Witold Łokuciewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez BlackBot (dyskusja | edycje) o 00:03, 28 cze 2013. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Witold Łokuciewski
Tolo
8 zwycięstw
Ilustracja
Witold Łokuciewski (czwarty z prawej))
pułkownik pilot pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1917
Nowoczerkask, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1990
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1935-1947 i 1956-1974

Siły zbrojne

Siły Powietrzne RP
Armée de l'Air
Royal Air Force

Jednostki

112 Eskadra Myśliwska, Dywizjon 303,

Stanowiska

dowódca Dywizjonu 303

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

attaché wojskowy

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Lotniczy Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 z klamrą „Battle of Britain” (Wielka Brytania) Gwiazda Lotniczych Załóg w Europie z klamrą (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
Multimedia w Wikimedia Commons
Kpt. Jan Kazimierz Daszewski i kpt. Witold Łokuciewski przed kasynem w Northolt.
Grób Witolda Łokuciewskiego na Powązkach Wojskowych w Warszawie

Witold Łokuciewski, ps. Tolo (ur. 2 lutego 1917 w Nowoczerkasku w Rosji, zm. 12 kwietnia 1990 w Warszawie) – pułkownik pilot Wojska Polskiego, major (ang. Squadron Leader) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski II wojny światowej.

Służba w Wojsku Polskim

Syn Antoniego Łokuciewskiego i Beniaminy z Pobiedzińskich. Jego rodzina przeniosła się do Wilna w 1918 roku. Po ukończeniu liceum im. Jana Śniadeckiego w Oszmianie i zdanej maturze w 1935 rozpoczął służbę wojskową w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Szkołę ukończył w 1938 (XI promocja, 89 lokata) i został przydzielony do 112 Eskadry Myśliwskiej 1 Pułku Lotniczego w Warszawie. W ramach tej jednostki uczestniczył w obronie Warszawy w 1939 na samolotach P.11. 18 września po uderzeniu Armii Czerwonej wraz z całą eskadrą ewakuował się do Rumunii.

Od 17 maja 1940 walczył we Francji na samolotach MS 406. 18 czerwca klucz zakończył loty i 21 czerwca został ewakuowany do Anglii (otrzymał numer służbowy P1492). Od 2 sierpnia 1940 był pilotem w dywizjonie 303. 20 listopada 1941 został dowódcą eskadry "A" w dywizjonie.

13 marca 1942 jego samolot został uszkodzony nad okupowaną Francją i po awaryjnym lądowaniu Łokuciewski dostał się do niewoli niemieckiej. Został osadzony przez Niemców w Stalag Luft III w Żaganiu. 15 sierpnia 1943 uczestniczył w ucieczce 26 więźniów z obozu. Po kilku dniach został złapany przez Niemców w Legnicy. Uczestniczył w przygotowaniach do słynnej Wielkiej Ucieczki[1].

Pod koniec wojny w maju 1945 został oswobodzony i powrócił do Anglii. 29 listopada 1945 ponownie został przydzielony do dywizjonu 303. 1 lutego 1946 został dowódcą dywizjonu 303 i pełnił tę funkcję aż do jego rozwiązania.

Do Polski powrócił w 1947 i został aresztowany. Dopiero w listopadzie 1956 został przyjęty do lotnictwa wojskowego. W latach 1969–1971 pełnił funkcję attaché wojskowego w Londynie. W roku 1974 przeszedł na emeryturę. Wieloletni członek Rady Naczelnej ZBoWiD. W 1985 powołany w skład Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD. W latach 1988-1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[2].

11 listopada 1988 r. wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 70 rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę, którego przewodnictwo objął I sekretarz KC PZPR gen. armii Wojciech Jaruzelski. W 1989 kandydował w wyborach do Sejmu. 5 października 1989 roku Minister Obrony Narodowej wyróżnił go wpisem do "Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich".

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Zestrzelenia

Witold Łokuciewski został sklasyfikowany na liście Bajana, na 20. pozycji. Zostało mu zaliczonych 8 pewnych zestrzeleń oraz 3 ½ prawdopodobnych:

zestrzelenia pewne

  • He 111 - 10 czerwca 1940 (pilotował MS-406)
  • Do 215 - 7 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-U nr P3975)
  • Bf 109 - 11 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-O nr L2099)
  • Do 215 - 11 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-O nr L2099)
  • Bf 109 - 15 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-Z nr P2903)
  • Bf 109 - 20 kwietnia 1941 (pilotował Spitfire IIA, RF-T nr P7546)
  • Bf 109 - 18 czerwca 1941 (pilotował Spitfire IIA, RF-T nr P7546)
  • Bf 109 - 22 czerwca 1941 (pilotował Spitfire IIB, RF-S nr P8333)

zestrzelenia prawdopodobne

  • ½ Ju 87 - 6 września 1939 (ciężko uszkodzony, pilotował P 11c)
  • Do 215 - 7 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-U nr P3975)
  • Bf 109 - 22 czerwca 1941 (pilotował Spitfire IIB, RF-S nr P8333)
  • Bf 109 - 11 lipca 1941 (pilotował Spitfire IIB, RF-S nr P8333)

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

  1. ↑ W różnych źródłach podawane są sprzeczne wersje wydarzeń:
    • Łokuciewski nie uczestniczył w Wielkiej Ucieczce, ponieważ o kolejności uciekania miało zdecydować losowanie, w którym wylosował daleki numer; nie zdążył więc uciec (R. King, str 392).
    • Łokuciewski na dwa tygodnie przed ucieczką (9 marca) został przeniesiony do obozu Stalag Luft IV.
  2. ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011 radaopwim.gov.pl [dostęp 2011-11-06]
  3. ↑ R. King, str. 392
  4. ↑ Za Wolność i Lud, 1985, nr 21 (1118), str. 5
  5. ↑ Pamięci „Tola”. sp.mil.pl, 2013-06-17. [dostęp 2013-06-18].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Łokuciewski&oldid=36939698”