Przejdź do zawartości

Willa Hugona Hechta w Bydgoszczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Kalamarnica (dyskusja | edycje) o 00:43, 1 mar 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Willa Hugona Hechta w Bydgoszczy
Symbol zabytku nr rej. A/137 z 19 marca 2004[1]
Ilustracja
Widok od ul. Gdańskiej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Bydgoszcz

Adres

ul. Gdańska 88-90

Typ budynku

willa

Styl architektoniczny

neorenesans francuski

Architekt

Józef Święcicki

Kondygnacje

2

Rozpoczęcie budowy

1888

Ukończenie budowy

1889

Pierwszy właściciel

Hugo Hecht

Kolejni właściciele

Hermann Dietz

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}

Willa Hugona Hechta w Bydgoszczy – zabytkowa willa w Bydgoszczy.

Położenie

Dwa bliźniacze połączone ze sobą budynki posiadają numerację 88 i 90. Stoją we wschodniej pierzei ul. Gdańskiej, między ul. Zamoyskiego, a Chodkiewcza.

Historia

Dwa bliźniacze budynki poprzedzone przedogrodami wzniesiono w latach 1888-1889 dla kupca, hurtownika drewna Hugo Hechta według projektu Józefa Święcickiego. Właścicielem budynków w latach 1900-1939 był bydgoski działacz i społecznik, lekarz i radca sanitarny Hermann Dietz. Dokonał on już w pierwszym roku posiadania budynku rozbudowy o skrzydło mieszkalne, także według projektu projektu Józefa Święcickiego.

Architektura

Dwa zestawione ze sobą budynki, nakryte mansardowymi dachami, z pozoru tworzą jednorodną bryłę. Jednak autor poprzez zastosowanie zróżnicowanych motywów dekoracyjnych na każdym z budynków, subtelnie je skontrastował. Obie wille reprezentują kostium stylowy wzorowany na francuskim renesansie. Przejawia się to w doborze detalu i strukturze budynku z charakterystycznym ryzalitem, zwieńczonym dekoracyjnym szczytem. Dekoracyjną, tynkowo-ceglaną elewację frontową ozdobiono dużą ilością różnorodnego detalu architektonicznego. Zadaszenie wieńczył dawniej ozdobny szczyt.

Elementem wzbogacającym dekoracyjność fasady pozostała do dzisiaj żeliwna, ażurowa barierka na kalenicy dachów obu budynków dodatkowo unifikująca całą zabudowę.

Galeria

Zobacz też

Bibliografia

  • Bręczewska-Kulesza Daria, Derkowska-Kostkowska Bogna, Wysocka A., [i inni]: Ulica Gdańska. Przewodnik historyczny, Bydgoszcz 2003

Linki zewnętrzne