Bazylika Niepokalanego Serca Maryi w Rzymie
| Kościół tytularny | |||||||||
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Rzym | ||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Bazylika mniejsza • nadający tytuł |
od 23 maja 1959 | ||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Rzymu  | |||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||
Położenie na mapie Lacjum  | |||||||||
| 41°55′39″N 12°28′52″E/41,927378 12,481078 | |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Bazylika Niepokalanego Serca Maryi w Rzymie (wł. Basilica del Sacro Cuore Immacolato di Maria) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie.
Świątynia ta jest kościołem parafialnym oraz kościołem tytularnym, mającym również rangę bazyliki mniejszej[1].
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Bazylika znajduje się w III dzielnicy Rzymu – Pinciano (Q III) przy Via del Sacro Cuore di Maria 5[1]. Główne wejście znajduje się od Piazza Euclide[2]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie planowano budowę kościoła w stylu neoklasycystycznym ze strzelistą kopułą według projektu Armando Brasiniego. Projekt kopuły był inspirowany Panteonem, miała mieć ona 52 metry średnicy, 97 metrów wysokości i pokrywać nawę wraz z łącznie czternastoma kaplicami i ołtarzami bocznymi. Kamień węgielny pod budowę został położony 1 czerwca 1924 roku. Projekt został objęty opieką klaretynów. Fundusze zostały obiecane przez społeczności włoskie mieszkające w Kanadzie, ale kłopoty finansowe związane z projektem rozpoczęły się, gdy kraj ten został poważnie dotknięty Wielkim Kryzysem po 1929 roku. Co gorsza, właściwe badania geologiczne obszaru budowy przeprowadzono dopiero w 1927 roku i wykazały one, że podłoże nie jest odpowiednie do wspierania tak ogromnego budynku bez wykonania kosztownego wzmocnienia. Brasini został zmuszony do zmniejszenia kopuły, która w nowej wersji planu miała mieć 85 metrów wysokości. Zmieniony projekt został opublikowany w 1931 roku, a prace rozpoczęły się w 1932 roku. Kryptę ukończono w 1934 roku. Pozwoliło to na powołanie parafii w 1936 roku. W tym samym roku realizacja projektu została zawieszona. Kaplica w krypcie została poświęcona i była używana jako kościół parafialny[2].
Prace wznowiono w kwietniu 1939 roku, były one kontynuowane przez 14 miesięcy. Ukończono wówczas monumentalne wejście. Wykonawca porzucił budowę po sporach z parafią. Kolejną próbę ukończenia budowy podjęto w 1948 roku. Brasini ponownie zrewidował plany, po raz drugi zmniejszając rozmiar kopuły. W związku z niedostatecznymi funduszami uproszczony został również projekt górnej części nawy. Ukończona część bębna, została pokryta płaskim dachem z płytką ośmiokątną kopułą w 1951 roku. Brasini kontynuował dekorowanie wnętrz do 1955 roku, kiedy to prace zostały ponownie przerwane. Następnie zdecydowano, że ze względu na rozbudowę przedmieść i związaną z tym potrzebą budowy kolejnych nowych kościołów, nie będzie funduszy na rozbudowę kopuły. W efekcie stwierdzono, że kościół zostaje uznany za kompletny[2]. Kościół konsekrowano 1 maja 1959 roku[1].
W dniu 23 maja 1959 roku kościół otrzymał godność bazyliki mniejszej od papieża Jana XXIII[3].
Architektura i sztuka[edytuj | edytuj kod]
W związku ze zmianami w trakcie budowy plan kościoła jest dość złożony. Podstawową jednostką jest krzyż grecki, z kopułą w środku, umieszczoną w kręgu mniejszej wysokości (koło to związane jest z ogromną kopułą z planów sporządzonych w 1923 roku). Punkty środkowe fasad na końcach krzyża dotykają obwodu koła. Nawa, będąca jednym z ramion krzyża, została wydłużona w kierunku wejścia (chociaż wydłużenie to jest niższe), tak że krzyż z greckiego został przekształcony na łaciński. Dodatkowo pomiędzy ramionami krzyża, po zewnętrznej stronie obwodu koła, znajdują się cztery boczne kaplice na planie ośmiokąta z małymi kopułami na płaskich dachach. Na końcu jednego z ramion krzyża znajduje się pięcioboczna apsyda[2].
Wejście prowadzi przez doryckie propyleje z białego trawertynu z wygiętym trójkątnym frontonem. Wgłębiona część frontonu opatrzona jest dedykacyjnym napisem i herbem papieskim. Druga kondygnacja kościoła jest z czerwonej cegły[2].
W ołtarzu głównym znajduje się mozaika Matki Bożej ukazującej Jej Niepokalane Serce. Po bokach stoją dwie figury aniołów[2].
Kardynałowie prezbiterzy[edytuj | edytuj kod]
Bazylika Niepokalanego Serca Maryi jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sacri Cordis Baetae Mariae Virginis ad Forum Euclidis)[4]. Tytuł ten został ustanowiony 5 lutego 1965 roku przez papieża Pawła VI[4].
- Ángel Herrera Oria (1965–1968)
- Arcadio María Larraona CMF (1969–1973)
- Lawrence Picachy SI (1976–1992)
- Julius Darmaatmadja SI (od 1994)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Parrocchia Sacro Cuore Immacolato di Maria ai Parioli. Diocesi di Roma. [dostęp 2020-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-16)]. (wł.).
- ↑ a b c d e f Sacro Cuore Immacolato di Maria. Churches of Rome. [dostęp 2020-01-06]. (ang.).
- ↑ Basilica di Sacro Cuore Immacolato di Maria ai Parioli. gcatholic.org. [dostęp 2020-01-06]. (ang.).
- ↑ a b Bazylika Niepokalanego Serca Maryi w Rzymie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-01-06] (ang.).