Witold Nowacki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Nowacki
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1911
Zakrzewo

Data i miejsce śmierci

23 sierpnia 1986
Warszawa

Doktorat

1945
Politechnika Warszawska

Doktor honoris causa
Politechnika Gdańska – 1971
Politechnika Poznańska – 1979
Politechnika Łódzka, Politechnika Warszawska – 1981
Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy[1]
Grób prof. Witolda Nowackiego na Starych Powązkach w Warszawie

Witold Nowacki (ur. 20 lipca 1911 w Zakrzewie, zm. 23 sierpnia 1986 w Warszawie) – specjalista w dziedzinie mechaniki budowli[2], teorii sprężystości[3] i termosprężystości[4]. Profesor Politechniki Gdańskiej, Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej, prezes Polskiej Akademii Nauk.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Ludwika Nowackiego i Bronisławy z domu Czyżewskiej. Miał liczne rodzeństwo (jego starszą siostrą była Halina Nowacka[5]). Ukończył Gimnazjum Państwowe w Nakle nad Notecią. W okresie II wojny światowej przebywał w obozie jenieckim w Woldenbergu, gdzie zorganizował Studium Dokształcania Politechnicznego.

Doktorat uzyskał na Politechnice Warszawskiej we wrześniu 1945. 15 września 1945 objął kierownictwo Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli oraz funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej.

W 1952 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, uczestniczył w organizacji PAN jako Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych (1952–1957), w 1956 został członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1957–1965 był zastępcą sekretarza naukowego, w latach 1966–1968 sekretarzem naukowym, w latach 1969–1977 wiceprezesem, w latach 1978–1980 prezesem PAN[6].

Uhonorowany tytułem doktora honoris causa Politechniki Gdańskiej (1971)[7], Politechniki Poznańskiej (1979)[8], Politechniki Łódzkiej (1981)[9] i Warszawskiej (1981)[10].

Zajmował się zagadnieniami statyki i dynamiki, teorii sprężystości, lepkosprężystości, magnetosprężystości oraz teorii niesymetrycznej sprężystości.

W latach 1946–1948 był członkiem PPS, od kongresu zjednoczeniowego PPS i PPR 15 grudnia 1948 roku należał do PZPR. W latach 1964–1970 był zastępcą członka KC PZPR[1], w latach 1980–1981 członek KC PZPR[11]. Członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1968 r.[12] W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Honorowego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[13].

Był członkiem Royal Society oraz Akademii Nauk ZSRR.

W lipcu 1964 odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy[14], a 21 lipca 1977 Orderem Budowniczych Polski Ludowej[15]. W 1971 otrzymał nagrodę im. prof. Stefana Bryły[16].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 26-6-27)[17].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Jerzego Nowackiego, dziadek Barbary Nowackiej, teść Izabeli Jarugi-Nowackiej.

Literatura przedmiotu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 673. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Witold Nowacki, Mechanika budowli, t. 1 – 1964, t. 2 – 1967, PWN, Warszawa.
  3. ↑ Witold Nowacki, Teoria sprężystości, PWN, Warszawa, 1973.
  4. ↑ Witold Nowacki, Termosprężystość, Wrocław 1972, Zakł. Nar. Ossolińskich.
  5. ↑ Halina Durnaś (Nowacka). [w:] Genealogy Directory [on-line]. geni.com. [dostęp 2018-11-13].
  6. ↑ Członkowie PAN: Skorowidz.
  7. ↑ Osoby uhonorowane tytułem doktora honoris causa PG. pg.gda.pl. [dostęp 2011-02-23].
  8. ↑ Doktorzy honoris causa Politechniki Poznańskiej. [dostęp 2011-02-23].
  9. ↑ Doktoraty honoris causa w PŁ. p.lodz.pl. [dostęp 2011-02-23].
  10. ↑ Doktorzy honoris causa PW. pw.edu.pl. [dostęp 2016-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-25)].
  11. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2017-11-27] (ang.).
  12. ↑ Trybuna Robotnicza, nr 133 (7571) 5 czerwca 1968 roku, s. 2.
  13. ↑ „Urania”, miesięcznik Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, nr 3, marzec 1969, s. 84.
  14. ↑ Lista odznaczonych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 20 lipca 1964, s. 2.
  15. ↑ Nowiny, nr 165 (8951), 22-23-24 lipca 1977, s. 2.
  16. ↑ Medal im. prof. Bryły i prof. Żenczykowskiego. zgpzitb.org.pl. [dostęp 2024-02-03].
  17. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WITOLD NOWACKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Biblioteka Cyfrowa Politechniki Warszawskiej
  • Witold Nowacki: Mechanika Budowli, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1976
  • Witold Nowacki, Dźwigary powierzchniowe, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, ISBN 83-01-02476-3, OCLC 751517175.
  • Witold Nowacki: Dynamika budowli, „Arkady”, Warszawa 1972
  • Witold Nowacki: Dynamiczne zagadnienia termosprężystości, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1966.
  • Witold Nowacki: Teoria sprężystości, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1970
  • Witold Nowacki: Teoria niesymetrycznej sprężystości, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981
  • Witold Nowacki, Zbigniew Olesiak, Termodyfuzja w ciałach stałych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1991.
Prezesi Polskiej Akademii Nauk

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Nowacki&oldid=73629734”