Ła-17R

Ła-17R
	Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Ławoczkin
Typ	UAV
Konstrukcja	metalowa
Załoga	0
	Historia
Data oblotu	1963
	Dane techniczne
Napęd	1 x silnik turboodrzutowy RD9-K
	Wymiary
Rozpiętość	7,5 m
Długość	8,36 m
Szerokość kadłuba	0,55 m
Wysokość	3,03 m
	Masa
Startowa	3100 kg
Paliwa	880 l
	Osiągi
Prędkość maks.	876 km/h
Pułap	7000 m
Zasięg	500 km
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	ZSRR
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ła-17R (ros. Ла-17Р) – radziecki, rozpoznawczy, bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle) opracowany przez biuro konstrukcyjne OKB 301 Ławoczkina. Wykorzystywany również jako cel latający. Pierwszy produkowany seryjnie bezzałogowy statek powietrzny produkowany seryjnie w Związku Radzieckim (poza latającymi celami).

Historia

Ła-17R powstał na bazie samolotu celu Ła-17M. Pracę nad bezzałogowym samolotem rozpoznawczym oznaczonym jako "produkt 204" rozpoczęły się pod koniec 1960 roku (lub pod koniec 1959 roku według innych źródeł^[1]), a w 1963 roku rozpoczęto produkcje seryjną w zakładzie Nr 475 w Smoleńsku. W 1964 roku aparat wszedł na uzbrojenie Armii Czerwonej pod oznaczeniem Ła-17R. Produkcja seryjna trwała trzy lata i zakończyła się w 1966 roku. Na początku lat 70. XX wieku Ła-17R został wycofany z arsenałów i zastąpiony aparatem Tu-143 Rejs.

Konstrukcja

Był to całkowicie metalowy jednopłat z prostym, centralnie umieszczonym skrzydłem. Usterzenie pionowe i poziome miało prostokątny obrys. Od wariantu Ła-17M różnił się brakiem owiewek na końcach skrzydeł. Kadłub o okrągłym przekroju podzielony był na sekcje. W sekcji dziobowej umieszczone było wyposażenie rozpoznawcze oraz systemy kierowania lotem: dwa aparaty fotograficzne AFABA-40 i AFABA-21. Pierwszy z aparatów przeznaczony był do wykonywania zdjęć z dużej wysokości i fotografował obszar o bokach równych 15 km. Drugi aparat fotografował obszar o boku 3–4 km z małej wysokości. Samolot mógł przenosić kamerę telewizyjną Czybis i zestaw czujników do oznaczania skażenia promieniotwórczego Sigma. W drugiej sekcji kadłuba umieszczony był zbiornik paliwa. Sekcje kadłuba były ze sobą spawane podczas montażu końcowego. Pod kadłubem, w podwieszonej gondoli, znajdował się silnik turboodrzutowy. W celu ułatwienia transportu, skrzydła i usterzenie można było składać. Aparat posiadał programowanego autopilota AP-73 lub nowocześniejsze wersje AP-122.

Służba

Samolot startował z wyrzutni umieszczone na samochodzie ciężarowym ZIŁ-134K, wyrzutnia otrzymała oznaczenie SATR-1. Start wspomagany był rakietowymi przyspieszaczami. Start i lot do celu mógł odbywać się w trybie autonomicznym po wcześniejszym zaprogramowaniu trasy, fotografowanie, powrót i lądowanie kontrolowane było ze stanowiska naziemnego. Kierowanie za pomocą komend radiowych mogło objąć cały profil lotu. Samolot lądował na brzuchu specjalnie w tym celu wzmocnionej gondoli silnika.

Przypisy

↑ Robert Ciechanowski, Rosyjskie bezzałogowe statki powietrzne - stan obecny i perspektywy rozwoju, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 6 (2016), s. 76-85, ISSN 1230-1655

Bibliografia

Jewgienij Jerochin. Samolot cel Ławoczkin Ła-17 cz I. „Nowa Technika Wojskowa”. 7, s. 35-37, 1995. ISSN 1230-1655.
Jewgienij Jerochin. Samolot cel Ławoczkin Ła-17 cz II. „Nowa Technika Wojskowa”. 9, s. 18-20, 1995. ISSN 1230-1655.

Linki zewnętrzne

Ла-17Р
Ławoczkin Ła-17, 1963 - dostęp 2018-05-27

[1] Robert Ciechanowski, Rosyjskie bezzałogowe statki powietrzne - stan obecny i perspektywy rozwoju, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 6 (2016), s. 76-85, ISSN 1230-1655

[1]