Zhu De
| ||
| ||
 marszałek 元帥
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1886 Yilong, Cesarstwo chińskie | |
| Data i miejsce śmierci | 6 lipca 1976 Pekin, Chiny | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | 1927–1976 | |
| Siły zbrojne |  Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza
| |
| Główne wojny i bitwy | Powstanie w Nanchangu, Wojna chińsko-japońska (1937–1945) | |
| Późniejsza praca | działacz polityczny | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
| |||||||||||
|
| |||||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||||
| |||||||||||
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1886 Yilong | |
| Data i miejsce śmierci | 6 lipca 1976 Pekin | |
| Przewodniczący Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych | ||
| Okres | od 17 stycznia 1975 do 6 lipca 1976 | |
| Przynależność polityczna | Komunistyczna Partia Chin | |
| Poprzednik | Dong Biwu[1] | |
| Następca | Song Qingling[2] | |
| Wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej | ||
| Okres | od 27 września 1954 do 27 kwietnia 1959 | |
| Przynależność polityczna | Komunistyczna Partia Chin | |
| Następca | Song Qingling i Dong Biwu | |
| Wiceprzewodniczący Komunistycznej Partii Chin | ||
| Okres | od 28 września 1956 do 1 sierpnia 1966 | |
| Przynależność polityczna | Komunistyczna Partia Chin | |
Zhu De (ur. 1 grudnia 1886, zm. 6 lipca 1976) – chiński wojskowy i polityk, jeden z twórców Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.
Początkowo służył w armii cesarskiej w prowincji Junnan; po wybuchu rewolucji Xinhai w 1911 roku walczył po stronie republikańskiej. W latach 1916-1921 był jednym z militarystów działających w Syczuanie, następnie w 1922 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Chin.
Wziął udział w powstaniu w Nanchangu, a po jego upadku przeszedł z niewielkim oddziałem na południe, gdzie spotkał Mao Zedonga[3], któremu następnie pomagał zorganizować bazy partyzanckie w prowincji Jiangxi w latach 1927–1934. Był faktycznym dowódcą wojskowym chińskich komunistów (mówiono wtedy o "oddziałach Zhu-Mao"), a od 1931 roku zasiadał w Biurze Politycznym KPCh. W okresie Wielkiego Marszu poparł konkurenta Mao, Zhanga Guotao, ale po dojściu do Yan’anu i objęciu przez Mao funkcji przewodniczącego Komunistycznej Partii Chin pojednał się z nim. W czasie wojny z Japonią w latach 1937–1945 dowodził siłami komunistycznymi walczącymi pod nazwą 8 Armii jako część armii narodowej. W czasie wojny domowej z Kuomintangiem w latach 1946–50 był głównodowodzącym Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.
W 1955 roku został pierwszym z dziesięciu marszałków ChRL, był pierwszym ministrem obrony ChRL. Odsunięty od funkcji kierowniczych w okresie rewolucji kulturalnej za odmowę upolitycznienia armii i represjonowany. Dzięki wstawiennictwu Zhou Enlaia przywrócony do łask po śmierci Chen Yi w 1972 roku.
W okresie pomiędzy 17 stycznia 1975 a 6 lipca 1976 roku sprawował funkcję Przewodniczącego Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych, będąc formalnie głową państwa.
Jego biografię opracowywała Agnes Smedley, która przekazała mu testamentem cały swój majątek[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jako Pełniący obowiązki Przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej
- ↑ Jako Pełniąca obowiązki Przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej
- ↑ C. Martin Wilbur: The Nationalist Revolution: from Canton to Nanking, 1923-28. W: Denis Twitchett: The Cambridge history of China. Cambridge England New York: Cambridge University Press, 1978, s. 674-675. ISBN 978-0-521-23541-9. (ang.)
- ↑ Norman Polmar, Thomas B. Allen: Księga szpiegów. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo MAGNUM sp. z o.o., 2000. ISBN 83-85852-27-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004. ISBN 83-88542-68-0.
| ||||
| ||||||
