ARA Salta (1972)
 „Salta” (2005) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
IK 68 |
| Historia | |
| Stocznia |
Howaldtswerke-Deutsche Werft, Kilonia |
| Położenie stępki |
30 kwietnia 1970 |
| Wodowanie |
9 listopada 1972 |
 Armada de la República Argentina
| |
| Wejście do służby |
7 marca 1974 |
| Los okrętu |
w służbie (stan na 2019) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
55,9 m |
| Szerokość |
6,25 m |
| Zanurzenie |
5,5 m |
| Zanurzenie testowe |
250 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne, 1 silnik elektryczny o mocy 5000 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów na chrapach, 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu |
| Sensory | |
| sonar aktywny STN Atlas CSU-3, sonar pasywny DUUG-1D | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso II, telefon podwodny, 2 peryskopy | |
| Załoga |
31 |
ARA Salta (S-31) – argentyński okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jedna z dwóch zakupionych przez Argentynę niemieckich jednostek typu 209/1200. Okręt został zbudowany w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, po czym przewieziony w sekcjach do argentyńskiej stoczni Tandanor w Buenos Aires, gdzie zwodowano go 9 listopada 1972 roku. Jednostkę przyjęto do służby w Armada de la República Argentina 7 marca 1974 roku. Okręt nadal znajduje się w służbie (stan na 2019 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
ARA[a] „Salta” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej o 1,6 metra w stosunku do pierwszych okrętów[2][3].
Jednostka została zamówiona przez rząd Argentyny w 1968 roku[4][5][b] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, po czym przewieziono ją w sekcjach do argentyńskiej stoczni Tandanor w Buenos Aires (numer budowy A 29)[2][6]. Stępkę okrętu położono 30 kwietnia 1970 roku, a zwodowany został 9 listopada 1972 roku[2][7][c].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Salta” jest średniej wielkości okrętem podwodnym konstrukcji jednokadłubowej o długości całkowitej 55,9 metra, szerokości 6,25 metra i zanurzeniu 5,5 metra[4][7]. Kadłub ma średnicę 6,25 metra, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra[8]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1158 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1268 ton[2][d]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM (3680 kW) przy 200 obr./min[8][e], zasilany z czterech baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 500 Ah[f], ładowanych przez generatory AEG o mocy po 550 KM, poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi MTU 12V 493 TY60 o mocy 600 KM przy 1450 obr./min każdy[7][8]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[2][g]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 300 Mm przy prędkości 4 węzłów) i 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[9]. Zbiorniki mieszczą maksymalnie 85 ton paliwa[2]. Oprócz tego okręt zabiera 4 tony oleju smarowego, 31 ton wody sanitarnej i 19 ton wody pitnej[8]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, zaś autonomiczność 40 dób[9].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped[2][7]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Thomson-CSF Calypso II, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3, sonar pasywny DUUG-1D i bierne urządzenie pomiaru odległości Thomson Sintra DUUX-2C[7][2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage[8].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 26 podoficerów i marynarzy[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
7 marca 1974 roku jednostkę pod nazwą ARA „Salta” przyjęto do służby w Armada de la República Argentina[2][10]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-31[2][10].
W przeciwieństwie do bliźniaczej jednostki „San Luis” „Salta” nie wziął udziału w argentyńsko-brytyjskim konflikcie o Falklandy, gdyż po zakończonym w kwietniu 1982 roku remoncie dokowym generował zbyt wysoki poziom szumów[4][11]. W 1986 roku jednostkę wystawiono na sprzedaż, jednak wycofano się z tego zamiaru[7].
W latach 1988–1995 „Salta” przeszedł gruntowną modernizację w krajowej stoczni Domecq García w Buenos Aires, obejmującą m.in. wymianę silników, wyposażenia elektronicznego oraz uzbrojenia (torpedy typu SST-4)[5][7][12]. Wodowanie okrętu po remoncie odbyło się 4 października 1994 roku, a ponowne przyjęcie do służby nastąpiło w maju 1995 roku[12][13]. Okręt bazował wówczas w Mar del Plata[12]. W latach 2004–2005 w tej samej stoczni dokonano wymiany baterii akumulatorów[2][13]. W latach 2009–2010 dokonano modernizacji okrętowych sonarów[2].
Jednostka nadal znajduje się w składzie argentyńskiej floty (stan na 2019 rok)[7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ARA – Armada de la Republica Argentina – Marynarka Wojenna Republiki Argentyny.
- ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 72 podaje, że okręt został zamówiony w 1969 roku.
- ↑ Moore 1975 ↓, s. 27 podaje, że okręt został zwodowany 21 listopada 1972 roku, zaś Moore 1979 ↓, s. 26 i Moore 1981 ↓, s. 25 podają, że wodowanie okrętu nastąpiło 22 listopada 1972 roku.
- ↑ Moore 1975 ↓, s. 27 podaje, że wyporność wynosi 980/1230 ton; Moore 1979 ↓, s. 26, Moore 1981 ↓, s. 25, Moore 1985 ↓, s. 10, Sharpe 1988 ↓, s. 10 – 1185/1285 ton; Gogin 2021 ↓, Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Saunders 2004 ↓, s. 10 i Saunders 2009 ↓, s. 12 podają wyporność wynoszącą 1140/1248 ton, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11 i Sharpe 1990 ↓, s. 11 1248/1440 ton.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
- ↑ Łączna masa akumulatorów wynosi 257 ton[8].
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu; Moore 1975 ↓, s. 27, Moore 1979 ↓, s. 26, Moore 1981 ↓, s. 25, Moore 1985 ↓, s. 10, Sharpe 1988 ↓, s. 10, Sharpe 1990 ↓, s. 11, Saunders 2004 ↓, s. 10 i Saunders 2009 ↓, s. 12 podają, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Ehlers 2013b ↓, s. 87.
- ↑ Moore 1975 ↓, s. 27.
- ↑ a b c Moore 1985 ↓, s. 10.
- ↑ a b Sharpe 1990 ↓, s. 11.
- ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 73.
- ↑ a b c d e f g h Gogin 2021 ↓.
- ↑ a b c d e f Ehlers 2013b ↓, s. 86.
- ↑ a b Ehlers 2013b ↓, s. 86-87.
- ↑ a b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 11.
- ↑ Mitrofanov 2002 ↓, s. 59.
- ↑ a b c Saunders 2004 ↓, s. 10.
- ↑ a b Saunders 2009 ↓, s. 12.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SALTA submarines (1974). Navypedia. [dostęp 2021-01-27]. (ang.).
- Aleksandr Mitrofanov. Argentyńskie okręty podwodne w konflikcie falklandzkim. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (54), 2002. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1975–76. London: Jane’s Yearbooks, 1975. ISBN 0-531-03251-5. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1979-80. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1979. ISBN 0-531-03913-7. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1988-89. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1988. ISBN 0-7106-0858-6. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).