Zygmunt Kęstowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Kęstowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1921
Szaki

Data i miejsce śmierci

14 marca 2007
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Janina Kęstowicz

Lata aktywności

1940–2007

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej Order Uśmiechu Medal im. dr. Henryka Jordana Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Tablica pamiątkowa przy ul. Komorskiej 8 w Warszawie
Grób Zygmunta Kęstowicza na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Zygmunt Kęstowicz (ur. 24 stycznia 1921 w Szakach, zm. 14 marca 2007 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, działacz społeczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa. Dzieciństwo spędził w Postawach, gdzie jego rodzice mieli aptekę. W Wilnie zdał maturę i dostał się na uniwersytet, na studia prawnicze. Następnie wybuchła II wojna światowa, na początku której został statystą teatralnym. W maju 1941 zawarł związek małżeński z Janiną. W styczniu 1945 zostali wysiedleni z Kresów. Od 1950 mieszkał w Warszawie[1].

Zdobył wykształcenie aktorskie, zdając egzamin eksternistyczny w 1946 roku. Dużą popularność zyskał występując na scenach teatrów: Komedii Lutnia w Wilnie (1940–1945), Miejskiego w Białymstoku (1945–1947), Kameralnego T.U.R. w Krakowie (1947–1948), Dramatycznego w Krakowie (1948–1950), oraz warszawskich: Polskiego (1950–1952), Narodowego (1952–1956), Ludowego (1952–1957), Komedia (1957–1960), Polskiego (1960–1962), Klasycznego (1962–1965), Polskiego (1965–1966), Dramatycznego (1966–1985) i Ochoty (1985–1990).

W latach 60. wcielił się w postać Stefana Jabłońskiego w radiowym słuchowisku W Jezioranach. Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany. W 1976 roku otrzymał „Złoty ekran” za udział w telewizyjnym programie „Pora na Telesfora”. Wielu telewidzów zapamiętało go z programu dla dzieci „Piątek z Pankracym”. W 1995 roku marszałkowie Sejmu i Senatu uhonorowali artystę Orderem Wdzięczności Społecznej za pracę w słuchowisku „W Jezioranach”. Przez ostatnie dziesięć lat kariery grał Władysława Lubicza, nestora rodu Lubiczów, w jednym z najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych Klan.

Był Kawalerem Orderu Uśmiechu oraz członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.

Aktor był żonaty z Janiną (1922–2018)[2], nie mieli dzieci. W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą nowotworową[1]. Zmarł w Warszawie, spoczywa obok żony na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 21-3-18)[3].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy[edytuj | edytuj kod]

Seriale[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • „Złoty Ekran” za program dla dzieci „Pora na Telesfora” (1977)
  • Nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży (1985)
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za wieloletnią współpracę artystyczną z polskim radiem i telewizją (1987)
  • Order Wdzięczności Społecznej – nagroda wręczana przez marszałków Sejmu i Senatu za udział w radiowej powieści „W Jezioranach” (1995)

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • W grudniu 2017 na fasadzie bloku przy ul. Komorskiej 8 na warszawskiej Pradze-Południe, w którym mieszkał Zygmunt Kęstowicz, odsłonięto tablicę pamiątkową[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Życie na Gorąco” nr 14, 5 kwietnia 2012, s. 56–57.
  2. Janina Kęstowicz. nekrologi.wyborcza.pl, 3 listopada 2018. [dostęp 2018-11-04].
  3. Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT KĘSTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-08].
  4. M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 340 „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy artystycznej”.
  5. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  6. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  7. Wojciech Karpieszuk, Michał Wojtczuk. Tablica już za chwileczkę, już za momencik. „Gazeta Stołeczna”, s. 6, 12 grudnia 2017. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]