Tu-141
Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
![]() Tu 141 na wyrzutni | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Konstruktor |
Tupolew |
Typ | |
Konstrukcja |
metalowa |
Załoga |
0 |
Historia | |
Data oblotu |
1974 |
Wycofanie ze służby |
1989 |
Liczba egzemplarzy |
152 |
Dane techniczne | |
Napęd |
silnik turboodrzutowy Tumański KR-17A |
Ciąg |
19,6 kN |
Wymiary | |
Rozpiętość |
3,88 m |
Długość |
14,33 m |
Wysokość |
2,44 m |
Powierzchnia nośna |
10 m² |
Masa | |
Użyteczna |
5370 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
1100 km/h |
Prędkość przelotowa |
1000 km/h |
Pułap |
6000 m |
Zasięg |
1000 km |
Dane operacyjne | |
Wyposażenie dodatkowe | |
aparatura rozpoznawcza | |
Użytkownicy | |
ZSRR |
Tu-141 (oznaczany też jako M-141, ros. nazwa Стриж, Striż, tzn. „jerzyk”) – bezzałogowy samolot rozpoznawczy (UAV) opracowywany w biurze konstrukcyjnym Tupolewa w ZSRR od lat 60. XX wieku, rozwinięcie starszej konstrukcji Tu-123.
Długość 14,33 m, rozpiętość skrzydeł 3,88 m, masa całkowita 5370 kg, wyposażony w silnik turboodrzutowy Tumański KR-17A o ciągu 19,6 kN.
Prędkość 1000 km/h, zasięg 1000 km, pułap 6000 m. Wyposażony był w aparaturę rozpoznawczą (aparaty fotograficzne, radary, kamery, aparaty na podczerwień itp.).
Oblatany pod koniec 1974, do służby w armii ZSRR wszedł w 1979, wyprodukowano łącznie 152 egzemplarze, a zaprzestano ich produkcji i wycofano ze służby w latach 80. XX wieku. Jego pomniejszona wersja (blisko dwukrotnie krótsza i czterokrotnie lżejsza) nosiła oznaczenie Tu-143 Riejs (Рейс, tzn. „lot”) i oblatywana była także w latach 70.; zastąpiona została przez nieznacznie różniącą się od Tu-143 konstrukcję Tu-243 Riejs-D (Рейс-Д), a potem przez Tu-300 Korszun (Коршун, tzn. „kania”).