Adolf Dąbrowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Dąbrowski
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko

Adolf Henryk Dąbrowski

Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1877
Wiłkomierz

Data śmierci

13 marca 1951

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

26 Dywizja Piechoty
27 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Adolf Henryk Dąbrowski (ur. 24 sierpnia 1877[a] w Wiłkomierzu, zm. 13 marca 1951) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 sierpnia 1877 w Wiłkomierzu, ówczesnym mieście powiatowym guberni kowieńskiej, w szlacheckiej rodzinie Antoniego i Marii z Uścinowskich[3].

Wstąpił do Korpusu Kadetów w Pskowie[4]. 31 grudnia 1893 został mianowany podoficerem[2]. W 1901 ukończył Odeską Szkołę Junkrów Piechoty[5][2]. 31 lipca 1901 awansował na kolejny stopień podoficerski podpraporszczyka(inne języki)[2]. Służył w 119 pułku piechoty(inne języki) w Mińsku, należącym do 30 Dywizji Piechoty[6]. Awansował na kolejne stopnie: podporucznika 8 lipca 1902, porucznika 20 listopada 1906 ze starszeństwem od 9 lipca 1906 i sztabskapitana 20 września 1910 ze starszeństwem od 9 lipca 1910[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach macierzystego pułku[7][8]. Był trzykrotnie ranny: pod Gołdapem i Warszawą oraz w Rumunii[5]. 17 stycznia 1915 awansował na kapitana ze starszeństwem od 9 lipca 1914[2], a później na podpułkownika[8]. 29 grudnia 1915 został mianowany dowódcą I batalionu[2]. Służąc w armii rosyjskiej od 1914 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej[7]. Od 1917 w I Korpusie Polskim w Rosji był dowódcą 9 pułku strzelców polskich i Brygady Rezerwowej[7].

Od 15 kwietnia 1919 do 27 czerwca 1920 dowodził 19 pułkiem piechoty[9], a następnie X Brygadą Piechoty (od 16 sierpnia 1920). 15 lutego 1921 został oddany do dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego. 1 czerwca 1921 pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 10 pułk piechoty[10]. 1 września 1921 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 94. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Później został przeniesiony na takie samo stanowisko do 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. W lipcu 1923 został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie i oddany do dyspozycji szefa poborowego celem odbycia praktyki poborowej[13][14][15]. W 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[16].

W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 16 ha w kolonii Kościuszków, w gminie Połonka powiatu łuckiego[5]. W maju 1933 mieszkał w Warszawie przy ul. Grottgera 13[3]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[1].

Zmarł 13 marca 1951 i został pochowany obok żony Aleksandry (zm. 1938) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A10, rząd 3, grób 15). Dzieci nie miał[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Datę 24 sierpnia 1877 podał pułkownik Adolf Dąbrowski wypełniając 20 maja 1933 kwestionariusz kawalera Orderu Virtuti Militari. W „Spisie oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.” podano datę 12 sierpnia 1877, w „Roczniku Oficerskim Rezerw 1934” datę 25 sierpnia 1877[1]. Z archiwalnego dokumentu rosyjskiego wynika, że płk Adold Dąbrowski urodził się według kalendarza juliańskiego 12 sierpnia 1874[2], czyli według kalendarza gregoriańskiego – 24 sierpnia 1874.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 842.
  2. ↑ a b c d e f g h Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Список (по старшинству в чинах) генералам, штаб и обер-офицерам и классным чиновникам 119-го пехотного Коломенского полка. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-04-29]. (ros.).
  3. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 3.
  5. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2.
  6. ↑ Ogólny spis oficerów 1909 ↓, s. 305.
  7. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
  8. ↑ a b c d Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Домбровский Адольф Антонович. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-04-29]. (ros.).
  9. ↑ Księga Chwały 1992 ↓.
  10. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 49, 592.
  11. ↑ Obsada dowództw. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.59, s. 132 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-28].
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 20.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 13 lipca 1923, s. 463.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 152, 396.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 145, 339.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 883.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adolf_Dąbrowski&oldid=71671283”