Aleksander Karnicki

Aleksander Karnicki
	; jako zastępca dowódcy I Korpusu Polskiego, Bobrujsk 1918
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1869 ; Łowicz, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	12 listopada 1942 ; Kutno, Polska pod okupacją III Rzeszy
	Przebieg służby
Lata służby	1890-1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	powstanie bokserów; wojna rosyjsko-japońska; I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 31 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Aleksander Karnicki (ur. 30 stycznia 1869 w Łowiczu, zm. 12 listopada 1942 w Kutnie^[1]) – generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1890 oficer rosyjskiej kawalerii, wychowanek Szkoły Kawalerii w Twerze. Uczestniczył w tłumieniu powstania bokserów w Chinach (1900-1901) i w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904-1905). Podczas I wojny światowej był dowódcą 2. Zaamurskiego Pułku Konnego, następnie brygady i dywizji jazdy na froncie niemieckim. 26 marca 1916 awansował na generała majora ze starszeństwem z 28 kwietnia 1915. Od 10 lutego do 12 czerwca 1918 był zastępcą dowódcy I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego.

27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego, „z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika, jako warunkowego, do czasu ułożenia przez komisję weryfikacyjną ogólnej listy starszeństwa oficerów WP i mianowany inspektorem kawalerii Wojska Polskiego”^[2]. Potem na froncie bolszewickim był dowódcą Frontu Wołyńskiego (marzec – czerwiec 1919). W okresie lipiec 1919 – kwiecień 1920 był szefem Misji Wojskowej przy kwaterze dowódcy Białych Sił Zbrojnych Południa Rosji gen. Antona Denikina w Taganrogu, z zadaniem nawiązania współpracy i uzgodnienia działań przeciw bolszewikom. Misja zakończyła się fiaskiem, ponieważ przywódcy Rosji nie zamierzali tolerować wolnej Polski. W kwietniu 1920 powrócił do kraju, a w maju objął dowództwo Dywizji Jazdy na Ukrainie.

1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku^[3]. 4 czerwca 1920 Minister Spraw Wojskowych, gen. por. Józef Leśniewski zezwolił mu korzystać z tytułu generała porucznika^[4].

W lipcu i sierpniu 1920 dowodził VIII Brygady Jazdy i Grupą Jazdy przy 5 Armii. Odznaczył się w bojach z 1 Armią Konną Budionnego. Na skutek intryg gen. Eugeniusza de Henning-Michaelisa, od kwietnia 1921 w stanie spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919, w korpusie generałów^[5].

Na emeryturze osiadł w Bydgoszczy przy ulicy Cieszkowskiego 11 (od czerwca 1921).

Po kampanii wrześniowej i rozpoczęciu okupacji niemieckiej jesienią 1939 został wysiedlony przez Niemców do Kutna. Zmarł tam po ciężkiej chorobie. W 1964 prochy przewieziono do Bydgoszczy, gdzie spoczęły na cmentarzu przy ul. Kcyńskiej.

Starszy syn generała – podporucznik pilot-obserwator Jerzy Karnicki z 1 Pułku Lotniczego zginął 23 października 1930 w katastrofie lotniczej na warszawskiej Woli, kiedy to pilotowany przez niego samolot Breguet XIX spadł na halę fabryki „Parowóz”. Drugi syn – komandor porucznik Borys Karnicki w czasie II wojny światowej był między innymi dowódcą okrętu podwodnego ORP „Sokół”.

Ordery i Odznaczenia^[6]

Order Wojenny św. Jerzego III klasy (15.06.1917, Imperium Rosyjskie)
Order Wojenny św. Jerzego IV klasy (30.12.1915, Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierza III klasy (1913, Imperium Rosyjskie)
Order Podwójnego Smoka III klasy 2. stopnia (1913, Cesarstwo Chin)
Order Wschodzącego Słońca III klasy (1912, Cesarstwo Japonii)
Order św. Anny IV klasy (1905, Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny II klasy z Mieczami (1904, Imperium Rosyjskie)
Order Korony III klasy z Mieczami (1903, Cesarstwo Niemieckie)
Order św. Stanisława II klasy z Mieczami (1902, Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierza IV klasy z Mieczami i Kokardą (1901, Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny III klasy z Mieczami i Kokardą (1901, Imperium Rosyjskie)
Order św. Stanisława III klasy z Mieczami i Kokardą (1901, Imperium Rosyjskie)

Przypisy

↑ „Album bydgoski” – dodatek do „Gazety Pomorskiej” podaje daty 30.01.1867 – 13.11.1943
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 12 z 04.02.1919 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 21 z 09.06.1920 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.
↑ Карницкий Александр Станиславович. Русская армия в Великой войне: Картотека проекта. [dostęp 2014-11-13]. (ros.).

Bibliografia

T. Kryska Karski, S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
H. P. Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998

Linki zewnętrzne

[1] „Album bydgoski” – dodatek do „Gazety Pomorskiej” podaje daty 30.01.1867 – 13.11.1943

[2] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 12 z 04.02.1919 r.

[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 21 z 09.06.1920 r.

[5] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.

[6] Карницкий Александр Станиславович. Русская армия в Великой войне: Картотека проекта. [dostęp 2014-11-13]. (ros.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]