stams ponownie nie przeszedł kwalifikacji, w Sapporo był 32., a w Hakubie 16.

Przed sezonem zimowym firma Mycal, właściciel klubu sportowego, w którego barwach startował Kasai zbankrutowała. Skoczek, który był w tej sytuacji zmuszony ograniczyć liczbę treningów zastanawiał się nad zakończeniem kariery[30].

Podobnie jak w GP, również w Pucharze Świata Kasai plasował się daleko od czołowych miejsc. W Kuopio zajął 19. i 23. pozycję, a w Titisee-Neustadt 25. i 21. Lepiej skakał w Villach, gdzie był siódmy w konkursie indywidualnym oraz drugi w zespołowym (lądował na 95 m i 91,5 m, co dało mu najwyższą notę w drużynie[177]). W Engelbergu sklasyfikowano go na 25. oraz na 30. miejscu, a w całym PŚ po kolejnych konkursach w Predazzo (gdzie nie startował) – na pozycji 25[178].

W Turnieju Czterech Skoczni Kasai znalazł się na 31. miejscu[179]. W poszczególnych konkursach zajmował następujące pozycje: w Oberstdorfie nie zakwalifikował się, w Garmisch był 37., w Innsbrucku 28., a w Bischofshofen 20. W kolejnych pucharowych zawodach w Willingen zajął piętnastą lokatę w rywalizacji indywidualnej oraz czwartą w drużynowej. W Zakopanem z kolei nie startował. W konkursie w Hakubie był ósmy, a w Sapporo jedyny raz w sezonie stanął na podium PŚ. Japończyk uzyskał wówczas odległości 124 m oraz 120,5 m i zajął trzecie miejsce[180]. W czołowej trójce Kasai znalazł się też w rozgrywanym dzień później konkursie drużynowym. Skoczył wówczas 125,5 m i 123,5 m, a reprezentacja Japonii została sklasyfikowana na drugiej pozycji[181].

Konkursy olimpijskie w Park City nie były dla Kasai już tak udane. Na normalnym obiekcie zajął 49. miejsce (zaliczając upadek na 85 m[182][183], w wyniku którego powstała na zeskoku nierówność, która utrudniała poprawne lądowanie kolejnym zawodnikom), na dużym zaś 41. (doleciał do 110 m[184]). Nie znalazł się w składzie reprezentacji na konkurs drużynowy.

W zaliczanych do Turnieju Nordyckiego zawodach PŚ w Lahti Kasai nie wystartował (podobnie jak w mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie), natomiast w kolejnych konkursach obu cykli plasował się w trzeciej dziesiątce – był 22. w Falun, 25. w Trondheim i 28. w Oslo. Dało mu to 18 punktów i 32. miejsce w TN[35]. W zamykającym sezon konkursie zespołowym w Planicy Japonia z Kasaim w składzie zajęła czwarte miejsce. Ostatecznie w klasyfikacji Pucharu Świata zajął on 23. miejsce, zdobywając 219 pkt[185].

2002/2003

[edytuj | edytuj kod]

W Grand Prix 2002 japoński narciarz został sklasyfikowany na 42. pozycji z 17 punktami na koncie[186]. W Hinterzarten najpierw został zdyskwalifikowany w serii kwalifikacyjnej, a w drugim konkursie był szesnasty; w Courchevel zajął 35. lokatę, w Lahti był 29. oraz nie przeszedł kwalifikacji, a w ostatnich zawodach w Innsbrucku znalazł się na 38. miejscu.

Kasai przed startem nowego sezonu zimowego został przyjęty do klubu Tsuchiya Home, w którym rozpoczął współpracę z dwoma trenerami z Finlandii, którzy nakłonili go do zmiany dotychczasowego stylu skakania[30].

Zimą, w pierwszej części Pucharu Świata Japończyk nie nawiązywał walki o czołowe lokaty, choć za każdym razem uzyskiwał awans do finałowej serii. W Ruce był 12. i 22., w Trondheim 11. i 9., w Neustadt 19. i 17., a w Engelbergu 20 i 17. W klasyfikacji ogólnej zajmował wówczas trzynastą pozycję[187]. W Turnieju Czterech Skoczni zajmował kolejno 21. miejsce w Oberstdorfie, 22. w Garmisch, 13. w Innsbrucku oraz 39. w Bischofshofen. Dało mu to 23. pozycję w końcowej klasyfikacji TCS[188]. W kolejnych konkursach WC, w Libercu i w Zakopanem nie wystartował.

Wziął za to udział w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Sapporo, osiągając czwarte oraz trzecie miejsce (we wtórych zawodach lądował na 128 m i 122 m[189]). Zdobył tym samym 110 punktów do klasyfikacji CoC, w której na koniec sezonu zajął 61. miejsce[35]. Dwa tygodnie później konkurs PŚ w Hakubie zakończył na dziewiątym miejscu, a w kolejnych rywalizacjach tego cyklu, w Sapporo był 10. i 22. Następne dwa konkursy PŚ, rozgrywane na mamucie w Bad Mitterndorf Kasai ukończył na dziesiątej pozycji. Z kolei w Willingen najpierw był dwunasty, a drugiego dnia zawodów okazał się najlepszym w stawce loteryjnego konkursu[190], po skoku na 147 m[191]. Podczas rywalizacji w tym niemieckim mieście Japończyk doznał kontuzji, jednak nie zdecydował się zrezygnować z udziału w jakimkolwiek konkursie do końca sezonu[192].

Kompleks skoczni Giuseppego Dal Bena we włoskim Predazzo

Pomimo kontuzji Kasai na światowym czempionacie we włoskim Predazzo zdobył na skoczniach Dal Bena trzy medale. W konkursie indywidualnym na dużym obiekcie skoczył 131 m i 130,5 m, zajmując trzecie miejsce[193] i zdobywając brąz, w zawodach drużynowych na K–120 wraz z japońskim zespołem wywalczył srebro (osiągnął 130 m i 132 m, co dało mu najwyższą notę w drużynie[194]), a na zakończenie mistrzostw, w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej ponownie zajął trzecie miejsce i zdobył brązowy medal (miał 99 m i 104 m[195]).

W zawodach Pucharu Świata w Oslo Kasai został sklasyfikowany wraz z reprezentacją Japonii na czwartej lokacie w rywalizacji drużynowej oraz na piątej w konkursie solowym. W Lahti był szósty i szesnasty, a w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego, obejmującej trzy konkursy w Norwegii i Finlandii znalazł się na pozycji siódmej[35]. W wieńczących sezon zawodach w Planicy zajął szóste miejsce w konkursie drużynowym oraz trzydzieste szóste i siódme w konkursach indywidualnych. Ostatecznie, w całym Pucharze Świata ujęty został z 548 punktami na trzynastej pozycji[196].

2003/2004

[edytuj | edytuj kod]

Również trzynasty (z 91 punktami) był w klasyfikacji GP 2003[197]. W Hinterzarten zajął szóste miejsce w konkursie drużynowym oraz dwudzieste szóste w indywidualnym, w Courchevel był po skokach na 123,5 m i 114,5 m trzeci[198], w Predazzo trzydziesty trzeci, a w Innsbrucku dziesiąty.

W pierwszych zawodach nowej edycji Pucharu Świata, w Ruce Kasai zajął dwunaste oraz osiemnaste miejsce. W Trondheim był dwudziesty pierwszy, w Titisee–Neustadt szósty, a w Engelbergu dziesiąty. Przed rozpoczęciem TCS, w klasyfikacji World Cup Japończyk zajmował dwunastą pozycję[199].

W niemiecko–austriackim turnieju uplasował się na ósmym miejscu[200]. Stało się to po zajęciu piątej lokaty w Oberstdorfie, szóstej w Garmisch–Partenkirchen i w Innsbrucku oraz jedenastej w Bischofshofen. W czterech kolejnych konkursach PŚ (w Libercu i w Zakopanem) nie wziął udziału.

Do rywalizacji powrócił w Hakubie, jednak występ na tamtejszej skoczni zakończył się dlań 49. miejscem. Lepsze wyniki osiągnął w Sapporo – zajął tam ósmą oraz, dzięki skokom na 125,5 m i 127,5 m, drugą pozycję[201]. Na podium stanął również tydzień później w Oberstdorfie, gdzie na skoczni mamuciej lądował na 210,5 m oraz 197,5 m i znalazł się na trzecim miejscu[202]. Z kolei w Willingen osiągnął piętnastą lokatę w rywalizacji solowej i czwartą w zespołowej.

Mistrzostwa świata w lotach, jakie rozegrano w Planicy Kasai ukończył po skokach na 170,5 m, 199,5 m, 200 m oraz 88 m na 24. pozycji[203]. W konkursie drużynowym uzyskał 203 m i 213 m, lecz reprezentacja Japonii zajęła dopiero piątą pozycję[204].

Tydzień później Kasai zwyciężył w zawodach PŚ w Park City. Stało się to dzięki skokom na 120,5 m i 122,5 m[205]. Tym samym został najstarszym zwycięzcą konkursu PŚ w historii, poprawiając osiągnięcie Jensa Weißfloga z 1996[206]. Rekord ten przetrwał do 2009 (nowy ustanowił Takanobu Okabe). W marcu japoński zawodnik stanął na pucharowym podium raz jeszcze – w Lahti, gdzie drużyna Japonii zajęła trzecie miejsce w rywalizacji narodowych zespołów. Kasai skoczył wówczas 121 m i 121,5 m i miał najwyższą notę w drużynie[207]. W konkursie indywidualnym był dziewiąty. W kolejnych zawodach Turnieju Nordyckiego zajął jedenastą pozycję w Kuopio oraz szesnastą w Lillehammer i w Oslo. W klasyfikacji TN uplasował się na dziesiątym miejscu[208], a w ostatecznej klasyfikacji PŚ – na miejscu ósmym z 631 punktami[209].

W marcu dwukrotnie poprawiał też rekord skoczni Miyanomori w Sapporo – najpierw na 100 m, a potem na 101 m[210].

2004/2005

[edytuj | edytuj kod]

W klasyfikacji letniego Grand Prix Kasai uplasował z 263 punktami na piątym miejscu[211]. Stało się tak po zajęciu trzeciej pozycji w Hinterzarten (po skokach na 105,5 m i 106 m[212]), siódmej w Courchevel, jedenastej w Zakopanem, siedemnastej w Predazzo, dziewiątej w Innsbrucku oraz trzeciej (131,5 m i 129,5 m[213]) i szóstej w Hakubie. Dodatkowo dwukrotnie wraz z drużyną Japonii stawał na podium zawodów zespołowych: w Hinterzarten po zajęciu drugiego miejsca (Kasai skoczył 103 m i 105,5 m[214]) i w Zakopanem po zajęciu miejsca trzeciego (116 m i 119,5 m Kasai[215]).

Konkursy Pucharu Świata w Ruce Kasai dwukrotnie zakończył zajęciem szóstego miejsca. W Trondheim był z kolei czternasty i dziewiąty, w Harrachovie jedenasty i piąty, a w Engelbergu dziesiąty i dwudziesty piąty. W tabeli generalnej Pucharu zajmował dziewiąte miejsce[216].

W konkursie w Oberstdorfie Kasai uplasował się na piętnastym miejscu; podobnie było w zawodach w Garmisch. W Innsbrucku zajął dwudziestą lokatę, a w Bischofshofen dziesiątą. W Turnieju Czterech Skoczni, na który składały się cztery wymienione konkursy był na jedenastym miejscu[217]. Z kolei w Willingen znalazł się na piątej pozycji w zawodach drużynowych, a na trzynastej w indywidualnych. W Bad Mitterndorf na skoczni do lotów był 34. i 22. Z powodu kontuzji, jaką odniósł jeszcze przed zawodami na mamucie (skręcił prawą nogę w kostce[218]) nie wziął udziału w kolejnych zawodach w Neustadt i w Zakopanem i w klasyfikacji PŚ spadł na 14. miejsce[219].

Zawody pucharowe na macierzystej skoczni w Sapporo ukończył na dziewiątej oraz na siódmej pozycji. Z kolei podczas próby przedolimpijskiej w Pragelato był osiemnasty w konkursie indywidualnym oraz szósty w drużynowym.

Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie Kasai w żadnym z czterech konkursów nie nawiązał walki o czołowe pozycje. Na obiekcie normalnym zajął 21. miejsce indywidualnie (93,5 m i 90 m[220]) i 9. w drużynie (85,5 m[221]), na większym zaś 36. indywidualnie (119 m[222]) i 10. w drużynie (111,5 m[223]).

Po powrocie do rywalizacji w Pucharze Świata, Kasai wziął udział w Turnieju Nordyckim, w którym uplasował się na 26. miejscu[224]. W poszczególnych konkursach zajmował kolejno 25. pozycję w Lahti, 29. w Kuopio, 27. w Lillehammer i 31. w Oslo. Na Salpausselkä był też siódmy w zawodach drużynowych. Żadnych punktów do klasyfikacji PŚ nie zdobył w Planicy (był 39. i 31.) i w ostatecznym rozrachunku znalazł się w niej na szesnastej lokacie z 416 punktami[225].

2005/2006

[edytuj | edytuj kod]

Latem, w zawodach zaliczanych do Grand Prix Kasai wystartował jedynie w Hakubie. Zajął wówczas dziewiętnastą oraz ósmą pozycję i w końcowej klasyfikacji generalnej z 44 punktami znalazł się na 34. miejscu[226].

W pierwszych sześciu konkursach cyklu Pucharu Świata Japończyk punktował tylko raz. W Ruce był 41. oraz odpadł w kwalifikacjach, w Lillehammer uplasował się na 32. i 21. pozycji, w Harrachovie był natomiast 38. i 39. Ostatni przed TCS konkurs w Engelbergu ukończył jako 19. w stawce. W tabeli PŚ zajmował 36. miejsce[227].

W zawodach Turniejowych plasował się na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki zawodników. W Oberstdorfie osiągnął trzynastą lokatę, w Partenkirchen dwunastą, w Innsbrucku dziewiątą, a w Bischofshofen jedenastą. Cały Turniej Czterech Skoczni zakończył się dlań dziewiątą pozycją[228]. Nie wystartował w mistrzostwach świata w lotach w Bad Mitterndorf. Dwa tygodnie po zakończeniu TCS, w Pucharze Świata w Sapporo zajął dwudzieste czwarte oraz czwarte miejsce. W kolejnych zawodach WC, w Zakopanem nie wziął udziału, natomiast w Willingen wywalczył dwudzieste pierwsze miejsce w rywalizacji indywidualnej oraz piąte w drużynowej. W generalnej klasyfikacji cyklu był wówczas osiemnasty[229].

Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2006 w Pragelato Kasai wystartował we wszystkich trzech konkursach. Na obiekcie normalnym po skokach na 100 m i 95,5 m zajął dwudzieste miejsce[230]. Na dużej z kolei był dwunasty w konkurencji indywidualnej (120 m i 128 m[231]) i szósty w drużynowej (122,5 m i 130,5 m[232]).

Noriaki Kasai pod skocznią Holmenkollen w Oslo, 11 marca 2006

Po powrocie skoczków do rywalizacji w Pucharze Świata, wzięli oni udział w Turnieju Nordyckim. W Lahti Kasai z reprezentacją Japonii znalazł się na czwartym miejscu w konkursie zespołów, a dzień później w indywidualnym był dziewiętnasty. Tę samą pozycję zajął w Kuopio, w Lillehammer osiągnął pozycję trzynastą, a w Oslo czternastą i w klasyfikacji całego Turnieju był ostatecznie piętnasty[233]. W ostatnich zawodach PŚ w sezonie, w Planicy Kasai uplasował się na 31., a dzień potem na 28. miejscu. W tabeli końcowej World Cup znalazł się na 21. lokacie z dorobkiem 249 punktów[234].

2006/2007

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu Kasai wziął udział w konkursach Grand Prix w Hakubie, gdzie zajął czwarte oraz siódme miejsce. Słabsze wyniki osiągnął w kolejnych zawodach tego cyklu: zarówno w Klingenthalu, jak i w Oberhofie został sklasyfikowany na 43. miejscu. W końcowej tabeli GP znalazł się z dorobkiem 86 punktów na trzydziestej pozycji[235].

Na inaugurację Pucharu Świata Japończyk zajął w rozgrywanym w bardzo trudnych warunkach[236] konkursie na skoczni w Ruce 50. miejsce. Po rezygnacji z występów w Lillehammer i w Engelbergu, Kasai powrócił do rywalizacji w PŚ w Oberstdorfie; tam jednak nie awansował do zawodów głównych, odpadając w kwalifikacjach. W Garmisch–Partenkirchen po oddaniu najdłuższego skoku (128 m) w loteryjnym konkursie zajął ze stratą 3,0 pkt. do zwycięskiego Andreasa Küttela trzecie miejsce[237]. W Innsbrucku z kolei był 28., a w Bischofshofen 42. W całym Turnieju zajął 34. lokatę[238], a w Pucharze Świata plasował się wówczas na 23. pozycji[239]. Nie wziął udziału w kolejnych zawodach w Vikersundzie, Zakopanem i Oberstdorfie. Do rywalizacji powrócił w Titisee-Neustadt, gdzie osiągnął 33. oraz 15. miejsce. W kolejnym tygodniu, w Klingenthalu był siedemnasty, a na mamucie w Oberstdorfie – piętnasty.

Na mistrzostwach świata w Sapporo drużyna Japonii, z Kasaim w składzie, wywalczyła w rywalizacji zespołowej trzecie miejsce i brązowe medale. Na dużym obiekcie Kasai lądował na 128 m i 117,5 m, co dało mu drugą notę w drużynie[240]. Słabiej poszło mu w zawodach indywidualnych – na skoczni K-120 był po skokach na 108,5 m i 120,5 m na miejscu 24[241], a na K-90 zajął po lądowaniu na 87,5 m pozycję 34[242].

W marcu wystąpił w zawodach Turnieju Nordyckiego – po zajęciu 19. lokaty w Lahti, 36. w Kuopio oraz 9. i 12. w Oslo został w nim sklasyfikowany na 20. pozycji[243]. W trzech kończących sezon konkursach w Planicy osiągnął kolejno 37., 28. i 24. lokatę. Na koniec w klasyfikacji Pucharu Świata znalazł się na 26. pozycji z dorobkiem 182 punktów[244].

2007/2008

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniowych konkursach Grand Prix w Hakubie Kasai dwukrotnie uplasował się na trzecim miejscu. Pierwszego dnia rywalizacji skoczył 118,5 m i 123 m[245], drugiego zaś 120,5 m i 121,5 m[246]. W następnych zawodach letniego cyklu, w Oberhofie i Klingenthalu plasował się odpowiednio na siedemnastym oraz na osiemnastym miejscu. W klasyfikacji generalnej ze 147 punktami został ujęty na piętnastej pozycji[247]. Pod koniec października poprawił na 141 m rekord obiektu Ōkurayama w Sapporo[76].

Konkursy World Cup, rozegrane na przełomie listopada i grudnia w Ruce zakończyły się dla Kasai szóstym miejscem w zawodach drużynowych oraz jedenastym miejscem w zawodach solowych. Tydzień później w Trondheim Japończyk uplasował się na 15. oraz na 17. pozycji. W Villach był 26. i 11., a w Engelbergu nie pojawił się na starcie rywalizacji. W tabeli głównej PŚ zajmował przed Turniejem Czterech Skoczni siedemnaste miejsce[248].

W rozgrywanym na przełomie grudnia i stycznia niemiecko–austriackim Turnieju Czterech Skoczni Kasai wywalczył 34. pozycję[249]. W Oberstdorfie podobnie jak rok wcześniej odpadł w kwalifikacjach, w Garmisch był 25., w Innsbrucku 39., a w Bischofshofen 30. W kolejnych dwóch konkursach PŚ, w Predazzo nie wziął udziału – dwukrotnie nie przeszedł kwalifikacji. Z kolei do Harrachova i Zakopanego nie pojechał. Wystartował dopiero w Sapporo, gdzie osiągnął 25. oraz 42. miejsce. W Libercu był 25. i 19., a w Willingen 8. w konkursie drużynowym i 34. w indywidualnym.

Słabą formę zaprezentował też na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie – w zawodach indywidualnych odpadł po pierwszej serii (skoczył 174,5 m i zajął 35. miejsce[250]), a w konkursie drużynowym wraz z reprezentacją Japonii był siódmy (lądował na 168,5 m i 150,5 m, przez co miał najgorszy wynik w drużynie[251]).

W pierwszym i czwartym konkursie Turnieju Nordyckiego (w Kuopio i w Oslo) Kasai znalazł się na 27. pozycji, natomiast w drugim i trzecim konkursie cyklu (w Kuopio i w Lillehammer) był 35. W całym TN dało mu to 31. miejsce[252]. Z kolei w Planicy najpierw nie wszedł do konkursu, odpadając w kwalifikacjach, a dwa dni później zajął 32. lokatę. W międzyczasie znalazł się w składzie reprezentacji Japonii, biorącej udział w konkursie drużynowym. Japończycy zajęli siódme miejsce, a Kasai ze skokami o długości 100 m i 195,5 m był najsłabszy w drużynie[253]. W klasyfikacji pucharowej był na koniec sezonu 34. ze 122 punktami na koncie[254].

2008/2009

[edytuj | edytuj kod]

W letnich zawodach Grand Prix, a jednocześnie Turnieju Czterech Narodów, jakie na przełomie lipca i sierpnia odbyły się w Hinterzarten i w Einsiedeln Kasai po dwukrotnym odpadnięciu w kwalifikacjach nie wziął udziału. W następnych konkursach osiągnął już lepsze wyniki – w Courchevel był 44., a w Pragelato 20. Dało mu to 46. pozycję w Turnieju[255]. We wrześniu wystartował jeszcze w zawodach GP w Hakubie, gdzie zajął 28. oraz 5. miejsce, a w całym cyklu został sklasyfikowany z 59 punktami na miejscu 41[256].

Inaugurujący Puchar Świata konkurs w Ruce Kasai ukończył na 47. miejscu. W Trondheim był 33. oraz nie zakwalifikował się do drugiego konkursu, w Pragelato osiągnął 29. i 6. lokatę, a w Engelbergu nie awansował do pierwszego konkursu, w drugim zaś był 19. W generalnej klasyfikacji znajdował się na 26. pozycji[257].

W konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni Japończyk osiągnął siedemnastą lokatę w Oberstdorfie, szesnastą w Ga–Pa, szóstą w Innsbrucku oraz dziewiętnastą w Bischofshofen. W całym Turnieju został ujęty na trzynastym miejscu[258]. W zawodach PŚ w Bad Mitterndorf i w Zakopanem nie wystartował. Do rywalizacji powrócił w Whistler, gdzie wywalczył dziewiątą i dwunastą pozycję. Po absencji w Sapporo pojawił się na starcie zawodów w Willingen. Tam w konkursie drużynowym zajął z reprezentacją Japonii piąte miejsce, a w indywidualnym stanął po skokach na 136 m i 140 m na najniższym stopniu podium[259]. W konkursie w Klingenthalu był dwudziesty pierwszy, a na mamucie w Oberstdorfie nie skakał. W tabeli Pucharu Świata zajmował wówczas dwudziestą pozycję[260].

Skocznie Ještěd w Libercu; na większym obiekcie reprezentacja Japonii z Noriakim Kasai w składzie zdobyła w lutym 2009 tytuł drugiego wicemistrza świata

Na mistrzostwach świata w Libercu Kasai wywalczył 30. miejsce na skoczni normalnej (lądował na 96 m i 83 m[261]) oraz 32. na dużej (118 m[262]). Na obiekcie K-120 wziął też udział w konkursie drużynowym, w którym zespół japoński zdobył brązowy medal. Kasai skoczył 122 m i 120 m, co dało mu najniższą notę w drużynie[263].

Kasai po zakończeniu mistrzostw wziął udział w zaliczanym do PŚ Turnieju Nordyckim. W Lahti w konkursie drużynowym Japonia z Kasaim w składzie była piąta, a on sam na drugi dzień w rywalizacji indywidualnej trzydziesty czwarty. W Kuopio sklasyfikowany został na piątej pozycji, a w Lillehammer na dziewiątej. W Vikersundzie, zarówno w konkursie drużynowym, jak i w solowym plasował się na szóstym miejscu. W klasyfikacji końcowej Turnieju był trzynasty[264]. Sezon zakończyły konkursy w Planicy – Japończyk osiągnął dwudziestą ósmą oraz siódmą pozycję indywidualnie i siódmą w drużynie. W końcowej klasyfikacji Pucharu był piętnasty z 409 punktami w dorobku[265], a w konkurencji lotów dwudziesty z 79 punktami[266].

2009/2010

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszym letnim konkursie z cyklu Grand Prix, Kasai wraz z reprezentacją Ipponu zajął drużynowo w Hinterzarten szóstą pozycję. Dzień później, rywalizując już indywidualnie był dwunasty. W Pragelato znalazł się na trzydziestej pierwszej lokacie, w Courchevel nie uzyskał awansu do zawodów głównych, w Einsiedeln zaś był piąty. W klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów, na jaką składały się powyższe cztery konkursy indywidualne Japończyk znalazł się na trzydziestej pozycji[267]. Kilkanaście dni później Kasai okazał się najlepszy w kolejnych zawodach GP – w międzyczasie zabrakło go na starcie konkursów w Zakopanem – rozgrywanych tym razem w Hakubie. Zwycięstwo dały mu skoki na 123,5 m i 127,5 m[268]. Na drugi dzień, w rywalizacji na tej samej skoczni był czwarty. W wieńczącym cykl konkursie w Klingenthalu nie wystartował i w końcowej klasyfikacji znalazł się na dziesiątym miejscu z 217 punktami[269].

Sezon zimowy otworzył udziałem w konkursach PŚ w Ruce, gdzie zajął 8. pozycję w zawodach zespołowych oraz 10. w indywidualnych. Tydzień później w Lillehammer był dopiero 49. i 30., a podczas kolejnego weekendu – 13., 15. i 35 w Engelbergu. W głównej tabeli World Cup znajdował się na 22. miejscu[270]. W konkursach zaliczanych do TCS zajął 13. miejsce w Oberstdorfie i w Garmisch-Partenkirchen, 9. w Innsbrucku oraz 19. w Bischofshofen. W całym Turnieju był jedenasty[271].

Nie pojawił się na starcie rywalizacji w Bad Mitterndorf, w tym czasie skakał bowiem w Pucharze HBC w Sapporo, gdzie na dużej skoczni ustanowił rekordowy wynik – 145 m[76]. Na tym samym obiekcie tydzień później wystąpił w PŚ. W pierwszym konkursie prowadził po skoku na 135,5 m, jednak w serii finałowej spalił swoją próbę, lądując na 112,5 m i zajmując ostatecznie szóstą lokatę[272]. W drugim awansował z zajmowanego po pierwszej rundzie czwartego na drugie miejsce (lądował na 131 m i 123 m) i jedyny raz w sezonie stanął na pucharowym podium[273]. Nie wziął udziału w kolejnych pięciu konkursach indywidualnych Pucharu Świata, przygotowywując się do startu w igrzyskach olimpijskich. Zdobył za to w tym czasie swój czwarty tytuł mistrza Japonii w karierze – stało się to po osiągnięciu przez niego na dużej skoczni w Sapporo odległości 109,5 m i 127,5 m. Na początku lutego zajmował osiemnastą pozycję w klasyfikacji PŚ[274].

Na skoczni normalnej w olimpijskim konkursie w Whistler Kasai wywalczył po skokach na 99 m i 100,5 m siedemnastą pozycję[275]. Z kolei na skoczni dużej po pierwszej serii plasował się po lądowaniu na 121,5 m na dwudziestym pierwszym miejscu, jednak finałowy skok na 135 m pozwolił mu awansować na ósmą lokatę[276]. W zawodach drużynowych był najlepszy z Japończyków (osiągnął 133,5 m i 140 m), lecz jego zespół zajął dopiero piątą pozycję[277].

Kasai podczas zawodów Pucharu Świata w Oslo, 14 marca 2010

W pucharowych zawodach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Nordyckiego osiągnął jedenaste miejsce w Lahti, szesnaste w Kuopio, dziewiąte w Lillehammer i dziewiętnaste w Oslo. Był również wraz z japońską reprezentacją szósty w Lahti w konkursie drużynowym. W klasyfikacji TN znalazł się na ósmym miejscu[278], w klasyfikacji PŚ natomiast na siedemnastym z dorobkiem 344 punktów[279].

Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy Kasai zajął po skokach na 215,5 m, 209,5 m, 220,5 m i 224 m dwunaste miejsce. Ta ostatnia odległość była jego nowym rekordem życiowym, a także rekordem kraju i kontynentu[280]. W konkursie drużynowym Japonia nie startowała.

2010/2011

[edytuj | edytuj kod]

W zawodach drużynowych z cyklu Grand Prix w Hinterzarten Japonia z Kasaim w składzie wywalczyła czwartą pozycję (tracąc do podium 0,4 pkt.[281]) Dzień później Kasai był indywidualnie 23. i zdobył tym samym swoje jedyne tamtego lata punkty GP. W Courchevel był bowiem 48., w Einsiedeln 35., a w Wiśle dwukrotnie 44. W klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów (do której zaliczały się konkursy w Niemczech, Francji i Szwajcarii) zajął 31. miejsce[282], a w klasyfikacji GP z dorobkiem 8 punktów miejsce 74[283]. W zawodach w Hakubie, Libercu i Klingentahlu z powodu kontuzji więzadła w prawym kolanie nie wziął już udziału[284].

W pierwszym konkursie Pucharu Świata, w Ruce japoński zespół zajął trzecie miejsce w rywalizacji drużynowej. Kasai skoczył 134 m i 129,5 m[285]. Dzień później w konkursie indywidualnym był 24. W zawodach w Kuopio został sklasyfikowany na 16. pozycji, w Lillehammer na 27. i 29., w Engelbergu natomiast na 35., 29. i 46. W klasyfikacji Pucharu znajdował się na 30. miejscu[286].

W zawodach Turnieju Czterech Skoczni zajmował pozycje na początku trzeciej dziesiątki skoczków: w Oberstdorfie był 22., w Partenkirchen 21., a w Innsbrucku ponownie 22. Wyniki te nie zadowalały zawodnika, który przed ostatnim konkursem Turnieju wycofał się z rywalizacji[287]. W klasyfikacji TCS zajął ostatecznie 31. pozycję[288]. Japończyk nie wziął również udziału w zawodach lotów w Harrachovie.

W konkursach World Cup w Sapporo został sklasyfikowany na jedenastym oraz na czternastym miejscu. Z kolei w Zakopanem osiągnął dwudziestą siódmą, dwudziestą piątą oraz najwyższą w sezonie, piątą lokatę. Dwudziesty piąty był również w Willingen (na tej samej skoczni dzień wcześniej zajął w rywalizacji drużynowej wraz z reprezentacją Japonii szóstą pozycję). W Klingenthalu, po skoku dającym mu po pierwszej serii miejsce w pierwszej dziesiątce, został zdyskwalifikowany za nieprawidłowy sprzęt[289]. W kolejny weekend, na mamucie w Oberstdorfie osiągnął osiemnastą pozycję w zawodach indywidualnych oraz piątą w drużynowych. W Vikersundzie był natomiast dwudziesty piąty i dwudziesty.

Kasai podczas serii kwalifikacyjnej do konkursu mistrzostw świata na skoczni normalnej w Oslo, 25 lutego 2011
Kasai podczas serii treningowej na mistrzostwach świata w Oslo, 23 lutego 2011

Podobne rezultaty uzyskał na mistrzostwach świata w Oslo. Na obiekcie normalnym zajął dwudzieste szóste miejsce w konkursie indywidualnym (93,5 m i 92,5 m[290]) oraz piąte w drużynowym (99,5 m i 96,5 m; trzecia nota w zespole[291]), a na dużym dwudzieste czwarte indywidualnie (125,5 m i 114,5 m[292]) i szóste drużynowo (125,5 m; pierwsza nota w zespole[293]).

W konkursach Pucharu Świata w Lahti wywalczył 7. miejsce w rywalizacji drużynowej, a także 25. w indywidualnej. Do pierwszego konkursu na skoczni mamuciej w Planicy nie zakwalifikował się, a z udziału w drugim zrezygnował. W końcowej klasyfikacji PŚ znalazł się ze 197 punktami na 25. miejscu[294], a w klasyfikacji PŚ w lotach na miejscu 31. z dorobkiem 30 punktów[295].

2011/2012

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze trzy konkursy indywidualne cyklu Grand Prix były jednocześnie zaliczane do klasyfikacji Lotos Poland Tour. Po zajęciu 39. miejsca w Wiśle, 43. w Szczyrku oraz 41. w Zakopanem Kasai znalazł się w tejże klasyfikacji na 40. pozycji[296]. W kolejnych zawodach GP, w Hinterzarten w rywalizacji drużynowej partycypował w zajęciu 7. lokaty, w indywidualnej zaś był dopiero 50. Pierwsze punkty do klasyfikacji GP zdobył w Courchevel, gdzie był 15. W Einsiedeln zajął miejsce 33., a w pierwszym konkursie w Hakubie 20. W kolejnych czterech konkursach nie wziął udziału i w końcowej tabeli GP został ujęty z 27 punktami na 55. pozycji[297].

Na początku sezonu zimowego Japończyk zmagał się z kontuzją pleców, która uniemożliwiała mu treningi i skakanie[298]. Z tego powodu do rywalizacji w Pucharze Świata przystąpił dopiero podczas Turnieju Czterech Skoczni. W Oberstdorfie osiągnął 35. pozycję, w Garmisch 29., w Innsbrucku 36., a w Bischofshofen 56. W całym Turnieju zajął 33. miejsce[299]. Konkurs na skoczni Paula Ausserleitnera był jego 400. występem w Pucharze Świata[300].

Straciłem matkę, moja siostra jest poważnie chora. Po tym, co stało się z moją rodziną, ciężkie treningi nie są dla mnie trudne. (...) Nigdy nie zdobyłem Pucharu Świata, nie byłem mistrzem olimpijskim, nie jestem jednym z wielkich mistrzów. Ale kocham to, co robię, skoki są dla mnie wszystkim, są moją żoną i moimi dziećmi.

Noriaki Kasai, [300][301]

Po odpuszczeniu rywalizacji w Bad Mitterndorf i w Zakopanem, kolejnymi konkursami w których wystąpił były te w Sapporo. Zajął w nich 15. oraz 33. pozycję. Tydzień później w Predazzo był 42. oraz nie zakwalifikował się do drugiego konkursu. W Willingen, w zawodach drużynowych znalazł się na 4. pozycji, a drugiego dnia w indywidualnych – na 32. Na skoczni mamuciej w Oberstdorfie był 29. indywidualnie oraz 7. drużynowo. Nie znalazł się w kadrze Japonii na mistrzostwa świata w lotach narciarskich w Vikersundzie.

Kasai podczas lotu na skoczni Holmenkollen w Oslo, 11 marca 2012

W pucharowych konkursach w Lahti Kasai zajął 6. miejsce w rywalizacji drużynowej oraz 24. w indywidualnej. W Trondheim również był 24., w Oslo 23., a w pierwszym konkursie solowym w Planicy 28. Natomiast w drużynowym, jaki dzień później rozegrano na Letalnicy znalazł się wraz z japońskim zespołem na 6. lokacie. Z dorobkiem 5 punktów został sklasyfikowany w tabeli Pucharu Świata w lotach na 45. pozycji[302], w ogólnej klasyfikacji PŚ był natomiast 51. z 45 punktami na koncie[303].

2012/2013

[edytuj | edytuj kod]

Do pierwszego konkursu GP, jaki rozegrano w Wiśle Kasai nie zakwalifikował się. W Courchevel natomiast był członkiem reprezentacji Japonii, która zwyciężyła w pierwszym w historii skoków narciarskich konkursie mieszanym (dwóch skoczków + dwie skoczkinie). Osiągnął wówczas odległości 84 m i 87,5 m[304]. Następnego dnia, na większej skoczni zajął trzydzieste pierwsze miejsce. W Grand Prix Hinterzarten był piętnasty, z kolei w Hakubie znalazł się na trzecim (124,5 m i 126 m[305]) oraz na trzynastym miejscu. W pozostałych czterech konkursach tego cyklu nie startował i w końcowej klasyfikacji znalazł się na dwudziestej drugiej pozycji z dorobkiem 96 punktów[306].

W konkursach World Cup w Lillehammer Japończyk osiągnął dziewiętnaste oraz dziesiąte miejsce, z kolei w Ruce był piąty drużynowo i siódmy indywidualnie. Na Krasnajej Polanie zajął trzydzieste i dwudzieste miejsce, a w Engelbergu dwudzieste piąte i dwudzieste czwarte. Razem z Kamilem Stochem znajdował się wówczas na osiemnastej pozycji w Pucharze Świata[307].

Jak długo zamierzam skakać? Zawsze.

Noriaki Kasai, [41]

Do konkursu w Oberstdorfie nie zakwalifikował się, w Garmisch–Partenkirchen był 41., w Innsbrucku 34., a w Bischofshofen 23. Dało mu to w klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni 42. pozycję[308]. W zawodach w Zakopanem nie brał udziału, a w Sapporo osiągnął 11. i 19. pozycję. Tydzień później, podczas krajowego konkursu w Sapporo Kasai upadł podczas lądowania na 141,5 m i doznał uszkodzenia przyśrodkowego więzadła pobocznego w kolanie. Uniemożliwiło mu to występy w Pucharze Świata w kolejnych tygodniach[309].

Noriaki Kasai po swoim skoku w konkursie drużynowym na mistrzostwach świata w Predazzo, 2 marca 2013
Kasai podczas rozgrzewki przed konkursem drużynowym mistrzostw świata w Predazzo, 2 marca 2013

Na mistrzostwach świata w Predazzo Japończyk zajął 35. miejsce w konkursie na skoczni normalnej (lądował na 92,5 m[310]) oraz 22. miejsce na skoczni dużej (dwukrotnie osiągnął 125 m[311]). W rywalizacji drużynowej skoczył 122 m i 131 m, miał trzecią notę w zespole, a Japonia została sklasyfikowana na piątej pozycji[312].

Lepsze wyniki osiągnął w kolejnych zawodach Pucharu Świata. W Lahti wraz z drużyną był piąty, a także dziewiąty w konkursie indywidualnym, w Kuopio zajął miejsce dziewiętnaste, w Trondheim i w Oslo dwunaste, w Planicy zaś dwukrotnie czwarte (za pierwszym razem przegrał podium notami za styl[313]). Z kolei w rozegranym w międzyczasie na Letalnicy konkursie drużynowym zajął z ekipą Japonii miejsce siódme, samemu osiągając indywidualnie najwyższą notę w stawce[314]. W klasyfikacji Pucharu Świata zajął 24. miejsce z 328 punktami[315], a w Pucharze Świata w lotach 17. pozycję z dorobkiem 100 punktów[316].

2013/2014

[edytuj | edytuj kod]
Noriaki Kasai podczas zawodów Grand Prix w Wiśle, 3 sierpnia 2013

Pierwsze zawody Grand Prix 2013 odbyły się w Hinterzarten. W konkursie mieszanym zwyciężyła reprezentacja Japonii z Kasaim w składzie, a on sam osiągnął odległości 103 m i 92 m[317]. Dzień później w rywalizacji indywidualnej był 41. W konkursie w Wiśle zajął 12. miejsce, a w Courchevel i w Einsiedeln 34. W Hakubie natomiast pierwszego dnia znalazł się na 5. pozycji, a dzień później okazał się już najlepszy, triumfując razem z Jernejem Damjanem, po skokach na 125,5 m i 129,5 m i wyprzedzając trzeciego Jana Ziobrę o 0,1 pkt.[318] W pozostałych pięciu konkursach GP nie wziął udziału i w końcowej klasyfikacji ze 167 punktami zajął 16. pozycję[319].

Na początku września ustanowił nowy rekord skoczni normalnej w Myōkōkōgen, osiągając odległość 100,5 m[320].

W jednoseryjnym konkursie drużynowym w Klingenthalu, który otworzył nowy sezon Pucharu Świata, Japonia zajęła trzecie miejsce. Kasai oddał skok na 124,5 m i miał najniższą notę w zespole[321]. Dzień później indywidualnie był dwudziesty siódmy, a rywalizacja zakończyła się również na jednej serii. Tydzień potem w Ruce zajął piątą lokatę, następnie w Trondheim dziesiątą i czwartą, a w Titisee-Neustadt szóstą oraz trzecią. Podium dały mu odległości 139,5 m i 137,5 m[322]. W Engelbergu nie startował i przed Turniejem Czterech Skoczni plasował się w klasyfikacji PŚ na ósmej pozycji[323].

W końcowym układzie TCS Kasai znalazł się na piątym miejscu[324]. W Oberstdorfie i w Ga–Pa był szósty, w Innsbrucku siódmy, a w Bischofshofen piąty. Kilka dni później na skoczni mamuciej w Tauplitz/Bad Mitterndorf odniósł swoje pierwsze od blisko dziesięciu lat zwycięstwo w Pucharze Świata. Sukces ten dały mu loty na 196 m i 197 m. Tym samym stał się najstarszym triumfatorem zawodów WC w historii[325]. Drugiego w konkursie Petra Prevca wyprzedził o 10,1 pkt. Dzień później na tej samej skoczni zajął trzecie miejsce, osiągając odległości 180 m i 201 m[326]. W klasyfikacji Pucharu Świata w lotach zajął ze 160 punktami drugie miejsce[327].

To był wspaniały dzień dla mnie. Nie mam żadnych sekretnych sposobów, oczywiście mam olbrzymie doświadczenie i to jest moja przewaga. (...) Przez te wszystkie lata nie miałem problemów z motywacją, moja motywacja zawsze była i jest bardzo dobra.

Noriaki Kasai, [328][329]

Po absencji w zawodach w Zakopanem wystartował w obu konkursach w Sapporo. W pierwszym zajął trzecią pozycję (skoczył 132,5 m i 129 m[330]), w drugim był szósty. W Willingen w obu konkursach plasował się na czwartym miejscu. W klasyfikacji Pucharu Świata awansował na trzecią pozycję[331].

Kompleks skoczni Russkije Gorki, na większym obiekcie Noriaki Kasai zdobył w lutym 2014 srebrny i brązowy medal olimpijski

W pierwszym konkursie indywidualnym na igrzyskach olimpijskich na Krasnajej Polanie Kasai wywalczył na obiekcie normalnym ósme miejsce. Osiągnął wówczas odległości 101,5 m i 100 m[332]. Tydzień później, 15 lutego Japończyk zdobył jedyny w swojej karierze indywidualny medal olimpijski. W pierwszej serii na dużej skoczni uzyskał 139 m (wyrównany rekord obiektu) i zajmował drugą pozycję w klasyfikacji, tracąc 2,8 pkt. do Kamila Stocha, który miał tę samą odległość. W finale wylądował na 133,5 m, o metr dalej od Polaka, jednak przegrał z nim o 1,3 pkt.[333] Zdobywając w wieku 41 lat srebrny medal stał się wśród skoczków narciarskich najstarszym medalistą olimpijskim w historii[334], poprawiając o pięć lat osiągnięcie Birgera Ruuda z 1948.

Mam nadzieję, że moim medalem dodam innym odwagi. Nigdy nie wolno się poddawać. Wyznaczaj sobie cele. Rób to co kochasz. Jeżeli tak żyjesz, wszystko jest możliwe i warto żyć.

Noriaki Kasai, [334]

Dwa dni później na większym obiekcie rozegrano konkurs drużynowy. Japonia zajęła w nim trzecie, nagradzane brązowym medalem miejsce, a Noriaki Kasai z dwoma skokami na 134 m miał najwyższą notę w zespole[335].

Zdobyty w Soczi srebrny krążek zadedykował chorej siostrze, po konkursie drużynowym przyznał zaś, że bardzo chciał aby medal olimpijski zdobył chory na ziarniniakowe zapalenie naczyń jego partner z zespołu, Taku Takeuchi[336]. Za medale zdobyte w Rosji Kasai otrzymał od Japońskiego Związku Narciarskiego łącznie trzy miliony jenów nagrody[337].

Na najniższym stopniu podium stanął również w konkursie PŚ w Falun, kiedy to oddał skoki na 133 m (wyrównanie rekordu skoczni) i 130,5 m[338]. Podczas jednego z lądowań zerwał więzadło krzyżowe przednie[339]. Odpuścił start w pierwszym konkursie w Lahti i udał się na badania do szpitala w Helsinkach. Pomimo kontuzji zdecydował się wziąć udział w pozostałych zawodach sezonu, by utrzymać wysokie miejsce w klasyfikacji PŚ[339]. Ból podczas prostowania nogi przy odbiciu i lądowaniu tłumiły środki przeciwbólowe. W drugim konkursie w Lahti był dziewiąty, w Kuopio zaś ósmy. W Trondheim, skacząc 135,5 m i 132 m, po raz kolejny w sezonie zajął najniższe miejsce na podium[340]; było to jego 50. podium PŚ w karierze. W Oslo z kolei zajął czwartą pozycję.

Czwarty był również na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie. Uzyskał odległości 187,5 m oraz 193 m i stracił do trzeciego Petra Prevca 1 pkt.[341] Po zsumowaniu not zawodników biorących udział we wszystkich zawodach na skoczniach mamucich w sezonie 2013/14, najwyższa z nich – 1132 pkt. – należała do Kasai, za co przyznano mu Puchar KOP.

W ostatnich w sezonie zawodach PŚ, jakie rozegrano na dużym obiekcie w Planicy Kasai zajął w rywalizacji indywidualnej szóstą i piątą pozycję, a w międzyczasie w konkursie drużynowym był również piąty. Na tej samej lokacie znalazł się w końcowej klasyfikacji World Cup, mając ostatecznie na koncie 1062 punkty[342].

2014/2015

[edytuj | edytuj kod]

W Hakubie, w jedynych zawodach Grand Prix w jakich latem Kasai wziął udział, zajął on 10. i 26. miejsce. Z 31 punktami został w GP sklasyfikowany na 49. pozycji[343].

W konkursie drużynowym Pucharu Świata w Klingenthalu Japonia zajęła drugie miejsce, a Kasai osiągnął w nim odległości 136,5 m i 136 m, co dało mu drugą notę w swoim zespole[344]. Dzień później, w zawodach indywidualnych Kasai był szósty. W kolejny weekend japoński zawodnik dwukrotnie stanął na pucharowym podium. W pierwszym konkursie w Ruce skoczył 131 m oraz 136,5 m i był trzeci[345], a dzień później osiągnął odległości 145 m oraz 131,5 m i zwyciężył ex aequo z Simonem Ammannem[346]. W klasyfikacji Pucharu Świata awansował na drugą lokatę[347].

Skoki rozgrywają się głównie w głowie, trzeba być maksymalnie skoncentrowanym. Ja przy każdym skoku wyobrażam sobie, że jestem pilotem kamikaze, najodważniejszym ze wszystkich, a ten lot to egzekucja, ostatnia misja wojenna.

Noriaki Kasai, [15]

W konkursach w Lillehammer był klasyfikowany na 12. i na 17. pozycji, w Niżnym Tagile i w Engelbergu nie startował i przed rozpoczęciem Turnieju Czterech Skoczni w klasyfikacji PŚ plasował się na 9. miejscu[348].

W pierwszych zawodach TCS, zarówno w Oberstdorfie, jak i w Garmisch zajmował ósmą pozycję w stawce. W konkursie na Bergisel w Innsbrucku Kasai osiągnął 128,5 m i 132 m, co dało mu trzecie miejsce; zajął je razem z Simonem Ammannem[349]. W tabeli Turnieju awansował z piątego na czwarte miejsce. W wieńczącym cykl konkursie w Bischofshofen Japończyk był drugi (132,5 m i 137 m[350]), a w całym Turnieju pozostał na czwartej pozycji, ze stratą 2,4 pkt. do podium[351].

Noriaki Kasai podczas zawodów Pucharu Świata w Titisee-Neustadt, 8 lutego 2015

W kolejnych zawodach WC Kasai zajął piąte miejsce w Tauplitz/Bad Mitterndorf, dziesiąte w Wiśle, szóste drużynowo oraz dziewiąte indywidualnie w Zakopanem, szóste i ósme w Sapporo, dwukrotnie solowo dziewiąte oraz drużynowo czwarte w Willingen, szóste i jedenaste w Neustadt, a także trzecie i piąte w Vikersundzie. W pierwszym konkursie na norweskim mamucie podium dały mu odległości 218,5 m i 225 m[352], w drugim zaś w serii finałowej osiągnął 240,5 m, co było jego nowym rekordem życiowym, a jednocześnie rekordem Japonii i Azji[353]. W klasyfikacji Pucharu znajdował się na siódmej pozycji[354].

Skocznia normalna Lugnet w Falun, gdzie reprezentacja Japonii z Noriakim Kasai w składzie zdobyła w lutym 2015 brązowy krążek MŚ w konkursie mieszanym

W konkursie na normalnej skoczni na mistrzostwach świata w Falun Kasai zakończył rywalizację na pierwszej serii, skacząc 86,5 m i zajmując 35. miejsce[355]. Dzień później na tym samym obiekcie zdobył brązowy medal w konkursie mieszanym. Osiągnął wówczas odległości 90 m i 88,5 m, a reprezentacja Japonii została sklasyfikowana na trzeciej pozycji[356]. Na dużej skoczni natomiast Kasai zajął jedenaste miejsce w zawodach indywidualnych (zmierzono mu 129,5 m i 119,5 m[357]) oraz czwarte w drużynowych (127 m oraz 122 m i druga najwyższa nota w zespole[358]).

Japońska drużyna męska na podium międzynarodowej rywalizacji stanęła dopiero w Lahti. W konkursie Pucharu Świata stanęła na najniższym stopniu podium, a Kasai osiągnął odległości 125,5 m i 126 m, co dało mu najlepszą notę spośród rodaków[359]. Dzień później, w zawodach indywidualnych był piąty. W Kuopio zajął pozycję trzynastą, a w Trondheim dziesiątą. W konkursach w Oslo uplasował się na czwartym i na drugim miejscu – podium dały mu dwa skoki na 128,5 m[360]. W ostatni weekend sezonu, na mamucie w Planicy zajmował kolejno: piąte miejsce indywidualnie, piąte drużynowo oraz ósme indywidualnie. W klasyfikacji końcowej PŚ z dorobkiem 1137 punktów znalazł się na szóstym miejscu[361], a w klasyfikacji PŚ w lotach – na miejscu czwartym z 227 punktami[362].

2015/2016

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu Kasai pojawił się na starcie zawodów Grand Prix w Hakubie, gdzie został klasyfikowany na ósmej oraz na jedenastej pozycji. Dało mu to 56 punktów do generalnej klasyfikacji tego cyklu, w której to ostatecznie znalazł się na 42. miejscu[363]. Na przełomie października i listopada wystartował w mistrzostwach Japonii w Sapporo: na mniejszej skoczni, pomimo prowadzenia po pierwszej serii, ostatecznie zajął siódme miejsce po krótszym w stosunku do pierwszego o 15,5 m skoku[364]; na obiekcie dużym zaś zdobył srebrny medal, oddając skoki na 128,5 m i 122,5 m[365].

Pierwsze zawody nowego sezonu Pucharu Świata rozegrano w Klingenthalu: w konkursie drużynowym Japonia z Kasaim w składzie była czwarta, a dzień później w rywalizacji indywidualnej zajął on piątą pozycję. Słabsze wyniki osiągnął dwa tygodnie później w Lillehammer, gdzie na skoczni normalnej uplasował się na trzydziestym oraz na siedemnastym miejscu. W konkursach w Niżnym Tagile nie wziął udziału. W Engelbergu z kolei najpierw stanął na najniższym stopniu podium (skoczył 131,5 m i 134 m, co dało mu trzecie miejsce[366]), a dzień później był dziesiąty. W klasyfikacji PŚ zajmował wówczas trzynastą lokatę[367].

W zawodach Turnieju Czterech Skoczni Japończyk osiągał kolejno piątą (Oberstdorf), dwunastą (Ga–Pa), siódmą (Innsbruck) i dziewiątą (Bischofshofen) pozycję. W klasyfikacji całego Turnieju dało mu to siódme miejsce[368], w tabeli World Cup zaś awansował na miejsce dziewiąte[369]. W Willingen nie skakał.

Na mistrzostwach świata w lotach w Bad Mitterndorf Japończyk wywalczył piątą pozycję. Osiągnął wówczas odległości 240,5 m, 215 m i 220 m[370]. Pierwszy z tych trzech wyników (którym wyrównał własny rekord życiowy, a także rekord Japonii i Azji) był przez niespełna kwadrans rekordem skoczni – został poprawiony przez Petra Prevca[371]. W konkursie drużynowym reprezentacja Japonii nie wzięła udziału.

Noriaki Kasai w locie podczas konkursu PŚ w Titisee-Neustadt, 12 marca 2016

Kasai nie wystartował również w zawodach PŚ w Zakopanem. Do rywalizacji powrócił w Sapporo: na skoczni Ōkurayama uplasował się na czwartym oraz na trzecim miejscu (w tym drugim konkursie osiągnął 138,5 m i 134 m[372]). Kolejne pozycje na pucharowym podium stały się jego udziałem w Norwegii. W Oslo japoński zespół był trzeci w konkursie drużynowym (Kasai skoczył 119,5 i 124,5 m[373]); w Trondheim Kasai osiągnął odległości 127 m i 143 m, wyrównując tym samym rekord skoczni i uzyskując trzecią pozycję[374]; na tym samym stopniu podium stanął w Vikersundzie, gdzie lądował na 231,5 m i 230 m[375]. W kolejnych konkursach na tej mamuciej skoczni uplasował się na siódmym i dziesiątym miejscu. W tabeli Pucharu Świata znajdował się na siódmej lokacie[376].

W konkursach w Lahti wywalczył siódmą oraz szesnastą pozycję, w Kuopio natomiast czternastą. W tym drugim mieście dzień przed zawodami solowymi stanął wraz z reprezentacją Japonii na podium w rywalizacji zespołowej (lądował na 128 m i 125 m, a Japonia była ostatecznie trzecia[377]). W Ałmaty zajął dziesiąte i siódme miejsce, w Wiśle zaś – po skokach na 128,5 m i 134 m – miejsce trzecie[378]. W Neustadt został sklasyfikowany na dwunastej pozycji.

W ostatnich konkursach sezonu, na skoczni do lotów w Planicy Japończyk był indywidualnie szósty, siódmy oraz czwarty, w konkursie drużynowym zaś również czwarty. Pierwszy z tych czterech konkursów (rozegrany 17 marca) był dla Kasai 500. rozegranym i rozstrzygniętym konkursem PŚ w karierze, w jakim wziął on udział[379]. Wystąpił w nim w specjalnym plastronie z numerem 500[380].

Rywalizuję w Pucharze Świata odkąd miałem 16 lat, a więc nieprzerwanie od 27 lat. Kiedy skończyłem 40 lat, moim celem było kontynuowanie kariery do wieku 50 lat. Oznacza to siedem kolejnych lat startów. W tym momencie czuję się gotowy do zrealizowania tego planu. Liczba 500 jest niezła, ale moją ulubioną cyfrą jest 6. Chcę osiągnąć 600 startów (...) Te rekordy się po prostu wydarzyły. Nie jesteś w stanie ich zaplanować, a także myśleć o tym wszystkim. Kiedy byłem młodszy, myślałem zbyt wiele, o zbyt wielu rzeczach. Na przykład o tym, jaki będzie mój kolejny skok. Tymczasem uświadomiłem sobie, że nie muszę myśleć na temat moich kolejnych prób. Ruchy są całkowicie zautomatyzowane. Nie myślę o kolejnym skoku. Po prostu go oddaję i cieszę się skokami.

Noriaki Kasai, [381]

Ostatecznie, w klasyfikacji Pucharu Świata Kasai znalazł się z 909 punktami na ósmym miejscu[382], a w Pucharze Świata w lotach na miejscu piątym z dorobkiem 248 punktów[383].

2016/2017

[edytuj | edytuj kod]

Sezon rozpoczął od osiemnastego i 24. miejsca w Ruce. Trzeciego grudnia wraz z kolegami z reprezentacji zajął 7. miejsce. Dzień później w rywalizacji indywidualnej był 26. W Lillehammer nie zdobył punktów do klasyfikacji Pucharu Świata (był 32. i 33.). W Engelbergu dwukrotnie zajął 21. miejsce. W niemieckiej części TCS nie kwalifikował się do 2 serii (31. i 37. miejsce). 4 stycznia 2017 w Innsbrucku na Bergisel Kasai po raz setny w karierze wystąpił w konkursie Turnieju Czterech Skoczni. Po zawodach odebrał od organizatorów przygotowany z tej okazji pamiątkowy tort oraz koszulkę z numerem 100[384]. W Innsbrucku pierwszy raz w sezonie zajął miejsce w czołowej 10 (był 10) skacząc 125.5 m. W Bischofshofen był 14. Cały turniej zakończył na 29. pozycji. W konkursach w Polsce zajął 17 miejsca w Wiśle, 8. w drużynowej i 23. w indywidualnej rywalizacji na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. W Willingen zajął 37. pozycję, w Oberstdorfie na skoczni do lotów 14. i 12. pozycję. W konkursach w Azji był 35 i 50 w Sapporo i 21 i 35 w Pjongczangu. Przed MŚ w Lahti był sklasyfikowany na 23. miejscu. Na skoczni normalnej był 28., a na dużej 32. Wraz z kolegami zajął 7. miejsce w konkursie drużynowym, mając 4 notę w zespole.

W prologu do konkursu indywidualnego Japończyk zajął 27. miejsce[385], a w konkursie drużynowym Japończycy zajęli 5. miejsce[386]. Konkurs indywidualny zakończył na 13. pozycji skacząc 120 i 123,5 m[387]. Turniej kwalifikacyjny w Lillehammer zakończył na 15. pozycji[388], w Trondheim na 23[389], zaś konkurs na 15. miejscu[390]. W prologu do konkursu w Vikersund był 6., skacząc 214 m[391]. W konkursie drużynowym wraz z kolegami był 6., mając 11. pozycję w stawce[392]. 19 marca 2017 osiągnął rekord życiowy 241,5 m na Vikersundbakken w Vikersund w Norwegii. Jednocześnie zajął w tym konkursie drugie miejsce[393][394]. W cyklu Raw Air zajął 8. miejsce.

W piątek, 24 marca w Planicy zajął 4. miejsce, dzień później Japonia zajęła 6. miejsce. W jednoseryjnym finale PŚ po raz 63. w karierze stanął na podium (na 3. jego stopniu) po skoku na odległość 239 metrów.

Japończyk w Pucharze Świata został sklasyfikowany na 15. miejscu z dorobkiem 401 punktów, natomiast w Pucharze Świata w lotach z 230 punktami na 4. miejscu.

2017/2018

[edytuj | edytuj kod]

Kasai sezon zaczął od 5. miejsca podczas inauguracyjnego konkursu drużynowego w Wiśle. W konkursie indywidualnym zajął 31.miejsce, na następny, w Ruce, nie zakwalifikował się. 25 listopada wraz z Junshirō i Ryōyū Kobayashi oraz z Taku Takeuchi sięgnął po brąz w konkursie drużynowym, co było jedynym jego, jak i japońskiej kadry, medalem w drużynie w tym sezonie. Podczas następnych konkursów drużynowych zajmował 5. lub 6. miejsca. Podobnie jak reszta kadry A nie wystąpił podczas zawodów w Niżnym Tagile. Pierwsze punkty Kasai zdobył 10 grudnia w Titisee-Neustedt osiągając 10. pozycję. Podczas Turnieju Czterech Skoczni tylko raz znalazł się w czołowej trzydziestce (18. w Innsbruck), co skutkowało odległym 40. miejscem w generalnej klasyfikacji cyklu. Najlepszy start zanotował podczas zawodów w Tauplitz 13 stycznia, gdzie zajął 5. miejsce po skokach na odległość 216 i 227 metrów.[386]

W dniach 19-21.01.18 odbył się trzy-seryjne zawody Mistrzostw Świata w lotach.[385] Japończyk początkowo plasował się na 6. miejscu po skoku na 218,5 metra, ale następna bardzo słaba odległość na 123,5 metr doprowadziła do spadku w klasyfikacji konkursu. Mimo lotu na 209 metrów mistrzostwa zakończył na 25. miejscu.

W następnym konkursie w Zakopanem został sklasyfikowany na 24. miejscu. Nie wystąpił w Willingen, bowiem trenował w Sapporo do igrzysk olimpijskich. Zimowe igrzyska olimpijskie w Pjongczangu były jego ósmymi, dzięki czemu ustanowił światowy rekord w liczbie startów na zimowych igrzyskach. Sam występ był najsłabszy od roku 2002. Na normalnej skoczni zajął 21. pozycję, a na dużej 33.

Do zdobywania punktów w Pucharze Świata powrócił podczas cyklu Raw Air. W Oslo w prologu zajął 39. miejsce, a w samym konkursie 30. Podczas kwalifikacji w Lillehammer uplasował się na 26 pozycji, a w pucharowym występie na 18. W Trondheim, gdzie niegdyś wygrywał osiągnął w prologu 47, a dzień później 46. Start w Vikersund był jego najlepszym podczas tegorocznego Raw Air, bowiem w prologu uplasował się na 17 miejscu, a w samym konkursie na 10. Łączna nota dała Kasaiemu w Raw Air 24. pozycję.[387]

W Planicy 23 marca zajął 11. miejsce, a dzień później indywidualna nota w konkursie drużynowym dałaby mu 9. W ostatnim konkursie sezonu 25 marca osiągnął na Letalnicy 22. pozycję. Po czterech latach był to pierwszy sezon, podczas którego Kasai nie zajął żadnego miejsca na podium, wskutek czego w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 26. miejsce, co dało mu trzecie miejsce wśród reprezentantów Japonii. Klasyfikacja w Pucharze Świata w lotach dała mu wysokie 9. miejsce i był najlepszym Japończykiem.[388]

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1992 Francja Albertville/Courchevel 31. miejsce (K-90), 26. miejsce (K-120)
1994 Norwegia Lillehammer 14. miejsce (K-120), 5. miejsce (K-90)
1998 Japonia Nagano/Hakuba 7. miejsce (K-90)
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City 49. miejsce (K-90), 41. miejsce (K-120)
2006 Włochy Turyn/Pragelato 20. miejsce (K-95), 12. miejsce (K-125)
2010 Kanada Vancouver/Whistler 17. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)
2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana 8. miejsce (K-95), srebrny medal (K-125)
2018 Korea Południowa Pjongczang 21. miejsce (K-98), 33. miejsce (K-125)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1992 Francja Albertville/Courchevel 4. miejsce[b]
1994 Norwegia Lillehammer srebrny medal[c]
2006 Włochy Turyn/Pragelato 6. miejsce[d]
2010 Kanada Vancouver/Whistler 5. miejsce[e]
2014 Rosja Soczi/Krasnaja Polana brązowy medal[f]
2018 Korea Południowa Pjongczang 6. miejsce[g]

Starty N. Kasai na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
31. 9 lutego 1992 Francja Courchevel du Praz K-90 indywid. 77,5 m 83,5 m 187,1 pkt 35,7 pkt Ernst Vettori
4. 14 lutego 1992 Francja Courchevel du Praz K-120 druż.[b] 571,0 pkt 73,4 pkt Finlandia
26. 16 lutego 1992 Francja Courchevel du Praz K-120 indywid. 101,5 m 94,5 m 154,4 pkt 85,1 pkt Toni Nieminen
14. 20 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårds K-120 indywid. 110,0 m 109,5 m 196,1 pkt 78,4 pkt Jens Weißflog
2. 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårds K-120 druż.[c] 128,0 m 120,0 m 956,9 pkt (248,9 pkt) 13,2 pkt Niemcy
5. 25 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Lysgårds K-90 indywid. 98,0 m 93,0 m 259,0 pkt 23,0 pkt Espen Bredesen
7. 11 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-90 indywid. 87,5 m 84,5 m 221,5 pkt 13,0 pkt Jani Soininen
49. 10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Park Olimpijski Utah K-90 indywid. 85,0 m[h] 83,0 pkt 186,0 pkt Simon Ammann
41. 13 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Park Olimpijski Utah K-120 indywid. 110,0 m 97,5 pkt 183,9 pkt Simon Ammann
20. 12 lutego 2006 Włochy Pragelato a Monte K-95 HS-106 indywid. 100,0 m 95,5 m 241,0 pkt 25,5 pkt Lars Bystøl
12. 18 lutego 2006 Włochy Pragelato a Monte K-125 HS-140 indywid. 120,0 m 128,5 m 227,3 pkt 49,6 pkt Thomas Morgenstern
6. 20 lutego 2006 Włochy Pragelato a Monte K-125 HS-140 druż.[d] 122,5 m 130,5 m 893,1 pkt (236,9 pkt) 90,9 pkt Austria
17. 13 lutego 2010 Kanada Whistler Park Olimpijski Whistler K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 100,5 m 244,5 pkt 32,0 pkt Simon Ammann
8. 20 lutego 2010 Kanada Whistler Park Olimpijski Whistler K-125 HS-140 indywid. 121,5 m 135,0 m 239,2 pkt 44,4 pkt Simon Ammann
5. 22 lutego 2010 Kanada Whistler Park Olimpijski Whistler K-125 HS-140 druż.[e] 133,5 m 140,0 m 1007,7 pkt (274,3 pkt) 100,2 pkt Austria
8. 9 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-95 HS-106 indywid. 101,5 m 100,0 m 255,2 pkt 22,8 pkt Kamil Stoch
2. 15 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 indywid. 139,0 m 133,5 m 277,4 pkt 1,3 pkt Kamil Stoch
3. 17 lutego 2014 Rosja Krasnaja Polana Russkije Gorki K-125 HS-140 druż.[f] 134,0 m 134,0 m 1024,9 pkt (268,8 pkt) 16,2 pkt Niemcy
21. 10 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 104,5 m 99,0 m 213,3 pkt 46,0 pkt Andreas Wellinger
33. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 121,0 m 107,9 pkt 177,8 pkt Kamil Stoch
6. 19 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 druż.[g] 124,0 m 125,0 m 940,5 pkt (230,1 pkt) 158,0 pkt Norwegia

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1989 Finlandia Lahti 57. miejsce (K-114), 54. miejsce (K-90)
1991 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 36. miejsce (K-115)
1993 Szwecja Falun 7. miejsce (K-115), 10. miejsce (K-90)
1999 Austria Ramsau/Bischofshofen 10. miejsce (K-120), 5. miejsce (K-90)
2001 Finlandia Lahti 19. miejsce (K-116), 8. miejsce (K-90)
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo brązowy medal (K-120), brązowy medal (K-95)
2005 Niemcy Oberstdorf 21. miejsce (K-90), 36. miejsce (K-120)
2007 Japonia Sapporo 24. miejsce (K-120), 34. miejsce (K-90)
2009 Czechy Liberec 30. miejsce (K-90), 32. miejsce (K-120)
2011 Norwegia Oslo 26. miejsce (K-95), 24. miejsce (K-120)
2013 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 35. miejsce (K-95), 22. miejsce (K-120)
2015 Szwecja Falun 35. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
2017 Finlandia Lahti 28. miejsce (K-90), 32. miejsce (K-116)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1989 Finlandia Lahti 15. miejsce[i]
1991 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 11. miejsce[j]
1993 Szwecja Falun 5. miejsce[k]
1999 Austria Ramsau/Bischofshofen srebrny medal[l]
2001 Finlandia Lahti 4. miejsce (K-116)[m], 4. miejsce (K-90)[n]
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo srebrny medal[o]
2005 Niemcy Oberstdorf 9. miejsce (K-90)[p], 10. miejsce (K-120)[q]
2007 Japonia Sapporo brązowy medal[r]
2009 Czechy Liberec brązowy medal[r]
2011 Norwegia Oslo 5. miejsce (K-95)[s], 6. miejsce (K-120)[t]
2013 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 5. miejsce (K-120)[u]
2015 Szwecja Falun 4. miejsce (K-120)[v]
2017 Finlandia Lahti 7. miejsce (K-116)[w]

Mieszany

[edytuj | edytuj kod]
2015 Szwecja Falun brązowy medal[x]

Starty N. Kasai na mistrzostwach świata – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
57. 20 lutego 1989 Finlandia Lahti Salpausselkä K-114 indywid. 88,5 m 71,0 m 117,0 pkt 101,5 pkt Jari Puikkonen
15. 22 lutego 1989 Finlandia Lahti Salpausselkä K-114 druż.[i] 94,5 m 93,0 m 359,5 pkt (167,5 pkt) 285,5 pkt Finlandia
54. 25 lutego 1989 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 75,5 m 81,1 pkt 33,2 pkt Jens Weißflog
36. 10 lutego 1991 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-115 indywid. 97,0 m 97,0 m 141,1 pkt 76,4 pkt Franci Petek
11. 14 lutego 1991 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-115 druż.[j] 78,0 m 95,5 m 398,9 pkt (91,4 pkt) 168,7 pkt Austria
7. 21 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-115 indywid. 114,5 m 99,0 m 202,9 pkt 38,5 pkt Espen Bredesen
5. 23 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-115 druż.[k] 97,0 m 101,0 m 716,0 pkt (170,2 pkt) 105,5 pkt Norwegia
10. 27 lutego 1993 Szwecja Falun Lugnet K-90 indywid. 86,5 m 82,5 m 208,9 pkt 28,9 pkt Masahiko Harada
10. 21 lutego 1999 Austria Bischofshofen Paula Ausserleitnera K-120 indywid. 115,0 m 118,5 m 222,3 pkt 41,1 pkt Martin Schmitt
2.srebro 23 lutego 1999 Austria Bischofshofen Paula Ausserleitnera K-120 druż.[l] 114,5 m 134,0 m 987,0 pkt (245,3 pkt) 1,9 pkt Niemcy
5. 26 lutego 1999 Austria Ramsau Matten W90 K-90 indywid. 95,0 m 92,0 m 247,5 pkt 7,5 pkt Kazuyoshi Funaki
19. 19 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 indywid. 111,5 m 102,5 m 195,6 pkt 80,7 pkt Martin Schmitt
8. 23 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 80,5 m 92,5 m 215,5 pkt 30,5 pkt Adam Małysz
4. 24 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 druż.[m] 110,0 m 115,5 m 837,9 pkt (217,8 pkt) 101,9 pkt Niemcy
4. 25 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 druż.[n] 90,0 m 92,0 m 886,5 pkt (235,0 pkt) 67,0 pkt Austria
3.brąz 22 lutego 2003 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 indywid. 131,0 m 130,5 m 273,2 pkt 15,8 pkt Adam Małysz
2.srebro 23 lutego 2003 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 druż.[o] 132,0 m 130,0 m 1010,1 pkt (271,6 pkt) 36,5 pkt Finlandia
3.brąz 28 lutego 2003 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-95 indywid. 99,0 m 104,0 m 259,5 pkt 19,5 pkt Adam Małysz
21. 19 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-90 HS-100 indywid. 93,5 m 90,0 m 237,0 pkt 19,0 pkt Rok Benkovič
9. 20 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-90 HS-100 druż.[p] 85,5 m 409,5 pkt (103,5 pkt) 561,0 pkt Austria
36. 25 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-120 HS-137 indywid. 119,0 m 110,7 pkt 202,5 pkt Janne Ahonen
10. 26 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-120 HS-137 druż.[q] 111,5 m 422,6 pkt (97,2 pkt) 714,7 pkt Austria
24. 24 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 indywid. 108,5 m 120,5 m 202,2 pkt 63,9 pkt Simon Ammann
3.brąz 25 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 druż.[r] 128,0 m 117,5 m 905,9 pkt (237,9 pkt) 94,3 pkt Austria
34. 3 marca 2007 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 HS-98 indywid. 87,5 m 107,5 pkt 169,5 pkt Adam Małysz
30. 21 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-90 HS-100 indywid. 96,0 m 83,0 m 218,5 pkt 63,5 pkt Wolfgang Loitzl
32. 27 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 indywid. 118,0 m 107,4 pkt 33,9 pkt Andreas Küttel
3.brąz 28 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 druż.[r] 122,0 m 120,0 m 981,2 pkt (227,6 pkt) 53,1 pkt Austria
26. 26 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstuen K-95 HS-106 indywid. 93,5 m 92,5 m 215,7 pkt 53,5 pkt Thomas Morgenstern
5. 27 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstuen K-95 HS-106 druż.[s] 99,5 m 96,5 m 931,1 pkt (225,5 pkt) 94,4 pkt Austria
24. 3 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollen K-120 HS-134 indywid. 125,5 m 114,5 m 228,2 pkt 49,3 pkt Gregor Schlierenzauer
6. 5 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollen K-120 HS-134 druż.[t] 125,5 m 410,7 pkt (113,3 pkt) 89,3 pkt Austria
35. 23 lutego 2013 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-95 HS-106 indywid. 92,5 m 100,8 pkt 151,8 pkt Anders Bardal
22. 28 lutego 2013 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 HS-134 indywid. 125,0 m 125,0 m 263,7 pkt 32,1 pkt Kamil Stoch
5. 2 marca 2013 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 HS-134 druż.[u] 122,0 m 131,0 m 1099,1 pkt (274,4 pkt) 36,8 pkt Austria
35. 21 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 indywid. 86,5 m 100,9 pkt 151,8 pkt Rune Velta
3.brąz 22 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-90 HS-100 miesz[x]. 90,0 m 88,5 m 888,3 pkt (213,2 pkt) 29,6 pkt Niemcy
11. 26 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 129,5 m 119,5 m 227,3 pkt 41,4 pkt Severin Freund
4. 28 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[v] 127,0 m 122,0 m 831,2 pkt (211,6 pkt) 41,4 pkt Norwegia
28. 25 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 90,0 m 89,0 m 221,7 pkt 49,1 pkt Stefan Kraft
32. 2 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 114,0 m 108,1 pkt 171,2 pkt Stefan Kraft
7. 4 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[w] 119,0 m 105,0 m 922,7 pkt (217,7 pkt) 181,5 pkt Polska

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1990 Norwegia Vikersund 23. miejsce
1992 Czechy Harrachov złoty medal
1994 Słowenia Planica 19. miejsce
1996 Austria Tauplitz 24. miejsce
2000 Norwegia Vikersund 5. miejsce
2004 Słowenia Planica 24. miejsce
2008 Niemcy Oberstdorf 35. miejsce
2010 Słowenia Planica 12. miejsce
2014 Czechy Harrachov 4. miejsce
2016 Austria Tauplitz 5. miejsce
2018 Niemcy Oberstdorf 25. miejsce

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
2004 Słowenia Planica 5. miejsce[y]
2008 Niemcy Oberstdorf 7. miejsce[z]

Starty N. Kasai na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
23. 25 lutego 1990 Norwegia Vikersund Vikersund K-180 indywid. 150,0 m 151,0 m 310,5 pkt 47,2 pkt Dieter Thoma
1. 22 marca 1992 Czechy Harrachov Čerťák K-180 indywid. 182,0 m 182,0 m 146,0 m 392,5 pkt
19. 20 marca 1994 Słowenia Planica Velikanka K-185 indywid. 153,0 m 109,0 m 177,9 pkt 173,4 pkt Jaroslav Sakala
24. 10–11 lutego 1996 Austria Tauplitz Kulm K-185 indywid. 158,0 m 163,0 m 162,0 m 179,0 m 616,9 pkt 121,2 pkt Andreas Goldberger
5. 14 lutego 2000 Norwegia Vikersund Vikersund K-185 indywid. 159,5 m 158,0 m 184,5 m [aa] 466,4 pkt 70,4 pkt Sven Hannawald
24. 20–21 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 indywid. 170,5 m 199,5 m 200,0 m 88,0 m 583,6 pkt 248,5 pkt Roar Ljøkelsøy
5. 22 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 druż.[y] 203,0 m 213,0 m 1574,5 pkt (409,7 pkt) 137,3 pkt Norwegia
35. 22–23 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 indywid. 174,5 m 155,9 pkt 679,5 pkt G. Schlierenzauer
7. 24 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 druż.[z] 168,5 m 150,5 m 1241,2 pkt (277,8 pkt) 312,1 pkt Austria
12. 19–20 marca 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 indywid. 215,5 m 209,5 m 220,5 m 224,0 m 817,1 pkt 118,7 pkt Simon Ammann
4. 14–15 marca 2014 Czechy Harrachov Čertak K-185 HS-205 indywid. 187,5 m 193,0 m [aa] [aa] 374,6 pkt 16,4 pkt Severin Freund
5. 15–16 stycznia 2016 Austria Tauplitz Kulm K-200 HS-225 indywid. 240,5 m 215,0 m 220,0 m [aa] 600,4 pkt 39,7 pkt Peter Prevc
25. 19–20 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 218,5 m 123,5 m 209,0 m [aa] 493,6 pkt 158,3 pkt Daniel-André Tande

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
1988 Austria Saalfelden am Steinernen Meer 33. miejsce
1989 Norwegia Vang 38. miejsce

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
1988 Austria Saalfelden am Steinernen Meer 10. miejsce[ab]
1989 Norwegia Vang 5. miejsce[ac]

Starty N. Kasai na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
10. 4 marca 1988 Austria Saalfelden am Steinernen Meer Biberg K-85 druż.[ab] 72,5 m 77,0 m 480,6 pkt (177,2 pkt) 146,7 pkt Austria
33. 7 marca 1988 Austria Saalfelden am Steinernen Meer Biberg K-85 indywid. 58,0 m 51,8 pkt 51,2 pkt Heinz Kuttin
5. 15 marca 1989 Norwegia Vang Lierberget K-84 druż.[ac] 74,0 m 76,0 m 571,7 pkt (193,4 pkt) 53,8 pkt Austria
38. 18 marca 1989 Norwegia Vang Lierberget K-84 indywid. 71,5 m 67,0 m 171,1 pkt 52,7 pkt Kent Johanssen

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce
1989/1990 24.
1991/1992 9.
1992/1993 3.
1993/1994 6.
1995/1996 36.
1996/1997 17.
1997/1998 10.
1998/1999 3.
1999/2000 15.
2000/2001 4.
2001/2002 23.
2002/2003 13.
2003/2004 8.
2004/2005 16.
2005/2006 21.
2006/2007 26.
2007/2008 34.
2008/2009 15.
2009/2010 17.
2010/2011 25.
2011/2012 51.
2012/2013 24.
2013/2014 5.
2014/2015 6.
2015/2016 8.
2016/2017 15.
2017/2018 26.
2018/2019 37.
2023/2024 58.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 21 marca 1992 Czechy Harrachov Čerťák K-180 182,0 m 182,0 m 392,5 pkt * Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
2. 1 stycznia 1993 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Wielka Olimpijska K-107 108,5 m 97,5 m 220,8 pkt * TCS 1992/1993
3. 23 stycznia 1993 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 122,5 m 115,5 m 223,2 pkt
4. 6 marca 1993 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 90,0 m 89,5 m 235,2 pkt
5. 9 stycznia 1994 Austria Murau Wielka Hansa Wallanda K-120 114,0 m 115,0 m 214,2 pkt
6. 22 marca 1998 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-120 147,5 m 131,0 m 298,3 pkt
7. 3 stycznia 1999 Austria Innsbruck Bergisel K-108 109,5 m 108,0 m 232,5 pkt * TCS 1998/1999
8. 29 stycznia 1999 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 132,5 m 124,5 m 266,1 pkt
9. 31 stycznia 1999 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 127,0 m 128,0 m 261,5 pkt
10. 9 marca 1999 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 132,5 m 127,5 m 270,0 pkt * TN 1999
11. 14 marca 1999 Norwegia Oslo Holmenkollen K-115 123,0 m 117,5 m 253,4 pkt * TN 1999
12. 21 marca 1999 Słowenia Planica Velikanka K-185 196,5 m 214,0 m 398,1 pkt * Loty 1998/1999
13. 1 stycznia 2001 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Wielka Olimpijska K-115 120,0 m 122,0 m 257,6 pkt * TCS 2000/2001
14. 9 lutego 2003 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 147,0 m 167,1 pkt
15. 28 lutego 2004 Stany Zjednoczone Park City Park Olimpijski Utah K-120 120,5 m 122,5 m 235,9 pkt
16. 11 stycznia 2014 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 196,0 m 197,0 m 391,6 pkt * Loty 2013/2014
17. 29 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 145,0 m 131,5 m 272,2 pkt * ex aequo z S. Ammannem

Miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce razem
1988/1989
1989/1990
1990/1991
1991/1992 1 1 1 3
1992/1993 3 1 2 6
1993/1994 1 1 2 4
1995/1996
1996/1997 1 1
1997/1998 1 1 2 4
1998/1999 6 1 7 14
1999/2000
2000/2001 1 2 1 4
2001/2002 1 1
2002/2003 1 1
2003/2004 1 1 1 3
2004/2005
2005/2006
2006/2007 1 1
2007/2008
2008/2009 1 1
2009/2010 1 1
2010/2011
2011/2012
2012/2013
2013/2014 1 5 6
2014/2015 1 2 3 6
2015/2016 5 5
2016/2017 1 1 2
2017/2018
2018/2019
2019/2020
suma 17 13 33 63

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 29 lutego 1992 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 86,0 m 89,0 m 221,5 pkt 3. 13,4 pkt Toni Nieminen
2. 4 marca 1992 Szwecja Örnsköldsvik Paradiskullen K-90 88,0 m 88,0 m 218,1 pkt 2. 1,5 pkt Ernst Vettori
3. 21 marca 1992 Czechy Harrachov Čerťák K-180 182,0 m 182,0 m 392,5 pkt 1.
4. 30 grudnia 1992 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-115 113,5 m 113,5 m 230,3 pkt 3. 7,4 pkt Christof Duffner
5. 1 stycznia 1993 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Wielka Olimpijska K-107 108,5 m 97,5 m 220,8 pkt 1.
6. 3 stycznia 1993 Austria Innsbruck Bergisel K-108 106,0 m 97,0 m 212,5 pkt 3. 17,3 pkt Andreas Goldberger
7. 6 stycznia 1993 Austria Bischofshofen Paula Ausserleitnera K-120 127,5 m 116,5 m 235,1 pkt 2. 2,0 pkt Andreas Goldberger
8. 23 stycznia 1993 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 122,5 m 115,5 m 223,2 pkt 1.
9. 6 marca 1993 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 90,0 m 89,5 m 235,2 pkt 1.
10. 4 stycznia 1994 Austria Innsbruck Bergisel K-108 102,5 m 109,5 m 222,2 pkt 3. 11,2 pkt Andreas Goldberger
11. 6 stycznia 1994 Austria Bischofshofen Paula Ausserleitnera K-120 121,5 m 117,5 m 232,2 pkt 2. 12,8 pkt Espen Bredesen
12. 9 stycznia 1994 Austria Murau Wielka Hansa Wallanda K-120 114,0 m 115,0 m 214,2 pkt 1.
13. 5 marca 1994 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 81,0 m 92,0 m 217,5 pkt 3. 26,5 pkt Jens Weißflog
14. 26 stycznia 1997 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 131,5 m 117,5 m 243,2 pkt 2. 3,5 pkt Adam Małysz
15. 29 listopada 1997 Norwegia Lillehammer Lysgårds K-120 118,5 m 122,5 m 237,8 pkt 3. 10,1 pkt Dieter Thoma
16. 1 marca 1998 Norwegia Vikersund Vikersund K-175 180,0 m 168,0 m 352,1 pkt 3. 7,2 pkt Takanobu Okabe
17. 13 marca 1998 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 123,5 m 125,5 m 249,7 pkt 2. 1,0 pkt Masahiko Harada
18. 22 marca 1998 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-120 147,5 m 131,0 m 298,3 pkt 1.
19. 8 grudnia 1998 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-120 122,0 m 124,0 m 238,8 pkt 3. 14,9 pkt Martin Schmitt
20. 20 grudnia 1998 Czechy Harrachov Čerťák K-120 122,5 m 125,0 m 248,0 pkt 2. 4,5 pkt Janne Ahonen
21. 30 grudnia 1998 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-115 120,0 m 114,0 m 241,7 pkt 3. 3,1 pkt Martin Schmitt
22. 1 stycznia 1999 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Wielka Olimpijska K-115 111,0 m 119,5 m 230,9 pkt 3. 16,9 pkt Martin Schmitt
23. 3 stycznia 1999 Austria Innsbruck Bergisel K-108 109,5 m 108,0 m 232,5 pkt 1.
24. 9 stycznia 1999 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis K-120 120,5 m 122,5 m 239,4 pkt 3. 15,9 pkt Janne Ahonen
25. 10 stycznia 1999 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis K-120 125,5 m 124,5 m 251,5 pkt 3. 21,6 pkt Kazuyoshi Funaki
26. 29 stycznia 1999 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 132,5 m 124,5 m 266,1 pkt 1.
27. 31 stycznia 1999 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 127,0 m 128,0 m 261,5 pkt 1.
28. 4 marca 1999 Finlandia Kuopio Puijo K-120 125,5 m 121,0 m 243,7 pkt 3. 7,2 pkt Martin Schmitt
29. 9 marca 1999 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 132,5 m 127,5 m 270,0 pkt 1.
30. 14 marca 1999 Norwegia Oslo Holmenkollen K-115 123,0 m 117,5 m 253,4 pkt 1.
31. 20 marca 1999 Słowenia Planica Velikanka K-185 182,0 m 207,5 m 375,9 pkt 3. 12,0 pkt Hideharu Miyahira
32. 21 marca 1999 Słowenia Planica Velikanka K-185 196,5 m 214,0 m 398,1 pkt 1.
33. 2 grudnia 2000 Finlandia Kuopio Puijo K-120 117,0 m 110,6 pkt 3. 0,5 pkt Matti Hautamäki
34. 29 grudnia 2000 Niemcy Oberstdorf Schattenberg K-115 116,5 m 128,5 m 263,5 pkt 2. 5,1 pkt Martin Schmitt
35. 1 stycznia 2001 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Wielka Olimpijska K-115 120,0 m 122,0 m 257,6 pkt 1.
36. 4 stycznia 2001 Austria Innsbruck Bergisel K-108 94,0 m 111,5 m 211,6 pkt 3. 47,6 pkt Adam Małysz
37. 26 stycznia 2002 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 124,0 m 120,5 m 244,6 pkt 3. 15,3 pkt Andreas Widhölzl
38. 9 lutego 2003 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 147,0 m 167,1 pkt 1.
39. 25 stycznia 2004 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 125,5 m 127,5 m 260,4 pkt 2. 2,9 pkt Roar Ljøkelsøy
40. 7 lutego 2004 Niemcy Oberstdorf Heiniego Klopfera K-185 210,5 m 197,5 m 401,6 pkt 3. 12,3 pkt Roar Ljøkelsøy
41. 28 lutego 2004 Stany Zjednoczone Park City Park Olimpijski Utah K-120 120,5 m 122,5 m 235,9 pkt 1.
42. 1 stycznia 2007 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Wielka Olimpijska K-115 HS-125 128,0 m 132,9 pkt 3. 3,0 pkt Andreas Küttel
43. 8 lutego 2009 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-130 HS-145 136,0 m 140,0 m 261,8 pkt 3. 5,4 pkt Gregor Schlierenzauer
44. 17 stycznia 2010 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 131,0 m 123,0 m 255,7 pkt 2. 37,4 pkt Simon Ammann
45. 15 grudnia 2013 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirst K-125 HS-142 139,5 m 137,5 m 292,0 pkt 3. 8,7 pkt Kamil Stoch
46. 11 stycznia 2014 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 196,0 m 197,0 m 391,6 pkt 1.
47. 12 stycznia 2014 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 180,0 m 201,0 m 365,8 pkt 3. 3,2 pkt Peter Prevc
48. 25 stycznia 2014 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 132,5 m 129,0 m 272,1 pkt 3. 22,5 pkt Peter Prevc
49. 26 lutego 2014 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 133,0 m 130,5 m 248,8 pkt 3. 17,3 pkt Severin Freund
50. 7 marca 2014 Norwegia Trondheim Granåsen K-124 HS-140 135,5 m 132,0 m 261,4 pkt 3. 7,9 pkt Anders Bardal
51. 28 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 131,0 m 136,5 m 270,5 pkt 3. 13,6 pkt Simon Ammann
52. 29 listopada 2014 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 145,0 m 131,5 m 272,2 pkt 1.
53. 4 stycznia 2015 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 128,5 m 132,0 m 263,7 pkt 3. 14,8 pkt Richard Freitag
54. 6 stycznia 2015 Austria Bischofshofen Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 132,5 m 137,0 m 277,1 pkt 2. 11,3 pkt Michael Hayböck
55. 14 lutego 2015 Norwegia Vikersund Vikersund K-200 HS-225 218,5 m 225,0 m 395,5 pkt 3. 43,3 pkt Peter Prevc
56. 15 marca 2015 Norwegia Oslo Holmenkollen K-120 HS-134 128,5 m 128,5 m 254,9 pkt 2. 4,0 pkt Severin Freund
57. 19 grudnia 2015 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis K-125 HS-137 131,5 m 134,0 m 273,5 pkt 3. 23,6 pkt Peter Prevc
58. 31 stycznia 2016 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 138,5 m 134,0 m 259,5 pkt 3. 6,4 pkt Anders Fannemel
59. 10 lutego 2016 Norwegia Trondheim Granåsen K-124 HS-140 127,0 m 143,0 m 266,8 pkt 3. 18,7 pkt Peter Prevc
60. 12 lutego 2016 Norwegia Vikersund Vikersund K-200 HS-225 231,5 m 230,0 m 418,5 pkt 3. 14,3 pkt Robert Kranjec
61. 4 marca 2016 Polska Wisła Adama Małysza K-120 HS-134 128,5 m 134,0 m 265,4 pkt 3. 3,6 pkt Roman Koudelka
62. 19 marca 2017 Norwegia Vikersund Vikersund K-200 HS-225 239,5 m 241,5 m 448,0 pkt 2. 18,6 pkt Kamil Stoch
63. 26 marca 2017 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-225 239,0 m 223,9 pkt 3. 20,4 pkt Stefan Kraft

Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skład Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 24 stycznia 1993 Włochy Predazzo Giuseppego dal Bena K-115 [ad] 119,5 m 410,7 pkt (116,3 pkt) 3. 30,3 pkt Austria
2. 27 marca 1993 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-185 [ae] 140,0 m 477,1 pkt (145,5 pkt) 1.
3. 5 marca 1994 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 [af] 113,5 m 117,0 m 829,8 pkt (237,4 pkt) 2. 17,5 pkt Austria
4. 30 stycznia 1999 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 [ag] 129,0 m 129,0 m 976,5 pkt (266,4 pkt) 1.
5. 18 marca 2000 Słowenia Planica Velikanka K-185 [ah] 173,5 m 691,6 pkt (160,7 pkt) 3. 81,2 pkt Niemcy
6. 19 stycznia 2001 Stany Zjednoczone Park City Park Olimpijski Utah K-120 [ai] 126,5 m 130,0 m 986,4 pkt (264,2 pkt) 1.
7. 3 lutego 2001 Niemcy Willingen Mühlenkopf K-120 [aj] 123,5 m 131,0 m 890,2 pkt (256,6 pkt) 3. 187,0 pkt Finlandia
8. 17 marca 2001 Słowenia Planica Velikanka K-185 [m] 184,0 m 192,0 m 1485,3 pkt (359,7 pkt) 3. 90,3 pkt Finlandia
9. 9 grudnia 2001 Austria Villach Villacher Alpenarena K-90 [ak] 95,0 m 91,5 m 952,0 pkt (247,0 pkt) 2. 16,5 pkt Finlandia
10. 27 stycznia 2002 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 [al] 125,5 m 123,5 m 947,8 pkt (251,7 pkt) 2. 58,9 pkt Austria
11. 6 marca 2004 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 [y] 121,0 m 121,5 m 983,3 pkt (252,9 pkt) 3. 90,4 pkt Norwegia
12. 27 listopada 2010 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 [am] 134,0 m 129,5 m 1121,3 pkt (275,5 pkt) 3. 110,1 pkt Austria
13. 23 listopada 2013 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 [an] 124,5 m 523,6 pkt (121,8 pkt) 3. 17,0 pkt Słowenia
14. 22 listopada 2014 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 [ao] 136,5 m 136,0 m 1068,9 pkt (273,3 pkt) 2. 29,1 pkt Niemcy
15. 7 marca 2015 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 [ap] 125,5 m 126,0 m 1031,7 pkt (280,0 pkt) 3. 37,4 pkt Norwegia
16. 6 lutego 2016 Norwegia Oslo Holmenkollen K-120 HS-134 [aq] 119,5 m 124,5 m 927,2 pkt (234,9 pkt) 3. 50,5 pkt Słowenia
17. 22 lutego 2016 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 [aq] 128,0 m 125,0 m 935,4 pkt (255,6 pkt) 3. 121,8 pkt Norwegia
18. 25 listopada 2017 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 [ar] 127,5 m 133,5 m 1108,2 pkt (268,0 pkt) 3. 76,0 pkt Norwegia
19. 9 marca 2019 Norwegia Oslo Holmenkollen K-120 HS-134 [as] 126,5 m 456,8 pkt (111,8 pkt) 2. 13,0 pkt Norwegia

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 1988/1989
Thunder Bay K89 Thunder Bay K120 Lake Placid K114 Lake Placid K86 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Liberec K120 Harrachov K120 Oberhof K90 Oberhof K90 Chamonix K95 Oslo K105 Örnsköldsvik K82 Harrachov K180 Planica K92 Planica K120 punkty
- - - - 31 24 - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1989/1990
Thunder Bay K120 Thunder Bay K90 Lake Placid K114 Lake Placid K86 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Harrachov K120 Liberec K115 Zakopane K116 Sankt Moritz K94 Gstaad K88 Engelberg K120 Predazzo K90 Predazzo K120 Lahti K114 Lahti K90 Örnsköldsvik K82 Solleftea K105 Raufoss K90 Planica K120 Planica K120 punkty
27 18 9 7 20 40 26 15 16 30 - - - 18 26 51 7 24 7 10 14 28 50 22 68 43
Sezon 1990/1991
Lake Placid K86 Lake Placid K114 Thunder Bay K90 Thunder Bay K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K111 Oberhof K120 Tauplitz K185 Tauplitz K185 Lahti K90 Lahti K114 Bollnäs K90 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K105 Planica K185 Planica K185 Szczyrbskie Jezioro K120 punkty
47 39 53 51 61 36 47 57 q q 18 - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1991/1992
Thunder Bay K90 Thunder Bay K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K109 Bischofshofen K120 Predazzo K90 Sankt Moritz K95 Engelberg K120 Oberstdorf K182 Oberstdorf K182 Lahti K90 Lahti K114 Örnsköldsvik K90 Trondheim K120 Trondheim K120 Oslo K110 MŚL – Harrachov K180 Planica K120 punkty
11 13 11 6 - - - - - - - - - 3 6 2 6 60 13 1 7 115
Sezon 1992/1993
Falun K115 Falun K115 Ruhpolding K107 Sapporo K90 Sapporo K115 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Predazzo K120 Tauplitz K185 Tauplitz K185 Lahti K90 Lahti K114 Lillehammer K120 Oslo K110 Planica K120 punkty
34 7 21 14 43 3 1 3 2 1 - - 1 4 4 4 27 172
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1993/1994
Planica K92 Planica K120 Predazzo K120 Courchevel K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Murau K120 Liberec K120 Liberec K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Lahti K90 Örnsköldsvik K90 MŚL – Planica K185 Thunder Bay K90 Thunder Bay K90 punkty
15 5 31 12 27 14 13 3 2 1 - - 6 5 3 17 19 45 10 562
Sezon 1995/1996
Lillehammer K90 Lillehammer K120 Villach K90 Planica K120 Predazzo K90 Chamonix K95 Chamonix K95 Oberhof K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Tauplitz K185 MŚL – Tauplitz K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Kuopio K92 Lahti K90 Lahti K114 Harrachov K180 Falun K90 Oslo K110 punkty
- - - - - - - 37 14 12 9 17 - - 52 35 - - 21 22 17 18 28 q - - - - 132
Sezon 1996/1997
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Ruka K120 Ruka K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Tauplitz K185 Tauplitz K185 Lahti K114 Kuopio K92 Falun K115 Oslo K112 Planica K185 Planica K185 punkty
15 25 7 23 6 18 31 20 12 - - - 16 21 2 18 15 33 11 41 27 27 12 20 q 351
Sezon 1997/1998
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Predazzo K120 Villach K90 Harrachov K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Ramsau K90 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚL – Oberstdorf K185 MŚL – Oberstdorf K185 Sapporo K120 Vikersund K175 Vikersund K175 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K112 Planica K120 Planica K120 punkty
3 7 7 17 10 4 7 6 - 25 30 - - - - - 37 14 3 5 17 8 16 2 30 4 1 720
Sezon 1998/1999
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Chamonix K95 Chamonix K95 Predazzo K120 Oberhof K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Zakopane K116 Zakopane K116 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Harrachov K120 Kuopio K120 Lahti K90 Trondheim K120 Falun K115 Oslo K115 Planica K185 Planica K185 Planica K185 punkty
5 37 5 6 3 12 13 2 3 3 1 4 3 3 5 11 6 12 1 1 - 3 5 1 4 1 4 3 1 1598
Sezon 1999/2000
Kuopio K120 Kuopio K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Villach K90 Zakopane K116 Zakopane K116 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Tauplitz K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Lahti K116 Lahti K116 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
5 13 5 17 16 34 14 47 18 13 17 44 11 8 29 11 31 22 30 - 42 8 18 7 17 5 436
Sezon 2000/2001
Kuopio K120 Kuopio K120 Kuopio K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K108 Bischofshofen K120 Harrachov K185 Harrachov K185 Park City K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Oberstdorf K185 Oberstdorf K185 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
48 2 18 2 1 3 44 7 11 18 4 10 4 7 4 18 6 8 44 19 18 728
Sezon 2001/2002
Kuopio K120 Kuopio K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Villach K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Willingen K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 punkty
19 23 25 21 7 25 30 - - q 37 28 20 15 - - 8 3 - 22 25 28 219
Sezon 2002/2003
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Tauplitz K185 Tauplitz K185 Willingen K120 Willingen K120 Oslo K115 Lahti K116 Lahti K116 Planica K185 Planica K185 punkty
12 22 11 9 19 17 20 17 21 22 13 39 - - - 9 10 22 10 10 12 1 5 6 16 36 7 548
Sezon 2003/2004
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K125 Oberstdorf K120 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K125 Liberec K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Oberstdorf K185 Willingen K130 Park City K120 Lahti K116 Kuopio K120 Lillehammer K120 Oslo K115 punkty
12 18 21 6 10 5 6 6 11 - - - - 49 8 2 3 15 1 9 11 16 16 631
Sezon 2004/2005
Ruka HS142 Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Pragelato HS140 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
6 6 14 9 11 5 10 25 15 15 20 10 13 34 22 - - - - 9 7 18 25 29 27 31 39 31 416
Sezon 2005/2006
Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS134 Lillehammer HS134 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
q 41 32 21 38 39 19 13 12 9 11 24 4 - - 21 19 19 13 14 31 28 249
Sezon 2006/2007
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Vikersund HS207 Zakopane HS134 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Oslo HS128 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 Planica HS215 punkty
50 - - - - q 3 28 42 - - - - 33 15 17 15 19 36 9 12 37 28 24 182
Sezon 2007/2008
Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Villach HS98 Villach HS98 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Harrachov HS205 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Liberec HS134 Liberec HS134 Willingen HS145 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
11 15 17 26 11 - - q 25 39 30 q q - - - 25 42 25 19 34 27 35 35 27 q 32 122
Sezon 2008/2009
Ruka HS142 Trondheim HS140 Trondheim HS140 Pragelato HS140 Pragelato HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Whistler HS140 Whistler HS140 Sapporo HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Vikersund HS207 Planica HS215 Planica HS215 punkty
47 33 q 29 6 q 19 17 16 6 19 - - - - 9 12 - 3 21 - 34 5 9 6 28 7 409
Sezon 2009/2010
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Oberstdorf HS213 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS134 punkty
10 49 30 13 15 35 13 13 9 19 - - 6 2 - - - - - 11 16 9 19 344
Sezon 2010/2011
Ruka HS142 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Planica HS215 Planica HS215 punkty
24 16 27 29 35 29 46 22 21 22 - - - 11 14 27 25 5 25 dq 18 25 20 25 q - 197
Sezon 2011/2012
Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
- - - - - - - 35 29 36 56 - - - - 15 33 42 q 32 29 24 24 23 28 - 45
Sezon 2012/2013
Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Ruka HS142 Krasnaja Polana HS106 Krasnaja Polana HS106 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
19 10 7 20 30 25 24 q 41 34 23 - - 11 19 - - - - - - 9 19 12 12 4 4 328
Sezon 2013/2014
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Falun HS134 Lahti HS130 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS139 Planica HS139 punkty
27 5 10 4 6 3 - - 6 6 7 5 1 3 - - 3 6 4 4 3 - 9 8 3 4 6 5 1062
Sezon 2014/2015
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS225 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Kuopio HS100 Trondheim HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Planica HS225 Planica HS225 punkty
6 3 1 12 17 - - - - 8 8 3 2 5 10 9 6 8 9 9 6 11 3 5 5 13 10 4 2 5 8 1137
Sezon 2015/2016
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134