Antoni Hajzik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Hajzik
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 czerwca 1895
Białogóra

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

89 pułk piechoty
3 pułk piechoty Legionów
59 pułk piechoty
2 batalion strzelców
29 pułk Strzelców Kaniowskich

Stanowiska

kwatermistrz batalionu
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Antoni Hajzik (ur. 11 czerwca 1895 w Białogórze, pow. Gródek Jagielloński, zm. między 9 a 11 kwietnia 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana i Katarzyny z Rićków. Absolwent C. K. Gimnazjum w Gródku Jagiellońskim[1]. Jako uczeń klasy Vc gimnazjum w 1914 roku został powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę dla oficerów rezerwy i kurs dla dowódców oddziałów karabinów maszynowych. W 1916 roku był uczniem – żołnierzem VII klasy gimnazjum, uzyskał promocję do następnej klasy[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. 1 grudnia 1917 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. 89 pułk piechoty[3].

Od roku 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie 1920 roku. Ukończył kursy informacyjne przy dowództwie 2 Armii w Grodnie. W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Ukończył kursy dla dowódców oddziałów karabinów maszynowych i ogólnowojskowe w Szkole w Rembertowie. W 1924 roku w stopniu kapitana służył w 3 pułku piechoty Legionów[4] (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 roku i 580 lokatą).

27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 20 września 1930 roku został przeniesiony z baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 2 do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy batalionu[6][7]. W trakcie służby Hajzika w 59 pułku piechoty, Inspektor Armii, generał dywizji Aleksander Osiński w „Opiniach z kursów o oficerach” przedstawionych w 1932 roku napisał tak: „oficer sztabowy ponad przeciętną miarę, dobry dowódca baonu w polu, charakter ustalony, dobry żołnierz”[8]. 9 grudnia 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 2 batalionu strzelców w Tczewie na stanowisko kwatermistrza[9][10]. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu na stanowisko dowódcy batalionu[11][12]. 4 lipca 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[13]. W 1935 przeniesiony w stan spoczynku. Od początku 1939 roku kwatermistrz w 16 baonie Junackich Hufców Pracy. Brał udział w budowie umocnień w okolicy Wizny.

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Ostatnią wiadomość rodzina otrzymała 20 listopada 1939 roku[14]. Między 7 a 9 kwietnia 1940 roku przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 015/2, pozycja 47, nr akt 2939 z 5.04.1940[14][15]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 roku przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 roku, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.05.1943. Przy szczątkach znaleziono dowód osobisty, książeczkę wojskową, dwie karty pocztowe, list, karty wizytowe, modlitewnik, dwa medaliki[16]. Figuruje na liście AM-178-495 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0495. Nazwisko Hajzika znajduje się na liście ofiar (pod nr 0495) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Gostyninie. Żonaty z Wiktorią Gąsiorówną, miał troje dzieci: Romana, Janinę i Jerzego[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
  • Dąb Pamięci posadzony 8 kwietnia 2016 przez Zespół Szkół w Gogolinie. Certyfikat 4533/430/WE/2016[20].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 195.
  2. ↑ Pierwsze Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Gródku Jagiellońskim za rok szkolny 1916/17, Lwów 1917, s. 15, 47.
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 373.
  4. ↑ Rocznik Oficerski, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 127, 358.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 294.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 587.
  8. ↑ Opinie z kursów o oficerach [online], archiwa.pilsudski.org [dostęp 2017-12-14] (pol.).
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
  10. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933, „Przegląd Piechoty”, 1933, s. 28.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
  12. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, „Przegląd Piechoty”, 5 czerwca 1935, s. 27.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  14. ↑ a b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 769.
  15. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, Warszawa 1991, s. 624.
  16. ↑ Amtliches Material zum Massenmord von Katyn, Berlin 1943, s. 178.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  18. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
  19. ↑ a b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 761.
  20. ↑ Dąb symbolem Katynia. Jeden z nich posadzono w Gogolinie [online], info.radiopark.fm [dostęp 2017-12-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-16] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Hajzik&oldid=72489594”