Ławka Niepodległości
Ławka Niepodległości – multimedialna ławka pomnikowa, projekt Ministerstwa Obrony Narodowej w celu uczczenia 100. rocznicy odzyskania niepodległości Polski.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Program Ławka Niepodległości zaproponował minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak dla uczczenia 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Projekt multimedialnej ławki pomnikowej wybrano drogą konkursu, na który wpłynęło 26 prac[1][2]. Rozstrzygnięcie nastąpiło 18 czerwca 2018 r., wygrała Marta Rosiak, reprezentująca firmę Betonovo[1]. Wyróżnienie przyznano Piotrowi Hołubowiczowi. Przewidziano instalację ponad 100 ławek[3]. Koszt jednej ławki to ok. 30 tys. zł. z czego ministerstwo dofinansowuje samorządy lokalne w wysokości 80 procent w formie dotacji[1][4]. Łącznie na ten cel przeznaczono 4 200 000 zł[3]. Do Ministerstwa Obrony Narodowej wpłynęły 262 oferty od samorządów gminnych, powiatowych i wojewódzkich, w których przedstawiły m.in. najlepszą lokalizację, plan budowy, wysokość wkładu własnego oraz propozycję nagrania dźwiękowego związanego z lokalną historią. Dotacje na budowę wraz z gotowym projektem multimedialnej ławki przyznano 136 samorządom[5].
Wygląd i działanie[edytuj | edytuj kod]
Ławka Niepodległości jest pomnikiem o ustandaryzowanym wyglądzie. Kształt ławki tworzy biały prostopadłościan z siedziskiem stylizowanym na wykonane z cegły. Po zmroku widoczny jest podświetlany napis „Niepodległa” pisany ręką Józefa Piłsudskiego[1][6]. Ławka jest podświetlana diodami LED[2]. Umieszczona jest też inskrypcja: „Ławka Niepodległości pamięci wybitnych patriotów, dowódców i mężów stanu oraz czynu zbrojnego żołnierza polskiego w stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości” oraz logo MON, lokalnego samorządu oraz Programu Służymy Niepodległej a także fotokod QR na komórki i tablety[6].
Urządzenia elektroniczne zamontowane w ławce zawierają materiały edukacyjne w formie nagrań podzielnych na trzy części. Część ogólna zawiera przygotowany przez MON fragment Pieśni Reprezentacyjnej Wojska Polskiego – Marsz Pierwszej Brygady i fragment Depeszy Józefa Piłsudskiego notyfikującej powstanie niepodległego Państwa Polskiego z 16 listopada 1918 r. Część regionalna zawiera do wyboru jedno nagranie obejmujące informację historyczną i tekst źródłowy odnoszący się do szlaków historycznych związanych z poszczególnymi częściami Polski: Szlak Legionowy, Szlak Hallerowski, Szlak Powstania Wielkopolskiego, Szlak Powstań Śląskich, Szlak Wojny 1920 r., Polskie drogi do Niepodłegłości, Szlak biało–czerwonej szachownicy[6]. Trzecia część – lokalna zawiera materiał odnoszący się do lokalnych tradycji oręża polskiego związanych z odzyskaniem przez Polskę niepodległości i jest przygotowana przez samorząd terytorialny[1][6].
Konstrukcja, waga i sposób mocowania ławki oraz użyty materiał są odporne na wandalizm i próby demontażu siedziska. Górna część siedziska jest podgrzewana w zimie, dzięki czemu jest funkcjonalna cały rok[6][7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Kacper Sulowski, Norbert Frątczak: MON wydał 4 mln zł na ławki niepodległości. "Estetyczny dramat". Gazeta Wyborcza, 2018-12-29. [dostęp 2020-09-28].
- ↑ a b Ministerstwo Obrony Narodowej: Rozstrzygnięcie konkursu. [dostęp 2020-09-28].
- ↑ a b Piotr Nowak: Ławka Niepodległości w Lublinie. Multimedialne siedzisko stanęło przy budynku Politologii UMCS. Kurier Lubelski, 2019-01-03. [dostęp 2020-09-28].
- ↑ Rozstrzygnięcie konkursu. Ministerstwo Obrony Narodowej. [dostęp 2020-10-02].
- ↑ Samorządy w programie Ławka Niepodległości. Ministerstwo Obrony Narodowej. [dostęp 2020-10-02].
- ↑ a b c d e Dokumentacja techniczna Ławki Niepodległości. Ministerstwo Obrony Narodowej. [dostęp 2020-09-28].
- ↑ Miłosz Magrzyk: Ławka multimedialna w Komorowie została zdewastowana. 2019-08-14. [dostęp 2020-09-28].